UZASADNIENIE

Powodowie M. K. (1) i M. K. (2) wnieśli pozew przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę solidarnie na ich rzecz kwoty 4.808,76 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia 7.01.2015r. do dnia zapłaty. Nadto wnieśli o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu powodowie wskazali, że w dniu 7.12.2014r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), będący własnością powodów. Sprawca kolizji posiadał ważną polisę odpowiedzialności cywilnej wystawioną przez pozwanego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił powodom kwotę 6.977,68 zł tytułem odszkodowania. Powodowie odwołali się od decyzji pozwany dokonał dopłaty odszkodowania w wysokości 4.781,54 zł, nie uwzględniając pozostałych roszczeń powodów. W ocenie powodów, należna kwota odszkodowania powinna wynosić 16.567,98 zł.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, iż wskazywane przez powodów koszty naprawy pojazdu są zdecydowanie zawyżone i nie odpowiadają średnim wartościom rynkowym. Pozwany podniósł, że istnieje możliwość naprawy samochodu przy użyciu części alternatywnych z grupy najwyższej jakości (grupy O, Q i P).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7.12.2014r. doszło do zdarzenia w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), będący własnością M. K. (1) i M. K. (2). Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w związku z ruchem pojazdu wystawioną przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. ( bezsporne).

M. K. (1) i M. K. (2) zgłosili szkodę Ubezpieczycielowi. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. uznało swoją odpowiedzialność za zdarzenie i wypłaciło poszkodowanym kwotę łącznie 11.759,22 zł tytułem odszkodowania ( bezsporne).

Pojazd powodów, przed zdarzeniem miał zabezpieczoną dodatkowo powłokę lakierniczą na elementach, które uległy uszkodzeniu metodą oklejenia folią ( bezsporne).

Koszt naprawy pojazdu R. (...) o nr rej. (...) 13733w związku ze zdarzeniem z dnia 7.12.2014r. wynosi 15.800 zł brutto ( dowód: pisemna opinia biegłego sądowego I. S., k. 77).

Sąd zważył:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu szkód komunikacyjnych regulują przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2003.124.1152).

Zgodnie z art. 34 powołanej ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W świetle przepisów Kodeksu cywilnego ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów zarówno wówczas, gdy odpowiedzialność posiadacza lub kierującego pojazdem oparta jest na zasadzie ryzyka (art. 436 § 1 w zw. z art. 435 § 1 kc), jak i wówczas, gdy oparta jest na zasadzie winy (art. 436 § 2 w zw. z art. 415 kc).

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż w niniejszej sprawie bezspornym był fakt zajścia zdarzenia w dniu 7.12.2014r., na podstawie którego pozwany był odpowiedzialny do naprawienia szkody powstałej w pojeździe powodów. Z tego tytułu pozwany wypłacił powodom łącznie kwotę 11.759,22 zł.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia całkowitej wysokości należnego odszkodowania.

Uzasadniając żądanie zasądzenia dalszej kwoty tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, powodowie wskazywali, że pozwany wyceniając szkodę bezpodstawnie zaniżył jej wartość. Z kolei pozwany podniósł, iż dokonał prawidłowego wyliczenia wartości szkody i wypłacił odszkodowanie pozwalające na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Przechodząc do oceny stanowisk stron, Sąd zważył, iż zgodnie z art. 363 § 1 i 2 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W myśl zaś art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Jak słusznie zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7.08.2003r., IV CKN 387/01 (LEX nr 141410), szkoda powstaje zwykle w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 kc. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. Zgodnie z art. 363 § 2 kc wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy.

Poddając analizie stan faktyczny niniejszej sprawy, Sąd zważył, iż w celu ustalenia szkody wynikłej w pojeździe powodów, niezbędne było uzyskanie wiadomości specjalnych. W tym celu dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania szkód samochodowych I. S..

W pisemnej opinii biegły sądowy I. S. wyliczył koszt naprawy pojazdu powodów na kwotę 15.800 zł brutto, przy przyjęciu, że przed zdarzeniem pojazd posiadał zabezpieczenie warstwy lakieru przez oklejenie folią oraz na kwotę 15.100 zł przy przyjęciu, że pojazd posiadał takie zabezpieczenie metodę natryskową (...). Biegły zaopiniował, że do ustalenia przewidywanych kosztów przywrócenia auta do stanu sprzed zdarzenia przyjęto: wskazany przez Ubezpieczyciela zakres uszkodzeń z uwzględnieniem uwag, które przedstawiono w analizie porównawczej kalkulacji stron, stawkę za jedną roboczogodzinę w wysokości 100 zł netto dla prac mechaniczno-blacharskich i pomocniczych oraz 110 zł netto dla prac lakierniczych, oryginalne części zamienne w cenach obowiązujących w okresie powstania szkody, zastosowanie 30% potrącenia ceny błotnika przedniego lewego z uwagi na jego wcześniejsze uszkodzenia nie mające związku z przedmiotowym zdarzeniem i wykonanie kalkulacji w systemie A. w oparciu o czasy i zalecenia technologiczne producenta auta dotyczące poszczególnych operacji naprawczych. Biegły stwierdził przy tym, że w przedstawionych materiałach dotyczących uszkodzeń pojazdu nie wniesiono zastrzeżeń co do jakości zamontowanych części, a zatem, zdaniem biegłego, należy przyjąć, że wszystkie elementy zakwalifikowane do wymiany były częściami oryginalnymi producenta. Zdaniem biegłego zatem przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wymagało zastąpienia uszkodzonych części oryginalnych również takimi częściami. Maksymalny koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody biegły wyliczył na kwotę 15.800 zł. Biegły wskazał ponadto, że redukcja kosztów byłaby możliwa jedynie przez zastosowanie da naprawy części oryginalnych w jakości Q, które umożliwiają przywrócenie auta do stanu sprzed szkody zarówno pod względem estetycznym jak i technicznym. Biegły wskazał przy tym, że z informacji uzyskanych w bazie danych systemu A. wynika, że dla przedmiotowego auta oprócz części oryginalnych o jakości O występowały także części o porównywalnej jakości P, brak było jednak ofert dotyczących oryginalnych części w klasie jakości Q. Biegły podkreślił przy tym, że części o porównywalnej jakości (zamienniki – kategoria P) mimo posiadanych zaświadczeń ich wytwórcy lub innych zaświadczeń jakości wydawanych na jego zlecenie przez instytucje zewnętrzne, nie spełniają kryteriów określanych dla części oryginalnych i biegły nie brał ich pod uwagę. Biegły podkreślił, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia możliwe było jedynie poprzez zastosowanie do naprawy oryginalnych części zamiennych, zamienniki stanu takiego nie przywrócą.

Do powyższej opinii strony nie zgłosiły zarzutów.

Poddając analizie opinię biegłego I. S., Sąd ocenił, iż została ona sporządzona w sposób rzetelny i profesjonalny. Wnioski wywiedzione przez biegłego były spójne, logiczne i wyczerpująco uzasadnione. Podkreślenia przy tym wymaga okoliczność, że żadna ze stron nie zakwestionowała opinii biegłego.

Podkreślić także należy, iż przywrócenie uszkodzonego pojazdu mechanicznego do stanu poprzedniego oznacza przywrócenie mu nie tylko wyglądu sprzed wypadku, ale przede wszystkim sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu. Z tego też względu, Sąd orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, że przy ustalaniu wysokości szkody zasadne jest uwzględnianie cen nowych części oryginalnych, które niewątpliwie są bardziej wytrzymałe i jakościowo lepsze niż większość części nieoryginalnych, a przede wszystkim posiadają gwarancje producenta co do tego, że zostały wykonane zgodnie z jego wymogami technologicznymi wpływającymi na jakość i trwałość produktu .. (...) podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 12 kwietnia 2012r. (sygn. akt III CZP 80/11), w której jednoznacznie wskazał, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części. Wprawdzie Sąd Najwyższy dopuścił możliwość obniżenia odszkodowania o kwotę odpowiadającą wzrostowi wartości pojazdu, jednakże powyższe uzależnił od wykazania tejże przesłanki przez ubezpieczyciela, argumentując to tym, że z faktu wzrostu wartości pojazdu skutek prawny wywodzi zakład ubezpieczeń, gdyż dzięki temu może zmniejszyć sumę ubezpieczeniową, którą zobowiązany jest wypłacić.

Ponieważ pozwany nie wykazał, aby części w pojeździe powodów wymagające wymiany były nieoryginalne, znacznie wyeksploatowane, czy przestarzałe technicznie, Sąd nie miał podstaw, by odstąpić od powszechnej reguły i uznać, że uwzględnienie nowych części w miejsce dotychczas użytkowanych istotnie doprowadziło do wzrostu wartości pojazdu powoda w porównaniu do stanu sprzed wypadku.

Dokonując wyboru wysokości szkody w pojeździe powodów określonej przez biegłego na kwoty 15.800 zł i 15.100 zł, Sąd oparł się na oświadczeniu pełnomocnika powodów złożonym na rozprawie w dniu 19.04.2016r., nie zakwestionowanym przez pozwanego, że samochód powodów przed zdarzeniem był oklejony folią w całości, nie była stosowana w tym przypadku metoda natryskowa (...).

Z tego względu, Sąd uznał wyliczenie dokonane przez biegłego sądowego I. S. za prawidłowe i ustalając wysokość szkody na kwotę 15.800 zł brutto i oparł się na dowodzie ze sporządzonej opinii.

W konsekwencji, Sąd uznał, iż żądanie powodów należało uwzględnić w części, tj. co do kwoty 4.040,78 zł, przyjmując, iż mieści się ona w różnicy wyliczonej wartości szkody (15.800 zł) i kwoty wypłaconej z tego tytułu przez pozwanego (11.759,22 zł), o czym Sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku. W pozostałym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, zatem orzeczono jak w pkt II wyroku.

O odsetkach, Sąd orzekł na podstawie art. 817 § 1 kc w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2013 poz. 392), mając na uwadze, że powodowie zgłosili szkodę w dniu 7.12.2014r., co oznacza, iż pozwany od dnia 7.01.2015r. opóźnia się ze spełnieniem świadczenia i od tej daty powodom należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 1 i 2 kc). Ponadto pozwany nie zakwestionował daty początkowej naliczania odsetek.

O kosztach postępowania jak w pkt III wyroku Sąd orzekł zgodnie z treścią art. 100 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc, ustalając, że powodowie przegrali sprawę w 15,97%, zaś pozwany przegrał sprawę w 84,03%. Na koszty postępowania poniesione przez powodów składały się: opłata sądowa – 241 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego – 500 zł, łącznie 1.358 zł (z czego 84,03% daje kwotę 1.141,13 zł). Na koszty poniesione przez pozwanego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 500 zł, łącznie 1.117 zł (z czego 15,97% daje kwotę 178,38 zł).

O kosztach sądowych orzeczono jak w pkt IV wyroku na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010.90.594 j.t.), mając na uwadze to, iż na podstawie prawomocnego postanowienia z dnia 25.02.2016r. wypłacono biegłemu I. S. kwotę 1.339,69 zł tytułem wynagrodzenia, które zostało pokryte do kwoty 1.000 zł z zaliczek złożonych przez strony, zaś w kwocie 339,69 zł wypłacone zostało tymczasowo ze Skarbu Państwa. Mając na uwadze przyjętą zasadę odpowiedzialności za wynik procesu kosztami wydatkowanymi przez Skarb Państwa obciążone zostały strony w stosunku w jakim sprawę przegrały.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE