UZASADNIENIE

wyroku z dnia 2 grudnia 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 19.02.2014 r. odmówił J. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 04.01.2014 r. został uznany za zdolnego do pracy.

J. G. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Na uzasadnienie swojego żądania podniósł, iż jego stan zdrowia nie uległ poprawie a wręcz pogorszeniu, jest w stałym leczeniu, po dwóch operacjach kręgosłupa i nie jest w stanie podjąć pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. G. urodzony (...), z wykształceniem podstawowym, pracował jako aparatowy, doręczyciel i telefonista. Od dnia 05.04.1995 r. do 31.07.1996 r. pobierał rentę inwalidzką III grupy. W okresie od 01.10.1996 r. do 30.09.2002 r. był zatrudniony jako telemonter. Od 23.03.2003 r. do 16.03.2004 r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne, a następnie od 17.03.2004 r. do 30.11.2013 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 08.11.2013 r. ponownie wystąpił z wnioskiem o rentę.

(okoliczności bezsporne).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u J. G. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu neurologii, interny, chirurgii i kardiologii.

Na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli w zbiorczej opinii pisemnej rozpoznali u J. G.:

- przewlekły zespół bólowy kręgosłupa po dwukrotnym leczeniu operacyjnym (2002 r. i 2006 r.),

- stan po otwartym złamaniu podudzia i uda lewego leczone operacyjnie (1993 r. i 1994 r.),

- nadciśnienie tętnicze,

- boreliozę leczoną w 2011 r.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegli uznali, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa występuje u odwołującego ze wzmożonym napięciem mięśni przykręgosłupowych z próbą p-p 35 cm, z ograniczeniem zgięcia do boku kręgosłupa o 10 stopni obustronnie. W okolicy kręgosłupa stwierdza się bliznę po leczeniu operacyjnym dyskopatii (2x). w badaniu neurologicznym stwierdza się nieznacznie osłabiony odruch skokowy lewy, objaw Laseque’a obustronnie dodatni przy kącie 75 stopni, objaw Mackiewicza i Romberga ujemne. Stwierdzony u odwołującego zespół bólowy na podstawie badania fizykalnego upośledza funkcję ruchową kręgosłupa, ale nie w stopniu znacznym i w porównaniu z badaniem z 2011 r. występuje poprawa w dysfunkcji kręgosłupa. Odwołujący w latach 1993 i 1994 leczony był operacyjnie z powodu złamania podudzia i uda lewego. Aktualnie brak takiej dysfunkcji narządu ruchu, która uzasadniałaby orzeczenie niezdolności do pracy z powodu dysfunkcji kończyny dolnej lewej. Ruchomość w stawach kończyny, umięśnienie, stabilność kolana, wydolny chód, wszystkie patologie w obrębie kończyny dolnej lewej nie powodują znacznego stopnia upośledzenia funkcji narządu ruchu. Nadciśnienie tętnicze stwierdzone u odwołującego – w badaniu 185/100 – przebiega bez udokumentowanych powikłań narządowych i występuje z wydolnym układem krążenia. W badaniu fizykalnym stwierdzono skrócenie wydechu , a odwołujący ma zlecone badanie spirometryczne na styczeń 2015 r. będzie diagnozowany w kierunku POCHP, ale aktualnie , tak wyniki badań , jak i w dokumentacji medycznej nie można postawić takiej diagnozy. W wywiadzie odwołujący podaje bóle stawowo-mięśniowe, w dokumentacji medycznej stwierdzono leczenie na boreliozę w 2011 r. , aktualnie tak w dokumentacji medycznej jak i w wynikach badań fizykalnych brak potwierdzenia zaostrzenia objawów boreliozy. Mając na uwadze całość obrazu klinicznego, dokumentację medyczną oraz analizę orzeczenia komisji lekarskiej ZUS nie stwierdza się takiego stopnia dysfunkcji narządu, który uzasadniałby orzeczenie niezdolności do pracy zarobkowej.

/dowód : opinia sądowo-lekarska z dnia – k. 7-9 as/.

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, interny, chirurgii i kardiologii, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłych sądowych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia ta jest rzetelna, przekonująca i w pełni pozwala ustalić stan zdrowia odwołującego. Specjaliści wydali opinie po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego, a zatem posiadali kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Ich opinia była spójna i udzielała odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Odwołujący kwestionował opinie biegłych podnosząc, że „po przejściu kawałka, nawet 500 metrów boli go kręgosłup”. W rezultacie, jedynie lakoniczne i bardzo ogólne zakwestionowanie opinii, nie mogło być potraktowane przez Sąd jako rzeczowa polemika z wnioskami opinii. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującego nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowej opinii. W opiniowaniu sądowo lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującego muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności. Dlatego też w zakresie okoliczności spornych Sąd oparł się na przekonującej i szeroko uzasadnionej opinii biegłych.

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Pracy Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż skoro opinie biegłych lekarzy są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy - nie zachodzi zatem konieczność dalszego działania z urzędu w myśl art. 468 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. G. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 19.02.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W wyroku z dnia 12 lipca 2005 r. Sąd Najwyższy II UK 288/04 podkreślił, że istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich ( OSNP 2006/5-6/99).

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też stan jego zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłych lekarzy internisty, neurologa, chirurga i kardiologa. Sąd w oparciu o opinie biegłych stwierdził u odwołującego brak niezdolności do pracy jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty. Stwierdzone schorzenia tj. przewlekły zespół bólowy kręgosłupa po dwukrotnym leczeniu operacyjnym (2002 r. i 2006 r.), stan po otwartym złamaniu podudzia i uda lewego leczone operacyjnie (1993 r. i 1994 r.), nadciśnienie tętnicze, boreliozę leczoną w 2011 r. nie uzasadniają uznania J. G. za nawet częściowo niezdolnego do pracy. Odwołujący ma 48 lat i jest zdolny do pracy zgodnie z nabytymi kwalifikacjami od dnia 01.12.2013 r. jako aparatowy, doręczyciel, telefonista, telemonter.

Mając na uwadze całość obrazu klinicznego, dokumentację medyczną oraz analizę orzeczenia komisji lekarskiej ZUS nie stwierdza się u odwołującego takiego stopnia dysfunkcji narządu, który uzasadniałby orzeczenie niezdolności do pracy zarobkowej. Stwierdzony u odwołującego zespół bólowy na podstawie badania fizykalnego upośledza funkcję ruchową kręgosłupa, ale nie w stopniu znacznym i w porównaniu z badaniem z 2011 r. występuje poprawa w dysfunkcji kręgosłupa. Odwołujący w latach 1993 i 1994 leczony był operacyjnie z powodu złamania podudzia i uda lewego. Aktualnie brak takiej dysfunkcji narządu ruchu, która uzasadniałaby orzeczenie niezdolności do pracy z powodu dysfunkcji kończyny dolnej lewej. Nadciśnienie tętnicze stwierdzone u odwołującego – w badaniu 185/100 – przebiega bez udokumentowanych powikłań narządowych i występuje z wydolnym układem krążenia. W badaniu fizykalnym stwierdzono skrócenie wydechu , a odwołujący ma zlecone badanie spirometryczne na styczeń 2015 r. będzie diagnozowany w kierunku POCHP, ale aktualnie , tak wyniki badań , jak i w dokumentacji medycznej nie można postawić takiej diagnozy. W wywiadzie odwołujący podaje bóle stawowo-mięśniowe, w dokumentacji medycznej stwierdzono leczenie na boreliozę w 2011 r. , aktualnie tak w dokumentacji medycznej jak i w wynikach badań fizykalnych brak potwierdzenia zaostrzenia objawów boreliozy.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 57 i na podstawie art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477¹⁴ §1 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE