UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., w dniu 6 lipca 2015r., wydał decyzję znak: ENS/10/(...), którą odmówił J. M. (1) prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie spełniła przesłanki wynikającej z art.184 (w zw. z art.32) ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z przepisami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., a mianowicie nie wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych (vide: k.17 ar.).

Ubezpieczony J. M. (1) w dniu 22 lipca 2015r. odwołał się od decyzji organu rentowego z dnia 6 lipca 2015r. i wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. W treści odwołania ubezpieczony podważył twierdzenia organu rentowego dotyczące jego stażu pracy w warunkach szczególnych i zwrócił się o zaliczenie mu, do tej kategorii stażu pracy, okresu jego zatrudnienia od dnia 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r. tj. zatrudnienia w (...) S.A. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca przedstawił dodatkowe stanowisko na poparcie zgłoszonych twierdzeń (vide: k.2-3 as.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , w odpowiedzi na odwołanie z dnia 28 lipca 2015r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w decyzji z 6 lipca 2015r. i wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art.477¹⁴ § 1 k.p.c. W treści odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że wnioskodawca w toku postępowania administracyjnego przedłożył świadectwo pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnych charakterze z dnia 27 sierpnia 1997r. wystawione przez (...) S.A., które nie spełniało wymogów formalnych. Organ rentowy zauważył, że pracodawca powołał w omawianym świadectwie pracy jedynie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze nie wskazując charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu załącznika do zarządzenia ministra lub uchwały centralnego związku spółdzielczego, któremu podlegał zakład pracy (vide: k.4-5 as.).

Zaakcentowania wymaga, iż do zamknięcia rozprawy w dniu 2 marca 2016r. strona odwołująca nie modyfikowała zgłoszonego stanowiska i konsekwentnie wnosiła o zmianę spornej decyzji. Natomiast organ rentowy zmodyfikował swoje pierwotne stanowisko i pozostawił rozstrzygnięcie do uznania sądu (vide: k.53 as.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. M. (1) (urodzony w dniu (...)) ma wykształcenie podstawowe i z zawodu jest aparatowym. Wnioskodawca w dotychczasowej karierze zawodowej pracował między innymi:

⚫: od dnia 28 czerwca 1971r. do dnia 17 lipca 1977r. w gospodarstwie rolnym rodziców C. i J. M. (2) we wsi N.;
⚫: od dnia 18 lipca 1977r. do dnia 29 lutego 1980r. w Centrum (...) S.A;
⚫: od dnia 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r. w Zakładach (...) w W. (następnie (...) S.A. w W.)
⚫: od dnia 1 września 1997r. do dnia 31 października 2002r. w (...) Spółdzielnie (...) w O.;
⚫: od dnia 26 września 2003r. do dnia 12 września 2009r. w (...) S.A. w upadłości w W.;
⚫: od dnia 6 września 2010r. do dnia 31 stycznia 2014r. w (...) s.c. T. S., I. T. w W..

Natomiast w okresie od dnia 3 lutego 2014r. ubezpieczony był zarejestrowany jako osoba bezrobotna i za okres od dnia 11 lutego 2014r. do dnia 31 sierpnia 2014r. otrzymał zasiłek dla bezrobotnych.

Następnie ubezpieczony na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., z dnia 13 listopada 2014r. znak: SP5/40791889/1, ze skutkiem od dnia 19 września 2014r., uzyskał prawo do świadczenia przedemerytalnego.

W dniu 1 lipca 2015r. J. M. (1) wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z wnioskiem o prawdo do wcześniejszej emerytury z tzw. warunków szczególnych. Do wniosku ubezpieczony dołączył informacje dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych, jak też wskazał, że dokumentacja z przebiegu jego dotychczasowego zatrudnienia została złożona do ZUS na potrzeby postępowania w sprawie świadczenia przedemerytalnego. Dodatkowo ubezpieczony złożył do ZUS świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z dnia 27 sierpnia 1997r, mające potwierdzić jego zatrudnienie w szczególnych warunkach w ramach zatrudnienia w (...) S.A. w W. w okresie od 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r.

Złożenie wniosku skutkowało wszczęciem przez organ rentowy postępowania wyjaśniającego, w toku którego ZUS ustalił, iż ubezpieczony legitymuje się łącznym stażem pracy w wymiarze 25 lat, w tym posiada: 21 lat, 4 miesiące okresów składkowych, 1 miesiąc i 3 dni okresów nieskładkowych oraz 3 lata i 11 miesięcy okresów uzupełniających (pracy w gospodarstwie rolnym). Dodatkowo organ rentowy w ramach postępowania administracyjnego nie wziął pod uwagę złożonego przez wnioskodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 27 sierpnia 1997r., wskazując na to, iż przedmiotowe świadectwo nie spełnia wymogów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

Na podstawie powyższych ustaleń organ rentowy w dniu 6 lipca 2015r. wydał decyzję, znak: ENS/10/(...), którą odmówił wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych.

Od decyzji z dnia 6 lipca 2015r. J. M. (1) odwołał się, co skutkowało zainicjowaniem postępowania sądowego, w toku którego (w zakresie objętym odwołaniem) ustalono, że ubezpieczony

od dnia 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r. był zatrudniony w Zakładach (...) w W. (następnie (...) S.A. w W.), w wymiarze pełnego etatu, na stanowisku aparaturowy redukcji i aparaturowy redukcji brygadzista - aparaturowy w metalurgii proszków.

Praca wnioskodawcy w tamtym okresie polegała na wykonywaniu czynności przy piecach redukcyjnych, w tym przy spiekaniu proszków chemicznych tlenku wolframu i tlenku molibdenu (w celu uzyskania materiału do produkcji drucików i spirali do lamp elektronowych).

Produkcja odbywała się w dużej hali, gdzie zlokalizowane były piece. Czynności bezpośrednio realizowane przez ubezpieczonego, w ramach tego zatrudnienia, polegały na nabieraniu proszku składającego się z tlenków wolframu i molibdenu z pojemników i nakładaniu ich na tacę porcelanową. Następnie wnioskodawca odważał prawidłową ilość proszku (w zależności od przyjętej technologii produkcji od 0,5 do 1 kg) i przesypywał go do kolejnych pojemników tzw. łódek, jak też dokonywał kilkukrotnego przemieszania proszku oraz jego przesiana. W tym obszarze ubezpieczony wykonywał prace przy pomocy specjalnej szufelki mosiężnej. Następnie do przygotowanej mieszanki wnioskodawca dodawał spirytus oraz glicerynę. W dalszej kolejności pojemniki z przygotowaną substancją były wprowadzane do pieca, w którym zachodził proces topienia (trwający około 40 minut). Jednocześnie przy piecach zlokalizowane były specjalne rury, w których znajdował się wodór wymagany przy produkcji. Praca wykonywana przez wnioskodawcę odbywała się bezpośrednio przy piecach w wysokiej temperaturze generowanej przez te piece (temperatura pieców wynosiła ponad 1000 stopni C). Pracownicy wykonujący prace przy piecach (w tym ubezpieczony) byli wyposażeni w rękawice ochronne, okulary ochronne oraz słuchawki ochronne. Dodatkowo pracodawca zapewniał odzież roboczą, która raz w tygodniu podlegała czyszczeniu, z uwagi na bardzo duże zapylenie na stanowisku pracy oraz w trakcie produkcji. Pomimo zapewnienia odzieży roboczej pracownicy, z powodu bardzo wysokiej temperatury w pomieszczeniu produkcyjnym, często pracowali bez okryć wierzchnich. Pracodawca zapewniał też pracownikom wodę mineralną oraz mleko do picia, jak też otrzymywali oni posiłek regeneracyjny w postaci zupy. W zakładzie były zainstalowane wyciągi wentylacyjne, które nie były wystarczające do usunięcia występującego zapylenia w hali produkcyjnej. Nadto pracownicy wykonywujący pracę na hali (w tym wnioskodawca) nie otrzymywali masek ochronnych. Produkcja w Zakładzie odbywała się w ruchu ciągłym 24 godziny na dobę włącznie z sobotami i niedzielami. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ustalono również, że produkcja odbywała się w hałasie , w wysokiej temperaturze oraz w dużym zapyleniu. Jednocześnie wykorzystywany w produkcji molibden jest środkiem toksycznym, i działał on drażniąco na oczy i powodował podrażnienie dróg oddechowych.

Praca wykonywana przez wnioskodawcę od dnia 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r. wykonywana była w warunkach szczególnych. Natomiast staż pracy odwołującego w warunkach szczególnych wynosi 17 lat, 3 miesięcy i 29 dni.

(vide: wniosek o emeryturę z dnia 1 lipca 2015r. k.1-8 ar.t.III; informacja dotycząca okresów składkowych i nieskładkowych k.9-12 ar.t.III; świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 27 sierpnia 1997r. k.13 ar.t.III, k.14 as. oraz teczka akt osobowych wnioskodawcy k.34 as.; karta przebiegu zatrudnienia k.15 ar.t.III; decyzja z dnia 6 lipca 2015r. k.17 ar.t.III; świadectwo pracy z dnia 31 października 2002r. k.6 ar.t.II oraz k.6 ar.t.I; oświadczenie z dnia 9 lipca 2001r. k.9 ar.t.I; świadectwo pracy z dnia 12 września 2009r. k.17 ar.t.I; świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 2014r. k.19-21 ar.t.I; rozwiązanie umowy o pracę z dnia 31 października 2013r. k.23 ar.t.I; zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy z dnia 9 września 2014r. k.27 ar.t.I; decyzja z dnia 13 listopada 2014r., znak: SP5/40791889/1 k.47 ar.t.I; dowód z zeznań świadka S. N. – zapis rozprawy od znacznika 00:05:55 do znacznika 00:15:32 k.59 as. oraz protokół rozprawy k.57-58 as.; dowód z zeznań świadka S. P. – zapis rozprawy od znacznika 00:15:32 do znacznika 00:21:33 oraz protokół rozprawy k.58 as.; przesłuchanie odwołującego się J. M. (1) w charakterze strony – zapis rozprawy od znacznika 00:21:33 do znacznika 00:26:43 oraz protokół rozprawy k.58 as.; dowód z przesłuchania świadka C. W. – zapis rozprawy od znacznika 00:08:23 do znacznika 00:14:53 oraz protokół rozprawy k.75 as.; dowód z zeznań świadka C. W. – zapis rozprawy od znacznika 00:08:23 do znacznika 00:14:53 oraz protokół rozprawy k.75 as.; kserokopia świadectwa pracy z dnia 27 sierpnia 1997r. k.12-13 as.; kserokopia zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 5 listopada 2002r. k.15 as.; świadectwo pracy z dnia 9 września 2015r. k.32 as., k.36 as., k.46 as., 52 as,; umowa o pracę z dnia 17 stycznia 1997r. – teczka akt osobowych k.34 as.; umowa o pracę z dnia 5 marca 1980r. – teczka akt osobowych k.34 as.; opinia biegłego sądowego specjalisty ds. BHP M. M. z dnia 4 stycznia 2016r. k.80-86 as.; pismo organu rentowego z dnia 11 lutego 2016r. k.101-102 as.)

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego z akt sprawy, z akt emerytalnych, dowodu z przesłuchania ubezpieczonego w charakterze strony oraz przesłuchania świadków, jak też na podstawie akt osobowych ubezpieczonego (w aktach sprawy k.34 as.) i dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP powołanego w sprawie. Dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd za bezsporny uznał materiał dowodowy dotyczący ogólnego stażu pracy ubezpieczonego, w tym niesporny był materiał dowodowy dotyczący świadczenia przez ubezpieczonego pracy w Zakładach (...) w W. (następnie (...) S.A. w W.).

W zakresie osobowego materiału dowodowego Sąd zważył, że nie był on kwestionowany. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom powołanych świadków tj. S. N., S. P. oraz C. W., albowiem zeznania złożone przez tych świadków były spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondowały, jak też znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w materiale w postaci dokumentów. Nadto pochodziły od osób obcych dla wnioskodawcy. Zdaniem Sądu zeznania świadków okazały się niezwykle istotnym dowodem w sprawie, ponieważ pozwoliły na ustalenie jakie dokładnie czynności ubezpieczona wykonywała w trakcie zatrudnienia Zakładach (...) w W. (następnie (...) S.A. w W.). Dodatkowo zaakcentowania wymaga, iż Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego złożonym przez niego w charakterze strony. Zdaniem Sądu zeznania ubezpieczonego znajdowały potwierdzenie w pozostałym zaoferowanym materiale dowodowym i brak było jakichkolwiek podstaw do ich podważenia.

Nadto w toku sprawy Sąd, w celu uzyskania wiadomości specjalnych dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty ds. BHP M. M. i w oparciu o złożoną przez tego biegłego opinię poczynił ustalenia, które w konsekwencji pozwoliły na zaliczenie spornego okresu zatrudnienia wnioskodawcy (tj. zatrudnienia w (...) S.A. w W.) jako okresu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Przy tym Sąd zważył, że strony postępowania nie kwestionowały materiału dowodowego w postaci opinii biegłego BHP, co potwierdza wysoki walor dowodowy oraz bezsporny charakter tej opinii.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie budził wątpliwości i był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie J. M. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 6 lipca 2015r., znak: ENS/10/(...) jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015r., poz. 522) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. zgodnie z art.196 ustawy - w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Tym samym na mocy powyższego odesłania w stosunku do J. M. (1) zastosowanie znajduje art. 32 ustawy, w myśl którego ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 natomiast ust. 4 cytowanego artykułu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie których tym osobom przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. W związku z powyższym w sprawie odpowiednie zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, ze zm.). W myśl § 3 i 4 w/w rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku emerytura przysługuje mężczyźnie zatrudnionemu w szczególnych warunkach, który 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat, 2) ma wymagany okres zatrudnienia wynoszący 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, 3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Zaznaczenia również wymaga, iż okres wykonywania tego rodzaju zatrudnienia (tj. pracy w warunkach szczególnych) stwierdza zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy zgodnie z § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku. Tym samym zgodnie z przepisami § 2 rozporządzenia, tylko praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy może zostać uznana za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

Należy przy tym mieć na uwadze, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji możliwość dowodzenia w ramach postępowania przed organem rentowym była ściśle ograniczona przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz.1412). Sąd zauważył, że z uwagi na sformalizowaną procedurę dowodową przewidzianą w Rozporządzeniu z dnia 11 października 2011r. niektórzy ubezpieczeni ubiegający się o świadczenie mają zwykle problemy z dostarczeniem wymaganej przepisami dokumentacji (między innymi tak jak w niniejszym przypadku ze złożeniem prawidłowego świadectwa pracy z zakładu pracy, potwierdzającego zatrudnienie lub pracę w warunkach szczególnych) i w konsekwencji - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków czy ogólnych wpisów w książeczce ubezpieczeniowej) – nie nabędą prawa do świadczenia.

Niezależnie jednak od powyższego Sąd zwraca uwagę, że jak wynika to z utrwalonego i zachowującego dalszą aktualność stanowiska orzecznictwa (odnoszącego się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011r., Nr 237, poz.1412) - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści Rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, sygn. akt II URN 23/95). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków (..) (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007r., sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154).

W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy, wyrażone w orzecznictwie, w sposób pełny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia zgodnie z przepisami ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w kontradyktoryjnym postępowaniu przed sądem powszechnym.

Sąd uwzględniając powyższe zauważył, że organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 6 lipca 2015.r. odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury wyłącznie z powodu niewykazania przez niego stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat. Jednocześnie ZUS na gruncie spornej decyzji nie kwestionował spełnienia przez J. M. (1) pozostałych przesłanek wymaganych do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Z tego powodu rozpoznanie niniejszej sprawy ograniczało się wyłącznie do zbadania - czy ubezpieczony legitymuje się odpowiednim stażem pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze. Nadto zaakcentowania wymaga, że ubezpieczony dodatkowo zawęził zakres rozpoznania sprawy wnosząc o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych wyłącznie okresu obejmującego jego pracę od dnia 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r. w Zakładach (...) w W. (następnie (...) S.A. w W.)

Badając sprawę w tym aspekcie (w granicach zakreślonych przez treść decyzji oraz zakres odwołania ubezpieczonego) Sąd zważył, że ze zgormadzonego materiału dowodowego wynika, iż wnioskodawca w trakcie zatrudnienia w (...) S.A. w W. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – pracę aparaturowego redukcji, aparaturowego w metalurgii proszków, która jest kwalifikowana, jako praca wykonywana w szczególnych warunkach i spełnia wymogi prac uwzględnionych w Wykazie A, Dziale III, poz. 15 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, ze zm.), jak też odpowiada stanowisku przewidzianemu w Zarządzeniu Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. U. nr 8, poz. 43 i z 1985 r. nr 7, poz. 21). Sąd zauważył, że praca wnioskodawcy, przez cały okres jej wykonywania, odbywała się w bardzo trudnych warunkach przy ciągłym narażaniu na negatywne czynniki spowodowane hałasem, wysoką temperaturą, oraz dużym zapyleniem środowiska pracy. Nadto wykorzystywane przy produkcji materiały (między innymi molibden), z którymi ubezpieczony miał bezpośredni kontakt, cechowały się wysoką toksycznością.

Reasumując przedstawione okoliczności Sąd jest zdania, że ubezpieczony w ramach zatrudnienia od dnia 5 marca 1980r. do dnia 31 sierpnia 1997r. w Zakładach (...) w W. (następnie (...) S.A. w W.) wykonywał prace w warunkach szczególnych w wymiarze 17 lat, 3 miesięcy i 29 dni.

Z materiału dowodowego wynika też, że wnioskodawca posiada wymagany ogólny staż pracy tj. 25 lat oraz z dniem 28 czerwca 2015r. osiągnął wiek uprawniający go do wcześniejszej emerytury tj.60 lat. Tym samym ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki przewidziane w art.184 ust.1 w zw. z art.32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i ma on prawo do wcześniejszej emerytury.

Z tych właśnie przyczyn Sąd zmienił decyzję ZUS z dnia 6 lipca 2015r. i przyznał J. M. (1) prawo do wcześniejszej emerytury zgodnie z art.129 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ze skutkiem od dnia 1 lipca 2015r. tj. od początku miesiąca, w którym ubezpieczony złożył wniosek o świadczenie.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w pkt.1 sentencji wyroku.

Jednocześnie Sąd związany dyspozycją wynikającą z art.118 ust.1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych uznał, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia. Sąd jest zdania, iż ustalenie dla wnioskodawcy prawa do świadczenia wymagało przeprowadzenia postępowania sądowego, w tym dowodów osobowych z zeznań świadków, z zeznań ubezpieczonego w charakterze strony oraz z opinii biegłego sądowego specjalisty ds. BHP. Dopiero analiza tego materiału dowodowego i jego konfrontacja z materiałem dowodowym w postaci dokumentów umożliwiła ustalenie prawa ubezpieczonego do świadczenia emerytalnego. Równolegle Sąd miał na uwadze, iż organ rentowy, jako organ administracyjny, jest związany ścisłą wykładnią i stosowaniem przepisów prawa, a co za tym idzie występowanie nawet drobnych błędów w złożonych przez odwołującego świadectwach pracy uniemożliwiało wydanie prawidłowej decyzji już na etapie postępowania przez ZUS.

Z tych właśnie przyczyn Sąd orzekł jak w pkt.2 wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE