WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Marek Osowicki
Protokolant:	sekretarz sądowy Anna Górska

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. w Człuchowie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o odszkodowanie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i wynagrodzenie

1.  oddala powództwo

2.  zasądza od powódki A. P. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. kwotę 510,00 zł tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 106/15

UZASADNIENIE

Powódka A. P. wniosła przeciwko pozwanemu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. o zapłatę kwoty 20.950 zł wynagrodzenia z tytułu niezrealizowanego okresu wypowiedzenia umowy o pracę oraz niewykorzystanego okresu urlopu. W uzasadnieniu pozwu podniosła, że od 23 lipca 1986 roku rozpoczęła pracę w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w C. jako inspektor, następnie od 1 października 1991 roku została powołana na stanowisko kierownika inspektoratu jako pracownik mianowany. W roku 1999 zniesiono kierownikom inspektoratów, w tym również powódce ,,mianowanie” i forma zatrudnienia zmieniona została na powołanie. W dniu 31 marca 2015 roku, w godzinach porannych tj. przed godziną 8, po dwutygodniowym urlopie, w trakcie zwolnienia lekarskiego od 30 marca 2015 roku, przybyła do budynku inspektoratu celem przekazania zwolnienia lekarskiego i poinformowania osoby ją zastępującej o swojej nieobecności w pracy związanej z chorobą. Nie zdążyła jednak tego zrobić gdyż w tym czasie pojawił się w budynku Inspektoratu Dyrektor Oddziału Pan T. K. wraz z Naczelnikiem Wydziału Spraw Pracowniczych Panią B. P. i oświadczyli, iż chcą wręczyć odwołanie ze stanowiska z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia bez świadczenia pracy. W ocenie powódki pracodawca naruszył przepis art. 72 § 1 k.p. bowiem jeżeli odwołanie nastąpiło w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, bieg wypowiedzenia rozpoczyna się po upływie tego okresu.

Pełnomocnik pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego koszt6w procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniosła, iż powódka po urlopie wypoczynkowym w dniu 31 marca 2015 roku o godz. 7 ⁰⁰ stawiła się do pracy i przystąpiła do świadczenia pracy wykonując takie czynności jakie podejmuje każdy pracownik rozpoczynający pracę po urlopie wypoczynkowym tj. zalogowała się do komputera, dokonała przeglądu poczty, wyłączyła przekierowanie poczty dokonane na czas urlopu. Powódka rozmawiała tego dnia z pracownikami. Przeprowadziła telefoniczną rozmowę w sprawach służbowych z Panią A. S. (1) Naczelnikiem Wydziału Administracyjno - (...), podczas której powiedziała, że jest pierwszy dzień w pracy po urlopie wypoczynkowym. Powódka nie przedłożyła zwolnienia lekarskiego, ponieważ w momencie dokonania odwołania ze stanowiska nie posiadała dokumentu (...). Po wręczeniu powódce oświadczenia o odwołaniu ze stanowiska mąż powódki o godz. ok. 8 ⁴⁵ złożył w sekretariacie Inspektoratu zwolnienie lekarskie z datą wystawienia 31 marca 2015 roku, obejmujące okres niezdolności powódki do pracy od dnia 30 marca 2015 roku do dnia 12 kwietnia 2015 roku, które niezwłocznie o godz. 8 ⁴⁹ zostało przesłane faksem do oddziału. W ocenie pełnomocnika strony pozwanej warunkiem ochrony z art. 72 § 2 k.p. jest nieobecność pracownika w pracy spowodowana urlopem lub np. niezdolnością do pracy z powodu choroby. Nie zakazuje on dokonywania wypowiedzenia umowy o pracę w czasie istnienia przyczyny usprawiedliwiającej nieobecność, lecz w czasie nieobecności pracownika w pracy z tej przyczyny. Niezdolność do pracy z powodu choroby jest przyczyną usprawiedliwiającą nieobecność pracownika w pracy, sama jednak niezdolność do pracy nie zastępuje i nie przesądza o nieobecności w pracy. Odwołanie równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę dokonane pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, skutkuje rozwiązaniem umowy z upływem okresu wypowiedzenia. Ustanie stosunku pracy nastąpiło z upływem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia biegnącego według ogólnych zasad od dnia odwołania równoznacznego z wypowiedzeniem urnowy o pracę.

Pełnomocnik powódki w piśmie procesowym z 17.11.2015 r. w miejsce dochodzonego co wysokości bez zmian wynagrodzenia i ekwiwalentu pieniężnego w oparciu o przepis art. 69 k.p. i art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 72 § 1 k.p. wniósł o odszkodowanie i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, nie zmieniając podstaw faktycznych roszczenia.

Sąd ustalił co następuje:

Powódka A. P. była zatrudniona w pozwanym Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w C. od 23 lipca 1986 r. do 30 czerwca 2015 r. na podstawie powołania na stanowisku kierownika inspektoratu.

(dowód: świadectwo pracy k.10).

A. P. posiadała 10 dni urlopu wypoczynkowego zaległego za 2014 rok, w 2015 r. wykorzystała łącznie 14 dni urlopu wypoczynkowego. Powódka w okresie od 30.03.2015 r. do 30.06.2015 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. Powódce wypłacono proporcjonalny ekwiwalent pieniężny za 9 dni urlopu wypoczynkowego przysługującego w 2015 r.

(dowód: roczna ewidencja czasu pracy powódki za 2014 i 2015 r. i informacja k.45).

Z „odpisu” otolaryngologa H. Z. wynika, iż u powódki 30.03.15 r. w badaniu laryngologicznym stwierdzono obrzęk krtani z obrzękiem tchawicy. Z historii choroby powódki z dnia 31.03.2015 r. wynika, iż powódka stawiła się w przychodni z objawami bólu i zawrotów głowy u doktora J. C. (1), który tego dnia przyjmował pacjentów od godziny 8 ⁰⁰. Powódka tego dnia nie przedstawiła J. C. zaświadczenia od innego lekarza i nie informowała go, że dzień wcześniej była u lekarza.

(dowód: k.57, 81-82, zeznania J. C. k.72-73 od 01:24:14 do 01:37:04).

Powódka 31.03.2015 r. około godziny 7 ⁰⁰ stawiła się do pracy w Inspektoracie ZUS w C. i pobrała od pracownika ochrony klucze do swojego gabinetu, przywitała się z pracownikami i nic nie mówiła, że jest chora. Około godziny 7 ¹⁸ zalogowała się do swojego komputera służbowego i wyłączyła przekierowanie poczty e-mailowej na zastępującą ją M. B. (1). Około godziny 7 ³⁰ do powódki zadzwoniła A. S. (1) naczelnik Wydziału Administracyjno - (...) Oddziału ZUS w S. w sprawach służbowych związanych z odkupieniem przez powódkę telefonu służbowego i akceptacji Instrukcji Użytkowania Budynku w C.. Powódka odpowiedziała, iż jest po urlopie pierwszy dzień w pracy, obiecała udzielić odpowiedzi w sprawie telefonu i przeanalizować instrukcję i jak najszybciej udzielić odpowiedzi. Powódka była pogodna nie informowała, iż wybiera się do lekarza. Około godziny 7 ⁴⁵ do inspektoratu w C. przyjechał dyrektor Oddziału ZUS w S. w towarzystwie naczelnika Wydziału Spraw Pracowniczych B. P. i zastawszy powódkę w jej gabinecie przy biurku, wręczyli jej pisemne oświadczenie o odwołaniu ze stanowiska. Powódka zapoznała się z odwołaniem a następnie zapytała o przysługujące jej świadczenia po czym oświadczyła, że jest chora i jest na zwolnieniu. Na pytanie naczelnika Wydziału Spraw Pracowniczych odpowiedziała, że nie ma zwolnienia lekarskiego, że ma je w domu. Po godzinie 8 do inspektoratu przyjechał mąż powódki i przywiózł zwolnienie lekarskie powódki wystawione 31.03.2015 r. a stwierdzające niezdolność do pracy powódki od 30.03. do 12.04.2015 r. Powódka tego dnia nie opuszczała terenu inspektoratu do godziny 12.

(dowód: zeznania świadków k.73-76 A. Ł. od 02:29:18 do 02:35:22, A. K. od 01:51:29 do 02.22:00, M. B. od 01:37:04 do 01:51:29, A. S. od 03:05:00 do 03:17:40, B.P. od 02:40:49 do 03:05:00, wydruk z systemu komputera służbowego powódki k.40, biling połączeń telefonicznych k.42, zwolnienie lekarskie powódki k.43).

Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do 30 lipca 2015 r. a od 1 lipca 2015 r. przebywała na emeryturze.

(bezsporne).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd jest związany podstawą faktyczną powództwa. Obowiązkiem powoda jest tak precyzyjne określenie podstawy faktycznej żądania, by można było jednoznacznie określić, jaką ma ono podstawę prawną. Granic przedmiotu postępowania nie wytycza kwalifikacja prawna dokonana przez powoda.

Do obligatoryjnych elementów pozwu należy tylko dokładnie określone żądanie i przytoczenie uzasadniających je okoliczności faktycznych. Nie jest natomiast wymagane przytaczanie podstawy prawnej powództwa, co więcej przepisy prawa materialnego wskazywane przez powoda jako podłoże jego żądań, nie wiążą sądu i mogą być przezeń pominięte przy wydawaniu orzeczenia co do istoty sporu, konstrukcja podstawy prawnej rozstrzygnięcia należy bowiem do sądu (da mihi factum, dabo tibi ius). Wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia może zatem jedynie pośrednio określać okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu, pozostaje jednak bez znaczenia dla samego rozstrzygnięcia (tak: Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 25 kwietnia 2008 r., II CSK 613/07).

W niniejszej sprawie w zasadniczym zakresie spór dotyczy terminu ustana stosunku pracy powódki po odwołaniu jej 31.03.2015 r. z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia i wiążącym się z tym prawem powódki do wynagrodzenia do czasu rozwiązania stosunku pracy oraz ekwiwalentem za urlop wypoczynkowy obejmujący ten dodatkowy 3-miesięczny okres. W szczególności czy okres trzymiesięcznego wypowiedzenia powódki zaczął biec 31.03.2015 r. z dniem doręczenia jej odwołania czy też z uwagi na usprawiedliwioną nieobecność powódki w pracy w tym dniu, okres wypowiedzenia rozpoczął bieg po upływie tego okresu. Bowiem skuteczność i forma samego odwołania powódki nie była kwestionowana przez pełnomocnika powódki, który kwestionował rozpoczęcie biegu terminu wypowiedzenia i w konsekwencji termin końcowy pozostawania w stosunku pracy, który zdaniem pełnomocnika powódki upływał 30.09.2015 r.

Żądanie powódki należało więc zakwalifikować jako roszczenie o wynagrodzenie za skrócony okres wypowiedzenia przewidziane w art. 49 k.p. w zw. z art. 72 § 2 k.p. i ekwiwalent pieniężny za urlop określony w art. 171 § 1 k.p. w zw. z art. 155 ¹ § 1 pkt. 1 k.p., mimo wskazania przez pełnomocnika powódki innej podstawy prawnej powództwa.

Zgodnie z obowiązującym prawem pracy pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w każdym czasie - niezwłocznie lub w określonym terminie - odwołany ze stanowiska przez organ, który go powołał a odwołanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę. W okresie wypowiedzenia pracownik ma prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem (art. 70 k.p.).

Jeżeli przepisy oddziału 1 rozdziału III k.p. nie stanowią inaczej, do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nie określony, z wyłączeniem przepisów regulujących: tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę, rozpatrywanie sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania: o bezskuteczności wypowiedzeń i o przywracaniu do pracy (art. 69 k.p.).

Z mocy wyżej cytowanego przepisu art. 69 k.p. stosunek pracy z powołania jest w zasadzie zrównany ze stosunkiem z umowy o pracę na czas nieokreślony, a zatem pracownikowi powołanemu przysługują uprawnienia pracownicze wynikające z kodeksu i innych ustaw. Wyjątkiem jest nie stosowanie wobec pracowników powołanych trybu postępowania przy rozwiązywaniu umów om pracę dotyczących uprzedniej konsultacji zamiaru rozwiązania stosunku pracy lub uzyskania zgody odpowiednich organów na rozwiązanie stosunku pracy oraz możliwości sądowego dochodzenia roszczeń o uznanie za bezskuteczne odwołania, lub przywrócenia do pracy.

Więc odwołanie równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 70 k.p.) z reguły spowoduje ustanie stosunku pracy z upływem okresu wypowiedzenia biegnącym według ogólnych zasad art. 30 § 2 ¹ k.p. od dnia odwołania. Bowiem przepisy oddziału 1 rozdziału III k.p. nie stanowią innego biegu okresu wypowiedzenia.

Przepis art. 72 § 1 k.p., regulujący rozpoczęcie biegu okresu wypowiedzenia na skutek odwołania, dotyczy tylko sytuacji szczególnych gdy odwołanie następuje w trakcie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy np. urlopu wypoczynkowego lub zwolnienia chorobowego. Powyższy przepis jako ustanawiający wyjątek od zasady nie może być interpretowany w sposób rozszerzający i dotyczyć odwołania w innych sytuacjach niż określonych w § 1 art. 72 k.p. ( por. uch. SN 1981.07.17, I PZP 18/81 , publ. OSNC 1882/1/4 i wyr. SN z 2004.06.9 , I PK 681/03, publ. OSNP 2005/4/53).

Sąd podziela już utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, iż że wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 KP. SN zwrócił uwagę na fakt, że omawiany przepis łączy zakaz wypowiedzenia umowy o pracę z faktyczną nieobecnością pracownika w pracy, a nie z chorobą powodującą niezdolność do pracy. Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane w czasie obecności pracownika w pracy jest zatem skuteczne i nie może być podważone przez ochronę stosunku pracy wynikającą z art. 41 KP, gdyż o bezskuteczności takiego wypowiedzenia decyduje wyłącznie nieobecność pracownika w pracy. Stąd też pracownik, który świadczy pracę w okresie niezdolności do pracy stwierdzonej w orzeczeniu lekarskim, nie podlega ochronie wynikającej z przedmiotowego przepisu.

Przez obecność w pracy należy rozumieć stawienie się pracownika do pracy i świadczenie pracy, a więc wykonywanie obowiązków wynikających z umowy o pracę lub też gotowość do jej wykonywania. Wykonywanie pracy jest aktywną formą obecności pracownika w pracy i sam fakt wykonywania obowiązków pracowniczych z reguły przemawia przeciwko późniejszym twierdzeniom pracownika o jego niezdolności do pracy (por. Art. 41 KP red. Walczak 2016, wyd. 18/P. Wąż. Legalis, i uchwałę pełnego składu Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 11.03.1993 r. I PZP 68/92).

W rozpoznawanej sprawie z logicznych, jasnych, stanowczych i korelujących a przez to wiarygodnych zeznań świadków A. Ł., A. K., M. B., A. S. i B.P., jednoznacznie wynika, iż powódka w dniu 31.03.2015 po dłuższej nieobecności około godziny 7 stawiła się do pracy i podjęła swoją pracę, logując się do systemu informatycznego, wyłączając przekierowanie poczty e-mailowej na zastępującą ją wcześniej osobę, odbierając telefony służbowe i nie informując nikogo o swojej niezdolności do pracy w tym dniu. Około godziny 7 ⁴⁵ dyrektor wręczył powódce odwołanie. Zwolnienie lekarskie dostarczył mąż powódki po godzinie 8. Powódka tego dnia nie opuszczała terenu inspektoratu do godziny 12.

Powyższe zeznania znajdują potwierdzenie w wydruku logowania do komputera służbowego powódki jej loginem oraz wydruku bilingu rozmów telefonicznych oraz zeznaniach J. C., z których wynika, iż 31.03.2015 przyjmował pacjentów od godz. 8 ⁰⁰ i wystawił powódce zwolnienie o dzień wstecz.

Wobec powyższych dowodów sąd nie dał wiary zeznaniom męża powódki M. P., w tej części, iż nie widział zwolnienia lekarskiego powódki 31.03.2015 r. i że to żona prawdopodobnie oddała to zwolnienie oraz Z. Z. w części, że powódka 31.03.2015 r. słabo mówiła bo bolało ja gardło i że w tym dniu zawoził powódkę do lekarza około godz. 8 .

Powódka nie wskazywała też, iż 31.03.2015 r. stawiła się do pracy, pomimo niezdolności do pracy, z powodu konieczności załatwienia ważnych spraw dla pracodawcy.

W ocenie sądu okres wypowiedzenia biegł od dnia doręczenia odwołania ze stanowiska tj. od 31.03.2015 r. i późniejsze dostarczenie przez powódkę zwolnienia lekarskiego z datą wsteczną nie wywołuje skutku określonego w dyspozycji przepisu art. 72 § 1 zd. 1 k.p. , bowiem ustawodawca w powyższym przepisie posługuje się analogicznym sformułowaniem „usprawiedliwionej nieobecności w pracy” jak przepisie art. 41 k.p.

Zgodnie z roczną ewidencją czasu pracy powódki, pracodawca wypłacił powódce ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy za 9 dni, stosownie do przepisu art. 155 ¹ § 1 pkt. 1 k.p.

Mając na względzie powyższe sąd na podstawie art. 49 k.p. a contrario w zw. z art. 72 § 1 k.p. i 171 § 1 k.p. a contrario w zw. z art. 155 ¹ § 1 pkt. 1 k.p. oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w oparciu o § 11 pkt. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U z 2002r., nr 163 , poz. 1349 z zmian.)