UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo (...) z siedzibą we W. przeciwko S. M. o zapłatę kwoty 65.679,79 złotych, sygn. akt XIII GC 2036/14 (wyrok - k. 58, uzasadnienie – k. 61 – 61 odw.).

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła strona powodowa - (...) z siedzibą we W., zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy:

a)  art. 217 § 1 k.p.c. przez nieuwzględnienie prawidłowo zgłoszonych przez powoda pismem z dnia 14 stycznia 2015 roku wniosków dowodowych, tj o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci przedłożonej umowy nr (...) z dnia 21 lipca 2000 roku, umowy przelewu z dnia 23 lipca 2013 roku, tytułu egzekucyjnego nr (...) z których wprost wynika, że powodowi przysługuje względem pozwanej roszczenie o zapłatę wierzytelności w kwocie określonej pozwem, a w konsekwencji błędne ustalenie, że powód nie wykazał istnienia roszczenia oraz jego przejścia;

b)  art. 232 k.p.c. poprzez niewłaściwe uznanie jakoby powód zaniechał przedstawienia środków dowodowych w celu wykazania prawidziwości twierdzeń zawartych w pozwie, podczas gdy powód zaoferował logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody, potwierdzajace że służy mu skuteczne roszczenie o zapłatę względem pozwanej;

c)  art. 231 k.p.c. poprzez przyjęcie za nieustalone faktu istnienia oraz wysokosci przysługującej powodowi wierzytelności, mimo istenienia ku temu dostatecznej podstawy w zaoferowanym przez pwodoa materiale dowodowym;

d)  art. 328 § 2 k.p.c. przez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, dlaczego odmówił przeprowadzenia dowodów zaoferowanych przez powoda pismem z dnia 14 stycznia 2015 roku;

e)  art. 6 k.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i jego wybiórczą ocenę, skutkiem czego Sąd I instancji oparł orzeczenie na ustaleniach niezgodnych ze stanem faktycznym, a przez to błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że powód nie wykazał aby przysługiwało mu wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem, podczas gdy powód zaoferował logiczne, wzajemnie uzupełniające się dowody, które w przypadku poprawnie przeprowadzonego postępowania dowodowego potwierdziłyby, że służy mu skuteczne względem pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem.

Wskazując na tak sformułowane zarzuty strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie od pozwanej – S. M. na rzecz powoda kwoty 65.679,79 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (apelacja – k. 63 - 65).

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie w całości (odpowiedź na apelację – k. 85 – 87).

Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji oraz zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacyjnych podniesionych przez stronę powodową.

Powódka upatruje naruszenia przepisów postępowania art. 6 k.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i jego wybiórczą ocenę, skutkiem czego Sąd I instancji oparł orzeczenie na ustaleniach niezgodnych ze stanem faktycznym, a przez to błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że powód nie wykazał aby przysługiwało mu wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem.

Z niekwestionowanych i niewadliwych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że podstawą do wykazania przez powoda - (...) z siedzibą we W. zasadności dochodzonego roszczenia w pozwie skierowanym za pośrednictwem urzędu pocztowego w dniu 11 czerwca 2014 roku do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi były: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 6 czerwca 2014 roku, przedwstępna umowa sprzedaży portfela wierzytelności zawarta pomiędzy (...) S.A. a stroną powodową oraz umowa przelewu wierzytelności zawarta pomiędzy tymi stronami. Z wyciągu z ksiąg rachunkowych (k. 7) wynika, że w dniu 23 lipca 2013 roku strona powodowa nabyła wierzytelność wobec dłużniczki S. M. w kwocie 65.679,79 złotych z tytułu zawartej w dniu 21 lipca 2000 roku umowy kredytu o nr (...).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana oprócz zarzutów o charakterze materialnoprawnym i procesowym podniosła zarzut nieudowodnienia roszczenia przez stronę powodową. Wobec treści zarzutów zarządzeniem z dnia 15 grudnia 2014 roku wezwano pełnomocnika strony powodowej do ustosunkowania się do treści sprzeciwu w terminie 14 dni od dnia doręczenia tego wezwania pod rygorem zwrotu pisma i pominięcia twierdzeń i dowodów w nim złożonych chyba, że uprawdopodobni, że nie zgłosił ich w piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności (zarządzenie – k. 39). Jednakże w zakreślonym terminie strona powodowa nie przedstawiła swego stanowiska co do zarzutów zawartych w sprzeciwie.

Zatem prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił na podstawie przedstawionego przez strony materiału dowodowego, że powód nie wykazał aby przysługiwało mu wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem. Trafnie Sąd I instancji wskazał, iż złożony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego ma w postępowaniu cywilnym jedynie walor dokumentu prywatnego (art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 roku poz. 157 z późn. zm.), który stanowi wyłącznie dowód tego, że pełnomocnik powódki, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie (art. 245 k.p.c.). Nie może on stanowić samoistnego dowodu istnienia roszczenia dochodzonego pozwem. W efekcie Sąd Rejonowy słusznie uznał, że nie mógł odnieść się do postawionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, gdyż pozostała nieznana data wymagalności roszczenia głównego oraz okres, za jaki dochodzi odsetek ustawowych i umownych. Nie zostały zostało wreszcie przedstawione źródło zobowiązania z którego powód wywodzi kierowane przeciwko pozwanej pretensje.

Skarżąca zarzuca naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedokonanie przez Sąd I instancji właściwej oceny złożonych dokumentów. Jednakże analiza akt sprawy wskazuje, że dokumenty z dnia 14 stycznia 2015 roku, na które powołuje się skarżąca, a które potwierdzać miały zobowiązanie pozwanej, nie wpłynęły do Sądu I instancji. Zatem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił i ocenił zasadność dochodzonego roszczenia na podstawie zaoferowanych dowodów.

Załączone do apelacji dokumenty (k. 66 – 68) to nieuwierzytelniona kserokopia książki nadawczej strony powodowej z dnia 15 stycznia 2015 roku (k. 67). W istocie pod poz. 31 w tej książce figuruje wpis, że został wysłany list do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, XIII Wydziału Gospodarczego. Jednakże z tego wpisu nie można wywodzić, że skierowane zostało pismo (umowa kredytu o nr(...)) do sprawy dotyczącej pozwanej S. M. czyli do sprawy oznaczonej sygn. akt XIII GC 2036/14.

Skoro do apelacji skarżąca również nie dołączyła odpisu pisma z dnia 14 stycznia 2015 roku, które rzekomo złożyła, to w sposób nieuprawniony twierdzi, że takie pismo przedstawiła, a więc ta okoliczność nie została przez stronę powodową udowodniona. Tym samym okoliczność istnienia zobowiązania po stronie pozwanej, wbrew twierdzeniu skarżącej nie została wykazana przez stronę powodową.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych uchybień kwestionowanego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu. W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutów apelacji, Sąd II instancji na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.