UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 listopada 2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy W. S. ponownego ustalenia wysokości emerytury, wskazując w uzasadnieniu, iż nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury nie przekracza 250%, w związku z czym w myśl przepisu art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ustalenia wysokości ww. świadczenia zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca W. S., wnosząc o jej zmianę. Domagał się przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu nowej kwoty bazowej oraz podnosił, że niesłusznie nie przyznano mu dodatku za pracę w warunkach szkodliwych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc te same argumenty co w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił:

Wnioskodawca W. S. urodził się w dniu (...)

Od dnia 5 kwietnia 1995 r. wnioskodawca był uprawniony do świadczenia rentowego.

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 7 stycznia 2002 r., (...). Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1981 r. do grudnia 1990 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 107,80%.

Na skutek wniosku ubezpieczonego z dnia 30 maja 2011 r. o uwzględnienie kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników w podstawie wymiaru za wskazane okresy organ rentowy decyzją z dnia 30 czerwca 2011 r. ponownie ustalił wysokość emerytury ubezpieczonego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1981 r. do grudnia 1990 r. Po uwzględnieniu kwot wynagrodzenia minimalnego za wskazane okresy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 108,70%.

Wnioskiem z dnia 7 października 2015 r. ubezpieczony zwrócił się do organu rentowego o przeliczenie emerytury według nowej kwoty bazowej –według nowych zasad obowiązujących od 1 maja 2015 r. Wskazał, iż będąc na emeryturze pracował 10 miesięcy, tj. do 31 października 2015 r., a emerytura była mu przyznana od 7 stycznia 2002 r.

W załatwieniu ww. wniosku organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 18 listopada 2015 r. odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury, wskazując iż wysokość świadczenia nie może być ponownie ustalona, ponieważ nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie przekracza 250%.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego przez wnioskodawcę w części po przyznaniu emerytury, tj. w 2002 r., w dwóch wariantach:

- z 10 kolejnych lat kalendarzowych w ostatnich 20 latach kalendarzowych, tj. 1995 – 2014, poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o przeliczenie – wynosi 29,41%,

- z dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał on ubezpieczeniu przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury – wynosi 102,04%.

/bezsporne, a nadto akta ubezpieczeniowe ZUS/

Sąd zważył:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury w myśl art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.). Możliwość taką bowiem wprowadziła ustawa z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2015 r., poz. 552), wprowadzając jednocześnie określone warunki skorzystania z tego uregulowania.

Zgodnie z cyt. przepisem wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z cyt. przepisem może nastąpić tylko raz (ust. 2).

Wysokość emerytury podlega zatem ponownemu ustaleniu od podstawy wymiaru emerytury przeliczonej w myśl art. 110a ustawy emerytalnej, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury, tj. z okresu:

-: kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury od przeliczonej podstawy wymiaru,
-: dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał on ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury;

2. nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy jest wyższy niż 250%.

W niniejszej sprawie ubezpieczony –w ocenie Sądu– nie spełnił drugiego z ww. warunków, skutkiem czego organ rentowy zasadnie odmówił mu prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Podejmując taką decyzję organ rentowy przeanalizował dwa wskazane wyżej warianty, w oparciu o które miałaby być przeliczona emerytura wnioskodawcy. W pierwszej kolejności do wyliczeń organ rentowy przyjął 10 kolejnych lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury. Jako że wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury ubezpieczony zgłosił w 2015 r. wymagane 20-lecie obejmowało lata od 1995 r. do 2014 r. W ramach tego 20-lecia ZUS przyjął do wyliczeń zarobki ubezpieczonego z 10 kolejnych lat kalendarzowych przypadających bezpośrednio po sobie oraz obejmujące zarobki ubezpieczonego przypadające po przyznaniu mu emerytury, a zarobkami takimi były zarobki ubezpieczonego uzyskane po dniu 7 stycznia 2002 r. (do 31 października 2002 r.). W wyniku tego działania wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł zaledwie 29,41%, a więc okazał się niższy niż 250%, o którym stanowi przepis art. 110a ustawy emerytalnej, i co jest jednym z warunków ponownego ustalenia prawa do emerytury. Według natomiast wariantu II, tj. dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury, obliczony na nowo wskaźnik podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego również nie przekroczył 250% –wyniósł jedynie 102,04%. Do obliczenia ww. wskaźnika wysokości podstawy wymiaru również przyjąć należało podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przypadającą w całości lub w części po przyznaniu emerytury wnioskodawcy, tj. po dniu 7 stycznia 2002 r.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należało, iż w rozpoznawanej sprawie nie było żadnych podstaw do dokonania ponownego ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy w oparciu o przepis art. 110a ustawy emerytalnej, a najkorzystniejszy aktualnie dla wnioskodawcy jest wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynikający z decyzji z dnia 30 czerwca 2011 r., tj. 108,70% i przyjęte w niej do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wynagrodzenia z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1981 r. do grudnia 1990 r.

Na marginesie tylko wskazać należy, iż całkowicie nieuzasadnione są twierdzenia wnioskodawcy o przysługiwaniu mu jakichkolwiek dodatków z tytułu wykonywania pracy w warunkach szkodliwych czy o niesłusznym ich nieuwzględnieniu. Po pierwsze wskazać należy, iż kwestię tę już wielokrotnie organ rentowy wyjaśniał ubezpieczonemu, wskazując, iż nie spełnia on warunków do przyznania mu rekompensaty za utratę dodatku do emerytury. Kwestię powyższą regulowała nieobowiązująca już ustawa z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (t.jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 23, poz. 294 z późn. zm.). Zgodnie z jej art. 3 ust. 2 osobami uprawnionymi do rekompensaty były osoby będące przed dniem 15 listopada 1991 r. emerytami lub rencistami uprawnionymi do wzrostów lub dodatków z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na podstawie przepisów wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw, które utraciły prawo do wzrostów lub dodatków lub którym nie ustalono emerytury lub renty na podstawie wymienionych w tym artykule przepisów. Ubezpieczony zaś, jak wynika z jego akt rentowych, prawo do renty nabył od dnia 5 kwietnia 1995 r. (a więc nie przed 15 listopada 1991 r.). A zatem nie jest osobą uprawnioną do rekompensaty w myśl powołanych przepisów. A skoro tak, to rekompensata taka nie może być dla niego ustalona ani wliczona do podstawy wymiaru jego emerytury w myśl art. 15 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. (...). Nabycie prawa do powyższego świadczenia było uprzywilejowaniem za pracę w warunkach szczególnych i ubezpieczony z uprzywilejowana tego skorzystał. Innego przywileju za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze -poza powyższym- przepisy ubezpieczeniowe aktualnie nie przewidują, w szczególności nie przewidują żadnego dodatku do emerytury za pracę w warunkach szkodliwych, którego domaga się wnioskodawca.

Wobec powyższego, Sąd -nie znajdując uzasadnionych podstaw odwołania- na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. odwołanie W. S. oddalił, o czym orzekł w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE