WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariusz Górski
Protokolant:	Magdalena Telesz

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r.

sprawy P. K. R.i W. z domu P.

urodzonego (...) we W.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 9 lipca 2015 r. sygnatura akt II W 425/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o kosztach w ten sposób, że kwotą 996 zł 06 gr, a będącą wynagrodzeniem biegłego za sporządzenie opinii obciąża Skarb Państwa;

II.  w pozostałym zakresie tenże wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 709/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem P. K. uznany został za winnego, że w dniu 9 maja 2014 roku, około godz. 15.30 w miejscowości M. – woj. (...) kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że w trakcie wykonywania manewru cofania nie zachował należytej ostrożności, na skutek czego najechał na stojący samochodów marki F. (...) o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie,

to jest za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to, na mocy powołanego przepisu wymierzono obwinionemu karę 500 złotych grzywny.

Wyrok powyższy zaskarżył P. K. zarzucając:

- naruszenie zasad postępowania poprzez wadliwe ustalenie stanu faktycznego i wadliwe przyjęcie, iż zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do takich ustaleń i obwiniony podlegał uniewinnieniu w oparciu o art. 5 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, a to z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających popełnienie czynu;

- niezgodne z jakimikolwiek zasadami obciążenie obwinionego kosztami opinii biegłego, która jest zupełnie nieprzydatna do rozstrzygnięcia sprawy, nawet gdyby sąd w oparciu o inne dowody, prawidłowo ustalił winę obwinionego.

Tym samym apelujący wniósł o uniewinnienie ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jedynie w części zasługuje na uwzględnienie.

I tak, wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji dokonał jedynie trafnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, a stanowisko swe przekonująco uzasadnił. W tej sytuacji, sokoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sadu Rejonowego w Świdnicy – zbędną jest ponowna analiz dowodów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

Odnosząc się zatem wyłącznie do szczegółowych zarzutów zawartych w apelacji należy stwierdzić, że rację ma skarżący, iż przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego było całkowicie chybione, czego dowiodła sama treść opinii, zupełnie zbędna dla prawidłowego wyrokowania. Oczywistym było przecież, że biegły nie będzie w stanie ocenić, czy uszkodzenia w pojazdach były wynikiem najechania auta osobowego na dostawcze, czy też wynikały one z sytuacji odwrotnej.

By prawidłowo ocenić omawiane zdarzenie wystarczające były tzw. osobowe źródła dowodowe.

Tak więc z zeznań pokrzywdzonej, jak i zwłaszcza z potwierdzających jej wersję zdarzeń zeznań świadka K. S. wynika jednoznacznie, że kolizję spowodował nieostrożnym manewrem cofania – obwiniony P. K..

Rację ma przy tym Sąd I instancji twierdząc, że za prawdziwością twierdzeń wskazanych wyżej osób przemawia także to, że nie zeznawali oni w sposób identyczny (co mogłoby wskazywać na ewidentne uzgodnienie), lecz opisali incydent w sposób jak go postrzegali, co razem stworzyło uzupełniającą się całość.

Nie jest natomiast prawdą, że pracodawca obwinionego – R. P. wskazał jednoznacznie na M. K. jako sprawczynię zderzenia pojazdów, bowiem stwierdził on jedynie, że po przybyciu na miejsce uznał sprawę za ewidentną (samochód osobowy najechał na tył auta dostawczego), lecz nie uczynił żadnych ustaleń w tym kierunku.

Z uwagi na powyższe – ukaranie obwinionego za czyn z art. 86 § 1 kw było oczywiście trafne.

Tego nie sposób powiedzieć, natomiast o obciążeniu P. K. kosztami należnymi biegłemu za sporządzenie opinii, bowiem te, w sposób całkowicie zbędny spowodował Sąd I instancji.

Z uwagi na powyższe – zdecydowano jak w wyroku.