UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2014 r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. złożył do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko M. S. w którym wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 2.281,24 zł w tym kwoty:

- 1.831,54 zł z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP od dnia 27 września 2014 r. do dnia zapłaty,

- 289,80 zł bez odsetek oraz

- 159,90 zł bez odsetek.

Ponadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 17 lipca 2011 r. zawarto z pozwanym M. S. umowę nr (...) o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Pozwany otrzymał limit w wysokości 500,00 zł, który miał spłacać zgodnie z comiesięcznymi wyciągami generowanymi na podstawie listy operacji wykonanych na prowadzonym dla niego rachunku bankowym. Pomimo wezwań i monitów pozwany, nie wywiązał się z obowiązku spłaty zobowiązania. Wobec nie spłacenia należności, powód wystąpił z niniejszym pozwem. (pozew k. 2-6 akt)

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i postanowieniem z dnia 17 grudnia 2014 r. przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi, wg. właściwości ogólnej. (postanowienie - k. 8 akt)

Korespondencja zawierająca opis pozwu wraz z załącznikami, zawiadomieniem o terminie rozprawy oraz stosownym pouczeniem wysłana na adres pozwanego, wskazany przez powoda w pozwie wróciła do Sądu z adnotacją nie podjęta w terminie. (koperta z adnotacją doręczyciela k. 19 akt)

Z uwagi na nie zidentyfikowanie w bazie systemu PESEL-SAD adresu pozwanego, zarządzeniem z dnia 18 marca 2015 r. wezwano powoda do wskazania w terminie 14 dni prawidłowego adresu zamieszkania (miejsca pobytu) pozwanego, pod rygorem zawieszenia postępowania. (zarządzenie k. 50 akt)

Z uwagi na nie spełnienie powyższego zobowiązania, Sąd postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2015 r., w oparciu o przepis art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. zawiesił postępowanie w sprawie. (postanowienie k. 56 akt)

Pismem z dnia 16 października 2015 r. (data nadania w placówce pocztowej) powód wniósł o podjęcie postępowania w sprawie i ustanowienie kuratora dla pozwanego, którego miejsce pobytu nie jest znane.

W uzasadnieniu pisma powód wskazał, że mimo podjętych przez niego działań, nie udało mu się ustalić aktualnego miejsca pobytu pozwanego. Również odpowiedź na zapytanie z którym wystąpił do Ministra Spraw Wewnętrznych Wydziału Udostępniania Danych nie udzieliła pozytywnej odpowiedzi gdzie aktualnie zameldowany jest M. S.. (pismo wraz z załącznikiem k. 57-58 akt)

Zarządzeniem z dnia 27 października 2015 r. powód został zobowiązany do wpłacenia zaliczki na koszty związane z ustanowieniem kuratora w kwocie 300,00 zł, w terminie 14 dni, pod rygorem oddalenia wniosku. (zarządzenie k. 57 akt)

Powód wpłacił zaliczkę w terminie, wobec czego Sąd ustanowił dla pozwanego kuratora procesowego w osobie pracownika Sądu Rejonowego w Ciechanowie - E. M.. (postanowienie k. 63 akt)

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 r. Sąd podjął postępowanie w sprawie. (postanowienie k. 73 akt)

Kurator pozwanego w piśmie procesowym z dnia 5 kwietnia 2016 r. wskazał, iż w celu ustalania aktualnego miejsca pobytu pozwanego telefonicznie skontaktował się z Centralną Kartotekę Skazanych i Tymczasowo Aresztowanych, gdzie uzyskał informację iż pozwany był rejestrowany jako odbywający kare, jednakże opuścił zakład karny w 2001 r. i od tego czasu nie figurował w kartotece jako obywający karę, czy też tymczasowo aresztowany; zapytanie złożone do sytemu PESEL-SAD – również nie przyniosło oczekiwanego efektu – odpowiedź wykazała tożsamy, czyli nie aktualny adres pozwanego, jak ten podany w pozwie. W związku z tym, iż podjęte przez kuratora próby odnalezienia pozwanego i poinformowania go o terminie rozprawy nie dały pozytywnego rezultatu, wnosił on o oddalenie powództwa i przyznanie wynagrodzenia. (pismo wraz z załącznikiem – k. 78-80 verte akt).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lipca 2011 r. M. S. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. umowę nr (...) o przyznanie limitu kredytowego i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej C. V..

W ramach umowy limitu kredytowego bank przyznał pozwanemu limit kredytowy do kwoty 500,00 zł, dla korzystania z którego otworzyły i prowadził rachunek kredytowy nr (...). Limit mógł być wykorzystywany przez M. S. w celach konsumpcyjnych poprzez dokonywanie transakcji gotówkowych i bezgotówkowych. Oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego było zmienne - o czym kredytobiorca został poinformowany – i na dzień zawarcia umowy wynosiło 21,00 % dla transakcji gotówkowych w stosunku rocznym oraz 21% dla transakcji bezgotówkowych w stosunku rocznym. Bieżąca wysokość oprocentowania była wskazywana przez kredytodawcę w Tabeli Oprocentowania. Spłata limitu kredytowego miał następować w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie przez posiadacza rachunku spłat, których wysokość oraz termin miały być określone w wyciągu generowanym każdego 26 dnia miesiąca i wysyłanym w terminie 5 dni roboczych od daty jego wygenerowania pocztą elektroniczną na zadeklarowany przez kredytobiorcę adres e-mail. Za dzień spłaty bank uznawał 24 dzień od daty generowania wyciągu. Brak wymagalnej spłaty minimalnej (§ 4 ust 2 umowy) w terminie określonym na wyciągu powodowało naliczanie odsetek od kapitału przeterminowanego i stanowiło podstawę do wszczęcia działań interwencyjnych związanych z dochodzeniem spłaty zobowiązań oraz wypowiedzenia przez Bank umowy. Stopa odsetek od zadłużenia przeterminowanego miała charakter zmienny i była równa 4-ktorności stopy kredytu lombardowego NBP obowiązującej na dzień powstania zadłużenia przeterminowanego. Posiadacz rachunku kredytowego zobowiązał się pokryć wszelkie uzasadnione koszty zwiane z dochodzeniem spłaty zobowiązań wynikających z umowy limitu, których rodzaj i koszt zawierała treść załącznika do umowy. Umowa limitu została zawarta na okres 1 roku, tzn. do dnia 18 lipca 2012 r., przy czym Bank mógł automatycznie odnawiać umowę limitu na kolejne roczne okresy, o ile posiadacz rachunku kredytowego nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta albo zaszły inne określone w Regulaminie zdarzenia wykluczające możliwość odnowienia umowy limitu.

W ramach umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej C. V. bank wydał pozwanemu kartę kredytową C. V. umożliwiającą korzystanie z limitu kredytowego. Przy użyciu karty poznany mógł dokonywać transakcji gotówkowych i bezgotówkowych, które były rozliczane przez bank z wykorzystaniem rachunku kredytowego otwartego na potrzeby obsługi limitu kredytowego. Umowa o kartę została zawarta na okres 3 lat, przy czym Bank mógł automatycznie odnawiać umowę limitu na kolejne 3-letnie okresy, o ile posiadacz karty nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta albo zaszły inne określone w Regulaminie zdarzenia wykluczające możliwość odnowienia umowy o kartę. Umowa o kartę ulegała rozwiązaniu w przypadku wypowiedziana umowy limitu.

Integralną część umowy stanowiły – regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i karty kredytowej C. V., tabela oprocentowania, tabela opłat i prowizji dla kart kredytowych C. V. ( (...)), informacje o realizacji uprawnienia do odstąpienia od umowy limitu oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu.

dowód: KRS powoda – k. 16-19verte, 21-22verte, umowa – k. 23-25verte, regulamin przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i karty kredytowej C. V. – k. 39-40verte, tabela oprocentowania, tabeli opłat i prowizji dla kart kredytowych C. V. ( (...)) – k. 24verte-25, 43-44verte, informacje o realizacji uprawnienia do odstąpienia od umowy limitu oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu – k. 25verte .

Pozwany M. S. od 18 lipca 2011 r. do 19 lutego 2013 r. korzystał z karty kredytowej C. V. i dokonywał za jej pomocą różnego rodzaju transakcji finansowych – zarówno w formie gotówkowej, jak i bezgotówkowej.

dowód: wykaz operacji na rachunku pozwanego – k. 26-38 akt

Pozwany zaprzestał spłacać minimalną zobowiązaną kwotę limitu kredytowego, w związku z czym kredytodawca pismem z dnia 20 maja 2014 r. wypowiedział przedmiotową umowę. Na chwilę wypowiedzenia umowy wymagalna kwota należności wynosiła - 2.100,97 zł z czego 1.831,54 zł tytułem kapitału, 167,50 zł tytułem odsetek i 101,93 zł tytułem opłaty i prowizji. Jednocześnie bank zakreślił pozwanemu 30-dniowy termin od otrzymania pisma do niezwłocznego zwrotu zadłużenia, pod rygorem wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego i skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powyższa korespondencja wróciła do nadawcy z adnotacją doręczyciela – nie podjęto przez odbiorcę w terminie.

dowód: wypowiedzenie umowy – k. 42 akt, koperta zawierająca korespondencję do pozwanego – k. 45 akt

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 26 września 2014 r. wystawiła przeciwko M. S. wyciąg z ksiąg banku zgodnie z treścią którego wysokość zobowiązania dłużnika w stosunku do kredytodawcy na dzień wystawienia tego dokumentu wynosiła 2.281,24 zł, z czego 1.831,54 zł z tytułu kapitału.

dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 41 akt

Na dochodzone przez powoda roszczenie składają się – kwota 1.831,54 zł tytułem transakcji gotówkowych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stop kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym liczonymi od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku tj. od dnia 27 września 2014 r. do dnia zapłaty, 289,80 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kwot obciążających rachunek karty na skutek dokonywanych przez dłużnika transakcji kartowych, począwszy od daty zawarcia umowy, tj. od dnia 17 lipca 2011 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku oraz 159,90 tytułem kosztów, opłat i prowizji związanych z dochodzeniem należności wynikających z czynności bankowych.

dowód: pozew – k. 5, 13 akt

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: pozwu – k. 5, 13 akt, KRS powoda – k. 16-19verte, 21-22verte, umowy – k. 23-25verte, regulaminu przyznawania i korzystania z limitu kredytowego i karty kredytowej C. V. – k. 39-40verte, tabeli oprocentowania, tabeli opłat i prowizji dla kart kredytowych C. V. ( (...)) – k. 24verte-25, 43-44verte, informacji o realizacji uprawnienia do odstąpienia od umowy limitu oraz wzoru oświadczenia o odstąpieniu – k. 25verte, wykazu operacji na rachunku pozwanego – k. 26-38 akt, wypowiedzenia umowy – k. 42 akt, koperty zawierającej korespondencję do pozwanego – k. 45 akt oraz wyciągu z ksiąg banku – k. 41 akt.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 zd. 2 k.p.c., Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Prawdziwość dokumentów nie był przez kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kwestionowana, ani nie budziła wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez powoda. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty mogą stanowić podstawę do wydania w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. domagał się zasądzenia od pozwanego M. S. kwoty stanowiącej równowartość niespłaconego przez niego limitu kredytowego powiększonego o odsetki i koszty.

Podstawą prawną działań powoda były zatem przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 z późn. zm.). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Artykuł 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 z późn. zm.) stanowi, że księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Natomiast zgodnie z art. 1a powołanej ustawy moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Literatura i orzecznictwo wskazuje, że mimo powyższej regulacji wynikającej z przepisów Prawa bankowego wyciągi z ksiąg bankowych stanowią co najmniej dokumenty prywatne, niezależnie od poglądów, co do ich urzędowego charakteru (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt I ACa 290/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt I ACa 89/10), zawierają bowiem pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy, wynikającej z ksiąg bankowych, podpisaną przez wyraźnie określoną osobę fizyczną – pracownika Banku. Natomiast zgodnie z rządzącą procesem cywilnym zasadą kontradyktoryjności oraz zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 230 k.p.c. i 217 k.p.c.) w myśl której to na stronie, która z określonych okoliczności wywodzi skutki prawne, spoczywa ciężar ich dowodu, dla wykazania istniejącego zadłużenia strona powodowa dysponuje nieograniczonym wachlarzem środków dowodowych, w tym chociażby – jak w niniejszej sprawie - w postaci dokumentu prywatnego - wyciągu z ksiąg banku z dnia 26 września 2014 r., potwierdzający zadłużenie kredytobiorcy w powodowej instytucji kredytowej. Natomiast strona przeciwna, która kwestionuje te twierdzenia, a nie podejmie spoczywających na niej obowiązków procesowych, tzw. „próby zwalczenia powództwa” musi liczyć się z prawnymi konsekwencjami swojego, swoistego rodzaju zaniechania.

Zatem z uwagi na to, że w niniejszej sprawie kurator procesowy ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej, nie zakwestionował skutecznie dochodzonego przez powoda roszczenia, jak również nie podważył wiarygodności, ani rzetelności wyciągu z ksiąg bankowych oraz innych przedłożonych przez powoda dokumentów, należało uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania i jego roszczenia należało w całości uwzględnić.

Zgodnie z art. 476 zd. 1 k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

Od 1 stycznia 2016 r. nastąpiła zmiana treści art. 481 k.c.

Do dnia 1 stycznia 2016 r. art. 481 k.c. regulował następująco kwestię odsetek za opóźnienie

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wysokość odsetek z tytułu opóźnienia może zatem być określona przez strony w umowie albo też może wynikać z przepisów prawa (wyżej cytowany § 2). Granicę wysokość odsetek za opóźnienie wyznaczały przepisy o odsetkach maksymalnych, zawarte w art. 359 § 2¹ KC (obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r.), który odpowiednio należało stosować. Zgodnie z jego brzmieniem - Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej (czyli. np. umowy) nie może w stosunku rocznym przekraczać 4-krotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (odsetki maksymalne). W razie zastrzeżenia w czynności prawnej stopy odsetek za opóźnienie wyższych niż odsetki maksymalne wierzycielowi należały się odsetki maksymalne (art. 359 § 2¹ k.c. – obowiązującym do 1 stycznia 2016 r.). Organem, który określał wysokość odsetek ustawowych do dnia 1 stycznia 2016 r. była Rada Ministrów (art. 359 § 3 k.c.)

W dniu 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.), która znowelizowała m.in. przepisy dotyczące odsetek zarówno tych wynikających z art. 359 k.c. –odsetek kapitałowych, jak z art. 481 k.c. –odsetek za opóźnienie, zmieniającą sposób obliczania odsetek i ich wysokość.

Nowa treść art. 481 k.c. brzmi następująco -

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

§ 2 ¹ . Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

§ 2 ² . Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

§ 2 ³ . Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

§ 2 ⁴ . Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

Zgodnie z art. 56 cytowanej ustawy nowelizującej – Do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Powód wnosił o zasądzenie odsetek umownych w wysokość 4-krotności kwoty kredytu lombardowego NBP od kwoty 1.831,54 zł stanowiącej kwotę transakcji gotówkowych dokonanych przez pozwanego liczonych od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku tj. od dnia 27 września 2014 r. do dnia zapłaty.

Biorąc pod uwagę wyżej opisane i cytowane przepisy (zarówno te przed 1 stycznia 2016 r., jak i te po 1 stycznia 2016 r.) – Sąd zasądził odsetki umowne od w/w kwoty w sposób następujący:

- od dnia 27 września 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości 4-krotności kredytu lombardowego NBP – których wysokość odpowiadała żądaniu powoda - których podstawa zasądzenia wynika z art. 481 § 2 k.c. w zw. z art. 359 § 2¹ k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz

- od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, których podstawa zasądzenia wynika z art. 481 § 2 i 2¹ k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy, Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i zasądził należność główną w wysokości dochodzonej pozwem wraz z odsetkami, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. 2013 poz. 1476) wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych.

Zatem stawka minimalna ustalona przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie stanowi górną granicę wynagrodzenia kuratora, co pozwala na przyznanie tego wynagrodzenia w kwocie niższej niż wskazana stosownymi przepisami. W niniejszej sprawie przy uwzględnieniu treści § 6 pkt 3) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.) stawka minimalna stanowi kwotę 600,00 zł. Sąd przyznając wynagrodzenie bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy kuratora, charakter sprawy i wkład pracy kuratora w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu, przy uwzględnianiu pracy kuratora procesowego w osobie pracownika Sadu Rejonowego w Ciechanowie E. M., którą stanowiły jedynie - zwrócenie się z telefonicznym zapytaniem do Centralnej Kartoteki Skazanych i Tymczasowo Aresztowanych o osobę i dane kontaktowe pozwanego oraz złożenie zapytania do sytemu PESEL-SAD –zasadnym jest przyznanie jej wynagrodzenia opiewającego połowie stawki minimalnej, tj. kwoty 300,00 zł, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku oraz w pkt III sentencji wyroku nakazał wypłacić kuratorowi tę kwotę z zaliczki wpłaconej przez powoda.

Pozwany M. S. przegrał proces w całości, zatem zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 k.p.c. zobowiązany jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stosownie zaś do art. 98 § 2 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do Sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie Sądu procesowego.

Na niezbędne koszty poniesione przez powoda w łącznej kwocie 451,44 zł, o których Sąd orzekł w pkt IV sentencji wyroku składały się: 100,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 34,44 tytułem opłaty notarialnej, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 300,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego reprezentowanego pozwaną kuratora procesowego w osobie pracownika Sadu Rejonowego w Ciechanowie E. M..

Sąd nie uznał, że koszty poniesione przez powoda w wysokości 31,00 zł za wystąpienie do Departamentu Personalizacji Dokumentów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Wydziału Udostępniania Danych o udzielnie informacji na temat aktualnego miejsca zamieszkania pozwanego stanowiły koszty niezbędne do celowego dochodzenia jego praw, dlatego też ich nie zasądził.

Z powyższych przyczyn Sąd orzekł, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE