Sygn. akt. IV P 53/15
dnia 14 marca 2016r.
Sąd Rejonowy w Goleniowie, Wydział IV Pracy,
w składzie:
Sędzia Sądu Rejonowego Ireneusz Bolechowski,
po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2016r.,
na posiedzeniu niejawnym,
sprawy z powództwa A. S.
przeciwko Urzędowi Miejskiemu w G.
o wynagrodzenie za pracę
na skutek skargi pozwanego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Goleniowie w dniu 9 września 2014r. w sprawie o sygn. akt IV Np 48/14
I. odrzuca skargę;
II. zasądza od pozwanego Urzędu Miejskiego w G. na rzecz powoda
A. S. kwotę 1.800,- zł. ( jeden tysiąc osiemset złotych ) z
tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
sędzia
Dnia 6 marca 2015r. wpłynęła skarga ( k. 2 – 5 akt ) wniesiona przez pełnomocnika Urzędu Gminy G. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Goleniowie w dniu 9 września 2014r. w sprawie o sygn. akt IV Np 48/14. W ramach skargi wniesiono o wznowienie przedmiotowego postępowania, uchylenie prawomocnego nakazu orzeczonego w tym postępowaniu i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący podał, iż przedmiotową skargę składa na podstawie art. 401 pkt 2 k. p. c. gdyż strona pozwana w postępowaniu upominawczym nie była należycie reprezentowana.
W odpowiedzi na skargę powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał na brak legitymacji biernej po stronie Przewodniczącego Rady Miejskiej w G. do występowania w sporze w charakterze reprezentanta pozwanego. Nadto podniósł, że skarga została złożona po upływie terminu określonego w art. 407 § 1 k. p. c.
Sąd zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie i podlega odrzuceniu jako nieoparta na ustawowej podstawie.
Na mocy art. 410 § 1 k. p. c. sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Należy podkreślić, iż ocena, czy skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia nie ogranicza się do badania, czy okoliczności wskazane przez skarżącego podpadają pod wskazaną podstawę wznowienia, lecz obejmuje także badanie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2014r. IV CZ 35/14, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2014r. III UZ 4/14; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2014r. III CZ 16/14, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014r. I PZ 1/14 ).
Pełnomocnik skarżącej wskazał, iż podstawę prawną dla wystąpienia ze skargą o wznowienie postępowania stanowi przepis art. 401 pkt 2 k. p. c. Przepis ten wskazuje, że można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe.
Wskazać należy, że z powołanym powyżej przepisem powiązany jest przepis zawarty w art. 379 pkt 2 k. p. c. stanowiący m. in., iż nieważność postępowania zachodzi jeżeli strona nie miała organu powołanego do jej reprezentowania.
Zdaniem sądu wskazana przez pozwanego podstawa wznowienia postępowania nie istnieje. Nie sposób bowiem podzielić poglądu, że strona nie była należycie reprezentowana. Strona posiadała organ właściwy do jej reprezentowania.
Objęte skargą o wznowienie postępowanie upominawcze zakończyło się wydaniem kwestionowanego nakazu zapłaty. Przesyłkę sądową zawierającą odpis zapadłego nakazu wraz z odpisem pozwu i dołączonych do niego załączników oraz z pouczeniem o możliwości wniesienia sprzeciwu doręczono pozwanej stronie tj. Urzędowi Miejskiemu w G.. Potwierdzenie odbioru przedmiotowej korespondencji zawiera prezentatę Sekretariatu Urzędu Miejskiego w G. oraz podpis upoważnionego do odbioru przesyłek pracownika. Wobec tego zachowane zostały przepisy regulujące sposób doręczania pism sądowych ( art. 133 § 2 k. p. c. ).
Z momentem prawidłowego doręczenia stronie pozwanej zapadłego w sprawie orzeczenia została stworzona możliwość zapoznania się z jego treścią, a następnie podjęcia zamierzonych kroków prawnych celem zwalczania nakazu zapłaty przez właściwy do reprezentowania strony pozwanej organ pozwanego tj. przez Radę Miejską w G. działającą przez Przewodniczącego Rady Miejskiej. Okoliczność, że obowiązujący u pozwanego system obiegu korespondencji w rzeczywistości uniemożliwił przedstawicielom Rady Miejskiej poznanie treści nakazu zapłaty nie ma żadnego wpływu nie tylko na prawidłowość i skuteczność dokonanego doręczenia tego rozstrzygnięcia, ale również nie daje podstawy do uznania, że miała miejsce nieprawidłowa reprezentacja strony pozwanej. Wiedząc o tym, że mogą wystąpić w praktyce sytuacje, kiedy to Rada Miejska jest umocowana do reprezentowania Urzędu Miejskiego w postępowaniach sądowych radni w taki sposób powinni uregulować sposób przepływu korespondencji dostarczanej do Urzędu Miejskiego, aby zapewnić otrzymywanie korespondencji sądowej przez przedstawicieli Rady Miejskiej. Z okoliczności sprawy, ani z argumentów podnoszonych w skardze o wznowienie postępowania nie wynika, aby zachodziły jakiekolwiek przeszkody uniemożliwiające radnym wprowadzenie prawidłowego systemu pracy sekretariatu Urzędu Miejskiego i odpowiedniego obiegu korespondencji tj. tak zorganizowanego, aby w sprawach sądowych przeciwko Urzędowi Miejskiemu, w których zachodzi konieczność jego reprezentacji przez Przewodniczącego Rady Miejskiej, przedstawiciel tejże Rady miał gwarancję otrzymywania pism sądowych. W braku wprowadzenia takich regulacji odnośnie obiegu dokumentów strona pozwana utrudniała sobie zapewnienie prawidłowej reprezentacji przed sądem, ale nie oznacza to, iż przy prawidłowym postępowaniu odnośnie przyjmowania napływających pism, nie byłoby możności działania za pozwanego właściwego do jego reprezentacji organu.
W związku z powyższymi argumentami, biorąc pod uwagę, że organ właściwy do reprezentacji pozwanego miał realną możliwość sprawowania takiej reprezentacji, sąd doszedł do przekonania, iż nie zaszła podstawa wznowienia postępowania w postaci braku należytej reprezentacji strony.
Z podanych wyżej przyczyn na mocy art. 410 § 1 k. p. c. orzeczono, jak w sentencji, a o kosztach postępowania rozstrzygnięto na mocy art. 98 § 1 i 2 k. p. c. i § 6 pkt 5 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm. ).
SSR Ireneusz Bolechowski