UZASADNIENIE

Powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w R. domagała się zasądzenia od pozwanych W. A. i R. A. solidarnie kwoty 5.567,86 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem opłat eksploatacyjnych za lokal mieszkalny położony w R., przy ulicy (...) w okresie od czerwca 2013 roku do września 2014 roku wyliczonych na dzień 30 listopada 2014 roku. Nadto powódka wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

20 lutego 2015 roku w sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu, od którego, w przepisanym terminie, sprzeciw złożyli pozwani W. A. i R. A. złożyli sprzeciwy.

Pozwana W. A. wniosła o oddalenie powództwa w całości w stosunku do jej osoby, nadto wnosząc o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podała, że uiszczała połowę należności wynikających z tytułu opłat za przedmiotowy lokal mieszkalny. Nadto wskazała, że załączone do pozwu kartoteki księgowe za rok 2013 i 2014 nie uwzględniają wszystkich wpłat, których dowody załączyła do sprzeciwu. W jej ocenie do uiszczania pozostałej części opłat zobowiązany był jej małżonek – R. A.. Nadto podała, że pomiędzy małżonkami w toku jest sprawa o podział majątku.

Pozwany R. A. w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa. Zgłosił zarzut bezzasadności powództwa i zakwestionował wartość dochodzonego roszczenia i odsetek. Nadto wniósł o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że od 2011 roku pozostaje z pozwaną W. A. w rozdzielności majątkowej małżeńskiej i w toku jest postępowanie o podział majątku dorobkowego. W ocenie pozwanego to pozwana W. A. winna regulować należności dochodzone pozwem, albowiem zamieszkuje w tym lokalu, a także chce aby to jej przypadło prawo do wyżej wymienionego lokalu. Pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność za opłaty związane z mediami z uwagi na niekorzystanie z lokalu. Nadmienił, że w spornym okresie dokonywał płatności należności (wpłata w dniu 25 sierpnia 2014 roku w kwocie 1.000 zł).

W odpowiedziach na sprzeciwy od nakazu zapłaty powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w R. ograniczyła powództwo do kwoty 5.112,94 zł, wobec zapłaty przez pozwaną W. A. po wniesieniu pozwu łącznej kwoty 454,92 zł.

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 14 stycznia 2016 roku umorzył postępowanie co do kwoty 454,92 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że R. A. otrzymał w dniu 18 stycznia 1994 roku od Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R. przydział lokalu mieszkalnego położonego w R., przy ulicy (...), następnie przekształcony w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przysługujące obecnie W. A. i R. A..

Umową z dnia 23 marca 2010 roku W. A. i R. A. rozszerzyli wspólność ustawową obowiązującą w ich małżeństwie na nieruchomości nabyte przez każde z nich przed zawarciem związku małżeńskiego (tj. przed datą 12 grudnia 2009 roku).

Zgodnie z § 174 ust. 1 statutu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R. członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali są zobowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości przeznaczonych do wspólnego użytkowania, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, a także w pokrywaniu kosztów centralnego ogrzewania, podgrzania wody, dostawy wody i odprowadzania ścieków, wywozu nieczystości, dostawy gazu oraz opłat na fundusz remontowy […], przez uiszczanie comiesięcznych opłat. Opłata ta jest pomniejszona o część kosztów, która została sfinansowana pożytkami z działalności spółdzielni.

Przedmiotowy lokal obciążony był stawką eksploatacyjną i opłatą za fundusz remontowy ustalaną dla członków i nie członków spółdzielni uchwałą Rady Nadzorczej, nadto opłatami za media w formie zaliczek. Rozliczenia zużycia wody dokonywano dwa razy w roku, rozliczenia centralnego ogrzewania raz w roku. W lokalu zainstalowane są wodomierze oraz jest opomiarowane centralne ogrzewanie. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w R. każdorazowo wystosowuje osobne informacje do każdego z właścicieli lokali. Spółdzielnia stosuje odsetki ustawowe, podawane w dzienniku ustaw - w okresie dochodzonym pozwem wynosiły one 13 % w stosunku rocznym. Odsetki były naliczane od kwoty niezapłaconej od 21 dnia po niedokonanej pełnej wpłacie.

Uchwałą z dnia 25 maja 2010 roku Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R. ustalił wysokość kosztów upomnienia na kwotę 5 zł za wezwanie.

W dniu 15 stycznia 2012 roku W. A. zawarła z J. W. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w R., przy ulicy (...), na okres od 15 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku. Czynsz wynosił 300 zł miesięcznie. Zgodnie z postanowieniami umowy najemca zobowiązany był uiszczać wszelkie opłaty wynikające z eksploatacji mieszkania. Od 2011 roku R. A. i W. A. nie mieszkali w przedmiotowym lokalu. Od czerwca 2013 roku do października 2014 roku mieszkanie stało puste. W końca października 2014 roku w lokalu zamieszkała W. A., wcześniej przeprowadziła remont mieszkania: ścian, instalacji wodno-kanalizacyjnej, elektrycznej, podłóg, wykonano odbudowę ścianki działowej. Do momentu przeprowadzenia remontu w mieszkaniu przy ulicy (...) nie było możliwe zamieszkiwanie, był to pustostan. W trakcie remontu miało miejsce korzystanie z wody i prądu.

Do pozwu Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w R. dołączyła kartoteki księgowe, w których wskazano, że do listopada 2014 roku W. A. i R. A. posiadali zaległości w kwocie 4.426,61 zł, odsetki należne bieżące wynosiły 1.148,87 zł.

W dniu 2 grudnia 2014 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w R. wystosowała do W. A. i R. A. ostateczne wezwanie do zapłaty na kwotę 5.893,66 zł

W. A. wpłaciła na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R. następujące kwoty:

a) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc czerwiec 2013 roku (wpłata w dniu 21 sierpnia 2013 roku);

b) 50 zł tytułem czynszu za miesiąc czerwiec 2013 roku (wpłata w dniu 19 czerwca 2013 roku);

c) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc lipiec 2013 roku (wpłata w dniu 22 sierpnia 2013 roku);

d) 54,40 zł tytułem dopłaty za czynsz w miesiącach czerwcu i lipcu 2013 roku (wpłata w dniu 30 maja 2014 roku) ;

e) 52,20 zł tytułem dopłaty za czynsz w miesiącu sierpniu 2013 roku (wpłata w dniu 30 maja 2014 roku);

f) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc sierpień 2013 roku (wpłata 23 sierpnia 2013 roku);

g) 98,53 zł tytułem dopłaty do czynszu w miesiącu wrześniu 2013 roku (wpłata 3 czerwca 2014 roku);

h) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc wrzesień 2013 roku (wpłata 29 sierpnia 2013 roku);

i) 198,53 zł tytułem czynszu za miesiąc październik 2013 roku (wpłata 1 października 2013 roku);

j) 198,53 zł tytułem czynszu za miesiąc listopad 2013 roku (wpłata 4 czerwca 2014 roku);

k) 198,53 zł tytułem czynszu za miesiąc grudzień 2013 roku (wpłata w dniu 22 sierpnia 2014 roku);

l) 198,53 zł tytułem czynszu za miesiąc styczeń 2014 roku (wpłata w dniu 19 sierpnia 2014 roku);

m) 60 zł tytułem czynszu za miesiąc luty 2014 roku (wpłata w dniu 23 lipca 2014 roku);

n) 129,32 zł tytułem czynszu za miesiąc luty 2014 roku (wpłata w dniu 19 sierpnia 2014 roku);

o) 129,32 zł tytułem czynszu za miesiąc marzec 2014 roku (wpłata w dniu 12 sierpnia 2014 roku);

p) 60 zł tytułem czynszu za miesiąc marzec 2014 roku (wpłata w dniu 22 lipca 2014 roku);

q) 89,32 zł tytułem czynszu za miesiąc kwiecień 2014 roku (wpłata w dniu 20 czerwca 2014 roku);

r) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc kwiecień 2014 roku (wpłata 18 lipca 2014 roku);

s) 89,32 zł tytułem czynszu za miesiąc maj 2014 roku (wpłata w dniu 18 czerwca 2014 roku);

t) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc maj 2014 roku (wpłata w dniu 20 czerwca 2014 roku);

u) 191,25 zł tytułem czynszu za miesiąc czerwiec 2014 roku (wpłata w dniu 17 czerwca 2014 roku)

v) 191,25 zł tytułem czynszu za miesiąc lipiec 2014 roku (wpłata w dniu 17 lipca 2014 roku);

w) 188,39 zł tytułem czynszu za miesiąc sierpień 2014 roku (wpłata w dniu 13 sierpnia 2014 roku);

x) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc wrzesień 2014 roku (wpłata w dniu 5 września 2014 roku);

y) 88,39 zł tytułem czynszu za miesiąc wrzesień 2014 roku (wpłata w dniu 9 września 2014 roku);

z) 39,06 zł tytułem dopłaty za miesiąc październik 2014 roku (wpłata w dniu 27 stycznia 2015 roku);

aa) 188,38 zł tytułem czynszu za miesiąc październik 2014 roku (wpłata w dniu 24 stycznia 2015 roku);

bb) 100 zł tytułem czynszu za miesiąc listopad 2014 roku (wpłata w dniu 27 stycznia 2015 roku);

cc) 127,47 zł tytułem czynszu za miesiąc listopad 2014 roku (wpłata w dniu 9 lutego 2015 roku);

R. A. wpłacił na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R. następujące kwoty:

a) 800 zł w dniu 2 listopada 2011 roku;

b) 1610,11 zł w dniu 25 listopada 2011 roku;

c) 2000 zł w dniu 2 lipca 2013 roku;

d) 1000 zł w dniu 25 sierpnia 2014 roku;

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności wskazał, że wobec ograniczenia powództwa do kwoty 5.112,94 zł, wobec zapłaty przez pozwaną W. A. po wniesieniu pozwu łącznej kwoty 454,92 zł, Sąd w tym zakresie, uznając że nie zachodzą okoliczności określone w art. 203 § 4 k.p.c., umorzył to postępowanie co do kwoty 454,92 zł, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

W pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 5.112,94 zł, Sąd oddalił powództwo.

Sąd wskazując na obowiązki pozwanych związanych z uczestniczeniem w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie wynikającymi z art. 4 § 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku (tekst jednolity: Dz.U.2013r. poz. 1222) o spółdzielniach mieszkaniowych członkowie spółdzielni oraz § 174 ust. 1 statutu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R., uznał, że w zakresie tej odpowiedzialności, ponoszą ją solidarnie. Z tych względów, uiszczanie częściowych opłat przez jednego z dłużników nie znajdowało uzasadnienia w stosunku prawnym łączącym strony, gdyż każdy z pozwanych miał obowiązek płacić całość zadłużenia, natomiast w razie zapłaty ponad swój udział wynikający ze stosunku prawnego przysługiwało mu roszczenie regresowe do współdłużnika.

Sąd uznał jednak, że powódka nie udowodniła wysokości dochodzonego pozwem roszczenia. Sąd stwierdził, że pozwani nie przyznali jakiejkolwiek istotnej dla sprawy okoliczności podniesionej przez powódkę. W tej sytuacji, Sąd uznał, że przedłożone przez powódkę kartoteki księgowe nie mogły stanowić wyłącznego dowodu istnienia zaległości w dochodzonej wysokości. Sąd wskazał, że powódka winna wykazać, ile w dochodzonym okresie powinny wynosić opłaty należne spółdzielni w poszczególnych miesiącach, tj. powinna wykazać jaka część z opłaty należnej spółdzielni składała się na media, a jaka na fundusz remontowy i składkę eksploatacyjną. Sąd przytaczając nadto treść art. 217 § 1 k.p.c., stwierdził, że powódka miała możliwość podjąć inicjatywę dowodową w tym zakresie, również w świetle zeznań członka zarządu T. Z. (1) i mając na względzie stanowisko pozwanych powódka obowiązana była wykazać zarówno wysokość zaliczek na media jak i fakt ich rozliczenia. Sąd wskazał, że w kontekście ustalonego i niezaprzeczonego przez stronę powodową faktu, iż w przeważającym okresie objętym pozwem mieszkanie było niezamieszkałe i tym samym nie mogło dochodzić do używania mediów (poza okresem remontu). Sąd stwierdził, że bez wykazania powyższych okoliczności, nie miał możliwości zweryfikowania twierdzeń powódki o zadłużeniu i w konsekwencji ustalenia w jakiej wysokości pozwani są zobowiązani wobec powódki z tytułu opłat. Sąd wskazał, że powódka przedstawiła zbiorczą kwotę skapitalizowanych odsetek i wskazała, że naliczała odsetki ustawowe od niezapłaconych kwot od 21 dnia miesiąca, jednak ze względu na brak informacji, od jakich kwot i za jaki okres naliczono odsetki ustawowe, nie można dokonać prawidłowej weryfikacji kwot w tym wskazanych.

Sąd wskazując nadto na obowiązki wynikające z art. 6 k.c. i 232 zd. 1 k.p.c. stwierdził, że ciężar udowodnienia wskazanych powyżej okoliczności, obciążał powoda. Sąd stwierdził, wbrew twierdzeniom powódki na rozprawie w dniu 14 stycznia 2016 roku, że pozwani nie przyznali twierdzenia powódki, skoro pozwany R. A. w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a pozwana W. A. na rozprawie w dniu w dniu 24 listopada 2015 roku złożyli oświadczenia, co do twierdzeń pozwu (art. 230 k.p.c.), biorąc pod uwagę ich stanowisko wyrażane w sprawie. Sąd uznał, że okoliczności te wymagały przeprowadzenia dalszego postępowania dowodowego, jednakże powódka nie wykazała inicjatywy dowodowej uznając, bezpodstawnie, że pozwani nie kwestionują wysokości roszczenia.

Sąd wskazał, że pozwani zakwestionowali kartoteki księgowe dołączone do pozwu, tym samym należy uznać, że zakwestionowali prawdziwość tych dokumentów. Zgodnie z art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia osoby, które je podpisała od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać. Ponieważ kartoteki księgowe pochodziły od powódki, to ona powinna była udowodnić prawdziwość tego dokumentu oraz zawartych w nich danych, przede wszystkim wykazując dane składające się na opłaty i wskazanie danych, które wskazani powyżej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo, a o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniosła powódka.

Zarzuciła niezgodność istotnych ustaleń faktycznych Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności przez ustalenie, że powód nie udowodnił podstawy faktycznej i wysokości dochodzonego roszczenia, a nadto, naruszenie przepisów prawa procesowego: art. 245 k.p.c. w zw. z art. 253 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów przy ocenie zasadności zarzutu pozwanych o rzekomej nieprzydatności i nieprawdziwości dowodów złożonych przez powódkę dla ustalenia wysokości roszczenia (kartotek księgowych), gdyż skoro pozwani podnosili zarzut nieprawdziwości tych danych, winni ten zarzut udowodnić; art. 252 k.p.c. oraz art. 253 k.p.c. poprzez uznanie, że strona pozwana zaprzeczając prawdziwości dokumentu (kartotek księgowych) nie była zobowiązana okoliczności tej udowodnić; art. 299 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i przesłuchanie stron pomimo niewyjaśnienia - w ocenie Sądu - zakresu pozwu i wysokości roszczenia w nim sformułowanego, poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego zgłoszonego przez powódkę w odpowiedzi na sprzeciw R. A. o powołanie biegłego z zakresu księgowości; art. 300 § 1 k.p.c. przez niepełne przeprowadzenie dowodu z przesłuchania jako strony powodowej Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w R., w osobie członka Zarządu T. Z. (2) poprzez fragmentarycznej jej przesłuchanie mimo że Zarząd jest trzyosobowy, a fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w ocenie Sądu nie zostały wyjaśnione, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, oraz art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. polegające na błędnym uznaniu, iż powód nie przedstawił dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Na tych podstawach wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki solidarnie kwoty tj. 5.112,94 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu za obydwie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przytoczona powyżej regulacja prawna, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 1 marca 1996r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1996r. Nr 43, poz. 189) na mocy której skreślono § 2, nie obciąża sądu obowiązkiem dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Pomimo, iż sąd, zgodnie z art. 232 § 2 k.p.c., ma prawo przeprowadzenia z urzędu dowodów niewskazanych przez stronę, jednak aktywność ta winna przybierać charakter uzupełniający i nie może wyręczać stron z realizacji ciążących na nich obowiązków procesowych do których należy przedstawianie dowodów oraz udowodnienie faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Stosownie do art. 232 k.p.c. to na stronach ciąży obowiązek przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne, a skoro ten uprawnienia tego nie wykonał prawidłowo, nie może usprawiedliwiać się przerzuceniem odpowiedzialności za postępowanie dowodowe na Sąd. Wskazany powyżej ciężar dowodu w znaczeniu formalnym uzupełnia ciężar dowodu w znaczeniu materialnym wyrażony w art. 6 k.c., który nakłada na stronę ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi ona skutki prawne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007r., (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Zaoferowany przez powódkę materiał dowodowy, w szczególności kartoteka księgowa Kartoteka księgowa za rok 2014r. oraz za rok 2013 (k. 10 – 11, k. 96 -98) nie mogła stanowić podstawy uwzględnienia roszczenia powódki. Wskazać bowiem należy, że w toku procesu dotyczących zapłaty opłat wskazanych w art. 4 § 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, pozwani kwestionowali ich wysokość i zasadność. Jedynie posiłkowo należy wskazać, że obowiązkiem spółdzielni mieszkaniowej, zgodnie z art. 4 ust. 6⁴ u.s.m., jest przedłożenie kalkulacji wysokości opłat. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2014r. (V CNP 66/13), kalkulacja ta powinna zawierać wskazanie sposobu obliczenia składników opłat, powinna być rzeczowa, zrozumiała i wyczerpująca, a w razie sporu ciężar przytoczenia i wykazania okoliczności uzasadniających wysokość opłat spoczywa na spółdzielni.

Przenosząc powyższe do zgromadzonego materiału dowodowego, nie można przyznać takiego waloru przedstawionym przez powoda kalkulacjom. Zbiorcze zestawienie opłat obciążających pozwanych nie pozwala na zweryfikowanie ani prawidłowości przedstawionych wyliczeń, jak również nie daje podstaw do stwierdzenia poprawności wyliczenia roszczenia odsetkowego. Jedynie posiłkowo należy wskazać, co powołali pozwani, że wysokość opłat eksploatacyjnych za dochodzony okres kształtowała się na poziomie od 303,34 zł do 454,90 zł (k. 25-35). W strukturze tych opłat zawarte również opłaty za centralne ogrzewanie jak również wodę (w tym jej podgrzanie) oraz wywóz nieczystości w formie opłaty ryczałtowej.

Nadto okolicznością bezsporną jest fakt, że przedmiotowy lokal nie był zajmowany przez pozwanych w okresie dochodzonym pozwem. Przedstawiona kalkulacja, w szczególności z k. 10-11, nie wskazuje czy powódka dokonała rozliczenia, co oczywiste, nadpłat z tego tytułu. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że w kartotece księgowej dokonano rozliczeń (korekt) tych opłat, jednak ze względu na brak innych dowodów wskazujących na prawidłowość tych wyliczeń, nie można było uznać, aby przedstawione rozliczenie było wyczerpujące.

Nie można również pominąć, że przedstawione przez powódkę rozliczenia (kartoteki księgowe) stanowiły dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, a nie tego, że miały miejsce podane w nim fakty (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012r., I CSK 25/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 listopada 2013r., I ACa 688/13). Zatem wobec zaprzeczenia prawdziwości tych faktów, a nie tego, że oświadczenie, pochodzi od osoby która je podpisała, na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania zasadności swojego roszczenia, która w świetle zaoferowanych przez nią dowodów, nie mogło zostać uwzględnione.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację powódki na podstawie art. 385 k.p.c.

SSO Andrzej Dyrda

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE