Sygn. akt II K 322/15
Dnia 28 kwietnia 2016 roku
Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Stachoń
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Szczepanik
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Puławach A. B.
po rozpoznaniu na rozprawie dnia 09.12.2015 r., 04.02.2016 r. 19.04.2016 r.
sprawy A. F. z domu R., córki W. i K. z domu C., urodzonej dnia (...) w C.,
oskarżonej o to, że: w dniu 14 lutego 2015 roku na ulicy (...) w P., woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym według kolejnych badań: 0,56 mg/l, 0,56 mg/l oraz 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadziła w ruchu lądowym samochód marki M. o nr rej. (...)
tj. o czyn z art. 178a§1 kk
1. oskarżoną A. F. uznaje winną dokonania zarzucanego go jej czynu z art. 178a§1 kk i za to na mocy art. 178a§1 kk wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
2. na mocy art. 69§1 i 2 kk i art. 70 §1 pk 1 kk ( w brzemieniu obowiązującym przed 18 maja 2015 r.) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;
3. na mocy art. 42§2 kk ( w brzemieniu obowiązującym przed 18 maja 2015 r.) orzeka wobec oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku;
4. na mocy art. 43§3 kk nakłada na oskarżoną obowiązek zwrotu prawa jazdy zaznaczając, że do czasu wykonania tego obowiązku okres, na który orzeczono zakaz, nie biegnie;
5. na mocy art. 71§1 kk ( w brzemieniu obowiązującym przed 18 maja 2015 r.) orzeka wobec oskarżonej grzywnę w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokości jednej stawki na 20 (dwadzieścia) złotych;
6. na mocy art. 627 kpk obciąża oskarżoną kosztami sądowymi w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków i 240 (dwustu czterdziestu) złotych tytułem opłaty.
II K 322/15 U Z A S A D N I E N I E
Prokuratura Rejonowa w Puławach oskarżyła A. F. o to, że w dniu 14 lutego 2015 roku na ul. (...) w P., województwa (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził wynoszącym według kolejnych badań: 0,56 mg/l, 0,56 mg/l oraz 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadziła w ruchu lądowym samochód marki M. o nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.
Po przeprowadzeniu rozprawy sąd ustalił i zważył, co następuje:
Dnia 14 lutego 2015 roku w godzinach nocnych P. na ul. (...) A. F. kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...) podjechała pod prowadzony przez siebie sklep nocny z alkoholem i wysiadła drzwiami od strony kierowcy. Ponieważ zachowywała się zbyt głośno, mieszkająca w tym samym budynku, w którym znajduje się sklep, Z. K. wezwała policję. Przybyli na miejsce policjanci zatrzymali A. F. i przewieźli do budynku Komendy Powiatowej Policji w P., gdzie przebadano ją alkometrem z wynikami: 0,56 mg/l, 0,56 mg/l i 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. A. F. była dotychczas karana za przestępstwo z art. 224 § 2 kodeksu karnego na karę samoistnej grzywny, jest rozwiedziona, ma dwoje dzieci w wieku 21 i 16 lat, ma wyższe wykształcenie, utrzymuje się z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W dniu 21 października 2014 roku cofnięto A. F. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B, a w dniu 5 marca 2015 roku przywrócono jej te uprawnienia i zwrócono jej prawo jazdy.
Ustalając powyższy stan faktyczny sąd obdarzył wiarą zeznania świadków: Z. K. – k. 135v-136, 5-6, U. K. – k. 136, 18-19, ponieważ zeznania tych świadków są konsekwentne, logiczne i wzajemnie się potwierdzają tworząc jeden spójny stan faktyczny. Sąd obdarzył również wiarą dowody w postaci: protokołu użycia alkometru – k. 2, świadectwa legalizacji – k. 3, protokołu oględzin rejestratora monitoringu – k. 29-49, protokołu oględzin zapisu z kamer monitoringu miejskiego – k. 54-55, danych z Krajowego Rejestru Karnego – k. 67-68, 111-112, 153-154, zaświadczenia ze Starostwa Powiatowego w P. – k. 69, danych osobo poznawczych – k. 70, ponieważ dowody te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i w przewidzianej prawem formie, a żadna z zainteresowanych stron nie zakwestionowała ich prawdziwości. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków: I. W. – k. 145v-146, 20-21, K. K. – k. 146-146v, 22-23 i M. W. – k. 162-162v, ponieważ są sprzeczne z obdarzonym wiarą materiałem dowodowym a w szczególności z zapisem monitoringu, na którym wyraźnie widać jak A. F. podjeżdża pod swój sklep na ul. (...) i wysiada z samochodu od strony kierowcy, więc nie może być wątpliwości, że samochodem kierowała A. F.. Skoro zapis ten pochodzi z rejestratora należącego do A. F., to nie sposób podejrzewać, by doszło do jakiejkolwiek manipulacji przy nagraniu, gdyż musiała by to zrobić na własną szkodę, co biorąc pod uwagę jej stanowisko procesowe byłoby nielogiczne. Jedyny błąd jaki można stwierdzić na nagraniu to ustawienie czasu zapisu, gdyż samochód nie mógł podjechać pod sklep o godzinie 0:35 w dniu 15 lutego 2015 roku skoro przed północą było zgłoszenie na policji, a pierwsze badanie trzeźwości zostało przeprowadzone o godzinie 0:12, ale świadczy to tylko o niewłaściwym nastawieniu zegara. Ponadto z badania stanu trzeźwości A. F. wynika, że była w stanie nietrzeźwości, a świadek I. W. zeznała, że nie zauważyła by była ona w stanie nietrzeźwości, co biorąc pod uwagę zmierzone stężenie alkoholu w organizmie nakazuje podważyć wiarygodność tych zeznań. Świadek K. K. zeznała, że samochód M. stał cały czas pod sklepem, co biorąc pod uwagę zapis monitoringu, na którym wyraźnie widać jak ten samochód podjeżdża pod sklep, nakazuje podważyć wiarygodność również tych zeznań. Świadek M. W. tego dnia nie był na miejscu zdarzenia, a jedynie zeznał na okoliczność uprzedzeń jakie ma wobec jego konkubiny A. F. Z. K., co nie świadczy wprost o konkretnym zdarzeniu będącym przedmiotem sprawy, a sprawa o stalking, w której pokrzywdzoną miała być A. F. została umorzona – akta sprawy 1 Ds. 223/15.
Oskarżona nie przyznała się do winy i złożyła wyjaśnienia, z których wynikało, że tego dnia wprawdzie spożywała alkohol, ale pod sklep przyjechała taksówką. Wyjaśnienia oskarżonej nie zasługują na wiarę, ponieważ na nagraniach z monitoringu widać wyraźnie, że podjeżdża samochodem pod sklep i wysiada zaraz po zatrzymaniu od strony kierowcy. Biorąc pod uwagę, że kolejne badania wskazywały tendencję stabilną i spadkową stężenia alkoholu w organizmie, nie ma możliwości, by oskarżona spożyła alkohol już po zakończeniu jazdy, ponieważ jak wiadomo faza wchłaniania alkoholu trwa od jednej do dwóch godzin i w tym czasie stężenie alkoholu w organizmie rośnie, więc alkohol musiał być spożyty zanim oskarżona kierowała swoim samochodem jadąc ulicą (...).
Wina oskarżonej nie budzi wątpliwości, ponieważ jest ona osobą świadomą swych czynów i nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające jej odpowiedzialność karną.
Zarzucany oskarżonej czyn polegający na kierowaniu pojazdem mechanicznym, a takim jest samochód, w ruchu lądowym, w stanie nietrzeźwości czyli przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu przekraczającym 0,25 mg/l stanowi przestępstwo określone w art. 178a § 1 kodeksu karnego.
Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające sąd uwzględnił nagminność tego typu przestępstw w rejonie sądu (...), dotychczasową karalność, kierowanie samochodem pomimo braku uprawnień oraz ponad dwukrotne przekroczenie stężenia alkoholu, od którego występuje stan nietrzeźwości, a jako okoliczności łagodzące oraz przesłanki warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności– dotychczasową niekaralność oskarżonej za czyn podobny i rodzinę na utrzymaniu. Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę sąd wymierzył karę oraz środki karne adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonej, które spowodują, że oskarżona nie popełni więcej podobnego czynu, a dla innych będą stanowić przestrogę.
Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 616 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz art. 616 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 1 i 10 k.p.k., w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym i w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego.