UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 października 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł
o zasądzenie od W. Z. kwoty 30.088,28 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od dnia 4 lipca 2015 roku do dnia zapłaty, co do kwoty 26.312,21 złotych oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenie wynika z umowy pożyczki zawartej przez strony w dniu 18 maja 2012 roku o numerze (...). Powód wskazał, że na dochodzoną kwotę składa się należność główna w kwocie 26.312,21 złotych; odsetki za okres od dnia 18 maja 2012 roku w kwocie 3.511,07 złotych od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku; koszty, opłaty i prowizje w kwocie 265 złotych oraz dalsze odsetki naliczane od dnia następnego po dniu wystawienia W. z Ksiąg Banku do dnia zapłaty, obliczone od kwoty niespłaconego kapitału tj. od kwoty 26.312,21 złotych według zmiennej stopy procentowej wyznaczonej jako 4-krotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 2 -6)

W dniu 3 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 7)

W dniu 24 listopada 2015 roku pozwany wniósł sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty. Podniósł zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda oraz brak precyzyjnego określenia kwoty niespłaconej pożyczki, jak również zastosowanie odsetek w wysokości kredytu lombardowego wbrew umowie wiążącej strony. Zdaniem pozwanego Wyciąg z Ksiąg banku nie jest wystarczającym dowodem istnienia zobowiązania oraz jego wysokości.

(sprzeciw – k. 10 - 13)

Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód
w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi z uwagi na stwierdzenie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 15 stycznia 2016 roku – k. 14)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podniósł, że zobowiązanie dochodzone pozwem wynika z zawartej z pozwanym umowy pożyczki, a pozwany nie rozliczył się z tego zobowiązania. Pozwany wniósł o oddalenie zarzutów pozwanego.

(odpowiedź na pozew – k. 19 – 19v)

Na terminie rozprawy w dniu 16 maja 2016 roku pozwany uznał powództwo. Przyznał, że zawarł w dniu 18 maja 2012 roku z pozwanym umowę pożyczki, którą początkowo regularnie spłacał, jednak z uwagi na utratę pracy nie miał pieniędzy na kolejne raty pożyczki.

(protokół rozprawy – k. 48)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 2012 roku W. Z. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę 30.000 złotych, zobowiązując się do jej spłaty w wraz odsetkami w 60 ratach miesięcznych po 820,50 złotych każda. Zgodnie z pkt 17 umowy w razie opóźnienia Pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat Bank ma prawo wypowiedzieć Umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu Pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od ani otrzymania wezwania.

(bezsporne, nadto uwierzytelniona kserokopia umowy pożyczki – k. 29 – 37)

Pozwany początkowo regularnie spłacał pożyczkę. Pozwany ostatnią ratę pożyczki zapłacił w dniu 17 czerwca 2014 roku, a potem zaprzestał jej spłaty. W dniu 11 września 2014 roku została wyegzekwowana na poczet spłaty pożyczki, w ramach czynności windykacyjnych kwota 1000 złotych.

(zestawienie wpłat – k. 38)

Pismem z dnia 31 marca 2015 roku powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki informując, że cała należność z tytułu udzielonej pożyczki staje się wymagalna.

(wypowiedzenie umowy pożyczki – k. 39)

W. Z. jest zatrudniony jako kierowca z wynagrodzeniem w kwocie 2000-2200 złotych. Prowadzi gospodarstwo domowe z żoną, która osiąga wynagrodzenie w wysokości 1500 złotych. Pozwany nie posiada nikogo na utrzymaniu.

(zeznania W. Z. – k. 44 w zw. z k. 44 wyjaśnień informacyjnych)

Powyższy stan faktyczny, wobec uznania przez pozwanego powództwa, był bezsporny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż strony zawarły umowę pożyczki. Zgodnie
z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki w zależności od woli stron, może być umową odpłatną, bądź nieodpłatną.

W niniejszej sprawie pozwany uznał roszczenie powoda. Stosownie do art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa oznacza, iż pozwany uznał za zasadne samo roszczenie powoda jak i przyznał przytoczone przez niego okoliczności, w konsekwencji wyrażając zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego powództwo. Sąd, co do zasady, jest związany uznaniem powództwa, zatem wydaje wyrok w zakresie uznania, bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Uznanie to jest jednakże poddawane kontroli Sądu.

W niniejszej sprawie pozwany zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę
30.000 złotych. Zobowiązał się przy tym do zwrotu kwoty pożyczki wraz z oprocentowaniem oraz należnymi, określonymi w umowie opłatami w równych ratach miesięcznych. Pozwany początkowo spłacał regularnie pożyczkę, jednak od lipca 2014 roku zaprzestał spłaty. Od niespłaconych rat naliczane były stosownie do umowy pożyczki odsetki za opóźnienie. Z całokształtu okoliczności w sprawie wynika zatem, iż powodowi przysługuje względem pozwanego wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem. Uznanie powództwa przez pozwanego nie było wobec tego sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierzało do obejścia prawa.

W świetle powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną należność.

O obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. i 482 k.c., zgodnie z żądaniem powoda, zasądzając odsetki umowne od należności głównej począwszy od dnia 8 stycznia 2014 roku, tj. od dnia następnego po dniu wystawieniu przez powoda wyciągu z ksiąg banku, do dnia zapłaty, mając na uwadze, że zgodnie z art. 359 § 2¹ k.c. maksymalna wysokości odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego w Narodowym Banku Polskim.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz powoda kwotę 1.546,38 złotych, na którą składa się 1505 złotych opłaty sądowej od pozwu, 34 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 7,38 złotych tytułem notarialnego uwierzytelnienia przedłożonych do sprawy pełnomocnictwa oraz odpisu pełnego z KRS powoda.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE