UZASADNIENIE

Oskarżona K. K. (1) od 10.07.2007 roku prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) (...)-(...) R., ul. (...). Przedmiotem prowadzonej działalności, według Polskiej Klasyfikacji Działalności 2007, była „sprzedaż detaliczna prowadzona poza siecią sklepową, straganami i targowiskami”. W prowadzeniu działalności oskarżonej pomagał mąż – M. K.. Oskarżona w związku z zakresem swojej działalności zamówiła u pokrzywdzonej – (...) Sp. z o.o. (...)-(...) S., GARBY, ul. (...), obuwie robocze BHP. Towar został odebrany osobiście przez M. K. w P.. W związku z dokonaną transakcją, pokrzywdzona

- w dniu 06.09.2010r. została wystawiona faktura VAT nr (...) z odroczonym terminem płatności na dzień 21.10.2010r. na kwotę brutto 22.003,92 zł

- w dniu 06.09.2010r. została wystawiona faktura VAT nr (...) z odroczonym terminem płatności na dzień 06.10.2010r. na kwotę brutto 6.283,00 zł.

Oskarżona nie wywiązała się w terminie z nałożonych zobowiązań, które wynikały z niezapłaconych faktur. W związku z brakiem wpłat za zakupiony towar, pokrzywdzona spółka wielokrotnie zwracała się zarówno do oskarżonej, a w przypadku gdy była nieobecna, do jej męża, z żądaniem zapłaty. Jednakże mimo zapewnień M. K., zobowiązania nie zostały zapłacone nawet w części.

Pokrzywdzona spółka zleciła następnie sprawę przedmiotowej wierzytelności Firmie Ochrony (...) w celu doprowadzenia do ugody w zapłacie lub ustalenia majątku do egzekucji. E. K. w związku z otrzymanym zleceniem, wezwał oskarżoną do zapłaty, jednakże bezskutecznie. Następnie skontaktował się z K. K. (1) telefonicznie, która odesłała go do jej męża – M. K. jako prowadzącego interesy w jej imieniu. E. K. nawiązał kontakt z M. K., który kilkakrotnie przekładał terminy zapłaty. Ostatecznie E. K. udał się kilka razy do miejsca zamieszkania oskarżonej i jej męża, jednakże również te wizyty okazały się bezskuteczne.

Mimo kilkakrotnych prób negocjacji i kolejnych monitów, oskarżona nie zapłaciła należnej kwoty.

W związku z powyższym, Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. X Wydział Gospodarczy w dniu 20 czerwca 2011r. wydał wyrok w sprawie o sygn. akt X GC 513/11, w którym zasądził od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej spółki kwotę 39.980,62 zł z ustawowymi odsetkami.

Następnie toczyło się postępowanie egzekucyjne przeciwko oskarżonej K. K. (1) prowadzone przez Komornika Sądowego S. O., pod sygnaturą akt KM 1999/1, które jednakże zostało umorzone postanowieniem z dnia 31.12.2012r. z uwagi na nieskuteczność egzekucji. W dniu 04.07.2012r. na poczet zaległej faktury nr (...), oskarżona dokonała jednej wpłaty na kwotę 1.831,08 zł.

K. K. (1) urodziła się (...) Legitymuje się średnim wykształceniem. Jest zamężna. Ma czworo dzieci. Z zawodu jest tkaczem tkanin ażurowych. Prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie handlu, z której osiąga miesięczny dochód w kwocie około 2.500 złotych. Posiada nieruchomość w postaci domu oraz działkę o powierzchni 17 arów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań świadków: L. G. (k. 39-40, 161-162), E. K. (k. 35-36, 13-14 z akt II Ko 192/14) i S. O. (k. 420)

- oraz dokumentów w postaci: zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (k. 1-3), danych z Głównego Urzędu Statystycznego (k. 4, 37), zestawienia płatności (k. 5, 16, 24, 49), odpisu wyroku (k. 6, 41-42, 145), postanowienia o umorzeniu egzekucji (k. 7, 45, 166), pisma (...) Sp. z o.o. (k. 12, 20), kserokopii faktur VAT (k. 13, 14, 15, 21, 22, 23, 46, 47, 48), wypisu z Centralnej Ewidencji Ludności (k. 17), pisma oskarżonej (k. 18), pisma M. K. (k. 19), kserokopii dowodów wpłat (k. 27-29), kserokopii akt komorniczych (k. 43), pisma ze Starostwa Powiatowego w K. z załącznikami (k. 53-68), informacji o karalności (k. 76, 455), informacji z Urzędu Gminy i Miasta w R. (k. 77), dokumentacji nadesłanej przez komornika (k. 78-114), notatki urzędowej (k. 118), informacji z Urzędu Skarbowego w K. (k. 136), informacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (k. 140), pisma z firmy (...) (k. 165a), odpowiedzi z Banku (...) (k. 185), postanowienia o przyłączeniu wierzyciela do egzekucji (k. 186-187), pisma z Banku (...) z załącznikami (k. 188-189), dowodów wpłat na rzecz Banku (...) (k. 190), opinii biegłego z dziedziny księgowości J. D. wraz z załącznikami (k. 196-203), opinii ustnej biegłego (k. 214, 420), wywiadu kuratora sądowego (k. 233-236), opinii uzupełniającej wraz z załącznikami (k. 238-362), informacji od komornika sądowego (k. 382-418), pisma z Biura (...) (k. 433), informacji z (...) (k. 448-450) oraz akt Km 277/05, Km 646/05, Km 892/06, Km 1128/06, Km 1457/06, Km 540/09, Km 2129/10, Km 1568/11, Km 1842/11, Km 1843/11, Km 1999/11, Km 2372/11, Km 497/12, Km 537/12, Km 722/12, Km 1709/12, Km 278/13, Km 1058/13, Km 1313/13, Km 1762/13, Km 2072/13, Km 2010/13, Km 552/14, Km 732/14, Km 111/15.

Oskarżona K. K. (1) zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie głównej nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania.

W znaczącej mierze stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dokumentów w niniejszej sprawie.

Niezależnie od tego, Sąd dokonał oceny zeznań świadków przesłuchanych w toku postępowania.

Jako w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania L. G. – dyrektora firmy pokrzywdzonej. W szczególności na wiarę zasługiwały zeznania świadka na okoliczność jego współpracy z firmą oskarżonej, dokonanych transakcji oraz szczegółów związanych ze sprzedażą obuwia firmie (...). Sąd nie znalazł również podstaw aby odmówić wiary zeznaniom wymienionego świadka na okoliczność zadłużenia oskarżonej, braku zapłaty za zakupiony towar, a także wielokrotnego przekładania terminów płatności oraz kontaktowania się w tej kwestii z mężem oskarżonej - M. K.. Podobnie należało ocenić zeznania L. G., w których wskazał, iż sprawa oskarżonej została przekazana firmie (...). Zeznania świadka w ocenie Sądu w pełni zasługiwały na wiarę. Korespondowały one bowiem w całości z zeznaniami E. K., jak i znalazły potwierdzenie w dokumentach w postaci faktur VAT wystawionych przez pokrzywdzoną oraz zestawieniami sprzedaży; były przy tym logiczne i rzeczowe.

W pełni na wiarę zasługiwały ponadto zeznania E. K. , który składał również w imieniu pokrzywdzonej zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka na okoliczność zlecenia mu przez firmę (...) rozliczenie należności w firmie PPHU (...), której właścicielką jest K. K. (1). Świadek wskazał nadto, że wysłał oskarżonej wezwanie do zapłaty, jednakże pozostało ono bez odpowiedzi. Następnie po ustaleniu numeru telefonu do oskarżonej, nawiązał z nią kontakt telefoniczny. Świadek podkreślił, że wówczas K. K. (1) skierowała go do jej męża - M. K., jako prowadzącego interesy w jej imieniu. Z uznanych za wiarygodne zeznań E. K. wynikało ponadto, że M. K. przekładał kolejne terminy spłat zadłużenia. Nie budziły wątpliwości co do swej wiarygodności zeznania świadka, w których podał, że w sierpniu 2013r. pierwszy raz udał się w miejsce zamieszkania oskarżonej, jednakże wizyty te okazały się bezskuteczne, z uwagi na fakt, że za pierwszym razem oskarżona oświadczyła, że jej mąż jest w szpitalu, natomiast za drugim razem córka oskarżonej poinformowała go, że rodziców nie ma w domu. Świadek podkreślił nadto, że do chwili obecnej oskarżona nie zapłaciła za pobrany towar mimo, że dodatkowo rozliczyła znaczną kwotę podatku VAT. W ocenie Sądu, nie budziły wątpliwości co do swej wiarygodności zeznania tego świadka. Były one bowiem spójne i logiczne, a nadto korespondowały z zeznaniami L. G., oraz znalazły potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach.

Jako w pełni wiarygodne Sąd uznał również zeznania komornika sądowego - S. O. na okoliczność egzekucji prowadzonych przeciwko oskarżonej oraz jej małżonkowi. Zeznania świadka znalazły bowiem potwierdzenie w dokumentach zawartych w aktach komorniczych,; były przy tym logiczne i rzeczowe.

Niezwykle przydatna dla ustaleń faktycznych okazała się sporządzona na zlecenie Sądu opinia biegłego z dziedziny księgowości - J. D., uzupełniona opinią pisemną oraz ustną na rozprawie głównej. Wprawdzie oskarżyciel posiłkowy kwestionował niektóre wnioski zawarte w opinii i wnioskował o uzupełnienie opinii głównej, jednakże po wydaniu przez biegłego opinii uzupełniającej, a następnie przesłuchaniu biegłego na rozprawie, strony nie wnosiły zastrzeżeń do wydanej opinii. W ocenie Sądu, wnioski opinii zarówno głównej, jak i uzupełniającej, są jasne, kategoryczne oraz oparte na wnikliwej analizie materiału dowodowego. Wydając opinię biegły oparł się na obiektywnym materiale dowodowym, w postaci pisma z Urzędu Skarbowego w K. oraz ZUS II Oddział w poznaniu Inspektorat w K., faktury VAT, pisma komornika sądowego oraz dokumentacji księgowej firmy P. P.H.U. (...). Konkluzje obu opinii, jak i ich uzasadnienia są jasne, zrozumiałe i pozwalają wysnuć wniosek, iż osoba je sporządzająca odznaczała się dużą fachowością i doświadczeniem zawodowym.

Za w pełni przydatne Sąd uznał zgromadzone w sprawie dokumenty. Autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł żadnych podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd zważył co następuje:

Zebrany w tej sprawie, omówiony wyżej materiał dowodowy nie pozostawił wątpliwości co do tego, że oskarżona K. K. (1) swoim zachowaniem polegającym na tym, że w okresie od 03 września 2010r. do 6 września 2010r. w P. działając w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właścicielka firmy PPHU (...) z/s w R. doprowadziła firmę (...) sp. z o.o. z/ s w G. koło S. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci obuwia BHP o łącznej wartości 39.980,62 zł w ten sposób, że wprowadziła przedstawiciela pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru i możliwości dokonania zapłaty za zakupione na przedłużony termin płatności obuwie, po czym po otrzymaniu w/w towaru nie dokonała za niego zapłaty i tak:

- w dniu 3 września 2010r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 11.693,70 zł za fakturą FV 272/10 z przedłużonym trzydziestodniowym terminem płatności, po czym nie dokonała w terminie zapłaty za zakupiony towar, dokonując jedynie wpłaty w wysokości 1.831,08 zł w dniu 04.07.2012r.

- w dniu 6 września 2010r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 22.003,92 zł za fakturą FV 274/10 z przedłużonym czterdziestopięciodniowym terminem płatności, po czym nie dokonała zapłaty za zakupiony towar

- w dniu 6 września 2010r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 6.283,00 zł za fakturą FV 277/10 z przedłużonym czterdziestopięciodniowym terminem płatności, po czym nie dokonała zapłaty za zakupiony towar,

czym wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk.

Wprawdzie oskarżona nie przyznała się do zarzucanego jej czynu, jednakże wymowa dowodów zgromadzonych w sprawie, prowadzi do wniosków przeciwnych.

Z przestępstwem z art. 286 § 1 kk mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd.

Stronę podmiotową działania oskarżonego charakteryzuje umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego kierunkowego przy czym sprawca działa tutaj w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Występek z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem. Przy czym „niekorzystnemu rozporządzeniu mieniem” nadaje się szeroki kontekst znaczeniowy; obejmuje ono wszelkie czynności prowadzące do zmniejszenia stanu majątkowego pokrzywdzonego. W niniejszej sprawie, nie ulegało wątpliwości, że pokrzywdzona spółka na skutek działania oskarżonej, doznała zmniejszenia swojego stanu majątkowego, bowiem wydała oskarżonej towar, za który następnie nie otrzymała zapłaty, ponosząc z tego tytułu stratę.

Oskarżona K. wypełniła również bez wątpienia stronę podmiotową przestępstwa z art. 286 § 1 kk. Czyn z art.286 § 1 kk jest przestępstwem umyślnym, należącym do kategorii przestępstw kierunkowych. Oceniając ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny należy wskazać, iż oskarżona działała z całą pewnością z zamiarem kierunkowym. Działała ona ze świadomością i chęcią doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzoną spółkę, w stosunku do której podjęła działania wprowadzające w błąd. Obejmowała więc zamiarem bezpośrednim zarówno cel swego działania, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Oczywiście ustaleń dotyczących zamiaru należy dokonywać na podstawie całokształtu udowodnionych okoliczności popełnienia czynu, w szczególności na podstawie zachowania się samego sprawcy. Zdaniem Sądu, oskarżona już w chwili dokonywania zakupu obuwia BHP od firmy (...), działała z zamiarem niedokonania zapłaty za towar. O zamiarze takim świadczy bowiem kondycja finansowa firmy oskarżonej, która w ocenie Sądu, była zła. W tej mierze Sąd oparł swoje ustalenia na opinii biegłego z dziedziny księgowości. Wprawdzie biegły w opinii głównej nie mógł stwierdzić, aby na dzień 31.08.2010r. (a więc również na dzień 03.09.2010r.) kondycja prowadzonej przez oskarżoną firmy była zła, jednakże biegły wskazał również, że ustalenia te wynikały z badanej uzyskanej dokumentacji, która jest dokumentacją bardzo uproszczoną w zakresie ustalenia kondycji finansowej firmy oskarżonej. Biegły wyliczył bowiem, że za osiem miesięcy 2010r. dochód PPHU (...) wyniósł 25.046,46 zł, natomiast za cały 2010 rok dochód ten wyniósł 26.293,63 zł. Zgodnie z wnioskiem oskarżyciela posiłkowego, Sąd zlecił biegłemu zbadanie kondycji finansowej firmy (...) również w 2009 roku. Biegły po zbadaniu dokumentacji księgowej firmy P. P.H.U. (...) za 2009 rok stwierdził, iż za cały 2009 rok firma poniosła stratę w kwocie 58.281,36 zł. Z dalszych wywodów wynika, iż dochód uzyskany w 2010r. w kwocie 26.293,63 zł (według opinii głównej), nie zniwelował w całości tej straty. Z powyższego wynika zatem, że firma oskarżonej K. K. (1) w 2009 roku poniosła tak duże straty, że dochód za cały 2010 rok, nie wyrównał w całości ów straty.

Zdaniem Sądu, kłopoty z płynnością finansową oskarżonej nie powstawały po dokonaniu transakcji z pokrzywdzoną, ale znacznie wcześniej. O takim przekonaniu świadczy nie tylko przytoczona wyżej opinia biegłego, z której jednoznacznie wynika, że w 2009 roku, firma pokrzywdzonej poniosła stratę tak dużą, że dochód za 2010 rok nie był w stanie jej zniwelować, ale i analiza akt egzekucji komorniczych, z których płyną jednoznaczne wnioski.

Poniższe zestawienie postępowań egzekucyjnych pośrednio obrazuje stan zobowiązań oskarżonej w 2010 i 2011 roku:

- sygn. akt Km 552/14 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 19.08.2011r. na kwotę 19.997 zł od lutego 2011r. i marca 2011r.

- sygn. akt Km 2100/13 - egzekucja na mocy wyroku z 14.11.2012r. na kwotę 16.701 zł od 05.03.2011r. (licytacja)

- sygn. akt Km 1313/13 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z lutego 2013r. na kwotę 4.000 zł

- sygn. akt Km 1762/13 - egzekucja na mocy wyroku z 09.04.2013r. na kwotę 14.541 zł od grudnia 2011r.

- sygn. akt Km 2072/13 - egzekucja na mocy wyroku z 21.01.2013r. na kwotę 20.297 zł od 08.11.2011r.

- sygn. akt Km 497/12 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 17.11.2011r. na kwotę 8.000 zł

- sygn. akt Km 1709/12 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 01.06.2012r. na kwotę 5.670 zł od 04.11.2011r.

- sygn. akt Km 2129/10 - postępowanie zabezpieczające na mocy nakazu zapłaty z 20.10.2010r. na kwotę 3.757,60 zł od 29.07.2010r.

-sygn. akt Km 732/14 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 03.06.2011r.za okres od 20.08.2010r. na kwotę 2.635,20 zł (licytacja)

- sygn. akt Km 278/13 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 19.09.2011r. na kwotę 6.000 zł

- sygn. akt Km 1058/13 - egzekucja na mocy wyroku z 28.04.2011r. na kwotę 30.000 zł od czerwca 2010r.

- sygn. akt Km 722/12 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 02.12.2010r. na kwotę 15.000 zł

- sygn. akt Km 1568/11 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 20.04.2011r. na kwotę 6.268 zł od 13.01.2010r. (egzekucja bezskuteczna)

- sygn. akt Km 1842/11 - egzekucja na mocy wyroku z dnia 19.04.2011r. na kwotę 5.500 zł z odsetkami od 23.04.2010r. (egzekucja bezskuteczna)

- sygn. akt Km 1843/11 - egzekucja na mocy nakazu zapłaty z 29.04.2011r. na kwotę 4.700 zł z odsetkami od 30.03.2010r. (egzekucja bezskuteczna)

- sygn. akt Km 2372/11 - egzekucja na mocy wyroku z 03.06.2011r. na kwotę 2.635 zł z odsetkami od 20.08.2010r. (egzekucja bezskuteczna)

- sygn. akt Km 537/12 - egzekucja na mocy 3 nakazów zapłaty: z dnia 21.04.2011r. na kwotę 21.052,03 zł od 02.10.2010r.; z dnia 15.12.2011r. na kwotę 15.306,12 zł od października 2010r; z dnia 27.04.2011r. na kwotę 23.748,52 zł od 04.09.2010r. (egzekucja bezskuteczna)

Powyższe zestawienie jednoznacznie wskazuje, że oskarżona mimo, że w 2010 roku osiągnęła spory dochód (jak wynika z opinii biegłego, było to 26.293,63 zł), to dochód ten nie pokrył w całości straty poniesionej w 2009 roku (58.281,36 zł.), a dalsze prowadzenie przez nią działalności gospodarczej, a tym samym ponoszenie w związku z tym kosztów, wiązało się z zaciąganiem kolejnych zobowiązań, których oskarżona nie była w stanie spłacać, co zapoczątkowało postępowania egzekucyjne. W ocenie Sądu, dowody z akt komorniczych, jak i opinia biegłego dały pełen obraz stanu kondycji finansowej firmy (...) na dzień 03.09.2010r., która z całą pewnością była zła. Mimo tego, oskarżona zdecydowała się na zakup dużej ilości obuwia BHP, za który nie była w stanie zapłacić, bowiem już wówczas znajdowała się w krytycznej sytuacji finansowej (liczne postępowania egzekucyjne). Jak wyżej wskazano za tym, iż oskarżona działała z zamiarem kierunkowym przemawia fakt, iż oskarżona miała pełną świadomość, iż nie ma możliwości realizowania zobowiązania względem firmy (...), bowiem jej firma utraciła płynność finansową. Oskarżona swoim działaniem, polegającym na dokonaniu zakupu obuwia BHP, wprowadziła w błąd przedstawiciela firmy (...), albowiem zobowiązała się do zapłaty za dostarczony towar, nie mając zamiaru takiego zrealizować, bowiem nie miała takich możliwości finansowych. Znamiennym jest tu okoliczność, iż gdyby pokrzywdzona spółka miała wiedzę na temat złej kondycji finansowej firmy oskarżonej, zapewne nie zawarłaby z oskarżoną tego rodzaju transakcji. Jej zachowanie było bowiem intencjonalnie nakierowane na uzyskanie towaru bez zapłaty za niego, z czym wiąże się w okolicznościach niniejszej sprawy jednoczesne osiągnięcie korzyści majątkowej w postaci konkretnych kwot pieniędzy. K. K. (1) zdawała sobie zarazem sprawę z faktu, iż nie będzie w stanie zapłacić za dostarczony towar. Miała bowiem liczne zobowiązania finansowe, a nadto firma w poprzednim roku poniosła stratę, której 2010 rok nie był w stanie nadrobić. Świadomie więc wykorzystywała tę okoliczność, wprowadzając tym samym pokrzywdzony podmiot w błąd. Oceny tej nie może zmienić fakt, iż oskarżona po wydaniu nakazu zapłaty, zapłaciła kwotę 1.831,08 zł za niezapłaconą jedną z trzech faktur. Zdaniem Sądu, takie działanie oskarżonej nakierowane było na uniknięcie ewentualnego postępowania egzekucyjnego, które jednakże ostatecznie nastąpiło.

Zdaniem Sądu spełnione zostały jednocześnie przesłanki uzasadniające zakwalifikowanie zachowania oskarżonej jako czynu ciągłego (art. 12 kk). Poczynione wyżej rozważania pozwoliły przyjąć, iż K. K. (1) działała z zamiarem bezpośrednim kierunkowym.

Jednocześnie Sąd uznał, iż miejscem popełnienia przestępstwa był P., bowiem tam nastąpiło niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzoną, czyli wydanie towaru bez uzyskania za niego zapłaty.

Oceniając natomiast stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej Sąd doszedł do przekonania, iż jest on wyższy niż znikomy (art. 1 § 2 kk). Zachowanie oskarżonej godziło bowiem w niezakłócony obrót gospodarczy oraz mienie, a więc wartości podlegające ochronie konstytucyjnej. Postępowanie oskarżonej było przy tym skierowane na uzyskanie towaru nie uiszczając za niego należności, a następnie sprzedanie go, a więc osiągnięcie konkretnej korzyści majątkowej, tj. przysporzenia bez istnienia podstawy prawnej. Dodatkowo wartość szkody przesądza o tym, iż społeczną szkodliwość należy ocenić jako wysoką.

Wymierzając oskarżonej karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk.

Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonej.

Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej przestępstwa. Wskazują na to okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, a wśród nich działanie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, popełnienie przestępstwa w ramach czynu ciągłego, godzenie zarówno w mienie, jak i obrót gospodarczy oraz wyrządzenie znacznej szkody majątkowej.

Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt I wyroku wymierzył oskarżonej na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk karę siedmiu miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał zarazem, iż w stosunku do oskarżonej zaistniała podstawa skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (pkt II wyroku). W tym zakresie Sąd uwzględnił zasadę pierwszeństwa kar nieizolacyjnych nad bezwzględnymi oraz przesłanki art. 69 § 1 i 2 kk. Nadto Sąd zważył, iż przy wymiarze kary należy dać prymat zasadzie prewencji indywidualnej w jej aspekcie wychowawczym. Wobec faktu, iż oskarżona nie była dotychczas karana, możliwym stało się bowiem przyjęcie, iż w stosunku do K. K. (1) można skonstruować pozytywną prognozę kryminologiczną, polegającą na przyjęciu, iż pomimo niewykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a zwłaszcza nie powróci na drogę przestępstwa. Jednocześnie ustalono okres próby dwóch lat, który pozwoli na zweryfikowanie postawionej przez Sąd pozytywnej diagnozy wobec K. K. (1), a ponadto będzie też równocześnie okolicznością mobilizującą oskarżoną i stymulującą do przestrzegania przyjętego porządku prawnego. Dotychczasowy sposób życia oskarżonej przemawia zaś za tym, że mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary nie popełni ona ponownie przestępstwa.

Mając jednak na uwadze potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a zwłaszcza zapobieżenie społecznemu poczuciu bezkarności oskarżonej za przypisane jej przestępstwo oraz braku reakcji organów wymiaru sprawiedliwości na popełniony czyn zabroniony, Sąd na podstawie art. 33 § 1 -3 kk wymierzył K. K. (1) dodatkowo karę 100 stawek dziennych grzywny jako adekwatną do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości jej czynu (pkt I. wyroku). Biorąc zaś pod uwagę dochody oskarżonej, warunki osobiste oraz jej sytuację majątkową Sąd ustalił wysokość jednej stawki na poziomie 10 zł.

Zdaniem Sądu, tak ukształtowana kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej zwłaszcza w powiązaniu z karą grzywny.

Na podstawie z kolei art. 72 § 1 pkt 8 kk, Sąd zobowiązał oskarżoną do wykonania prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto z dnia 20 czerwca 2011r. sygn. akt XGc 513/11, w którym zasądzono od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej spółki kwotę 39.980,62 zł z ustawowymi odsetkami. Sąd kierując się natomiast klauzulą antykumulacyjną uregulowaną w art. 415 § 1 kpk, nie uwzględnił przy tym wniosku oskarżyciela posiłkowego o zobowiązanie oskarżonej do naprawienia szkody. Jak bowiem wynika wprost ze zdania drugiego wymienionego artykułu, nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. W niniejszej sprawie, o roszczeniu względem pokrzywdzonej spółki orzekł już Sąd Rejonowy Poznań Stare Miasto w sprawie o sygn. akt XGc 513/11, zatem Sąd związany był wcześniejszym rozstrzygnięciem. Sąd korzystając natomiast z instrumentów związanych z zawieszeniem wykonania kary, zobowiązał oskarżoną do wykonania prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto z dnia 20 czerwca 2011r. sygn. akt XGc 513/11 w okresie próby, które zdaniem Sądu, może zapobiec popełnieniu ponownie prze oskarżoną przestępstwa, a nadto będzie dla niej okolicznością motywującą do wykonania nałożonego nań obowiązku. W przeciwnym razie bowiem grozić oskarżonej będzie rozważenie przez Sąd zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Konsekwencją rozstrzygnięcia merytorycznego było zwolnienie oskarżonej od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, o czym Sąd orzekł w pkt III wyroku.

SSR Anna Klimas

Sygn. akt II Ka 64/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt II K 811/14, oskarżoną K. K. (1) uznał za winną tego, że w okresie od 3 września 2010 r. do 6 września 2010 r. w P. działając w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właściciel firmy PPHU (...) z/s w R., doprowadziła firmę (...).
z o.o. z/s w G. koło S. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci obuwia BHP o łącznej wartości 39.980,62 zł w ten sposób, że wprowadziła przedstawiciela pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru i możliwości dokonania zapłaty za zakupione na przedłużony termin płatności obuwie, po czym po otrzymaniu w/w towaru nie dokonała za niego zapłaty i tak:

–: w dniu 3 września 2010 r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 11.693,70 zł za fakturą FV 272/210 z przedłużonym 30-dniowym terminem płatności, po czym nie dokonała w terminie zapłaty za zakupiony towar, dokonując jedynie wpłaty w wysokości 1.831,08 zł w dniu 4 lipca 2012 r.,
–: w dniu 6 września 2010 r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 22.003,92 zł za fakturą FV 274/10 z przedłużonym 45-dniowym terminem płatności, po czym nie dokonała zapłaty za zakupiony towar,
–: w dniu 6 września dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 6.283,00 zł za fakturą FV 277/10 z przedłużonym 45-dniowym terminem płatności, po czym nie dokonała zapłaty za zakupiony towar,

to jest przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1-3 k.k. i art. 4 § 1 k.k. skazał ją na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na 10 zł.

Nadto Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. orzeczoną wobec oskarżonej karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat oraz na podstawie art. 72 § 1 pkt. 8 k.k. zobowiązał oskarżoną w okresie próby do wykonania prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto z dnia 20 czerwca 2011 r., sygn. akt X Gc 513/11.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej K. K. (1) zaskarżając go w całości. Na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. orzeczeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i doprowadził do ustalenia – pomimo treści zeznań świadków L. G. oraz E. K., że oskarżona nie uczestniczyła w czynnościach zamawiania spornego towaru oraz pomimo treści opinii biegłego
i zgromadzonych dokumentów świadczących o tym, że we wrześniu kondycja firmy oskarżonej była dobra – że oskarżona dopuściła się zarzuconego jej przestępstwa tj. że w okresie od 3 września 2010 r. do 6 września 2010 r. w P. działając
w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako właściciel firmy PPHU (...) z/s w R., doprowadziła firmę (...) Sp. z o.o. z/s w G. koło S. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci obuwia BHP o łącznej wartości 39.980,62 zł w ten sposób, że wprowadziła przedstawiciela pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru i możliwości dokonania zapłaty za zakupione na przedłużony termin płatności obuwie, po czym po otrzymaniu w/w towaru nie dokonała za niego zapłaty i tak:

–: w dniu 3 września 2010 r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 11.693,70 zł za fakturą FV 272/210 z przedłużonym 30-dniowym terminem płatności, po czym nie dokonała w terminie zapłaty za zakupiony towar, dokonując jedynie wpłaty w wysokości 1.831,08 zł w dniu 4 lipca 2012 r.,
–: w dniu 6 września 2010 r. dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 22.003,92 zł za fakturą FV 274/10 z przedłużonym 45-dniowym terminem płatności, po czym nie dokonała zapłaty za zakupiony towar,
–: w dniu 6 września dokonała zakupu obuwia BHP o wartości 6.283,00 zł za fakturą FV 277/10 z przedłużonym 45-dniowym terminem płatności, po czym nie dokonała zapłaty za zakupiony towar.

Stawiając ten zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Zarzuty apelacyjne podniesione przez obrońcę oskarżonej K. K. (1) okazały się bezzasadne, aczkolwiek w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej doszło do zmiany zaskarżonego wyroku w niżej wskazanym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o właściwie przeprowadzoną ocenę całokształtu zebranego
w sprawie materiału dowodowego, a z poczynionych ustaleń wywiódł logiczne wnioski co do popełnienia przez oskarżoną zarzucanego jej czynu oraz jej winy w tym zakresie. W przeprowadzonej analizie i ocenie dowodów Sąd Rejonowy z pewnością nie przekroczył zasad określonych art. 7 k.p.k., a w związku z tym zajęte stanowisko pozostaje pod ochroną ustawową. Nie ulega przy tym wątpliwości, że Sąd I instancji zapoznał się ze wszystkimi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Rozważył je w ich całokształcie i wzajemnym powiązaniu oraz dokonał wyboru którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia i z jakich przyczyn. Sąd odwoławczy zbadał tę ocenę
w oparciu o treść zarzutów w skardze apelacyjnej obrońcy i nie znalazł podstaw do jej kwestionowania. Nie doszło zatem do obrazy o obrazie przepisu art. 7 k.p.k. Jednocześnie poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne były wynikiem dokonanej przez Sąd oceny dowodów i w toku kontroli instancyjnej Sąd odwoławczy nie dostrzegł błędów i w tym zakresie.

W przypadku przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. przedmiotem działania mającego na celu wprowadzenie w błąd jest także informacja dotycząca stanu majątkowego sprawcy, dane dotyczące jego możliwości finansowych oraz postanowień umów co do terminów wywiązania się z ich wykonania. W doktrynie
i ugruntowanym orzecznictwie wskazuje się, iż co prawda kontrahent w transakcji obustronnej nie ma obowiązku ujawniania sytuacji materialnej swojej firmy, niemniej jednak tylko wtedy nie będzie to miało charakteru wprowadzenia w błąd w rozumieniu przepisu art. 286 § 1 k.k., gdy podmiot taki przy zachowaniu reguł kupieckich, którym druga strona ma prawo ufać, będzie miał rzeczywistą możliwość realizacji przyjętego na siebie umownie zobowiązania w dacie jego powstania, bez świadomego powodowania szkody w majątku swojego wierzyciela. W innym wypadku kreowanie fikcji, poprzez zatajanie faktycznej kondycji finansowej firmy jest tworzeniem mylnego wyobrażenia o możliwościach spłaty zadłużenia w umówionym terminie, co z kolei prowadzi do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. (tak B. Michalski, Komentarzu do kodeksu karnego pod red. A. Wąska, Część szczególna. Tom II. Komentarz do artykułu 286 k.k., C. H. Beck 2006, teza 44; wyr. SA w Katowicach z 13.12.2001 r., II Aka 312/01, KZS 2002, Nr 4, poz. 45).

Znamiona oszustwa wypełnia również działanie sprawcy, który w umowie zobowiązuje się do określonej płatności w uzgodnionym, odroczonym terminie, jeżeli jej zawarciu towarzyszy powzięty z góry zamiar niedotrzymania uzgodnionego terminu zapłaty i odłożenia go na czas bliżej nieokreślony oraz uzależnienia zapłaty od ewentualnego powodzenia określonych inwestycji dokonanych w przyszłości. Zaciąganie przez bankruta zobowiązań, bez informowania kontrahenta o swojej sytuacji, wypełnia znamiona art. 286 § 1 k.k. (wyr. SA we Wrocławiu w wyroku
z dnia 28.03.2013 r. II AKa 67/13, LEX nr 1313476).

W pierwszej kolejności należy się odnieść do sytuacji finansowej przedsiębiorstwa prowadzonego przez oskarżoną. Jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy, opierając się przy tym na opinii biegłego J. D. (k. 196-203, 214, 238-362, 420), w roku 2009 przedsiębiorstwo oskarżonej poniosło stratę
w wysokości 58.281,36 zł. W 2010 r. firma (...) odnotowała natomiast dochód w łącznej kwocie 26.293,63 zł przy czym przez pierwsze 8 miesięcy wyniósł on 25.046,46 zł. Już tylko te okoliczności wskazują, że dochody z 2010 r. nie pokryły nawet połowy strat poniesionych przez oskarżoną w roku 2009. Dodatkowych informacji o możliwościach finansowych przedsiębiorstwa PPHU (...) dostarczyły załączone do sprawy, akta postępowań komorniczych prowadzonych wobec firmy oskarżonej. W szczególności z treści wniosków egzekucyjnych, nakazów zapłaty oraz postanowień o nadaniu klauzul wykonalności wynika, że: wobec Syndyka masy upadłości (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej oskarżona posiadła dług w wysokości 3.620,00 zł z datą wymagalności na dzień 20 sierpnia 2010 r. (Km 1313/13), wobec (...) Sp. z o.o. z/s w S. oskarżona posiadała dług w wysokości 2.635,20 zł z datą wymagalności na dzień 20 sierpnia 2010 r. (Km 2372/11, Km 732/14), wobec (...) S.A. z/s w R. oskarżona posiadała dług w łącznej wysokości 23.041,73 zł z datą wymagalności od 22 i 25 czerwca 2010 r. (Km 1058/13), wobec D.K. (...) Sp. z o.o. z/s w J. posiadała dług w wysokości 5.500,00 zł z datą wymagalności od 23 kwietnia 2010 r. (Km 1842/11), wobec (...) R.-Zmyślony s.j. z/s w F. posiadała dług w wysokości 4.764,22 zł z terminem wymagalności od 30 marca 2010 r. (Km 1843/11), wobec (...) S.A. w Komornikach posiadała dług w wysokości 3.757,60 z datą wymagalności od dnia 29 lipca 2010 r. (Km 2129/10) oraz wobec (...) P. M. s.j. z/s w M. posiadała dług w wysokości 6.268,22 zł z datą wymagalności na dzień 13 stycznia 2010 r. (Km 1568/11). Wobec oskarżonej w dniu 2 grudnia 2010 r. wydano również nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym na kwotę 15.090,91 zł wobec Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z/s w Ł. (Km 722/12). Sąd odwoławczy zauważa, że prowadzone postępowania egzekucyjne w przeważającej mierze zakończone zostały wydaniem przez komornika postanowień o ich umorzeniu z uwagi na bezskuteczność czynności egzekucyjnych. W pozostałym zaś zakresie doprowadziły do ściągnięcia jedynie niewielkich kwot z tytułu zaległych należności. W/w zobowiązania z uwagi iż stały się wymagalne przed dniem 3-6 września 2010 r. (poza długiem wobec (...) Sp. z o.o. z/s w Ł. co do którego brak jest informacji o dacie wymagalności długu), kiedy to oskarżona zakupiła obuwie w pokrzywdzonej spółce (...), niewątpliwie wpływał na sytuację finansową firmy oskarżonej. Reasumując, wysokość zaciągniętych zobowiązań, brak uiszczania zaległych należności choćby
w ratach, a jednocześnie wysokość straty poniesionej w roku 2009 jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości dowodzą, że K. K. (1) w chwili dokonywania zakupów w (...) Sp. z o.o. nie dysponowała środkami pozwalającymi na dokonanie zapłaty
w terminie umówionym z kontrahentem, czego była w pełnie świadoma. Brak jest również podstaw do twierdzenia by mogła oczekiwać znacznego poprawienia się sytuacji finansowej prowadzonego przedsiębiorstwa. Zaznaczyć bowiem należy, że poza w/w postępowaniami egzekucyjnymi prowadzone był również kolejne (Km 497/12, Km 537/12, Km 1709/12, Km 278/13, Km 1762/13, Km 2072/13, Km 2100/13, Km 552/14). Z uwagi jednak na niekompletność akt komorniczych, brak jest możliwości poczynienia wyczerpujących ustaleń co do terminu wymagalności zaciągniętych zobowiązań. Utwierdzają one jednak Sąd w przekonaniu, że kondycja finansowa firmy (...) stale się pogarszała uniemożliwiając regulowanie bieżących należności.

Nie znalazły oparcia w zgromadzonym materiałem dowodowym twierdzenia obrońcy, że K. K. (1) nie brała udziału w transakcjach handlowych
z pokrzywdzoną spółką (...). Jak wynika z wydruku Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oskarżona już od 10 lipca 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...). W jej ramach dokonywała zakupów hurtowych oraz sprzedaży różnych artykułów w tym butów BHP. Jak wynika z opinii biegłego J. D., w zestawieniu przychodów, kosztów i dochodów firmy PPHU (...) ujęto wszystkie trzy faktury VAT, wystawione przez (...) Sp. z o.o. a dotyczące sprzedaży obuwia w dniach od 3 do 6 września 2010 r. (k. 196-203). Już tylko ta okoliczność wskazuje, że to oskarżona dokonała zakupu butów BHP od firmy (...). Fakt, że w rozmowach dotyczących transakcji zakupu obuwia obok K. K. (1) uczestniczył również jej mąż M. K., nie uwalnia oskarżonej od odpowiedzialności karnej. W rodzinnych firmach powszechną praktyką jest bowiem wykonywanie poszczególnych czynności faktycznych przez różnych jej członków.
W szczególności nie sposób uznać by to oskarżona musiała osobiście odebrać buty
i by ta okoliczność miała przesądzać kto faktycznie dokonał ich zakupu. Powyższe wynika bowiem bezpośrednio z treści faktur VAT (...) (k. 13-15). Ich prawidłowość nie była kwestionowana ani w toku niniejszego postępowania karnego ani też w postępowaniu cywilnym z powództwa (...) Sp. z o.o. (akta X GC 513/11). Jednocześnie stały się one częścią dokumentacji księgowej firmy prowadzonej przez oskarżoną. Przywołać także należy zeznania świadka E. K., który z pełnomocnictwa (...) Sp. z o.o. prowadził czynności mające na celu ściągnięcie zaległych zobowiązań od oskarżonej. Podczas przesłuchania w dniu 14 marca 2014 wskazał on, że po skontaktowaniu się telefonicznym z K. K. (1), skierowany został do jej męża jako osoby działającej w jej imieniu (k. 36). Z powyższego wynika, że to oskarżona kierowała firmą PPHU (...) zaś M. K. jedynie ją reprezentował w kontaktach
z kontrahentami. W toku postępowania Sąd Rejonowy przeprowadził także dowód
z akt sprawy X GC 513/11 (k. 458). W jej toku Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. zasądził od pozwanego K. K. (1) na rzecz (...) Sp. z o.o. kwot 11.693,70 zł, 6.283,00 zł oraz 22.003,92 zł. Oskarżona nie wniosła środka odwoławczego od w/w wyroku Sądu Rejonowego. Nadto w postępowaniu przesłuchano w charakterze świadka L. G., dyrektora firmy (...). Zeznał on, że na przełomie sierpnia i września był osobiście w firmie pozwanej i dokonał prezentacji obuwia, którego zakupem zainteresowana była pozwana. Z pozwaną uzgodnił, że dokona ona zakupu całej partii, która znajdowała się na magazynie (k. 64 akt X GC 513/11). Wszystkie przedstawione powyżej okoliczności dowodzą, że K. K. (1) była stroną umowy sprzedaży obuwia BHP zawartej z firmą (...). Miała pełną wiedzę tak co do przedmiotu transakcji, warunków umowy jak i sposobu jej realizacji.

Reasumując stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy w zakresie przypisania sprawstwa i winy oskarżonej, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które oparł na właściwej analizie i ocenie dowodów i w konsekwencji w sposób uzasadniony przyjął, że oskarżona K. K. (1) wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Kierunek apelacji, co do winy obligował Sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do kary (art. 447 § 1 k.p.k.).

W ocenie Sądu odwoławczego kara 7 miesięcy pozbawienia wolności za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz kara grzywny 100 stawek dziennych po 10 zł nie przekraczają stopnia winy K. K. (1). Kary te są też adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, uwzględniają przy tym nasilenie negatywnych zachowań oskarżonej względem pokrzywdzonej spółki oraz ich formę. Określając ich wymiar Sąd Rejonowy miał na względzie dotychczasową niekaralność oskarżonej. W ocenie Sądu kary te spełnią także pokładane w nich cele, w tym
w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. W ocenie Sądu, orzeczony wymiar kar uświadomi oskarżonej negatywność jej zachowania, a z drugiej strony przyczyni się to do pozytywnego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W ocenie Sądu zachodziła natomiast konieczność uchylenia, nałożonego na oskarżoną, obowiązku wykonania prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto z dnia 20 czerwca 2011 r., sygn. akt X GC 513/11 (art. 72 § 1 pkt. 8 k.k.). Jak bowiem wynika z akt komorniczych Km 1999/11, wobec oskarżonej na podstawie tytułu wykonawczego – w/w wyroku w sprawie X GC 513/11 – prowadzone było postępowanie egzekucyjne. Z uwagi jednak na sytuację materialną K. K. (1) zostało ono umorzone wobec stwierdzenia bezskuteczności czynności egzekucyjnych. W tej sytuacji orzeczenie obowiązku wykonania wyroku w sprawie X GC 513/11
w okresie 2 lat próby należało uznać za środek nadmiernie surowy. Jednocześnie
w sytuacji poprawy stosunków majątkowych K. K. (1) pokrzywdzona spółka posiada możliwość egzekwowania zobowiązania oskarżonej w trybie przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Sąd odwoławczy stoi bowiem na stanowisku, że zbyteczne jest powielanie podstaw żądania od oskarżonej określonego zachowania (sprowadzającego się do naprawienia wyrządzonej szkody), w tym także w oparciu o przepis art. 72 § 1 pkt 8 k.k. Nałożenie na oskarżoną obowiązków w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary jest podstawowym elementem poddania go próbie. W tej sytuacji obowiązki orzekane na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. powinny określać nowe warunki względem istniejących dotychczas, od których spełnienia można oczekiwać przyczynienia się do realizacji głównego celu probacji, a mianowicie spowodowania, że oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Istota tych obowiązków związana jest więc z określeniem warunków zachowania na przyszłość. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uznania, by taki prewencyjny charakter tego środka probacyjnego występował w niniejszej sprawie.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Nadto, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za to postępowanie, albowiem ich uiszczenie z uwagi na jej aktualną sytuację materialną byłoby dla niej zbyt uciążliwe.

A. W.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE