UZASADNIENIE

Powód P. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. domagał się zasądzenia od pozwanej K. W. kwoty 10.487,22 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 grudnia 2014r. oraz kosztami procesu. Podniósł, iż przejął w ramach umowy cesji od (...) Bank S.A. wierzytelność wobec pozwanej z tytułu umowy bankowej, z której to pozwana się nie wywiązała. Składają się na nią kwoty: 5.616,66 zł tytułem zaległego kapitału, 4.870,56 zł tytułem skapitalizowanych odsetek.

Pozwana K. W. wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 19 czerwca 2008r. pozwana K. W. zawarła z (...) Bank (...) S.A. we W. umowę kredytu w kwocie 7.529,04 zł na okres do 19 czerwca 2011r. Za opóźnienie w spłacie rat strony przewidziały odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Kredyt nie został spłacony w całości, zaś Bank wystawił przeciwko pozwanej Bankowy tytuł egzekucyjny w dniu 18 listopada 2010r., obejmujący kwotę 5.799,88 zł tytułem zaległego kapitału, 1.755,72 zł tytułem odsetek umownych, 52,60 zł tytułem kosztów monitów i 14,40 zł tytułem opłat.

Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2010r. Sąd Rejonowy w Chorzowie nadał powyższemu tytułowi klauzulę wykonalności.

Jak stwierdzono, powód zawarł z (...) Bank SA we W. umowę cesji z dnia 2 kwietnia 2014r., wskazując iż obejmuje ona wierzytelność wobec pozwanej z umowy z dnia 19 czerwca 2008r.

Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo jako niezasadne należało oddalić. Wskazał, że powód oparł swoje roszczenie na umowie przelewu, na mocy której nabył wobec pozwanej wierzytelność z tytułu umowy kredytu, zaś pozwana podniosła skutecznie zarzut przedawnienia roszczenia.

Zdaniem Sądu Rejonowego powód nie wykazał, aby wierzytelność wobec pozwanej z tytułu umowy kredytu zawartej z (...) Bank (...) SA we W. została scedowana na (...) Bank SA we W., który następnie przelał ją na rzecz powoda. Powód nie przedłożył w tym zakresie żadnych dowodów w postaci umowy przelewu, ani nie wykazał następstwa prawnego pomiędzy bankami pod tytułem ogólnym.

Nadto Sąd uznał, iż nawet gdyby przyjąć, iż istotnie wierzytelność wobec pozwanej została skutecznie nabyta przez powoda, to roszczenie z umowy kredytu zawartej w dniu 19 czerwca 2008r. jest przedawnione, gdyż upłynął 3 letni termin przewidziany dla roszczeń związanych z działalnością gospodarczą banku, liczony nie od zawarcia umowy, ale od jej wymagalności. Termin spłaty pożyczki strony ustaliły na 19 czerwca 2011r., zatem od dnia następnego zaczął bieg 3-letni termin przedawnienia, który upłynął 19 czerwca 2014r., natomiast pozew wniesiono do Sądu w dniu 29 grudnia 2014r.

Apelację od tego wyroku w całości wniósł powód, domagając się jego zmiany i uwzględnienia powództwa w całości, przy zasądzeniu od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Apelujący zarzucał naruszenie art. 233 § 1 kpc i art. 45 Konstytucji RP poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i pominięcie istotnej jego części, to jest nieprzeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się u Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej M. S. o sygn. Km 1250/11, a w szczególności postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego oraz błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu za niewykazane przejście wierzytelności z (...) Bank (...) SA we W. na rzecz (...) Bank SA we W., ani w żaden sposób następstwa prawnego. Motywował, iż złożył wniosek dowodowy w zakresie dokumentacji złożonej do powyższych akt sprawy egzekucyjnej, która zniweczyć miała zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwaną, lecz Sąd Rejonowy go zignorował. Jeżeli zaś chodzi o cesję wierzytelności podnosił brak obowiązku jej wykazywania wobec braku zaprzeczenia tej okoliczności ze strony pozwanej (art. 229 kpc).

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sporu w niniejszej sprawie został przez Sąd pierwszej instancji ustalony prawidłowo, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Został on nadto właściwie oceniony, a ustalenia faktyczne znajdują pełne odzwierciedlenie w dostarczonych środkach dowodowych. Z tych przyczyn ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy Sąd drugiej instancji przyjął za własne, bez konieczności ponownego ich przywoływania.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc i art. 45 Konstytucji RP przez niewszechstronne rozpatrzenie materiału dowodowego nie został skonkretyzowany na tyle, by uznać go za zasadny. W istocie uzasadnienie tego zarzutu wskazywałoby na intencję zgłoszenia zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego w zakresie nieprawidłowości w przeprowadzeniu postępowania dowodowego, jednakże ostatecznie zarzut taki nie został sformułowany.

Materiał dowodowy wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku został, wbrew stanowisku apelującego, należycie rozważony i konkretnych zarzutów w tej kwestii nie wskazano, natomiast w istocie nie rozpatrzono w ogóle wniosku dowodowego powoda w zakresie wskazanych przez powoda dokumentów znajdujących się w aktach sprawy egzekucyjnej o sygn. Km 1250/11 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej M. S.. Powyższe naruszenie przepisów prawa procesowego, nie miało jednakże ostatecznie wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia, o czym poniżej. Kwestia przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia okazała się bowiem drugorzędna, tym samym dowodzenie przez powoda związanych z zarzutem okoliczności mających powodować przerwanie biegu przedawnienia, stało się zbędne.

Za trafne uznał Sąd Odwoławczy ustalenie, zgodnie z którym w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób uznać, iż powód udowodnił przejście uprawnień wierzycielskich z tytułu umowy kredytu zawartej z (...) Bank (...) SA we W. na rzecz powoda. Nie udowodnił też połączenia wierzyciela pierwotnego z (...) Bankiem SA we W.. Dokumentacja złożona do akt sprawy nie pozwala na przyjęcie powyższych twierdzeń za prawdziwe.

Umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 2 kwietnia 2014r. nie stanowi dowodu na tę okoliczność (art. 509 § 1 kc), w szczególności nie potwierdza jej złożony do akt dokument stanowiący wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, nie opatrzony podpisem sporządzającego, a jedynie parafą pełnomocnika procesowego.

Jeżeli chodzi o okoliczność przyznaną przez pozwaną, z treści jej odpowiedzi na pozew wynika jedynie, iż potwierdza, że zawierała umowę pożyczki okresowej z S. C. Bankiem. Nie sposób zdaniem Sądu Okręgowego przyjąć, iż takie oświadczenie stanowiło przyznanie okoliczności udzielenia skutecznej cesji wierzytelności wynikającej z umowy na rzecz powoda w trybie art. 229 kpc, jak chciałby tego apelujący oraz ciągłości po stronie wierzyciela, tym bardziej że bezsprzecznie umowa z pozwaną, z której powód wywodzi skutki prawne, została zawarta nie przez S. C. Bank, lecz przez (...) Bank (...) SA we W.. Nie doszło więc do błędu w ustaleniach faktycznych, na który powołuje się skarżący.

Wobec powyższego wypadało uznać za Sądem pierwszej instancji, że powództwo nie mogło zostać uwzględnione w tak przedstawionym przez powoda, zobowiązanego do dowodzenia na zasadzie art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc, stanie faktycznym. Złożony przez powoda środek zaskarżenia nie mógł zaś zaskarżonego wyroku wzruszyć.

Apelacja powoda więc jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 kpc.

SSR (del.) Joanna Łukasińska – Kanty SSO Leszek Dąbek SSO Lucyna Morys– Magiera

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE