UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 17 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. przeciwko M. K. o zapłatę.

Sąd Rejonowy wskazał, że powziął wątpliwość, co do prawdziwości twierdzeń pozwu, albowiem powód nie przedłożył wiarygodnych dowodów istnienia i nabycia wierzytelności, będącej przedmiotem pozwu. Powód podnosił w pozwie, że pozwana zawarła z firmą (...) S.A. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i nie uiściła wynikających z niej należności. Pierwotny wierzyciel zbył wierzytelność z tego tytułu na rzecz powoda na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Pozwana – mimo poinformowania o cesji - nie uregulowała należności wobec nabywcy wierzytelności.

Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, że na uzasadnienie swojej legitymacji procesowej czynnej powód przedłożył kserokopię umowy ramowej sprzedaży wierzytelności z dnia 17 października 2014r. oraz porozumienia nr 2 z dnia 17 października 2014r. Dokumenty te nie poświadczały faktu zawarcia umowy cesji, która to umowa, określona w przepisach art. 509 i nast. kodeksu cywilnego wymaga dla swej ważności, jako elementu essentialia negotii podania wierzytelności, będącej jej przedmiotem. Przedłożone przez powoda kserokopie dokumentów tego elementu nie zawierały, gdyż nie konkretyzowały wierzytelności w sposób możliwy dla jej identyfikacji /np. poprzez podanie nazwiska lub nazwy dłużnika, stosunku prawnego, z którego wynikały oraz kwoty wierzytelności/. Bez znaczenia był załączony wyciąg z listy dłużników, stanowiący wyciąg z załącznika do umowy wierzytelności, skoro brak było dowodu jakiegokolwiek powiązania tego wydruku z powołaną umową, za wyjątkiem powołania się na datę wspomnianej, budzącej wątpliwości prawnej „umowy”, co było oczywiście niewystarczające do powiązania tego wycinka z załącznika z umową.

W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że bezprzedmiotowe było badanie treści umowy, łączącej cedenta z klientką, skoro powód nie wykazał skutecznego nabycia wierzytelności z tego tytułu, a więc swojej legitymacji w sporze. Powód nie udowodnił w żaden sposób swojej legitymacji czynnej, a nawet istnienia ważnej umowy cesji. Tym samym powód nie wykazał istnienia dochodzonego roszczenia, ani co do zasady, ani co do kwoty, ani też faktu jej nabycia i na mocy art. 6 k.c. oddalił powództwo.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym także kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych za postępowanie w obu instancjach.

Skarżący zarzucił Sądowi naruszenie przepisów prawa procesowego przez naruszenie przez sąd obowiązku rozpoznania całego zgromadzonego materiału dowodowego i nieuwzględnienie, że powód wykazał skuteczne nabycie wierzytelności przysługującej wobec pozwanej od pierwotnego wierzyciela, błędną ocenę umowy cesji wierzytelności z dnia 17 października 2014r. wraz z wyciągiem z listy wierzytelności, pominięcie treści zobowiązań pozwanej wynikających z zawartej z operatorem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i błędne uznanie, że dokumentacja przedłożona przez powoda jest niewystarczająca do zweryfikowania zgłoszonego roszczenia, naruszenie art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. przez nieuwzględnienie wniosków dowodowych zgłaszanych przez powoda w sprawie, tj. wniosku o zobowiązanie operatora telefonicznego do potwierdzenia nabycia przez powoda wierzytelności przysługującej wobec pozwanej na mocy cesji z dnia 17 października 2014r. oraz zobowiązanie operatora do udostępnienia dokumentów związanych z zawartą przez pozwana umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych, naruszenie art. 339 § 2 k.p.c. przez błędne zastosowanie, naruszenie art. 509 k.c. w zw. za art. 65 § 2 k.c. przez błędną wykładnię i przyjęcie, że powód nie wykazał nabycia wierzytelności, podczas gdy powód przedłożył umowę cesji zawartą z (...) SA.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Powołane w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego należało uznać za chybione.

Sąd Okręgowy podziela i uznaje za swoje zarówno ustalenia faktyczne, jak i prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, uznając, iż nie ma potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania, ustalenia te bowiem znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Przede wszystkim jednak należy zauważyć, iż zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Natomiast z art. 232 k.p.c. wynika, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W świetle powyższego, Sąd uznał, iż przedstawione przez powoda dowody nie wykazują samego faktu cesji wierzytelności. Stąd prawidłowe było także twierdzenie Sądu pierwszej instancji, że skoro powód nie wykazał, iż nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, zbędna jest ocena pozostałych dowodów na okoliczność wysokości roszczenia.

Umowa cesji wierzytelności, na którą powołuje się powód i która została przez niego złożona do akt sprawy, jest umową ramową, z której § 1 wynika, że przedmiotem umowy jest ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie wierzytelności oraz że cedent oświadcza, że na dzień zawarcia porozumień będzie uprawniony do dokonania cesji wierzytelności określonych w porozumieniach, na podstawie których strony będą dokonywać cesji wierzytelności. Porozumienie nr 2 z dnia 17 października 2014r. określa łączną wartość wierzytelności dla wykazu wierzytelności (...) SA usługi mobilne – pakiet klientów indywidualnych nr II oraz wskazuje, ze cedent przelewa na rzecz cesjonariusza wyżej wskazane wierzytelności. Powód następnie przedstawił dokument zatytułowany „wyciąg z listy dłużników stanowiący załącznik do umowy cesji”, który zawiera ponadto datę umowy cesji : 17.10.2014r., określenie stron umowy, źródło danych: baza danych z płyty DVD/CS (załącznik do umowy cesji) oraz dane pozwanej oraz wykaz dokumentów księgowych dotyczących zadłużenia. Powód wnosił o zobowiązanie operatora telefonicznego do potwierdzenia nabycia przez powoda wierzytelności przysługującej wobec pozwanej na mocy cesji z dnia 17 października 2014r. nie mógł zostać uwzględniony przez Sąd Rejonowy albowiem byłby to sprzeczne z art. 509 k.c. Umowa przelewu wierzytelności musi w dostateczny sposób oznaczać, indywidualizować nabytą wierzytelność. Konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga to oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia. Takich elementów nie zawiera porozumienie do umowy ramowej , na które powołuje się powód, zaś opisany wyżej załącznik w istocie nie posiada cech pozwalających na powiązanie go z przedłożonym porozumieniem, na co słusznie zwrócić uwagę Sąd Rejonowy.

W niniejszej sprawie zachodziły wbrew zarzutom apelacji podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 k.p.c. Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego - domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zatem wówczas gdy zasadnie wydaje się, iż twierdzenia pozwu np. nie odpowiadają w pełni rzeczywistości, czy też wskazują na bezzasadność dochodzonego roszczenia, to koniecznym jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie. Jednocześnie zaś wymaga podkreślenia, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego; stanowisko takie ugruntowane jest zarówno w doktrynie jak i judykaturze (zob. np. wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30, zob. też ost. wyrok SA w Katowicach z dnia 10.09.2013r. IACa 494/13, LEX nr 1378705). Zatem Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

Zatem wobec tego, iż w ocenie Sądu Rejonowego zachodziły okoliczności wskazane w art. 339 § 2, uniemożliwiające przyjęcie przez Sąd za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach sprawy.

Sąd Okręgowy, mając powyższe na uwadze , na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art.505 ¹⁰§1k.p.c., apelację powoda oddalił, jako bezzasadną.

SSO Magdalena Balion – Hajduk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE