UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił E. W. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku w kwocie 30 837,95 złotych. Do ustalenie wysokości kapitału początkowego organ rentowy nie uwzględnił okresu 1 stycznia 1977 roku do 31 stycznia 1977 roku, gdyż wnioskodawczyni przebywała w tym okresie na urlopie bezpłatnym i okresu od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku - ponieważ nie został wystarczająco udowodniony, bowiem brak było zaświadczenia z zakładu pracy stwierdzającego zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia w (...) oraz czy praca była stała, odpłatna i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W odwołaniu od tej decyzji E. W. wniosła o zmianę decyzji i uwzględnienie do kapitału początkowego okresu pracy w przedsiębiorstwie (...).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, iż wnioskodawczyni nie złożyła wymaganej dokumentacji potwierdzającej zatrudnienie w okresie od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku w (...)w L..

Wyrokiem z dnia 20 października 2015r. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił E. W. kapitał początkowy na dzień 01 stycznia 1999 roku z uwzględnieniem okresu zatrudnienia (...)w L. na podstawie umowy o pracę od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku na kwotę 34 723,26 złotych.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd Okręgowy wskazał, że ustalił, iż E. W. urodziła się w dniu (...). Wniosek o ustalenie kapitału początkowego złożyła w dniu 11 stycznia 2014 roku. Wniosła między innymi o zaliczenie do kapitału początkowego okresu od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 rok. Na poparcie powyższej okoliczności wnioskodawczyni przedłożyła zeznania świadków E. G. i B. K.. Ponadto przedłożyła zaświadczenie z dnia 16 czerwca 2014 roku wystawione przez (...) S.A. z którego wynika, że nie może wydać świadectwa pracy E. W., ponieważ akta osobowe pracowników zatrudnionych do 1991 roku w jednostce w (...) Oddział w L. uległy zniszczeniu tj. zostały zalane w czasie awarii.

W oparciu o zgromadzoną dokumentację organ rentowy w dniu 9 grudnia 2014 roku wydał zaskarżoną wydał decyzję, w której ustalił wnioskodawczyni wysokość kapitału początkowego w kwocie 30 837,95 złotych i nie zaliczył wnioskodawczyni do tego kapitału okresu pracy w (...) od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie była możliwość ponownego ustalenia wysokości kapitału początkowego ubezpieczonej, z uwzględnieniem okresu zatrudnienia od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku w (...)w L..

Sąd przyjął, że w okresie od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku wnioskodawczyni była zatrudniona w (...)w L. Oddział w L., na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Podpisała umowę o pracę, ale jej nie otrzymała, a rozpoczęcie pracy odnotowano w dowodzie osobistym. Swoje obowiązki wykonywała w kiosku w B., od poniedziałku do soboty w godzinach od 6 do 12 oraz do 13 do 18. Wynagrodzenie wnioskodawczyni było zależne od utargu. Nie korzystała ze zwolnień lekarskich, ani urlopów wypoczynkowych, a w czasie nieobecności nikt ją nie zastępował. Do jej obowiązków należała sprzedaż prasy i książek oraz utrzymanie porządku w kiosku. Codziennie podpisywała listę obecności, którą przekazywała kierowcy, który rano przywoził prasę. Jej bezpośrednim przełożonym był kierownik oddziału w L., który kontrolował jej pracę, przyjeżdżając do kiosku.

Z pisma z dnia 2 lipca 2015 roku organu rentowego wynika, że po uwzględnieniu jako okresu składkowego zatrudnienia w(...)w L. w okresie od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku hipotetyczna wysokość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi 34 723,26 złotych.

Sąd podzielił zeznania wnioskodawczyni z których wynika, że zawarła umowę o pracę w (...)ponieważ ten fakt znajduje potwierdzenie w jej dowodzie osobistym. Wnioskodawczyni świadczyła pracę oraz pracowała w stałych godzinach pracy, za wynagrodzeniem, codziennie podpisywała listę obecności, a wykonywanie przez nią obowiązków było kontrolowane. Jej zeznania bowiem były wewnętrznie spójne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków: B. K. i E. G.. W szczególności potwierdzili, że wnioskodawczyni była zatrudniona (...) i pracowała w kiosku w B. w latach 1977-1979 roku, a obowiązki wykonywała od poniedziałku do soboty w stałych godzinach od 6-18, z godzinną przerwą. Relacje świadków przekonywały Sąd, jeśli zważy się fakt, iż mieszkali w B. w okolicy miejsca pracy wnioskodawczyni i robili zakupy w kiosku w którym pracowała, co umożliwiło im dokonanie spostrzeżeń, co do czynności pracowniczych wnioskodawczyni oraz dni i godzin pracy w których pracowała. Stałość i powtarzalność tych zdarzeń spowodowały, iż okoliczności te zostały przez nich zapamiętane na tyle dobrze, że mimo upływu czasu świadkowie byli w stanie rzetelnie je wskazać.

Ponadto fakt, iż wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę potwierdzają zapisy w jej dowodzie osobistym nr (...) wydanym przez Naczelnika Gminy L. 10 lipca 1976 roku(k. 3 a.s.) w którym poczyniono adnotację, że E. W. został „przyjęta do pracy dnia 21 lipca 1977 roku”. Z pewnością wnioskodawczyni, nie otrzymała by tego wpisu w dowodzie osobistym, jeżeli nie byłaby faktycznie zatrudniona na podstawie umowy o pracę.

Sąd obdarzył wiarą w całości przytoczone dowody z dokumentów zawartych w aktach sądowych i aktach organu rentowego. Zostały one sporządzone w przepisanej formie przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne. W szczególności zwrócił uwagę na zapisy w jej dowodzie osobistym nr (...) wydanym przez Naczelnika Gminy L. 10 lipca 1976 roku, w którym poczyniono adnotację, że E. W. została przyjęta do pracy dnia 21 lipca 1977 roku, a zwolniona z pracy dnia 28 maja 1979 roku.

Zdaniem Sądu Okręgowego odwołanie wnioskodawczyni E. W. zasługiwało na uwzględnienie. W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (ust. 2).

Zgodnie z art. 6 wyżej cytowanej generalnie za okresy składkowe uznaje się okresy za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne. Takim okresem składkowym w latach 1977-1979 był m.in. okres zatrudnienia na umowę o pracę.

Sąd wskazał, że zgodnie z § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1) legitymacja ubezpieczeniowa;

2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno - rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 9 stycznia 1998 r., II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667; 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, LEX nr 390123).

Zgromadzone w sprawie dowody przemawiały za uznaniem, że w spornym okresie skarżąca pracowała na podstawie umowy o pracę. Stosownie do treści art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Na treść stosunku pracy składają się zatem wzajemne prawa i obowiązki stron stosunku pracy (pracownika i pracodawcy). Zasadniczym elementem konstrukcyjnym stosunku pracy jest zobowiązanie pracownika do osobistego wykonywania pracy na rzecz pracodawcy za wynagrodzeniem. Kolejna cecha tego stosunku to zawłaszczanie wyniku pracy przez pracodawcę i wykonywanie pracy w warunkach podporządkowania czyli pod kierownictwem pracodawcy. Pracownik nie odpowiada jednak za wynik pracy, ale za samo staranne świadczenie pracy. W będącej przedmiotem osądu sprawie taki właśnie stosunek - umowa o pracę - łączył skarżącą w spornym okresie, jak wykazały zeznania świadków, wnioskodawcy oraz dokument w postaci wpisu w dowodzie osobistym. Wnioskodawczyni faktycznie świadczyła pracę na rzecz(...) w L. w okresie od 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku, który pracę tę przyjmował i wypłacał jej umówione wynagrodzenie. Praca była świadczona pod kierownictwem zarówno co do miejsca oraz czasu świadczenia pracy jak i jej przedmiotu. Wnioskodawczyni wykazała zatem, że w zakwestionowanym przez organ rentowy okresie rzeczywiście świadczyła pracę (codziennie od poniedziałku do soboty). Do jej obowiązków należała sprzedaż prasy i książek.

W ocenie Sądu wnioskodawczyni udowodniła, iż w spornym okresie była zatrudniona na podstawie umowy o pracę, dlatego należało go uwzględnić do ustalenia wysokości kapitału początkowego, jak okres składkowy, zgodnie z art. 6 ust. 1 w zw. z art. 174 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS.W tej sytuacji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję ustalając E. W. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w (...)w L. na podstawie umowy o pracę od dnia 21 lipca 1977 roku do 28 maja 1979 roku w wysokości 34 723, 26 złotych.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł organ emerytalny Zakład Ubezpieczeń Społecznych w L.. Zaskarżył w całości wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 20.10.2015r., sygn. akt VIII U 57/15 i zarzucił mu:

1) naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 6 ust. l w zw. z art.174 ust.2 pkt l ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., póz. 748 ) - zwanej dalej „ustawą emerytalną",

2) naruszenie prawa procesowego przez przekroczenie wyrażonej w art.233 § l k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów,

3) sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez uznanie, że wnioskodawczyni udowodniła okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę od 21.07.1977r.do28.05.1979r. w przedsiębiorstwie (...)w L.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelacji wskazał, że zdaniem ZUS sporny okres nie został wystarczająco udokumentowany. Ubiegając się o ustalenia kapitału początkowego wnioskodawczyni nie przedstawiła świadectwa pracy bezpośrednio dokumentującego zatrudnienie w od 21.07.1977r. do 28.05.1979r. w (...)w L.. Przedłożyła jedynie pisemne zeznania dwóch świadków, własne oświadczenie i wpis w dowodzie osobistym. Z dowodów tych nie wynika, na podstawie jakiej umowy praca była świadczona, czy była to umowa o pracę, czy umowa agencyjna, czy była to praca stała i czy w okresie zatrudnienia występowały przerwy, np. urlopy bezpłatne. Jednocześnie brak jakiejkolwiek dokumentacji osobowej i płacowej mogącej uprawdopodobnić fakt zatrudnienia (jak wynika z informacji (...) S.A. Oddział w L. - została zniszczona przez przechowawcę). E. W. w toku postępowania sądowego nie przedłożyła żadnej dodatkowej dokumentacji (jak i nie załączyła jej do odwołania).

Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego (przywołane wcześniej przez Sąd Okręgowy orzekający w sprawie) oraz orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w opinii organu rentowego postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie nie było wyczerpujące i nie pozwala na ustalenie w sposób nie budzący wątpliwości, iż wnioskodawczyni istotnie była zatrudniona w spornym okresie na podstawie umowy o pracę. Okoliczności świadczenia pracy, tj. brak umowy o pracę, czas pracy powyżej 8 godzin na dobę, brak wykorzystania urlopów wypoczynkowych wskazują, że nie był to stosunek pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. ZUS podniósł, że zapisy w dowodzie osobistym ubezpieczonej potwierdzające okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) nie przesądzają o formie tego zatrudnienia. Brak jest informacji, na podstawie jakiej umowy praca ta była świadczona. Ponadto zeznający w sprawie świadkowie to osoby postronne, klienci kiosku, zatem nie są to osoby, które dysponowały wiedzą dotyczącą okoliczności spornych w tej sprawie, tj. warunków zatrudnienia wnioskodawczyni. Zdaniem apelującego postępowanie dowodowe oparte wyłącznie na dowodach osobowych jest więc niepełne i nie można w oparciu o nie wywieść, że wnioskodawczyni została zatrudniona na etacie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ustalenia Sądu dokonane zostały w oparciu o materiał dowodowy oceniony z naruszeniem art. 233 § l k.p.c., zgodnie z którym, sąd powinien ocenić wiarygodność dowodów według własnego przekonania, ale swobodna ocena dowodów nie może oznaczać dowolności, musi natomiast zmierzać do ustaleń zgodnych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W niniejszej sprawie takiej oceny nie dokonano, a Sąd I Instancji ocenił moc dowodów na podstawie własnego przekonania, ale bez wszechstronnej i obiektywnej analizy zebranego materiału dowodowego. Zebrane bowiem w toku postępowania sądowego dowody nie dawały podstaw do takich ustaleń - pewnych i nie budzących wątpliwości - jakie poczynił Sąd, a ich wadliwa ocena doprowadziła do zaliczenia do stażu ubezpieczeniowego okresu pracy w od 21.07.1977r. do 28.05.1979r. w (...)w L.. Wobec powyższego, brak jest podstaw do przyjęcia, iż wnioskodawczyni udowodniła ten okres zatrudnienia, a w tej sytuacji ustalenie kapitału początkowego nastąpiło z naruszeniem powołanych przepisów oraz w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie przedstawiając logiczną argumentację prawną. Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. nr 3, poz. 104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego. Zgodnie z art. 172 ust. 2 ustawy emerytalnej przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy, m.in. okresy składkowe, o których mowa w art. 6; (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) Według art. 6 ust. 1 ustawy okresami składkowymi są m.in. okresy ubezpieczenia i opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości określonej w przepisach o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych, w przepisach wymienionych w art. 195 pkt 1-4 i 8, w przepisach o adwokaturze, w przepisach o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz w przepisach o pomocy społecznej;

Skarżący organ we wniesionej apelacji podniósł, że z materiału dowodowego nie wynika, iż wnioskodawczyni wykonywała w spornym okresie od 21.07.1977r. do 28.05.1979r. w (...)w L. zatrudnienie w oparciu o umowę o pracę gdyż przedstawiony materiał dowodowy był niewystarczający do dokonania ustaleń w tym zakresie.

Istotnie zgodzić się należy z organem ubezpieczeniowym, że wnioskodawczyni nie dołączyła świadectwa pracy dokumentującego sporne zatrudnienie. Nie przedstawiła też dowodów pisemnych od pracodawcy, z których by wynikało to zatrudnienie i jego charakter. Wynika to stąd, że dokumentacja wnioskodawczyni jak i innych pracowników, w tym akta osobowe uległy zniszczeniu w związku z zalaniem archiwum podczas awarii systemu kanalizacyjnego.

Jednakże nie jest prawdziwy zarzut, że dokonując ustaleń Sąd Okręgowy oparł się jedynie na dowodach osobowych. Wnioskodawczyni oprócz swoich zeznań i zeznań świadków przedłożyła dowód osobisty, zawierający wpis pracodawcy z określeniem konkretnych dat o przyjęciu jej do pracy i zwolnieniu z pracy. Wpis ten nie był zakwestionowany przez ZUS. Wynika z niego zatem w sposób nie budzący wątpliwości data rozpoczęcia i zakończenia zatrudnienia u danego pracodawcy. Udokumentowała czas trwania łączącego ją z pracodawcą stosunku ubezpieczenia. Zapis w dowodzie osobistym przemawia za istnieniem ważnego stosunku pracy. Jest rzeczą powszechnie znaną, że w poprzednio obowiązujących dowodach osobistych, w formie ”książeczkowej” były miejsca, w których dokonywano adnotacji o zatrudnieniu. Gdyby wnioskodawczyni nie była zatrudniona w oparciu o umowę o pracę w spornym okresie jej pracodawca (...)nie dokonał by wpisu o takim zatrudnieniu.

Za bezzasadny uznać należy, zawarty w apelacji, zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy należycie wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny.

Sąd Okręgowy dysponując zapisem w dowodzie osobistym wnioskodawczyni o okresie zatrudnienia i nazwie pracodawcy miał w pełni uzasadnione prawo uznać jej zeznania oraz zeznania przesłuchanych świadków za wiarygodne, spójne, precyzyjne i nie budzące wątpliwości.

W świetle powyższego niezasadny jest także zarzut sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającej na uznaniu przez Sąd I instancji, iż wnioskodawczyni udowodniła okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w spornym okresie. Czasokres zatrudnienia i pracodawca są bezsporne natomiast dowody na istnienie stosunku pracy wynikają z zeznań wnioskodawczyni i świadków. Organ emerytalny nie przedstawił dowodów, które skutecznie kwestionowałyby wiarygodność przesłuchanych w sprawie osób. Od zakończenia zatrudnienia upłynęło ponad 25 lat. Jest to okres utrudniający odnalezienie współpracowników czy osoby, które zawierały z wnioskodawczynią umowę o pracę czy były jej przełożonymi. Z tego powodu wnioskodawczyni przedstawiła świadków na okoliczność, że wykonywała codzienne zatrudnienie, wskazała na okoliczności świadczonej pracy, przemawiające za uznaniem zatrudnienia w ramach umowy o pracę. W kontekście zapisu w dowodzie osobistym stanowiło to dla Sądu dowód nie budzący wątpliwości, oceniony wszechstronnie, w oparciu o obiektywną analizę całości materiału zgromadzonego w sprawie.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok jest prawidłowy i musi się ostać, apelacja nie zawierała zaś żadnej argumentacji przemawiającej za uwzględnieniem wniesionego środka zaskarżenia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 385 kpc, jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE