UZASADNIENIE

Strona powodowa B. z siedzibą w G. pozwem wniesionym w dniu 29 lipca2011 r. domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 5 796,57 zł z odsetkami umownymi w wysokości 20% w skali roku, ale nie większej niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 10 maja 2007 r. pozwany zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. umowę kredytu konsumenckiego, która w dniu 18 grudnia 2008 r. została wypowiedziana z uwagi na nieregulowanie przez pozwanego wynikających z niej zobowiązań. Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 czerwca 2010 r. powódka nabyła od (...) Banku (...) S.A. przysługującą względem pozwanego wierzytelność, o czym pozwany został pisemnie powiadomiony. Wskazała, że podjęte przez nią próby polubownego załatwienia sprawy okazały się bezskuteczne.

Sądzie Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 25 sierpnia 2011 r. wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w upominawczym postępowaniu elektronicznym, w sprawie (...)

Pozwany G. M. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym domagał się oddalenia powództwa w całości. Pozwany wskazał, że dochodzona przez stronę powodową należność jest bezzasadna i nie została w żaden sposób udowodniona zarówno co do kwoty jak i zasady. Pozwany zakwestionował istnienie dochodzonej należności, jak również fakt zawarcia umowy cesji wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 maja 2007 r. pozwany zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu konsumenckiego nr (...) na kwotę 4 900 zł. Zgodnie z postanowieniami umowy pozwany zobowiązany był regulować należność w 60 ratach po 114,01 zł (ostatnia rata w wysokości 120,81 zł), do dnia 10. każdego miesiąca, począwszy od czerwca 2007 r. Stosownie do unormowań zawartych w §15 pkt 1 i § 16 w/w umowy kredytodawca mógł ją wypowiedzieć w przypadku wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności. Zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy winno odbyć się listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru.

Dowód:

- umowa kredytu nr (...) z 10.05.2007 r. – k. 46 – 51

- plan spłaty kredytu – k. 52 – 53

Pozwany nie regulował należności, wobec czego pismem z dnia 18 grudnia 2008 r. kredytodawca wezwał go do zapłaty zaległości w kwocie 397,49 zł wskazując, że nieuiszczenie jej w terminie 7 dni skutkować będzie wypowiedzeniem umowy kredytu. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni.

Dowód:

- pismo (...) S.A. z 18.12.2008 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 55 – 58

Na dzień 18 czerwca 2010 r. zaległość pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy wyniosła 4 948,47 zł.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) – k. 59

W dniu 28 czerwca 2010 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła ze stroną powodową umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której przelała przysługująca jej względem pozwanego wierzytelność wynikającą z przedmiotowej umowy kredytu. W dniu 21 lipca 2010 r. strona powodowa sporządziła pismo zawiadamiające pozwanego o dokonanej cesji.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z 28.06.2010 r. wraz z załącznikiem – k. 60 – 66

- Aneks nr (...) do umowy zawarty w dniu 20 lipca 2010 r. wraz z załącznikiem – k. 84 – 89

- zawiadomienie z 21.07.2010 r. – k. 67.

Na dzień 29 lipca 2011 r. kwota wymagalnego zadłużenia pozwanego wynosiła 5 796,57 zł.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych z 29.07.2011 r. – k. 71

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości podlegało uwzględnieniu.

W świetle zgromadzonych dowodów Sąd ustalił, że pozwany niewątpliwie był stroną umowy kredytu na kwotę 4 900 zł zawartej z poprzednikiem prawnym strony powodowej – (...) S.A. Jak wynika z pisma Banku z 18 grudnia 2008 r. i wyciągu z ksiąg kredytowych z 18 czerwca 2010 r. przedmiotowa umowa została wypowiedziana z powodu zaległości w spłacie rat, zaś należność na dzień sporządzenia wyciągu z ksiąg bankowych wynosiła 4 948,47 zł. Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia tej umowy, jak również, że została ona wypowiedziana na skutek niewywiązywania się z jej postanowień.

Pozwany podważał zasadność i wysokość dochodzonej należności oraz legitymację czynną strony powodowej. W jego ocenie powódka nie udowodniła w żaden sposób, że nabyła wierzytelność wynikającą z umowy kredytu, zaś sama umowa cesji i zawarte w niej dane w postaci tabelarycznej nie pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, że dotyczą pozwanego.

Należy wskazać, że umowa przelewu wierzytelności jest umowa rozporządzającą, na mocy której dochodzi do przeniesienia na nabywcę określonych praw przysługujących zbywcy, zaś warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa, jak również dostateczne zindywidualizowanie przedmiotu przelewu poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika.

W ocenie Sądu przedłożone przez stronę powodową dokumenty w sprawie nie nasuwały żadnych wątpliwości, że jest ona następcą prawnym dotychczasowego wierzyciela tj. Banku (...) S.A. z siedzibą w W.. Umowa oraz zawarty do niej aneks, na podstawie których została przelana wierzytelność przysługująca względem pozwanego były ważne i skuteczne w kontekście obowiązujących przepisów prawa. Dodatkowo, załączniki do w/w dokumentów jednoznacznie i szczegółowo określały, jaka wierzytelność została przelana i z jakiego tytułu. Z załącznika do umowy cesji i załącznika nr 1 do Aneksu nr (...) do umowy bezsprzecznie wynika, że przedmiotem cesji była wierzytelność przysługująca od pozwanego, zaś źródłem zobowiązania była umowa kredytu nr (...)- (...) z dnia 10.05.2007 r Nie sposób przyznać zatem racji pozwanemu, by powódka nie udowodniła swojego roszczenia.

Należy nadto podnieść, że pozwany w zawartej z wierzycielem pierwotnym umowie wyraził zgodę na przenoszenie wszelkich praw i obowiązków z niej wynikających na osoby trzecie oraz na podejmowanie przez te osoby czynności zmierzających do dochodzenia nieuiszczonych, wymagalnych należności (§18 umowy kredytu – k. 48).

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu dotyczącego przedłożenia przez powódkę kopii dokumentów i zobowiązania jej do przedłożenia ich oryginałów, wskazać należy, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, kserokopia dokumentu - jako odwzorowanie oryginału - może być uznana za odpis, jednakże pod warunkiem poświadczenia jego zgodności z oryginałem (por. np. wyrok SN z dnia 10 lipca 2009 r. wydany w sprawie II CSK 71/09). Wobec powyższego, umieszczenie na kserokopii dokumentu i zaopatrzenie podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem warunkuje uznanie kserokopii za dokument. Skoro zatem złożone przez stronę powodową dokumenty spełniały powyższe przesłanki, nie sposób odmówić im mocy dowodowej.

Również bezzasadny był zarzut pozwanego odnoszący się do dowodów z wyciągu z ksiąg rachunkowych strony powodowej. Zgodnie z art. 194 Ustawy o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 157 j.t. ze zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązanie, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. powyższy przepis został uznany za niezgodny z Konstytucją zakresie dotyczącym nadawania w/w dokumentom mocy prawnej dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Niemniej jednak, powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r. wydaną w sprawie III CZP 65/09 należy uznać, że art. 194 cyt. wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stanowi dowód nabycia przez fundusz konkretnej wierzytelności. Wobec powyższego, wyciąg taki nie może stanowić np. podstawy wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym zgodnie z art. 485 k.p.c., niemniej jednak jego treść potwierdza fakt zaksięgowania danej wierzytelności nabytej w drodze przelewu.

Mając powyższe na uwadze, należało stwierdzić, że na mocy skutecznej umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy Bankiem (...) S.A. a B. z siedzibą w G. doszło do powstania pomiędzy pozwanym a stroną powodową stosunku o charakterze obligacyjnym, którego źródłem jest wierzytelność wynikająca z umowy kredytu z 10 maja 2007 r. Wobec powyższego stronie powodowej przysługuje prawo dochodzenia od pozwanego roszczeń z tego tytułu. Podkreślić należy, że pozwany nie zgłosił żadnych zarzutów niweczących zasadność powództwa, nie wskazał przy tym aby wierzytelność ta została przez niego zaspokojona w całości lub części. Z tego też względu powództwo należało uwzględnić w całości.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. Skoro pozwany przegrał proces, winien zwrócić na rzecz przeciwnika poniesione przez niego koszty. W niniejszym postępowaniu strona powodowa poniosła koszty w kwocie 1 290 zł, na które składają się: opłata sądowa od pozwu – 73 zł, koszty zastępstwa procesowego – 1 200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Wysokość stawki należnej pełnomocnikowi strony powodowej będącym radcą prawnym określa przepis § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 j.t. ze zm.), które obowiązywało w chwili wszczęcia postępowania.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE