UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 lutego 2015 r. powód R. P. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 3.602,95 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty od dnia 24 lipca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, iż w związku emisją substancji chemicznych uległ uszkodzeniu pojazd należący do I. S.. Wyjaśnił, że poszkodowana zleciła naprawę warsztatowi powoda, zaś następnie dokonała przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania na rzecz powoda. Wskazał, że pozwana wypłaciła tylko część żądanego odszkodowania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 24 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu przyznała, iż sprawca szkody posiadał zawartą z nią umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakwestionowała wysokość roszczenia powoda z tytułu kosztów naprawy pojazdu w zakresie przyjętych stawek za roboczogodzinę prac naprawczych. Zarzuciła, iż poszkodowana oświadczyła przed powodem, iż pokryje koszty naprawy przedmiotowego pojazdu w przypadku gdyby odszkodowanie wypłacone przez ubezpieczyciela nie pokryło w całości lub w części odszkodowania.

Pismem z dnia 27 maja 2015 r. (k. 134 – 136) powód podtrzymał stanowisko w sprawie, a nadto wyjaśnił, iż na skutek przelewu wierzytelności nie doszło do zwolnienia z długu pozwanego. Podkreślił, iż dokonany miedzy nim a poszkodowaną przelew wierzytelności nastąpił w celu wykonania jej zobowiązania z tytułu naprawy pojazdu, zamiast świadczenia pieniężnego. Zaprzeczył jakoby dokonał zawyżenia kosztów przeprowadzonej naprawy oraz, aby należało dokonać wyceny wartości użytych do naprawy części zamiennych. Nadto, wskazał, iż poszkodowana nie przyczyniła się do powstania szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. S. jest właścicielem samochodu marki V. (...) (nr rej. (...)).

Niesporne, a nadto dowód:

- dowód rejestracyjny, k. 117 – 118.

- zeznania świadka I. S., k. 608 – 609,

I. S. dojeżdża samochodem do pracy; pracuje w Zakładzie (...) w P..

Niesporne, a nadto dowód:

- zeznania świadka I. S., k. 608 – 609.

W dniu 1 stycznia 2014 r. na terenie Zakładów (...) spółki akcyjnej w P. doszło do emisji substancji chemicznych w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do I. S. samochód osobowy marki V. (...) (nr rej. (...)). Zgłoszona ubezpieczycielowi szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia lakieru zewnętrznego nadwozia pojazdu.

Niesporne, a nadto dowód:

- zgłoszenie szkody, k. 74 – 77.

- dokumentacja fotograficzna, k. 98 - 117

- dokumenty w aktach szkody C/1498861/2013, k. 151 – 319,

- dokumenty w aktach szkody C/1565128/2014, k. 320 - 503,

- zeznania powoda G. P., k. 678 – 679.

Poszkodowana I. S. zleciła naprawę warsztatowi G. P., ustalając z nim jednocześnie stawkę za jedną roboczogodziną prac blacharskich i lakierniczych na poziomie po 140 zł netto.

W dniu 23 czerwca 214 r. I. S. zawarła z G. P. umowę (zmienioną aneksem z 25 czerwca 2014 r.) przelewu wierzytelności przysługującej jej z tytułu odszkodowania w części obejmującej zwrot kosztów związanych z naprawą samochodu w wysokości 12.537,23 zł.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności wraz z aneksem, k. 11 – 13.

G. P. naprawił uszkodzony pojazd.

Z tytułu dokonanej naprawy G. P. obciążył I. S. kwotą 12.537,23 zł brutto, wystawiając fakturę VAT nr (...) z dnia 25 czerwca 2014 r.

Dowód:

- faktura VAT, k. 14.

- zeznania powoda G. P., k. 678 – 679.

W dniu 24 marca 2014 r. poszkodowana dokonała zgłoszenia szkody w Towarzystwie (...) spółka akcyjna w W.

Dowód:

- zgłoszenie szkody, k. 74 – 77.

- pismo, k. 194.

W piśmie z dnia 9 lipca 2014 r. Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. zawiadomiła o przyznaniu kwoty 3.720,57 zł tytułem dopłaty do odszkodowania.

W związku z przedmiotową kolizją Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. wypłaciła tytułem odszkodowania łącznie kwotę 8.934,28 zł. Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. zweryfikowała negatywnie wysokość zastosowanych przez G. P. stawek (...) za wykonanie prac blacharskich i lakierniczych, obniżając je do poziomu 95 zł netto.

Dowód:

- pisma pozwanej, k. 15,

- kosztorys, k. 16 – 19, 91 -96,

- opinia ekonomiczna, k. 21 – 52

- analiza techniczno- ekonomiczna, k. 97,

- dokumenty w aktach szkody C/1498861/2013, k. 151 – 319,

- dokumenty w aktach szkody C/1565128/2014, k. 320 – 503,

Ofertowy koszt naprawy samochodu V. (...) o nr rej. (...) opracowany w systemie A. wg technologii producenta bez zastosowania lakierowania wstępnego wg stawki stosowanej przez powoda, tj. 140 zł netto wynosił 10.760,48 zł brutto.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 534 – 527,

- uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 582 – 583,

- kosztorys, k. 583 – 587

- uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 605 – 607,

- uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego W. S.,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie powód dochodził kwoty odszkodowania tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż co do zasady obciąża ją odpowiedzialność gwarancyjna z tytułu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. Zarzuciła jednak iż dotychczas w pełni zaspokoiła roszczenie strony powodowej, a nadto podniosła, iż została zwolniona z długu w związku z treścią umowy cesji wierzytelności.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, zeznaniach świadka I. S. i zeznaniach powoda, a także - opinii biegłego, kwestionowanej wprawdzie przez strony, lecz podtrzymanej przez biegłego na rozprawie głównej po zapoznaniu się z zarzutami.

Zeznania świadka I. S. i zeznania powoda Sąd uznał za w pełni wiarygodne, jako że były wewnętrznie spójne, korespondowały ze sobą wzajemnie oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałej części materiału dowodowego. Świadek wskazała przyczyny powstania szkody, a nadto wyjaśniła, iż wyboru zakładu powoda wybrała z uwagi na jego lokalizację. Powód wyjaśnił natomiast, iż stosuje różne stawki dla firm i dla klientów indywidualnych. Podał, iż niemożliwe było użycie jednej struny do cięcia wielu szyb, zaś do lakierowania należało zdemontować klapy i drzwi, aby wymalować również elementy karoserii.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu zwolnienia pozwanej z długu. Zarzut ten okazał się nieuzasadniony. Dokonany między powodem a I. S. przelew wierzytelności nastąpił w celu wykonania jej zobowiązania z tytułu naprawy przedmiotowego pojazdu, zamiast przewidzianego treścią tego zobowiązania świadczenia pieniężnego. Umowa wyraźnie stanowi o przeniesieniu na powoda wierzytelności odszkodowawczej przeciwko zakładowi ubezpieczeń z tytułu kosztów naprawy. Zobowiązanie dłużnika wówczas wygasa dopiero w chwili spełnienia świadczenia przez dłużnika przelanej wierzytelności. Dopóki zatem dłużnik przelanej wierzytelności nie spełni świadczenia na rzecz cesjonariusza, dopóty cesjonariuszowi przysługuje zarówno wierzytelność nabyta, jak i wynikająca z zobowiązania, w celu którego zapłaty przelew nastąpił ( tak S.N. w wyroku z dnia 17 października 2008 r. , I CSK 100/08 , LEX nr 479331 oraz w wyroku z dnia 17 listopada 2006 r., V CSK 253/06, OSNC 2007, nr 9, poz. 141). Co więcej, z mocy porozumienia stron cesjonariusz powinien dochodzić w pierwszej kolejności wierzytelności nabytej. Przyjąć należy zatem, wbrew twierdzeniom pozwanej, iż postanowienie § 2 ust. 3 umowy cesji wierzytelności z dnia 26 listopada 2012 r. nie prowadzi do zwolnienia go z długu, a jedynie dopuszcza dodatkowy sposób zaspokojenia cesjonariusza. Podkreślenia wymaga, iż pozwana w żaden sposób w toku postępowania likwidacyjnego nie podnosiła, jakoby R. P. nie był podmiotem uprawnionym do dochodzenia kwoty odszkodowania, a nadto to na jego rzecz dokonała wypłaty niespornej części odszkodowania.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności powództwa, wskazać należy, iż Sąd dokonał ustaleń w zakresie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego, jako że ustalenia wymagające tego typu wiadomości winny być na zasadzie dyspozycji przepisu art. 278 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej k.p.c.) dokonywane za pośrednictwem dowodu z opinii biegłego.

Opinia w sprawie wydana przez biegłego sądowego W. S. była spójna, logiczna i wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną.

Odnosząc się do kwestii uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu poszkodowanych, biegły w toku opinii pisemnej początkowo ustalił, iż ofertowy koszt naprawy uszkodzonego pojazdu według technologii producenta, według stawki stosowanej przez powoda (140 zł netto) wynosił 12.228,86 zł brutto i 11.527,61 zł brutto przy zastosowaniu średniej stawki za rbg na lokalnym rynku napraw w 2014 r. wynoszącej 120,71 zł netto i 127,86 zł netto.

Biegły wyjaśnił przy tym, iż w celu określenia ekonomicznie uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu niezbędnym jest określenie średnich stawek za rbg stosowanych w dobrze wyposażonych nieautoryzowanych warsztatach na lokalnym rynku usług motoryzacyjnych.

Strona pozwana wniosła zarzuty do opinii biegłego. pozwana zarzuciła, iż biegły błędnie zakwalifikował metodę lakierowania oraz błędnie uwzględnił w kalkulacji powtarzające się elementy związane z wycięciem i wklejeniem szyb.

W toku opinii uzupełniającej biegły przyznał, iż w przypadku lakierowania zewnętrznego nadwozia pojazdu nieprawidłowo zastosowano technologię lakierowania wstępnego, zatem koszt naprawy przedmiotowego pojazdu opracowany według technologii producenta i według stawki średniej za roboczogodzinę na lokalnym rynku napraw w 2014 r. wynosił 10.760,48 zł brutto. Podkreślił, iż sugestia o możliwość kilkukrotnego wykorzystania nici tnącej czy środka czyszczącego jest niezgodna z technologią producenta.

W odpowiedzi strona powodowa zarzuciła iż zmiana technologii lakierowania oraz zmiana cen części zamiennych spowodowała zmianę wartości naprawy, która nie została poparta żadnym uzasadnieniem.

W toku drugiej opinii uzupełniającej, biegły wyjaśnił, iż kosztorys został opracowany zgodnie z technologią lakierowania zewnętrznego naprawczego nadwozia pojazdu i cennika cen części e stycznia 2014 r. Dodał, iż średnie stawki za rbg na lokalnym rynku opracowywane przez stowarzyszenie (...), które w pełni potwierdzają badanie D. nie rozróżniają stawek instytucjonalnych i dla klienta indywidualnego – biegły wskazał, iż brak jest podstaw do twierdzenia, że stawki te są różne. Z kolei, w toku ustnej opinii uzupełniającej biegły podtrzymał swoją opinię. Wyjaśnił przy tym, że stawka średnia jest opracowywana na podstawie zestawienia stawek występujących na rynku. Podał, iż stawka powoda nie jest średnia ale zawiera się w przedziale stawek stosowanych na rynku, a jeżeli jest faktura na tę wysokość to można ją przyjąć. Nadto, wyjaśnił, że lakierowanie zewnętrzne skutkuje tym, że ranty drzwi nie będą wylakierowane, ale jednocześnie nie mogły one być uszkodzone przez kwaśny deszcz.

Ustalenia opinii biegłego Sąd podziela w całości. Co prawda biegły w toku opinii uzupełniającej przedstawił jedynie kosztorys uwzględniający średnie rynkowe stawki rbg robocizny, jednak już z pierwotnej opinii wynika, iż stawki przyjęte przez powoda nadają się do uwzględnienia. U. kwestię uwzględnienia w obliczeniach stawek stosowanych przez powoda należy wskazać, za biegłym, iż co prawda stawki te nie są równe średnim stawkom (są wyższe), ale jednocześnie nie wykraczają one poza najwyższe stawki stosowane na rynku, za czym stwierdzić należy iż nie mają one charakteru nadmiernie wygórowanych.

Z uwagi na powyższe, zasadnym było obliczenie rzeczywiście przysługującego powodowi odszkodowania z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego w wysokości 11.074,98 zł. Kwota ta uwzględnia koszt robocizny ustalony w oparciu o iloczyn stawki rbg w wysokości 140 zł netto (172,20 zł brutto) i czasu naprawy w wymiarze 14,3 roboczogodzin. Jednocześnie przysługującą kwotę należało pomniejszyć o o dotychczas uiszczone odszkodowanie w wysokości 8.934,28 zł. Kierując się powyższymi ustaleniami, przyjąć należało, że przysługująca wciąż powodowi kwota w zakresie odszkodowania z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu wynosiła 2.140,70 zł. Powództwo podlegało zatem uwzględnieniu co do podanej kwoty, w pozostałym zakresie natomiast podlegało oddaleniu.

Żądanie zapłaty odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. Z uwagi na treść art. 817 § 1 i 2 k.c., a także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, pozwana winna spełnić świadczenie najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w tej sprawie, a najpóźniej w terminie 14 dni od momentu, w którym wyjaśnienie wszystkich okoliczności stało się możliwe (art. 817 § 2 k.c.). W związku z tym, że do zgłoszenia szkody doszło w dniu 24 marca 2014 r., 30 – dniowy termin upłynął w dniu 23 kwietnia 2014 r. Niezbędne do wyjaśnienia swojej odpowiedzialności informacje w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego pozwana posiadała najpóźniej w dniu 9 lipca 2014 r. Uwzględniając dodatkowy 14-dniowym termin na wypłatę odszkodowania najpóźniej pozwana powinna jej dokonać w dniu 23 lipca 2014 r. Stąd z opóźnieniem w zapłacie kwoty 2.140,70 zł pozwana pozostaje od dnia następnego.

Obowiązek zwrotu na rzecz strony powodowej kwoty 596,94. zł oraz na rzecz strony pozwanej kwoty 419,98 zł wynikał z faktu uiszczenia przez pełnomocników strony zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie po 1000 zł, zapłaty z tych zaliczek wynagrodzenia biegłemu stosownie do wyniku postępowania (403,06 zł od strony powodowej i 580,02 zł od strony pozwanej) i ich rozliczenia zgodnie z normą art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. strona powodowa wygrała proces w 59%, natomiast pozwana - w 41%. Strona powodowa poniosła następujący koszty: opłatę sądową od pozwu w kwocie 181 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 600 złotych, których wysokość ustalono w oparciu o § 6 pkt 3 Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), a także koszt opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (łącznie 798 zł). Strona pozwana z kolei poniosła koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł, ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349 z późn. zm.) oraz koszty opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (łącznie 617 zł). Strona pozwana powinna więc zwrócić stronie powodowej kwotę 217,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (798 * 59% - 617 zł * 41%), o czym orzeczono w pkt. 5 sentencji wyroku.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE