UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 września 2013r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 12 lutego 2013r. (sygn. akt II W 2/12) uznał oskarżonego:

1) R. B. za winnego popełnienia wykroczenia skarbowego określonego w art. 65 § 4 kks i art. 91 § 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, polegającego na tym, że oskarżony w dniu 14 marca 2011r. w R. w pomieszczeniach mieszkalnych ul. (...) przechowywał towar w postaci 8.080 sztuk (404 paczki) papierosów różnych marek oraz 21,4 litra wódki różnych marek produkcji zagranicznej o łącznej wartości celnej 601,00zł nieoznakowanych polskimi znakami akcyzy, przywieziony na którym ciążyły należności celne w kwocie 186zł oraz należny podatek akcyzowy w kwocie 5.155zł. Za popełnienie tak przypisanego wykroczenia skarbowego, na podstawie art. 65 § 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks, Sąd wymierzył R. B. karę grzywny w kwocie 1.500zł;

2) M. B. (1) za winnego popełnienia wykroczenia skarbowego określonego w art. 65 § 4 kks i art. 91 § 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks polegającego na tym, że oskarżony w dniu 14 marca 2011r. w R. w pomieszczeniach mieszkalnych ul. (...) przechowywał towar w postaci 200sztuk (10 paczek) papierosów arki PRIMA oraz 53,35 litra wódki różnych marek produkcji zagranicznej, o łącznej wartości celnej 702zł, nieoznakowanych polskimi znakami akcyzy przywieziony z zagranicy bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu, na którym ciążyły należności celne w kwocie 5 zł oraz należny podatek akcyzowy w kwocie 1175zł. Za popełnienie tak przypisanego wykroczenia skarbowego, na podstawie art. 65 § 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks, Sąd wymierzył M. B. (1) karę grzywny w kwocie 1.000zł;

3) R. P. za winnego popełnienia wykroczenia skarbowego określonego w art. 65 § 4 kks i art. 91 § 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks polegającego na tym, że oskarżony w dniu 14 marca 2011r. w R. przewoził samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) towar w postaci 1520 sztuk (76 paczek) papierosów różnych marek oraz 39,7 litra wódki różnych marek produkcji zagranicznej o łącznej wartości celnej 577zł, nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy, przywieziony z zagranicy bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu, na którym ciążyły należności celne w kwocie 35 zł oraz należny podatek akcyzowy w kwocie 1678zł. Za popełnienie tak przypisanego wykroczenia skarbowego, na podstawie art. 65 § 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks, Sąd wymierzył R. P. karę grzywny w kwocie 700zł.

Na podstawie art. 49 § 3 i § 1 kks w zw. z art. 29 pkt 1 kks i art. 31 § 5 kks, Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa, poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych zatrzymanych u oskarżonych, a szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych stanowiących załącznik do aktu oskarżenia z dnia 29 czerwca 2011r. przechowywanych w magazynie depozytowym UC w R..

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe odpowiednio od oskarżonego R. B. w kwocie 220zł, od M. B. (1) w kwocie 160zł i od R. P. w kwocie 130 zł.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżyli wszyscy oskarżeni oraz obrońca oskarżonego M. B. (1).

R. B. w apelacji oświadczył, iż zaskarżony wyrok jest dla niego krzywdzący i niesprawiedliwy. Podniósł, iż został skazany tylko na podstawie zeznań jednego celnika, które nie są wiarygodne. Nadto dodał, iż oryginalnie zapakowany karton papierosów nie może być jedynym dowodem winy w sprawie. Podał, iż papierosy i alkohol przewoził przez granicę w dozwolonych ilościach.

M. B. (1) w apelacji stwierdził, iż zaskarżony wyrok jest dla niego niezrozumiały i wręcz skandaliczny. Oświadczył, iż w sprawie nie przedstawiono żadnych dowodów jego winy. Zarzucił niekompetencję sędziemu referentowi oraz oskarżycielowi publicznemu.

R. P. podniósł w apelacji, iż zaskarżony wyrok jest dla niego krzywdzący i niesprawiedliwy. Oświadczył, iż papierosy i alkohol zakupił na przygranicznym bazarze w Polsce. Dodał, iż konfiskata towaru jest dla niego wystarczającą karą.

Obrońca oskarżonego M. B. (1) przywołując art. 438 pkt 2 i 3 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku poprzez:

a) obrazę art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 113 kks określającego zasadę in dubio pro reo, w szczególności z powodu nieuwzględnienia rozbieżności zachodzących w zgromadzonym materiale dowodowym przedmiotowej sprawy. Rozbieżności te z kolei spowodowały w niniejszej sprawie zaistnienie niedających się usunąć wątpliwości, dotyczących popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu z art. 65 kks, które to nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego,

b) obrazę art. 7 kpk w zw. z art. 113 kks poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a mianowicie subiektywną interpretację zgromadzonego w niniejszym postępowaniu materiału dowodowego. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego dokonywał on zakupu alkoholu periodycznie w czasie wyjazdów na Ukrainę w ilościach dozwolonych przepisami. Okoliczność ta jest potwierdzona przez liczne dowody przekraczania granicy polsko-ukraińskiej zamieszczone w paszporcie oskarżonego,

c) obrazę art. 410 kpk w zw. z art. 113 kks przez nieuwzględnienie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku niniejszej rozprawy sądowej;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, wpływający na jego treść przez ustalenie, że oskarżony zrealizował znamiona czynu zabronionego uregulowanego w art. 65 kks Zebrany bowiem w sprawie materiał dowodowy, nie daje jednoznacznych podstaw do przyjęcia wniosków, iż oskarżony popełnił zarzucanym mu czyn. Oskarżony dokonywał zakupu alkoholu i papierosów każdorazowo będąc na Ukrainie w ilości 2 paczek papierosów i 2 l wódki. Zakupy te robił legalnie, na użytek własny, a nie w celu dalszej odsprzedaży, gdyż chciał urządzić wesele swojemu synowi. Jak zaznaczał zakupywany przez niego alkohol był legalny, zaś kontrole przygraniczne nie wykazały żadnych nieprawidłowości zarówno co do ilości, jak i legalności alkoholu i tytoniu.

W konsekwencji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. B. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przed przystąpieniem do merytorycznych rozważań odnoszących się stricte do meritum sprawy, należy na wstępie zaznaczyć, iż poczynione poniżej uwagi odnosić się będą przede wszystkim do apelacji oskarżonego M. B. (1) i jego obrońcy, pomimo tego, iż apelacje w niniejszej sprawie wnieśli również oskarżeni: R. B. i R. P.. Rzecz w tym bowiem, iż apelacje tych oskarżonych zostały uznane za oczywiście bezzasadne, a zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy, przy czym co istotne, ani R. B., ani R. P. nie złożyli wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Skuteczne dokonanie tej czynności w sytuacji, jak opisana powyżej, konkretyzuje tymczasem powinność sądu odwoławczego w zakresie sporządzenia dokumentu sprawozdawczego, tj. uzasadnienia wyroku (art. 457 § 1 kpk). Innymi słowy, brak wniosku strony, zwalania sąd odwoławczy od sporządzenia uzasadnienia wyroku w przypadku, gdy apelacja strony została uznana za oczywiście bezzasadną, a wyrok sądu I instancji został utrzymany w mocy.

Wniosek o uzasadnienie wyroku złożył natomiast obrońca oskarżonego M. B. (1). Wniosek ten winien być odnoszony zarówno do apelacji złożonej przez oskarżonego M. B. (1), jak i apelacji jego obrońcy, których apelacje również zostały uznane za oczywiście bezzasadne, a zaskarżony wyrok, utrzymany w mocy. Powody, dla których Sąd Odwoławczy podjął taką decyzję były następujące.

Przede wszystkim odnotować trzeba, iż podniesione przez obrońcę obwinionego M. B. (1) zarzuty, nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku, czy też do jakiegokolwiek innego rozstrzygnięcia wnioskowanego w apelacji. Tak jednoznaczne i kategoryczne stanowisko wyrażone już na początku rozważań wynika stąd, że wszystkie sformułowane w apelacji zarzuty, mają charakter ogólnikowy, podniesione zostały bez szczegółowego umotywowania. Kwestionując zasadność rozstrzygnięcia, skarżący przedstawiają wyłącznie argumenty odpowiadające forsowanej przez siebie koncepcji, pozbawionej rzeczywistych podstaw i merytorycznego bez odniesienia się do kwestionowanych ustaleń, a przez to noszą cechy subiektywnych odczuć autora. W tych warunkach nie sposób przyznać im racji.

Sąd Rejonowy wszechstronnie przeprowadził postępowanie dowodowe, a zgromadzone w jego następstwie dowody poddał wnikliwej i rzeczowej ocenie, co znalazło wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Co istotne, zwłaszcza w kontekście stawianych w obydwu apelacjach zarzutach, ocena tychże dowodów nie wykracza poza granicę swobodnej oceny, jest zgodna z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy wskazał na przyczynę, dla której pozytywnie ocenił dowody, na podstawie których dokonał ustaleń faktycznych, jak i wskazał powody, dla których odmówił wiary dowodom przeciwnym. Tym samym Sąd I instancji nie pozostawił wątpliwości, które nie zostałyby usunięte, a tym bardziej rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego M. B. (1).

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów apelacji w ramach obrazy przepisów postępowania, to nie tylko skarżący nie wykazał, by miały poszczególne wskazywane uchybienia istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, to w ogóle zarzuty obrazy przepisów art. 5 § 2 kpk, 410 kpk i 7 kpk – mających na podstawie art. 113 kks odpowiednie zastosowanie w sprawie – okazały się być chybione.

Jeżeli chodzi o obrazę art. 5 § 2 kpk to zarzut ten jest oczywiście bezzasadny. Przecież już z treści uzasadnienia wyroku wynika w sposób oczywisty, że sąd I instancji nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej co do przebiegu zdarzeń i zachowania poszczególnych oskarżonych, w tym oskarżonego M. B. (1). Skoro zatem takich wątpliwości nie powziął, to nie mogło dojść do naruszenia art. 5 § 2 kpk. Fakt, iż takie wątpliwości zdaje się mieć Skarżący, a wynikają one raczej z jego subiektywnej oceny dowodów, nie oznacza, że dyspozycja normy art. 5 § 2 kpk została naruszona. Truizmem jest twierdzenie, iż wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą do nich natomiast wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego i w zgodzie z przepisem art. 410 kpk, a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 kpk (wyrok SA w Katowicach z dnia 5 czerwca 2007 roku, sygn. akt II AKa 173/07, Prokuratura i Prawo – DodatekOrzecznictwo 2008, nr 2, poz. 26). Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk byłby słuszny wówczas, gdyby po przeprowadzeniu wszystkich istotnych dowodów i poddaniu ich ocenie, w ramach dyrektywy określonej w art. 7 kpk wyciągnięte zostały wnioski, które prowadzą do ustalenia co najmniej dwóch równorzędnych, równie prawdopodobnych, wersji przebiegu zdarzeń. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaistniała, a to że w sposób nieuprawniony postrzega ją Skarżący, nie oznacza trafności tak postawionego zarzutu.

Co się zaś tyczy oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy, to sąd odwoławczy nie podziela zarzutów, czy to samego oskarżonego M. B. (1) czy też jego obrońcy, iż była ona dowolna, czy też nielogiczna, sprzeczna z doświadczeniem życiowym. Zasadniczo autorzy obu apelacji kwestionują całościowo ocenę wszelkich niekorzystanych dla oskarżonego M. B. (1) dowodów przeprowadzonych w spawie. Rzecz jednak w tym, iż prezentując odmienną od przyjętej przez Sąd I instancji wizję wiarygodności poszczególnych dowodów, skarżący nie przedstawili żadnych rzeczowych argumentów, potwierdzających zasadność ich sugestii, a tym samym dezawuujących koncepcję Sądu Rejonowego.

Słusznie Sąd Rejonowy ocenił wyjaśnienia M. B. (1) jako niewiarygodne. Ilość znalezionego w miejscu jego zamieszkania alkoholu oraz papierosów, ich oryginalne opakowanie wskazują, iż niemożliwym jest, by został on legalnie wwieziony do Polski. Pieczątki w paszporcie obwinionego, czy też zeznania jego syna – M. B. (2), bynajmniej nie świadczą o potrzebie zgoła odmiennej ocenie przedmiotowej sprawy. Także w tym wypadku trafnie argumentuje Sąd I instancji, iż są one nieprzekonujące, a przez to niewiarygodne.

W kontekście podniesionych w apelacjach zarzutów odnośnie nielogiczności i sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego wniosków wyciągniętych przez Sąd Rejonowy godzi się zauważyć, iż to tezy lansowane przez skarżących w środkach odwoławczych rażą naiwnością i nieracjonalnością. Nie sposób bowiem inaczej odnieść się chociażby do twierdzeń skarżącego o gromadzeniu alkoholu na wesele syna, do którego ostatecznie miało nie dojść w związku z brakiem alkoholu na tę uroczystość.

Zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena materiału dowodowego pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, bowiem Sąd I instancji szczegółowo wskazał, dlaczego ocenił jako wiarygodne dowody, na podstawie których dokonał ustaleń faktycznych w sprawie oraz dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym, zwłaszcza znacznemu fragmentowi wyjaśnień oskarżonego. Podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 7 kpk, sprowadza się zatem do polemiki z ustaleniami faktycznymi Sądu, tudzież oceną dowodów wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poprzez przeciwstawienie im własnych poglądów. Argumentacja skarżących nie uprawnia jednak do przyjęcia, że Sąd Rejonowy dopuścił się wskazywanego błędu, skoro wyprowadzone wnioski z całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie, oraz ocena materiału dowodowego są poprawne logicznie, zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Reasumując omówione powyższej szczegółowo zarzuty skarżących dotyczące naruszenia przepisów postępowania sformułowane w apelacjach zauważyć należy, iż wszystkie sprowadzić można do kwestionowania oceny zgromadzonego materiału dowodowego i pełności jej prezentacji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Skarżący zdają się zapominać, iż prawem i powinnością sądu orzekającego jest rozważyć całość materiału dowodowego, ale zarazem, oprzeć rozstrzygnięcie na tych dowodach, które oceni jako wiarygodne, nawet jeśli są one dla oskarżonego niekorzystne. Nie można więc czynić zarzutu z samego tylko uznania określonych dowodów za wiarygodne i odmówienia tej cechy innym, gdyż wartościowanie dowodów stanowi prerogatywę sądu orzekającego. Nie można zapominać o tym, że wysnucie wniosków o winie lub niewinności oskarżonego w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy zależy wyłącznie od przekonania wewnętrznego sądu orzekającego. Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, a na ich podstawie uczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz w sposób należyty wskazał, które nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i zawinienia zarzucanych mu czynów. Sąd zobligowany był wybrać wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności. W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy kwestie podnoszone w apelacji bardzo skrupulatnie i dokładnie przeanalizował, podając w uzasadnieniu orzeczenia, dlaczego podnoszone przez oskarżonego okoliczności mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Dlatego też Sąd Rejonowy słusznie odrzucił twierdzenia oskarżonego M. B. (3), czy jego syna M. B. (2) albowiem nie znajdują one oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu, iż ocena tegoż materiału dowodowego jest tendencyjna i wybiórcza. Przeciwnie, Sąd Rejonowy dołożył wszelkich starań, by zweryfikować prawdziwość zeznań świadków i wyjaśnień złożonych przez oskarżonych. Uporządkowana i przekonująca argumentacja Sądu I instancji jednoznacznie wyklucza zasadność zarzutu przekroczenia granic wyznaczonych zasadą swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego w postępowaniu przed sądem I instancji, nie pominięto żadnego istotnego, w punktu widzenia ustaleń faktycznych dowodu, czy źródła dowodowego. Uwagi skarżącego odnoszące się do oceny zeznań świadków nie zawierają żadnych istotnych argumentów wskazujących na ewentualność obrazy art. 7 kpk i sprowadzają się wyłącznie do wyrażenia własnego, ewidentnie subiektywnego stanowiska. W świetle powyższych okoliczności dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie przekształciła się w dowolną, a pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, bowiem została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz co należy podkreślić została wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 kpk).

Drugi z podniesionych zarzutów w apelacji obrońcy M. B. (1), ma niewątpliwie charakter wtórny, albowiem oparty jest na założeniu, że wadliwość ustaleń faktycznych jest efektem niewłaściwej, dowolnej oceny dowodów. Tymczasem jak już wyżej wykazano, ocena dowodów nie była wadliwa. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny na podstawie całokształtu ujawnionego i ocenionego z zachowaniem rygorów z art. 7 kpk materiału dowodowego. Również wysnuł słuszne wnioski w zakresie wykazania winy oskarżonego. Tym prawidłowym ustaleniom i ocenie materiału dowodowego Skarżący przedstawia własną ocenę materiału dowodowego, nie wskazując żadnych rzeczowych argumentów, które mogłyby uzasadniać twierdzenie o błędności poczynionych ustaleń faktycznych. W ugruntowanym orzecznictwie sądowym wypowiadana jest teza, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 roku, sygn. akt I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58, wyrok SA w Poznaniu z dnia 6 lipca 1995 roku, sygn. akt II AKr 182/95, OSN Prok. i Pr. 1996, nr 2 - 3, poz. 24, wyrok SA w Łodzi z dnia 6 października 2000 roku, sygn. akt II AKa 138/00, OSN Prok. i Pr. 2002, nr 1, poz. 28, wyrok SA w Łodzi z dnia 10 maja 2001 roku, sygn. akt II AKa 80/01, Prok. i Pr. Dodatek Orzecznictwo 2002, nr 11, poz. 27). Sama zaś możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji, a w zasadzie jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zatem w takiej sytuacji należy ustalić, czy Sąd Rejonowy nie popełnił błędu logicznego, tj. czy wysnute z dowodów wnioski są zgodne z zasadami logiki i życiowego doświadczenia. W tym kontekście Skarżący nie przedstawia żadnego argumentu na zaistnienie takiego błędu, a błędu takiego nie znajduje również Sąd Okręgowy.

Podsumowując, przytoczone powyżej argumenty, naprowadzone w ramach kontroli odwoławczej, nie dostarczają żadnych racjonalnych podstaw do podzielenia zaprezentowanych w apelacji poglądów obrońcy oskarżonego, co w rezultacie doprowadziło Sąd Okręgowy do podjęcia decyzji o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku, a to na podstawie art. 437 §1 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk.

Ponieważ oskarżony korzystał w postępowaniu odwoławczym z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu, Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 146, poz. 1188 ze zm.) w wysokości wynikającej z § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461), zasądził kwotę 516,60 zł na rzecz adw. A. J., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. B. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Zważywszy na sytuację materialną M. B. (1), korzystając z dyspozycji art. 624 § 1 kpk, Sąd zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych
za postępowanie odwoławcze.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE