Sygn. akt VI Ka 187/16
Dnia 19 kwietnia 2016 roku
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Sebastian Mazurkiewicz
protokolant: asystent sędziego Mariola Grąziowska - Zych
w obecności oskarżyciela publicznego Ł. Z. jako przedstawiciela Urzędu Celnego II w W.
po rozpoznaniu dnia 19 kwietnia 2016 roku
sprawy oskarżonego K. K., syna W. i D., urodzonego (...) w W.
oskarżonego o wykroczenie skarbowe z art. 65 § 1 i 4 kks w zb. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie
z dnia 8 października 2015 roku sygn. akt IV W 415/15
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Sygn. akt VI Ka 187/16
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja obrońcy okazała się skuteczna o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia konieczne stało się uchylenie zapadłego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie.
Na wstępie przypomnienia i podkreślenia wymaga, iż postępowanie w stosunku do osób nieobecnych jest postępowaniem szczególnym i może być stosowane w przypadkach ściśle określonych w art. 173 § 1 i 2 kks. Stąd też weryfikacja podstaw do prowadzenia postępowania karno-skarbowego w tym trybie winna być odpowiednio wnikliwa, zaś całokształt materiału dowodowego w zakresie winy sprawcy i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie powinien budzić wątpliwości. Godzi się przy tym zasygnalizować, iż w realiach niniejszej sprawy sąd meriti dopuścił się uchybienia zarówno natury merytorycznej jak i formalnej. Sąd orzekający nie wyjaśnił nade wszystko – w należytym stopniu całokształtu istotnych okoliczności sprawy, naruszając tym samym zasadę wynikającą z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks. Na uwagę w realiach omawianej sprawy zasługuje pogląd Sądu Najwyższego (nadal aktualny) wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 września 1989 roku, OSNKW 1991, nr 1-3, poz. 10, w którym podniesiono, iż "należy pamiętać, że z racji nieuczestniczenia w nim (tj. w postępowaniu w stosunku do nieobecnych) oskarżonego i w konsekwencji braku jego wyjaśnień, potwierdzających lub podważających stawiane mu zarzuty, istnieje wymaganie szczególnie starannego przeprowadzenia tego postępowania, tak by nie uchybić żadnym nakazom proceduralnym, zwłaszcza tym natury gwarancyjnej(…)”. W świetle powyższego za uzasadniony należy uznać zarzut obrońcy oskarżonego, iż Sąd Rejonowy pomijając zeznania świadka W. W. (2) oparł ustalenie o winie oskarżonego na niepełnym materiale dowodowym. Zaznaczenia wymaga fakt, iż świadek ten był jedynym osobowym źródłem dowodowym w niniejszej sprawie, zaś jego relacje nie mogły zostać pominięte chociażby z uwagi na fakt, że dostarczały one informacji zarówno o przebiegu przedmiotowego zdarzenia jak i charakterystyce sprawcy. Jednocześnie nie sposób podzielić ustalenia sądu meriti, iż wniosek obrońcy oskarżonego o przesłuchanie świadka W. W. (2) zmierzał do przedłużenia postępowania, skoro obrońca wniosek ten złożył na pierwszym merytorycznym terminie rozprawy. Wskazać jeszcze wypada, iż zasadność przeprowadzenia dowodu z zeznań W. W. (2) zdawał się dostrzegać także sąd I instancji, albowiem dwukrotnie wzywał świadka na termin rozprawy, a nadto usiłował ujawnić za zgodą stron depozycje tego świadka złożone w toku postępowania przygotowawczego, czemu jednak oponował obrońca wnosząc o wezwanie świadka na termin rozprawy.
Z powyższych względów należało na podstawie art. 437 § 2 kpk orzec jak na wstępie.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie sądowe bez naruszania przepisów je regulujących, mając na uwadze przede wszystkim wnioski wypływające z apelacji obrońcy oskarżonego. Konstruując ponownie orzeczenie sąd I instancji zwróci także uwagę na datę czynu, który był zarzucany oskarżonemu, albowiem w obu orzeczeniach merytorycznych, które dotychczas zapadły jest ona błędna.