X C 1452/15
Pozwem z dnia 19.03.2015 powódka V. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanych A. Z. i M. Z. (1) solidarnie kwoty 4600zł wraz z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot począwszy od dnia 11.12.2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarły z M. sp z o.o. w T. umowę najmu lokalu użytkowego na okres od 01.07.2013r. do 01.07.2018r. W dniu 27.07.2013r. powódka nabyła przedmiotowy lokal, a w dniu 01.08.2013r.zawarła z pozwanymi umowę. Z uzasadnienia wynikało, iż pozwane miały płacić comiesięcznie czynsz w wysokości 1150 zł, jednak od grudnia 2014r. zaprzestały jego płacenia.
Wobec niemożności ustalenia numeru pesel jednej z pozwanej stwierdzono brak podstaw do rozpoznania sprawy w postępowaniu upominawczym.
W odpowiedzi na pozew, wniesionej dwa dni przed terminem rozprawy pozwane wniosły o oddalenie powództwa w całości. Przyznały, że użytkowały sporny lokal użytkowy, jednak z dniem 30.11.2014r. umowa została rozwiązana na mocy porozumienia stron, bowiem powódka chciała w tym lokalu prowadzić działalność gospodarczą.
Na rozprawie w dniach 04.11.2015r. oraz 07.03.2016r. strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko, pozwane nie stawiły się. Nie żądano uzupełnienia postępowania dowodowego.
Sąd ustalił, co następuje:
A. Z. i M. Z. (1) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod nazwą „L. sc” zawarły umowę najmu lokalu użytkowego przy ul. (...) ze spółką (...). Umowa zawarta była na czas określony od dnia 01.07.2013r. do 01.07.2018r.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
Umowa z dnia 20.06.2013r. – k. 6-8
W dniu 26.07.2013r. przedmiotowy lokal został zakupiony przez V. Z..
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
Umowa z dnia 26.07.2013r.
W dniu 01.08.2013r. powódka zawarła z pozwanymi umowę najmu, wskazując, iż poza zmianą właściciela lokalu pozostałe paragrafy umowy zawartej z poprzednikiem prawnym pozostają na tych samych warunkach. Kwota czynszu nadal wynosiła 1150 zł miesięcznie, a umowa miała obowiązywać do 01.07.2018r. Paragraf 9 umowy stanowił , że wszelkie zmiany niniejszej umowy mogą być dokonywane jedynie w formie pisemnej pod rygorem nieważności.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
Umowa najmu z dnia 01.08.2013r. – k. 12-14,
Umowa nie została rozwiązana przez żadną ze stron.
Dowód: zeznania D. W. – k. 58-59
Od grudnia 2014r. pozwane zaprzestały płacenia czynszu. W dniu 30.01.2015r. powódka wezwała każdą z pozwanych do uregulowania czynszu za grudzień 2014r. i styczeń 2015r.
Okoliczność bezsporna oraz dowód:
Wezwania do zapłaty – k. 15-18,
Sąd zważył, co następuje:
Stan faktyczny ustalony został na podstawie okoliczności bezspornych, dowodów z dokumentów oraz zeznań świadków zawnioskowanych przez stronę pozwaną. Dowody z dokumentów zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż ich rzetelność i autentyczność nie zostały w toku procesu podważone.
Za wiarygodne uznano zeznania świadka D. W., gdyż były one spójne, logiczne i zgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Z zeznań świadka wynikało, iż na wniosek pozwanych umowa najmu zawarta została na pięć lat, bez możliwości wypowiedzenia. Świadek zeznał też, że pozwane nie rozwiązały umowy i nie było też żadnych rozmów na temat podwyżki czynszu. Zeznania świadka korespondowały z dokumentem w postaci umowy najmu i nie zostały skutecznie podważone przez stronę pozwaną.
Odmówiono natomiast wiary w zasadniczej części zeznaniom świadka M. Z. (2) – męża pozwanej A. Z., gdyż zeznania te były nie tylko sprzeczne z twierdzeniami pozwu i zeznaniami świadka W., ale przede wszystkim z dowodami z dokumentów. Z dowodów tych bowiem jednoznacznie wynikało, iż wszelkie zmiany umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności, a zatem nie było możliwości rozwiązania ustnego umowy. Zeznania świadka w ocenie Sądu stanowiły nieudolną próbę pomocy członkom rodziny w uniknięciu konieczności opłacania czynszu najmu.
Bezsporne w sprawie było to, że strony łączyła umowa najmu i że od grudnia 2014r. czynsz w kwotach po 1150 zł przestał być płacony.
Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył zasadności dochodzonego roszczenia wobec podniesienia przez pozwane zarzutu, że umowa z dniem 30.11.2014r. została rozwiązana.
Zgodnie z art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powódka powoływała się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt, przysługującego jej roszczenia o oznaczonej wysokości, zobowiązana była wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. W ocenie Sądu, powódka, przedkładając dowody z dokumentów oraz w oparciu o zeznania świadka D. W., wykazała zasadność roszczenia. Zebrany materiał dowodowy wskazuje, że strony związane są umową zawartą w formie pisemnej do 2018r., w treści umowy nie przewidziano możliwości wcześniejszego jej rozwiązania, wskazano także, że wszelkie zmiany umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności. A zatem do rozwiązania przedmiotowej umowy byłaby potrzebna pisemna zmiana jej treści. Dodatkowo świadek W. zaprzeczył, jakoby były prowadzone jakiekolwiek rozmowy w tym kierunku, a zatem umowa w treści z 2013r. nadal obowiązuje.
Pozwane z kolei, biorąc pod uwagę zasadę ciężaru dowodu, winny udowodnić, że doszło do rozwiązania umowy najmu. W ocenie Sądu zarzuty pozwanych, że to powódka chciała rozwiązania umowy i groziła znaczną podwyżką, okazały się gołosłowne. Przesłuchany na ich wniosek świadek D. W., zaprzeczył jakoby strony ustnie rozwiązały umowę najmu, a powódka chciała podwyższyć pozwanym czynsz. Świadek Z. wprawdzie zeznał, iż doszło do takiego porozumienia i to w obecności D. W., ale z podanych wyżej względów jego zeznania uznano za niewiarygodne. Twierdzeniom tym zaprzeczył obecny w czasie przesłuchania świadek W., a nadto zeznania te były sprzeczne z dowodami z dokumentów. Strona pozwana nie wykazała w żadnej mierze powodu, dla którego powódka miałaby chcieć rozwiązać umowę z końcem listopada 2014r i to miało być powodem nieopłacania czynszu od grudnia 2014r . Wręcz przeciwnie, zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż powodem zaprzestania płacenia czynszu było zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej przez pozwane, a nie rozwiązanie umowy z inicjatywy powódki.
Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu strona powodowa wykazała zasadność roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości.
Z podanych względów, na podstawie art. 659 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku. Należność zasądzono solidarnie od obu pozwanych. O odsetkach za opóźnienie orzeczono po myśli art. 481kc, przy czym Sąd omyłkowo powielił błąd z pozwu i zasądził odsetki odpowiednio od 11 grudnia 2013r., od 11 stycznia 2014r. , 11 lutego 2014 i 11 marca 2014r., podczas gdy prawidłową datą odsetek powinny być 11 grudnia 2014r. , 11 stycznia 2015r , 11 lutego 2015r. oraz 11 marca 2014r Z treści uzasadnienia pozwu i przedłożonych dokumentów jednoznacznie wynika, iż pozwane zaprzestały płacenia czynszu od grudnia 2014r. i od tego czasu pozostają w zwłoce.
O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, jako podstawę rozstrzygnięcia przyjmując
art. 98 § 1 i 3 kc. Strona powodowa poniosła koszty procesu w kwocie
717 zł, na które składały się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie
17 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł i opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 zł. Podane koszty procesu powinny zostać zwrócone stronie powodowej przez pozwane, które sprawę przegrały w całości.
1. (...)
- (...)
2. (...)