Sygn. akt VIII Ka 582/13
Dnia 18 września 2013 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: SSO Marzanna Chojnowska- spr
Protokolant : Aneta Chardziejko
W obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Elżbiety Korwell
po rozpoznaniu w dniu 18 września 2013 r. sprawy
K. D.
oskarżonego o czyn z art 224§2 kk w zb z art. 222§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2013 r.
sygn. akt. XV K 298 /13
I. Zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób , że uzupełnia podstawę prawną wymiaru kary oskarżonemu o §1 art. 224 kk.
II. W pozostałym zakresie wyrok trzymuje w mocy.
III. Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
K. D.stanął pod zarzutem tego, że w dniu 5 stycznia 2013 r w (...)przy ul. (...)zmuszał funkcjonariusza Policji ASP. M. S.i st. sierż. W. S.do odstąpienia od prawnej czynności służbowej podczas przeprowadzanej przez nich interwencji policyjnej, w ten sposób, że nie reagował na wydawane polecenia, wyrywał się, padał na ziemię chowając ręce pod siebie, szarpał się i kopał nogami w wyniku czego naruszył nietykalność cielesną asp. M. S.poprzez kopnięcie go w lewą nogę oraz st. sierż. W. S.poprzez uderzenie go w głowę, tj. o czyn z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk.
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 roku uznał oskarżonego K. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go, a na mocy art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk, art. 72 § 1 pkt 5 kk, art. 73 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 4 /cztery/ lata i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora i zobowiązał go do powstrzymywania się od naduży6wania alkoholu.
Na mocy art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wymiarze 80 /osiemdziesiąt/ stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 10 /dziesięciu/ złotych.
Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami procesu w całości.
Powyższy wyrok na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 437§1 kpk zaskarżył prokurator w części dotyczącej orzeczenia o karze.
Powołując się na przepisy art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 2 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k. rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego zarzucił obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 413 § 6 kpk polegającą na niewskazaniu w wyroku zastosowanego przy orzekaniu przepisu ustawy karnej tj. art. 224§1 kk.
W oparciu o powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie jako podstawy prawnej skazania również art. 224 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest zasadna i w całości zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy przede wszystkim stwierdzić, iż Sąd I instancji w oparciu o właściwie oceniony i przeanalizowany materiał dowodowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Dokonał przy tym właściwej analizy wszystkich ujawnionych w sprawie dowodów, ocenił je zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym, słusznie uznając, że bezspornymi dowodami winy oskarżonego są zeznania świadków , w tym pokrzywdzonych , które szeroko zostały opisane i poddane procesowej weryfikacji, czego wynikiem jest słuszny wyrok , zaś sposób rozumowania sądu został przedstawiony w prawidłowo napisanym uzasadnieniu .
Z uwagi na brak zastrzeżeń apelującego co do poczynionych ustaleń faktycznych, bardziej szczegółowa analiza wyroku w tym zakresie jest bezcelowa. Natomiast zdaniem Sądu Okręgowego , pomimo słuszności wniosku zawartego w apelacji , zastrzeżenia Sądu Odwoławczego budzi wskazanie przez apelującego obrazy przepisów prawa procesowego, a mianowicie art.413§6kpk, jako podstawy zarzutu odwoławczego. Zdaniem Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy przepisów prawa materialnego i obraza przepisu zawartego w art.224§1 kk winna stanowić podstawę apelacji.
Mając na uwadze treść zarzutu prokuratora należy podkreślić, że obraza przepisów prawa materialnego (error iuris) może polegać na błędnej wykładni przepisu, zastosowaniu niewłaściwego przepisu lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób, zastosowaniu danego przepisu, mimo zakazu określonego rozstrzygania, lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Podzielić zatem należy tezę, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 roku, V KK 89/08, OSNwSK 2008/1/1183).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego niniejszej sprawy należy stwierdzić iż wniosek prokuratora zmierzający do zmiany podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego ,pomimo wskazania błędnej podstawy prawnej zarzutu, jest jak najbardziej słuszny i prawidłowy .
W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy uznał, iż zachowanie oskarżonego stanowi jedno przestępstwo kwalifikowane z obu w/wymienionych w akcie oskarżenia przepisów, pozostających w zbiegu kumulatywnym (art. 11 § 2 k.k.) .
Mając na uwadze, iż w wypadku określonym w art. 11 § 2 k.k. Sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, słusznie Sąd Rejonowy nie wymienił w podstawie wymiaru kary art. 222 § 1 k.k. i zawarł w niej jedynie art. 224 § 2 k.k w zw z art. 11§ 3 kk. Co jednak istotne, uwadze Sądu I instancji umknęła okoliczność, którą trafnie podniósł skarżący, że art. 224 § 2 k.k. nie zawiera elementu pozwalającego na traktowanie go jako samodzielnej podstawy wymiaru kary, tj. sankcji i w tym zakresie odwołuje się do § 1 przedmiotowego przepisu – „ tej samej karze (co w § 1) podlega (…)”. W tym stanie rzeczy przyjęta przez Sąd I instancji podstawa wymiaru kary z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. nie mogła się ostać. W konsekwencji należało zmienić zaskarżony wyrok w ten sposób, że podstawę wymiaru kary oskarżonemu uzupełniono o § 1 art. 224 k.k.
W pozostałym zakresie wyrok należało utrzymać w mocy uznając, iż nie zawiera on błędów, które Sąd Odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu.
O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 kpk, zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia kierując się zasadą słuszności.