Dnia 30 marca 2016 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym-Odwoławczym
w składzie:
Przewodniczący: SSO Agata Adamczewska
Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Popławska
po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 r.
sprawy E. E. obwinionej o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.
na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną
od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu
z dnia 15 października 2015 roku, sygn. akt III W 2423/14
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,
2. zwalnia obwinioną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym nie wymierza jej opłaty za II instancję.
SSO Agata Adamczewska
Wyrokiem z dnia 15 października 2015r. w sprawie o sygn. akt III W 2423/14 Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu uznał obwinioną E. E. za winną wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., za co wymierzył jej karę 300 złotych grzywny (k. 234 akt).
Apelację od powyższego wyroku złożyła E. E., kwestionując co do zasady wyrok skazujący, wskazując, iż Sąd stronniczo oparł się na zeznaniach policji, lekceważąc wyjaśnienia obwinionej (k. 270-271 akt).
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja obwinionej nie zasługiwała na uwzględnienie.
W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe. Tok rozumowania Sądu I instancji oraz wnioski płynące z analizy dowodów zostały szczegółowo przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które odpowiadało wymogom procesowym określonym w art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. Sąd Rejonowy w należyty sposób wskazał, jakie okoliczności uznał za udowodnione i w oparciu o jakie dowody poczynił ustalenia faktyczne, zawierając nadto precyzyjny wywód, z którego wynika, dlaczego wskazane przez siebie dowody uznał za wiarygodne, jakie przepisy prawa zostały przez obwinioną naruszone i dlaczego winna ona z tego tytułu ponieść odpowiedzialność. Wymierzona zaskarżonym wyrokiem kara grzywny nie razi swoją surowością, spełniając ustawowe wymagania stawiane karze sprawiedliwej.
Orzeczenie Sądu I instancji nie jest obarczone uchybieniami wskazanymi w art. 104 § 1 k.p.w. oraz 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., które powodowałyby konieczność jego uchylenia z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia.
Stanowisko skarżącej w niniejszej sprawie sprowadza się de facto do zarzutu niewłaściwej oceny dowodów przez Sąd Rejonowy, przejawiającej się w uznaniu za wiarygodne zeznań funkcjonariuszy Policji, przy jednoczesnym pominięciu dowodu z wyjaśnień obwinionej, która przedstawiała odmienną od ustalonej na podstawie zeznań f-szy Policji i świadka N. K. wersję zdarzenia. Sąd orzekający, dokonując analizy materiału dowodowego słusznie, w ocenie Sądu odwoławczego, odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej w przeważającej części, a swoje stanowisko w tym względzie należycie i logicznie uzasadnił. Sąd odwoławczy w całości podziela ocenę tych wyjaśnień, uznając powielanie jej w tym miejscu za zbędne. Z naciskiem wskazać trzeba, że obwiniona, odwołując się w zasadzie wyłącznie do swoich wyjaśnień, zdaje się nie zauważać pozostałych dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji. Wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności jest obowiązkiem nie tylko sądu orzekającego, ale dotyczy również wyciągania wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać się na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków. Skarżąca zaś w sposób uznany dla siebie za korzystny, wybiórczy, formułuje zarzuty apelacyjne i je uzasadnia, przedstawia własny pogląd co do sposobu oceny dowodów, nie uwzględniając przy tym całokształtu materiału dowodowego.
Zarzuty stawiane przez E. E. opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, w ocenie Sądu odwoławczego, stanowią wyłącznie niepopartą wiadomościami specjalnymi, polemikę ze stanowiskiem biegłego. Podkreślenia wymaga, że Sąd Okręgowy, podobnie, jak Sąd I instancji, nie znajduje podstaw, by kwestionować rzetelności, a w związku z tym przydatności dla sprawy rzeczonej opinii.
Zgodnie z brzmieniem art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. w przypadku zaskarżenia wyroku Sądu I instancji w całości, kontrola odwoławcza obejmuje również orzeczenie o karze. Odnosząc się do wymiaru kary orzeczonej wobec obwinionej E. E. przez Sąd I instancji, stwierdzić należy, iż jest ona słuszna i wyważona. Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił całokształt okoliczności rzutujących na wymiar kary. Kara grzywny orzeczona przez Sąd I instancji z pewnością nie razi swoją surowością, pozostając karą sprawiedliwą, zarówno przy uwzględnieniu okoliczności samego czynu, którego dopuściła się E. E., jak i jej możliwości zarobkowych.
Mając na uwadze powyższe Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się żadnych powodów, które nakazywałyby zmienić lub uchylić zaskarżony wyrok, w związku z czym utrzymał go w mocy.
W tym miejscu wskazać należy, że wszelkie pozamerytoryczne wywody skarżącej odnośnie ewentualnego wpływu byłego męża obwinionej i osób z jego otoczenia na treść zapadłego wobec niej wyroku pozostają nieweryfikowalne, w związku z czym nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w postępowaniu odwoławczym.
W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i zwolnił obwinioną od obowiązku ponoszenia kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym uznając za Sądem Rejonowym, iż konieczność uiszczenia kary grzywny wyczerpuje jej możliwości finansowe.
SSO Agata Adamczewska