UZASADNIENIE

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. wniosła do Sądu Okręgowego w Warszawie pozew o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – aktu notarialnego z dnia 2 października 2013 r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w P. z dnia 25 listopada 2013 r. sygn. akt I Co 3002/13-zasądzającego od powoda na rzecz pozwanego M. H. kwotę 1 200 000 złotych wraz z odsetkami i kosztami procesu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że Sąd Rejonowy w P. nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu z dnia 2 października 2013 r. sporządzonemu przez notariusza B. S. Rep. A nr (...) w zakresie obowiązku zapłaty przez powoda na rzecz pozwanego kwoty 1.200.000,00 złotych wraz z odsetkami i kosztami postępowania z ograniczeniem odpowiedzialności powoda do kwoty 1.650.000,00 złotych. Ww. aktem notarialnym powód poddał się egzekucji w trybie art. 777 § 1 pkt 5 k.p.c. co do pożyczki na kwotę 1.200.000,00 złotych na podstawie umowy pożyczki z dnia 20 czerwca 2007 r. zawartej między pozwanym jako pożyczkodawcą oraz powódką jako pożyczkobiorcą z datą spłaty do 31 grudnia 2012 r. Powódka argumentowała, że ww. umowa pożyczki była fikcyjna i nigdy nie została zrealizowana (pozew k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew M. H. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany w uzasadnieniu swojego stanowiska zaprzeczył, jakoby umowa pożyczki miała charakter fikcyjny, bowiem doszło do przeniesienia środków pieniężnych na rzecz powódki. Pozwany stwierdził, że umowa pożyczki została zawarta we wskazanej w jej treści dacie, jednakże w walucie euro (300.000 euro), a w 2013 roku kwota ta została przewalutowana na złote, natomiast pozostałe zapisy pozostały niezmienione. Pozwany podniósł, iż dążył on do wywołania skutków prawnych poprzez podpisanie umowy pożyczki (pismo procesowe k. 252-257).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes zarządu (...) Sp. z o.o. - J. P. i pozwany M. H. poznali się w maju 2013 roku za pośrednictwem ówczesnego doradcy gospodarczego powódki - S. S. (umowa o świadczenie usług doradczych k.134-135, zeznania świadków: B. P. k. 274, S. S. k. 289-292, Ł. M. k. 292-293, M. P. (1) k. 308-311).

Powodowa spółka była w złej sytuacji finansowej. We wrześniu 2013 roku jej zadłużenie wobec głównych wierzycieli sięgało kwoty rzędu 1,5 mln złotych. Dług był w części spłacany, ale jednocześnie rósł (zeznania świadka S. S. k. 289-292).

Na podstawie umowy menedżerskiej pomiędzy stronami procesu z dnia 3 września 2013 r. M. H. została powierzona funkcja pełnomocnika zarządu spółki i dyrektora spółki, zaś do jego obowiązków należała m. in. restrukturyzacja i modernizacja działań gospodarczych spółki pozwalająca w terminie do 4 miesięcy przedstawić realny plan finansowy spłaty zadłużenia z tytułu zobowiązań wobec ZUS i US w okresie nie dłuższym niż 3 lata (umowa menadżerska k. 14-16, zeznania świadka M. L. k. 289).

Zaproponowaną przez pozwanego metodą restrukturyzacji przedsiębiorstwa było m. in. przyjęcie pożyczki i poddanie się dobrowolnej egzekucji przez powódkę. Zawarcie fikcyjnych umów pożyczek miało zabezpieczyć powódkę przed wierzycielami. Pozwany sugerował zawarcie fikcyjnych umów pożyczek przez powódkę z osobami z najbliższej rodziny. Prezes zarządu powodowej spółki zaproponował swojemu rodzeństwu zawarcie z nim fikcyjnych umów pożyczek, jednak spotkał się z odmową (korespondencja e-mailowa k. 136,142; zeznania świadków: B. P. k. 274, H. G. k. 275).

Zawarcie fikcyjnej umowy pożyczki pozwany proponował także E. J. (1), która prowadziła działalność gospodarczą - Zakłady (...) Sp. z o.o. Od września do 5 listopada 2013 roku E. J. (1) i pozwany spotykali się regularnie towarzysko. Pozwany był jej dłużny kwotę 38 400 złotych. Po zażądaniu zwrotu tej kwoty pozwany poinformował E. J. (1), że w październiku, może listopadzie 2013 roku będzie dysponować kwotą około 200.000 - 300.000 złotych. Wtedy pozwany miał spłacić dług wobec niej i dofinansować przedsiębiorstwo E. J. (1). Do zawarcia fikcyjnej umowy pożyczki jak i zwrotu ww kwoty 38 400 złotych nie doszło. We wrześniu 2013 r. pozwany poinformował E. J. (1), że jest pełnomocnikiem zarządu powodowej spółki oraz że wspólnie ze znajomymi przeprowadzają jej restrukturyzację i jak osiągnie zamierzony przez siebie plan, to już do końca życia nie będzie musiał pracować. Pozwany zdawał E. J. (2) relacje z tego, co dzieje się w powodowej spółce oraz proponował jej otrzymanie karty paliwowej powodowej spółki, na co ona nie wyraziła zgody (zeznania świadka E. J. (1) k. 293-294).

Przelewem z dnia 17 września 2013 roku J. P. przekazał M. H. kwotę 39.000 złotych tytułem zaliczki na przegląd i restrukturyzację przedsiębiorstwa do rozliczenia do dnia 31 grudnia 2013 roku. Kolejne kwoty zaliczek zostały przekazane pozwanemu w dniu 9 października 2013 roku – 9.000 złotych oraz w dniu 10 października 2013 roku – 2.000 złotych (potwierdzenie wykonania przelewów k.139-141).

W dniu 23 września 2013 roku M. H. zwrócił się do J. P. o uzupełnienie szablonu umowy pożyczki o dane zgodne z danymi z dnia zawarcia umowy pożyczki tj. z dnia 20 czerwca 2007 roku. Następnie M. H. zawarł z J. P. fikcyjną umowę pożyczki z datą wsteczną 20 czerwca 2007 r. na kwotę 1.200.000 złotych, gdzie pozwany był pożyczkodawcą, J. P. pożyczkobiorcą, a powódka występowała jako poręczyciel, z terminem zwrotu na dzień 31.12.2012 r., w przypadku opóźnienia ze zwrotem, pożyczkobiorca zobowiązywał się zapłacić pożyczkodawcy odsetki umowne w wysokości 12% w stosunku rocznym za każdy dzień opóźnienia. Pozwany napisał pokwitowanie odbioru kwoty 1.200.000 złotych. Umowa ta miała fikcyjny charakter, a żadne środki pieniężne nie zostały wręczone przez pozwanego- J. P., jak również nie zostały zwrócone przez niego- pozwanemu (korespondencja e-mailowa k. 143-145, umowa pożyczki wraz z pokwitowaniem odbioru kwoty k.18-21, zeznania świadków: B. P. k.274, M. L. k.289, S. S. k.292, M. P. (1) k.309).

Drugą umowę pożyczki kwoty 1.200.000,00 złotych M. H. zawarł z powódką jako pożyczkobiorcą w dniu 2 października 2013 roku z datą wsteczną 20 czerwca 2007 r., z datą zwrotu do 31.12.2012 r. Ustalone zostało, że pożyczka miała być oprocentowana w wysokości 5% w skali roku, przy czym naliczanie i zapłata odsetek miała nastąpić na koniec trwania umowy na rachunek bankowy pożyczkodawcy wraz ze spłatą wierzytelności głównej (umowa pożyczki k. 24-25).

Z tytułu zawartej umowy pożyczki powódce nie zostały wypłacone przez pozwanego żadne środki pieniężne. Do umowy pożyczki nie została sporządzona deklaracja wekslowa. Kondycja finansowa spółki w 2007 roku była bardzo dobra, nie było konieczności zaciągania jakichkolwiek zobowiązań, w postaci choćby pożyczek pieniężnych (zeznania świadków: B. P. k.274, M. L. k.289, S. S. k. 289-292, Ł. M. k. 292-293).

Prezes zarządu powodowej spółki zobowiązał się w formie aktu notarialnego z dnia 2 października 2013 r. do zwrotu pożyczki wynikającej z umowy zawartej między M. H. wraz z odsetkami umownymi w wysokości 5% w skali roku w terminie do dnia 10 października 2013 roku na konto wskazane przez pożyczkodawcę oraz poddał się egzekucji w trybie art. 777 § 1 pkt 5 k.p.c. do maksymalnej kwoty 1.650.000,00 złotych na rzecz M. H., przy czym wierzyciel mógł wystąpić do Sądu o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko dłużnikowi o całość lub część świadczeń w przypadku opóźnienia z zapłatą kwoty pożyczki wraz z odsetkami umownymi, przekraczającego dzień 10 października 2013 roku, co miało zostać stwierdzone oświadczeniem wierzyciela sporządzonym w formie pisemnej z podpisem notarialnie poświadczonym, przy czym wierzyciel miał mieć możliwość wystąpienia jednokrotnie lub wielokrotnie o nadanie temu aktowi klauzuli wykonalności do dnia 31 grudnia 2014 roku (akt notarialny k. 26-29).

W dniu 14 października 2013 roku M. H. złożył oświadczenie w formie pisemnej z poświadczonym notarialnie podpisem, że (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. nie zapłaciła mu kwoty 1.200.000,00 złotych tytułem zwrotu pożyczki wraz z odsetkami umownymi na jego rzecz do dnia złożenia oświadczenia (oświadczenia z poświadczeniem podpisu k. 22-23).

Sąd Rejonowy w P. postanowieniem z dnia 25 listopada 2013 roku nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu z dnia 2 października 2013 r. sporządzonemu przez notariusza B. S. Rep. A nr (...) w zakresie obowiązku zapłaty przez powoda na rzecz pozwanego kwoty 1.200.00,00 złotych wraz z odsetkami umownymi i kosztami postępowania, z ograniczeniem odpowiedzialności powoda do kwoty 1.650.000,00 złotych (postanowienie S.R. w P. k. 154).

Od grudnia 2013 r. pozwany przestał kontaktować się z powódką (zeznania S. S. k. 289-292).

Pismem z dnia 6 marca 2014 roku powódka została zawiadomiona, że na wniosek pozwanego wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w Warszawie M. P. (2), sygn. akt: KM 9964/14 na podstawie tytułu wykonawczego będącego aktem notarialnym z dnia 2 października 2013 roku zaopatrzonym w klauzulę wykonalności. W ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego Komornik rozpoczął egzekucję z rachunków bankowych, ruchomości, nieruchomości, innych wierzytelności i praw majątkowych. Powódka składała wnioski do komornika o wyłączenie określonych składników majątku spod egzekucji, jednak zostały one oddalone (zawiadomienie o wszczęciu egzekucji k.83-84, obwieszczenie o licytacji ruchomości k.85, 86-104, protokół zajęcia ruchomości k.112-118).

W dniu 4 kwietnia 2014 roku powódka złożyła do Prokuratury Rejonowej (...) zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przez pozwanego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 296 § 2 i 3 k.k. Na mocy postanowienia Prokuratora Rejonowego (...) w W. z dnia 14 maja 2014 roku wszczęte zostało śledztwo pod sygn. 3 Ds./208/14 (zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa k. 156-158, zawiadomienie o wszczęciu śledztwa k. 243).

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o powołane wyżej dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz zeznania świadków. Sąd nie wziął pod uwagę przy ustalaniu stanu faktycznego zeznań pozwanego M. H. z uwagi na okoliczność, że nie korespondują one z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami świadków. Pozwany jest osobą bezpośrednio zainteresowaną wynikiem niniejszego postępowania, a tym samym jego zeznania subiektywnie uzasadniają jego stanowisko w sprawie, przez co zdaniem Sądu są niewiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność oświadczenia woli jest traktowana przez ustawodawcę jako wada oświadczenia woli. Oświadczenie woli jest złożone dla pozoru wtedy, gdy z góry powziętym zamiarem stron jest brak woli wywołania skutków prawnych. Zgodnie z utrwalonym poglądem w judykaturze (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1954r. sygn. I Co 22/54 i potwierdzonym pod rządami obecnego kodeksu cywilnego orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1966r.) pozorność czynności prawnej stwierdzonej dokumentem może być udowodniona za pomocą zeznań świadków i przesłuchania stron również między uczestnikami tej czynności. Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż strony nie chciały w rzeczywistości zawrzeć umowy pożyczki – ich faktycznym zamiarem było dokonanie restrukturyzacji przedsiębiorstwa, obniżenie długów przedsiębiorstwa. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 czerwca 1986 r. (sygn. I CR 45/86 niepubl.) wskazał, że pozorność jest wadą oświadczenia woli polegającą na niezgodności między aktem woli, a jej przejawem na zewnątrz, przy czym strony zgodne są co do tego, aby wspomniane oświadczenie nie wywołało skutków prawnych. Zdanie to Sąd Okręgowy w pełni podziela. Konstytutywnym elementem pozorności jest brak zamiaru kreowania skutków prawnych czynności symulowanej. Nie mamy więc do czynienia z czynnością prawną symulowaną, gdy strony w jej treści wskazały fałszywe pobudki, datę lub miejsce zawarcia umowy, powołały się na nieprawdziwe fakty, wadliwie nazwały umowę lub poszczególne uprawnienia i obowiązki. Niezgodność rzeczywistego zamiaru z treścią czynności prawnej musi odnosić się do jej skuteczności prawnej, woli powołania do życia określonego stosunku prawnego. W przedmiotowej sprawie, jak już zostało wskazane powyżej, intencją stron oraz ich zgodnym zamiarem nie było przeniesienie na własność powódki określonej ilości pieniędzy, a następnie dokonanie ich zwrotu przez powódkę. Powódka w 2013 roku znajdowała się w złej sytuacji finansowej, konieczne było dokonanie jej restrukturyzacji. Prezes zarządu powodowej spółki wraz z pozwanym jako sposób obniżenia długów przedsiębiorstwa wybrali sporządzenie fikcyjnej umowy pożyczki. Co istotne, podobna sytuacja z udziałem pozwanego miała miejsce w kontakcie z E. J. (1), jednakże nie wyraziła ona zgody na zawarcie takiej umowy. Pozwany nie przekazał powódce żadnych środków finansowych, o czym świadczy chociażby fakt, iż takie nie zostały odnotowane w dokumentacji finansowej spółki (vide k.159-175). Tymczasem dopóki przedmiot pożyczki nie został wydany pożyczkobiorcy, dopóty nie mógł powstać obowiązek jego zwrotu. Jednocześnie podnieść trzeba, że umowy zgodnie z datą pochodzą z 2007 roku, natomiast jak wynika z zeznań świadków prezes zarządu powodowej spółki w tamtym okresie w ogóle nie znał jeszcze pozwanego oraz nie utrzymywał z nim jakichkolwiek kontaktów biznesowych czy towarzyskich. Prezes zarządu powodowej spółki i pozwany poznali się w 2013 roku za pośrednictwem S. S.. Należy nadto zwrócić uwagę, że stan finansowy przedsiębiorstwa w 2007 roku był dobry – nie było zatem konieczności zaciągania pożyczki, w szczególności w takiej wysokości. Wobec powyższego uznać należy, iż czynność prawna dokonana przez strony była czynnością pozorną, co z mocy art. 83 § 1 k.c. implikuje jej nieważność.

Przechodząc do podstawy prawnoprocesowej powództwa tj. art. 840 § 1 k.p.c. wskazać należy, że dłużnik może w drodze takiego powództwa (zwanego opozycyjnym) żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli:

1) przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście;

2) po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie;

3) małżonek, przeciwko któremu sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie art. 787, wykaże, że egzekwowane świadczenie wierzycielowi nie należy się, przy czym małżonkowi temu przysługują zarzuty nie tylko z własnego prawa, lecz także zarzuty, których jego małżonek wcześniej nie mógł podnieść.

Istotne znaczenie ma, jakiego tytułu dotyczy powództwo, tj. orzeczenia sądu czy innego tytułu egzekucyjnego niepochodzącego od sądu. Inne są bowiem podstawy pozbawienia wykonalności prawomocnego orzeczenia sądu, a inne są przesłanki w przypadku tytułu egzekucyjnego niebędącego orzeczeniem sądu. Należy odróżniać sytuacje, gdy tytuł egzekucyjny korzysta z powagi rzeczy osądzonej (orzeczenie sądu oraz orzeczenia referendarza sądowego) oraz gdy tytuł egzekucyjny takiej cechy nie posiada. To rozróżnienie związane jest ze skutkami prawomocności materialnej orzeczeń sądowych. Z mocy art. 365 § 1 k.p.c. prawomocne orzeczenia sądowe wiążą nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz także inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach przewidzianych w ustawie także inne osoby. Na podstawie art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. dłużnik nie może zmierzać do wzruszenia prawomocnego rozstrzygnięcia sądu, ale może przeczyć treści innych tytułów egzekucyjnych, których nie chroni prawomocność materialna, np. bankowego tytułu egzekucyjnego czy aktu notarialnego. W takim przypadku zarzuty mogą zostać oparte na dwóch podstawach powództwa i dotyczyć również wszystkich zdarzeń sprzed powstania tytułu egzekucyjnego, które spowodowały wygaśnięcie albo ograniczenie obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Mogą one dotyczyć samego obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym, gdy obowiązek ten nie powstał (np. powód złożył oświadczenie woli pod wpływem błędu i skutecznie uchylił się od swojego oświadczenia woli), albo gdy obowiązek wygasł na skutek zdarzeń wywołujących skutki prawne, które miały miejsce po powstaniu tego obowiązku (np. spełnienie świadczenia) (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom 2 art. 506-1217 M. Manowska (red.), s. 549). Zgodnie z ogólną regułą z art. 6 k.c., dłużnik, który przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności (art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.) powinien wskazać jakie zdarzenia kwestionuje oraz przedstawić stosowne dowody na tę okoliczność. Reguła ta ma zastosowanie także w przypadku kwestionowania przez dłużnika istnienia obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu. Fakt, że tytuł egzekucyjny nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, pozostaje bez wpływu na rozkład ciężaru dowodu istnienia podstawy powództwa opozycyjnego określonej w art. 840 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Ma jedynie takie znaczenie, że dłużnik może powoływać się nie tylko na zdarzenia mające miejsce po powstaniu tytułu egzekucyjnego, ale także na zdarzenia poprzedzające jego wydanie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 marca 2013 r., sygn. akt I ACa 917/12).

Odnosząc powyższe rozważania do stanu niniejszej sprawy stwierdzić należy, że powódka oparła swe żądanie na treści art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c., albowiem akt notarialny nie jest orzeczeniem sądowym i nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej. Powódka zakwestionowała istnienie pożyczki, twierdząc, że umowa pożyczki była fikcyjna i jej realizacja nie nastąpiła w jakichkolwiek obowiązkach stron z niej wynikających, a zatem dług nie istnieje. Powyższe twierdzenia zostały przez powódkę udowodnione – jak zostało wskazane powyżej umowa pożyczki została zawarta przez strony dla pozoru, przez co uznana została na mocy art. 83 § 1 k.c. za nieważną. Tym samym wierzyciel nie udowodnił istnienia roszczenia objętego treścią aktu notarialnego, a dłużnik udowodnił, że zobowiązanie objęte treścią jego oświadczenia w rzeczywistości nie istniało. Roszczenie powódki o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności - aktu notarialnego z dnia 02 października 2013 r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w P. z dnia 25 listopada 2013 r. sygn. akt I Co 3002/13 było zatem uzasadnione.

Wobec powyższego Sąd pozbawił wykonalności w całości tytuł wykonawczy w postaci aktu notarialnego z dnia 2 października 2013 roku zawartego przed notariuszem B. S. w W. (Rep. A nr (...)), zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w P. w dniu 25 listopada 2015 roku (sygn. akt I Co 3002/13), zasądzającego od powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. na rzecz pozwanego M. H. kwotę 1 200 000,00 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 5% w stosunku rocznym i kosztami postępowania, o czym orzeczono punkcie 1-szym wyroku.

O kosztach postępowania pomiędzy stronami Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i art.99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 490). Na zasądzone od pozwanego na rzecz powódki koszty procesu złożyły się: kwota 7 200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 100 złotych tytułem zwrotu uiszczonej przez powódkę opłaty od wniosku o zabezpieczenie powództwa oraz kwota 17 złotych tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, co łącznie dało kwotę 9 117 złotych, którą Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki (punkt 2-gi wyroku).

W punkcie 3-cim wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 roku nr 90, poz.594 ze zmianami) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazał pobrać od pozwanego M. H. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 58 200 złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych (nieuiszczonej części opłaty od pozwu).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE