UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.10.2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił T. K. wznowienia postępowania w sprawie, ponieważ ubezpieczony zgodnie z art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie przedłożył żadnych nowych dowodów w sprawie.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, wnosząc o jej zmianę i ustalenie wysokości świadczenia w oparciu o wynagrodzenie minimalne obowiązujące w okresie zatrudnienia od 05.09.1957 r. do 19.10.1971 r. w miejsce wynagrodzenia ustalonego według stawek godzinowych na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 19.04.2012 r. sygn. akt VIII U 15/12. Ubezpieczony domagał się realizacji postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 14.01.2014 r. sygn. akt III AUa 710/13 i ponownego przeliczenia wysokości świadczenia w oparciu o wynagrodzenie minimalne.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 25.06.2015 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Decyzją z dnia 31.10.2011r. ZUS przeliczył T. K., ur. (...), świadczenie emerytalne od dnia 01.10.2011 r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat: 1972-1984,1986,1987, 1996,1998,2000-2002. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 97,04 %.

Decyzją z dnia 31.10.2011r. ZUS odmówił przeliczenia podstawy wymiaru na podstawie angaży. Od powyższych decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie .

Sąd Okręgowy w Gdańsku, wyrokiem z dnia 19.04.2012r. sygn. akt VIII U 15/12, zobowiązał organ rentowy do przeliczenia pobieranego świadczenia przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 97,05% i wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 najkorzystniejszych lat podlegania ubezpieczeniu społecznemu z lat 1962,1972-1984,1986-1987, 1998,2000-2002r.

Decyzją z dnia 08.06.2012r. ZUS przeliczył pobieraną emeryturę, zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 19.04.2012r. sygn. akt VIII U 15/12.

Na podstawie w/wym. wyroku organ rentowy do wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia przyjął wynagrodzenia z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B. w latach 1961-1965,1967-1970, przy przyjęciu normatywnego czasu pracy obowiązującego w tych latach oraz wynagrodzenia w postaci stawek godzinowych zawartych w angażach.

W dniu 13.08.2012r. wnioskodawca złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem okresów opłacenia składek za m-c marzec 2003r. z tytułu prowadzonej działalności. Decyzją z dnia 23.08.2012r. organ rentowy przeliczył emeryturę zgodnie z wnioskiem.

W dniu 17.09.2012r. wnioskodawca złożył odwołanie od tej decyzji, zarzucając, iż decyzja ta jest sprzeczna z wyrokiem Sądu z dnia 19.04.2012r., sygn. akt VIII U 15/12. Wyrokiem z dnia 22.01.2013r. w sprawie o sygn. akt VIII U 1366/12 oddalono odwołanie ubezpieczonego, a w wyniku apelacji, wyrokiem z dnia 14 stycznia 2014r. w sprawie sygn. akt III AUa 710/13 Sąd Apelacyjny oddalił apelację T. K. od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 22.01.2013r., sygn.. akt VIII U 1366/12. Ubezpieczony zwarł w apelacji wniosek dotyczący ponownego przeliczenia wysokości emerytury z uwzględnieniem wynagrodzenia minimalnego zamiast – jak to uczyniono decyzją z dnia 08.06.2012 r. - stawek godzinowych za okres pracy od 05.09.1957 do 09.10.1971 r.

Postanowieniem z dnia 14.01.2014 r. w sprawie sygn. akt III AUa 710/13 Sąd Apelacyjny wniosek ubezpieczonego zawarty w apelacji o przeliczenie wysokości emerytury według wynagrodzenia minimalnego przekazał do ZUS do rozpoznania.

Pozwany organ rentowy nie dokonał rozpoznania w/wym. wniosku. Informował jedynie wnioskodawcę o braku podstaw do wyliczenia świadczenia emerytalnego z zastosowaniem wynagrodzenia minimalnego w pismach wyjaśniających z dnia 16.04.2014r. i z dnia 05.06.2014r.

Decyzją z dnia 30.10.2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. po rozpatrzeniu jego wniosku z dnia 10.10.2014 r. o ponowne ustalenie wysokości świadczenia w oparciu o wynagrodzenie minimalne obowiązujące w okresie zatrudnienia od 05.09.1957 r. do 19.10.1971 r. w miejsce wynagrodzenia ustalonego według stawek godzinowych na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 19.04.2012 r. sygn. akt VIII U 15/12 odmówił T. K. wznowienia postępowania, ponieważ ubezpieczony zgodnie z art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie przedłożył żadnych nowych dowodów w sprawie.

Pozwany organ rentowy na zobowiązanie Sądu rozpoznającego sprawę wyliczył wysokość świadczenia emerytalnego przy przyjęciu wynagrodzeń minimalnych za okres zatrudnienia od dnia 05.09.1957 r. do 09.10.1971 r. – wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 97,04 % (wysokość świadczenia przy zastosowaniu w/wym. wwpw wynosi 1973,91 zł) i był niższy od wwpw dotychczasowego - 97,05 % (wyliczonego na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 19.04.2012 r. sygn. akt VIII U 15/12, gdzie kwota aktualnego świadczenia wyliczonego przy zastosowaniu wwpw - 97,05 % wynosi 1974,30 zł).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach pozwanego organu ubezpieczeniowego, których autentyczności strony nie kwestionowały. Sąd nie znalazł również podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu.

Analizując stan sprawy, Sąd I instancji stanął na stanowisku, iż odwołanie ubezpieczonego jako niezasadne nie zasługuje na uwzględnienie. Spornym w niniejszej sprawie było czy pozwany zasadnie odmówił ubezpieczonemu wyliczenia świadczenia emerytalnego z zastosowaniem wynagrodzenia minimalnego.

Zgodnie z przepisem art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 roku Nr 39 poz. 353 ze zm.) podstawę wymiaru świadczenia rentowego, bądź emerytalnego stanowi rzeczywiście otrzymywane wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek.

W myśl Art. 15. ust 1. w/wym. ustawy - Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 , który stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Według ust 4 tego przepisu - celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1. oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2. oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3. oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4. mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.

Ust. 5 stanowi natomiast, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Art. 114 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

2. Jeżeli prawo do świadczeń lub ich wysokość ustalono orzeczeniem organu odwoławczego, organ rentowy na podstawie dowodów lub okoliczności, o których mowa w ust. 1:

1. wydaje we własnym zakresie decyzję przyznającą prawo do świadczeń lub podwyższającą ich wysokość;

2. występuje do organu odwoławczego z wnioskiem o wznowienie postępowania przed tym organem, gdy z przedłożonych dowodów lub ujawnionych okoliczności wynika, że prawo do świadczeń nie istnieje lub że świadczenia przysługują w niższej wysokości; z wnioskiem tym organ rentowy może wystąpić w każdym czasie;

3. wstrzymuje wypłatę świadczeń w całości lub części, jeżeli emeryt lub rencista korzystał ze świadczeń na podstawie nieprawdziwych dokumentów lub zeznań albo w innych wypadkach złej woli.

W myśl przepisu art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Rozporządzeniem regulującym sporne kwestie w niniejszej sprawie jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412).

Stosownie do przepisu § 21 pkt 1. cytowanego rozporządzenia - Środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Sąd Okręgowy wskazał, iż z treści przywołanych wyżej przepisów wynika, że to na ubezpieczonym spoczywa obowiązek przedłożenia w organie rentowym dokumentów niezbędnych nie tylko do przyznania prawa do świadczenia, ale również mających wpływ na jego wysokość, zgodnie z regułami wynikającymi z art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 marca 2001 r., w sprawie o sygn. akt II UKN 297/00 oraz Sąd Apelacyjny w Gdańsku (np. w sprawie o sygn. akt III AUa 2588/00 z dnia 28 czerwca 2001 r. III AUa 377/01 z dnia 23 października 2001 r., czy III AUa 1540/00 z dnia 12 grudnia 2000 r.). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd zaprezentowany przez Sąd Najwyższy i Sąd Apelacyjny w cytowanych wyrokach.

Ugruntowane orzecznictwo sądowe stoi na stanowisku, że w postępowaniu przed Sądem, także wówczas, gdy przedmiotem sporu jest podstawa wymiaru świadczeń ubezpieczeniowych, fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie mogą być dowodzone wszelkimi dostępnymi środkami, a do Sądu należy ocena ich wiarygodności (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, III Aur 294/93, PS-wkł. 1994/3/6, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342, LEX 32696).

W sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu sądowym, zgodnie z art. 473 k.p.c., nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i przesłuchania stron. Tym bardziej, w postępowaniu sądowym mogą być przeprowadzone dowody z innych dokumentów niż wymienione w § 20 cytowanego rozporządzenia (vide Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 marca 1997 r., III AUa 105/97, Apel/ W-wa 1997/2/7 ).

Powyższe stanowisko zostało zaaprobowane w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r., I UK 115/06, OSNP 2007/17-18/257, zgodnie z którym wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi. Nie obowiązuje wówczas ograniczenie wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.).

Zdaniem Sądu, pozwany prawidłowo ustalił wysokość świadczenia emerytalnego przy przyjęciu normatywnego czasu pracy obowiązującego w tych latach oraz wynagrodzenia w postaci stawek godzinowych zawartych w angażach.

Prawdą jest, że ZUS nie wykonał postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 14.01.2014 r. sygn. akt III AUa 710/13, na co wskazuje treść pism kierowanych do ubezpieczonego o braku podstaw do wyliczenia świadczenia emerytalnego z zastosowaniem wynagrodzenia minimalnego z dnia 16.04.2014 r. i z dnia 05.06.2014 r. ZUS w pismach tych podnosi, że zastosował stawki godzinowe z angaży zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego , a poza nimi wynagrodzenie minimalne.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 05.05.2015 r. zobowiązał ZUS do przeliczenia wysokości emerytury zgodnie z postanowieniem Sądu Apelacyjnego i wnioskiem apelacji ubezpieczonego.

W odpowiedzi na zobowiązanie pozwany wskazał, że świadczenie wyliczone zgodnie z wnioskiem, tj.: przy przyjęciu wynagrodzeń minimalnych w latach od 05.09.1957 r. do 09.10.1971 r. powoduje wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – 97,04 %.

Natomiast aktualne świadczenie wnioskodawcy (wyliczone zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 19.04.2012 r., z uwzględnieniem angaży) ma wskaźnik podstawy wymiaru wynoszący – 97,05%, a zatem wyższy i jest to najkorzystniejszy wariant dla ubezpieczonego.

Zgodnie zaś z art. 111.ust 1. Ustawy o emeryturach i rentach z FUS - Wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1. z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2. z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3. z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Jako, że wskaźnik aktualnego świadczenia wnioskodawcy (wyliczonego zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 19.04.2012 r. , z uwzględnieniem angaży) wynosi 97,05% i jest najwyższy według możliwych konfiguracji na podstawie dokumentów w aktach emerytalnych i sprawy, to odwołanie podlega oddaleniu.

Odnosząc się do pisma ubezpieczonego z dnia 28.03.2013 r., gdzie według jego obliczeń jego emerytura powinna być o 174 zł wyższa – ubezpieczony nie wskazuje żadnych nowych okoliczności i nowych dowody w zakresie podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia, które mogłyby być podstawą do ponownego przeliczenia emerytury i ustalenia ewentualnego wyższego wskaźnika. Nie wiadomo na jakiej podstawie wyliczył on emeryturę o 174 zł wyższą. Trudno się Sądowi merytorycznie odnieść do twierdzeń w tym zakresie.

Według skarżącego wyższa o 174 zł emerytura według jego obliczeń wynika z pisma ZUS, nie precyzując o jakie pismo chodzi, z jakiej daty, stąd wniosek o przeprowadzenie dowodu z akt XV U 404/10 jest niezasadny i podlega oddaleniu .

Wobec powyższego, na mocy art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. i powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w wyroku.

Apelację od wyroku wywiódł wnioskodawca, T. K., zaskarżając go w całości i zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię - w tym przede wszystkim przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

2) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy - w tym przede wszystkim przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalnorentowe oraz poprzez odmowę przeprowadzenia dowodu z akt sprawy XV U 404/10, rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Gdańsku - XV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uwzględnienie wniosków odwołania.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że sam pozwany w toku postępowania przed Sądem Okręgowym wyliczył jego emeryturę na kwotę o 174 zł miesięcznie większą. Żadne względy formalne lub prawne nie przemawiają za zmianą powyższego wyliczenia i zmniejszeniem przysługującej mu emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszej sprawy było przeliczenie wnioskodawcy T. K. świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wynagrodzenia minimalnego za okres 05.09.1957 – 09.10.1971.

W powyższym zakresie Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny, a także zinterpretował i zastosował odpowiednie przepisy prawa. W konsekwencji, Sąd odwoławczy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Wskazać na wstępie należy, iż w przedmiotowej sprawie zastosowania nie znajdzie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa emerytalna), zgodnie z którym prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Przepis ten nie wymaga zatem, aby podstawa wymiaru świadczenia była wyższa od poprzednio obliczonej, jednakże jako przesłanki przeliczenia wysokości świadczenia wskazuje przedłożenie nowych dowodów lub ujawnienie nowych okoliczności mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, z zastrzeżeniem, że musiały one istnieć jeszcze przed wydaniem decyzji.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony nie wskazywał jednak żadnych nowych dowodów bądź okoliczności, a jedynie podnosił, aby przeliczyć mu wysokość świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wynagrodzenia minimalnego za okres 05.09.1957 – 09.10.1971 zamiast, jak to uczyniono, z uwzględnieniem stawek godzinowych wnioskodawcy.

Ponowne ustalenie wysokości emerytury wskutek przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia uregulowane zostało także w przepisach art. 110 i art. 111 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 110 ust. 1 ustawy emerytalnej, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Przeliczenie emerytury bądź renty na podstawie tego przepisu możliwe jest zatem jedynie w sytuacji, gdy ubezpieczony do przeliczenia świadczenia wskaże zarobki uzyskane w całości bądź części już po przyznaniu świadczenia. Wnioskodawca T. K., domagając się ponownego ustalenia wysokości emerytury, nie wskazywał takich dochodów, a zatem zastosowanie tego przepisu nie jest w jego sytuacji możliwe.

Wskazanie podstawy wymiaru składki uzyskanej po przyznaniu emerytury lub renty nie stanowi natomiast przesłanki przeliczenia świadczenia na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Tak jak i w wyżej przytoczonym przepisie, również art. 111 ustawy emerytalnej jako naczelną przesłankę możliwości przeliczenia świadczenia statuuje wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyższy od poprzednio obliczonego.

Zadaniem wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie było zatem wykazanie, iż na podstawie wskazanych przez niego dowodów posiada on wskaźnik podstawy wymiaru wyższy od poprzednio obliczonego.

Wykonując zobowiązanie Sądu Okręgowego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczył wysokość wynagrodzenia skarżącego z uwzględnieniem wynagrodzenia minimalnego za okres 05.09.1957 – 09.10.1971. Wyliczony w ten sposób wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 97,04%, natomiast obliczona na jego podstawie emerytura – 1973,391 zł. Dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi natomiast 97,05%, a wysokość pobieranej przez wnioskodawcę emerytury - 1974,30 zł. Jak wynika z powyższego, przeliczenie świadczenia emerytalnego w sposób wskazywany przez ubezpieczonego wiązałby się z wyliczeniem dla niego emerytury mniej korzystnej, w związku z czym Sąd I instancji prawidłowo oddalił odwołanie wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się natomiast do podnoszonej przez skarżącego okoliczności, iż ZUS wyliczył jego emeryturę na kwotę o 174 zł miesięcznie większą, wskazać należy, iż okoliczność ta wynika w żaden sposób z akt postępowania w niniejszej sprawie, a wnioskodawca nie wykazał jej w żaden sposób, zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonego.

SSA Bożena Grubba SSA Grażyna Horbulewicz SSA Barbara Mazur

WYROK

UZASADNIENIE