UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 października 2013 r., K. S. (1), kierując pojazdem samochodowym, doznał obrażeń ciała wskutek wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był kierujący samochodem o numerze rejestracyjnym (...).

Sprawcę kolizji łączyła z (...) S.A. z siedzibą w S. (dalej (...)) umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 51, a w tym:

notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym,

korespondencja stron;

- przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2016 r.)

K. S. (1) wskutek kolizji doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenia klatki piersiowej i złamania kości łódeczkowatej nadgarstka prawego. Urazy te spowodowały u niego bólowe ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym, ograniczenie ruchomości kończyny górnej prawej oraz dolegliwości bólowe śródręcza.

Mimo podjętego leczenia (leki przeciwbólowe, kołnierz szyjny, opatrunek gipsowy ręki, rehabilitacja) K. S. (1) w dalszym ciągu odczuwa skutki zdarzenia, w tym bóle okolicy nadgarstka
w rzucie I kości śródręcza i kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, bóle
i zawroty głowy.

(dowód: - dokumentacja lekarska, k. 10-28;

- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 51, a w tym

dokumentacja lekarska;

- faktury VAT, k. 29-30;

- zeznania świadka J. H., protokół rozprawy z dnia 23.09.2014 r.,

- zeznania świadka J. K., protokół rozprawy z dnia 23.09.2014 r.)

U K. S. (2) stwierdzono zaburzenia emocjonalne, zaburzenia lękowe – pourazowe, będące następstwem urazów fizycznych doznanych wskutek wypadku z dnia 11 października 2013 r. i związanych
z tym przykrych przeżyć psychicznych. Wypadek ten był dla K. S. (2) wydarzeniem traumatycznym. Wobec występujących zaburzeń czuje się on bezsilny, nie potrafi nad nimi zapanować.

U K. S. (2) stwierdza się obecnie stan po urazie głowy – z silnym stresem pourazowym,
z bólami i zawrotami głowy (długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%), stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym pourazowym , z ograniczeniem ruchomości i rwą barkową prawostronną (3% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu), stan po urazie klatki piersiowej (0% uszczerbku), stan po urazie prawej kończyny górnej ze złamaniem kości łódeczkowej nadgarstka
z utrzymującym się niewielkim zespołem bólowym (5% trwałego uszczerbku na zdrowiu),
czyli dziewięcioprocentowy uszczerbek na zdrowiu.

W przyszłości wskazane będzie leczenie usprawniające oraz okresowa kontrola ortopedyczna
i neurologiczna. Uraz ten wywołał uszkodzenie struktur kręgosłupa oraz zaburzył funkcjonowanie układu nerwowego.

Przebyte urazy mogą predysponować do wcześniejszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych zarówno kręgosłupa szyjnego, jak i okolicy nadgarstka.

(dowód: - opinia sądowa z zakresu psychologii, k. 79-83;

- opinia łączna z zakresu neurologii i chirurgii, k. 85-88;

- przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2016 r.)

K. S. (1) zgłosił krzywdę (...) (obecnie (...) S.A.) w dniu 8 listopada 2013 r., wzywając jednocześnie ubezpieczyciela do zapłaty zadośćuczynienia
w kwocie 25.000 zł.

(...) w związku z wypadkiem przyznało K. S. (1) zadośćuczynienie w kwocie 8.000 zł.

(dowód: - korespondencja stron, k. 31-36;

- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, k. 51, a w tym:

zgłoszenie krzywdy – pismo z dnia 31 października 2013 r.,

pismo (...) z dnia 12 grudnia 2013 r.

pismo (...) z dnia 13 lutego 2014 r.)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach,
które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.

Podstawę żądania powództwa stanowi art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którymi
w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe
z tego powodu koszty; nadto sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nadto, powód wywodził swoje roszczenie z treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego
w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. W myśl § 2 tego przepisu umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Podobnie stanowi art. 9 ust. 2a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych). Stosownie zaś do art. 9 ust. 1 tej ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, przy czym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych). Jednocześnie stosownie do art. 35 tej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które warunkują powstanie obowiązku naprawienia przez sprawcę szkody w rozumieniu przepisów dotyczących reżimu deliktowego są: szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej, zdarzenie wyrządzające szkodę (czyli działanie lub zaniechanie działania) oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem. Ponadto przesłanką konieczną będzie także zawinienie sprawcy zdarzenia – art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.

W rozpoznawanej sprawie nie było między stronami sporu co do zasady odpowiedzialności strony pozwanej jako ubezpieczyciela – bezspornym było, że powód odniósł krzywdę a osobą odpowiedzialną za jej spowodowanie był kierowca, prowadzący pojazd, objęty umową ubezpieczenia OC zawartą ze stroną pozwaną. Poza sporem było też, że strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Spór stron dotyczył wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia. Należało zatem ustalić, czy świadczenie spełnione przez stronę pozwaną było adekwatne do następstw wypadku, a także,
czy stanowiło ono rzeczywistą rekompensatę za doznane przez powoda cierpienia.

Odnosząc się do kwestii spornych wskazać należy, że powód wykazał, że wskutek zdarzenia
z dnia 11 października 2013 r. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenia klatki piersiowej i złamania kości łódeczkowatej nadgarstka prawego,
które spowodowały u niego bólowe ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym, ograniczenie ruchomości kończyny górnej prawej oraz dolegliwości bólowe śródręcza. Jego twierdzenia w tym zakresie znajdują potwierdzenie nie tylko w przesłuchaniu powoda, ale przede wszystkim w dokumentacji medycznej oraz opinii sądowo-lekarskiej, wiarygodność których to dowodów - w ocenie Sądu - nie budzi żadnych wątpliwości, są one bowiem spójne wzajemnie i logicznie się uzupełniają.

Sąd przy określaniu wysokości zadośćuczynienia winien zawsze dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności, które mają wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Do takowych możemy zaliczyć rozmiar doznanych cierpień fizycznych (ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości), a także cierpienia psychiczne (negatywne uczucia przeżywane w związku
z doznanymi cierpieniami fizycznymi). Duże znaczenie przy dokonywaniu tej oceny odgrywają również wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie zdolności do normalnego funkcjonowania
w czynnościach życia codziennego, rodzinie, pracy oraz stopnia ewentualnego kalectwa i konieczność korzystania z pomocy najbliższych.

Należy nadmienić, iż celem zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c. jest spełnienie funkcji kompensacyjnej, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody (zarówno w wymiarze psychicznym jak i fizycznym).

W niniejszej sprawie Sąd więc uwzględnił, iż w wyniku kolizji drogowej, w wyniku której powód doznał obrażeń ciała, doszło do znacznego ograniczenia jego sprawności fizycznej. Mimo podjętego leczenia i rehabilitacji powód skutki zdarzenia odczuwa do dzisiaj.

Z uwagi na odczuwane dolegliwości K. S. (1) przestał uprawiać sport i musi korzystać
z pomocy innych przy wykonywaniu pracy zawodowej i przy pracach ogrodniczych. Nie jest w stanie podnosić większych ciężarów. Stwierdzono u niego zaburzenia emocjonalne, zaburzenia lękowe – pourazowe, będące następstwem urazów fizycznych doznanych wskutek wypadku z dnia 11 października 2013 r. i związanych z tym przykrych przeżyć psychicznych. Wypadek ten był dla powoda wydarzeniem traumatycznym. Wobec występujących zaburzeń czuje się on bezsilny, nie potrafi nad nimi zapanować.
U powoda stwierdza się nadal stan po urazie głowy – z silnym stresem pourazowym, z bólami
i zawrotami głowy (długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%), stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym pourazowym, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkową prawostronną (3% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu), stan po urazie klatki piersiowej (0% uszczerbku), stan po urazie prawej kończyny górnej ze złamaniem kości łódeczkowej nadgarstka
z utrzymującym się niewielkim zespołem bólowym (5% trwałego uszczerbku na zdrowiu).

Sąd zważył też, że w przyszłości wskazane będzie leczenie usprawniające oraz okresowa kontrola ortopedyczna i neurologiczna. Uraz ten wywołał uszkodzenie struktur kręgosłupa oraz zaburzył funkcjonowanie układu nerwowego. Nie bez znaczenia dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia jest również to, że przebyte urazy mogą predysponować do wcześniejszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych zarówno kręgosłupa szyjnego, jak i okolicy nadgarstka.

W świetle tych ustaleń należy więc uznać, że wypłacone powodowi zadośćuczynienie w wysokości 8.000 zł nie jest adekwatne do doznanej krzywdy. Stwierdzone u niego obrażenia fizyczne, dolegliwości pourazowe, które – mimo leczenia – nadal odczuwa, oraz opisane wyżej okoliczności zdarzenia (w tym konieczność podjęcia w przyszłości leczenia usprawniającego) uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia
w kwocie większej niż wypłacona. Zdaniem Sądu tylko zadośćuczynienie w kwocie minimum 20.000 zł spełni warunki z art. 445 § 1 k.c., a w świetle ustalonych okoliczności kwoty takiej nie sposób uznać za zawyżoną. Kwota ta – w ocenie Sądu - jest współmierna w stosunku do wyrządzonej krzywdy.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, zasądzając na rzecz powoda dalszą kwotę 12.000 zł (tj. łącznie zadośćuczynienie wyniosło 20.000 zł). Sąd nie dopatrzył się żadnych przesłanek przemawiających za obniżeniem tej kwoty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., według którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli natomiast stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Termin spełnienia świadczenia może być oznaczony
(w ustawie lub umowie) albo może wynikać z właściwości zobowiązania – w pozostałych zaś sytuacjach świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.).
W przypadku świadczenia ubezpieczyciela z tytułu umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) ustanowiono 30-dniowy termin do wypłaty odszkodowania (liczony od daty zgłoszenia szkody). Powód – jak wynika z dokumentów zawartych w aktach szkodowych - zgłosił krzywdę w dniu 8 listopada 2011 r. (taką datą wpływu strona pozwana oznaczyła zgłoszenie krzywdy). Tym samym, zadośćuczynienie powinno zostać wypłacone powodowi do dnia 8 grudnia 2013 r. Ponieważ jednak powód domagał się odsetek od dnia 11 grudnia 2013 r., Sąd – nie mogąc orzekać ponad żądanie (321 § 1 k.p.c.) - zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu; przy czym
w myśl art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw wskazano, że od dnia 1 stycznia 2016 r. stopa odsetek umownych za opóźnienie nie może być wyższa od wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od strony pozwanej, jako strony przegrywającej, na rzecz powoda poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 600 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł (co ustalono na podstawie § 6 pkt 5 i § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu ), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także poniesione przez nią koszty opinii biegłych sądowych w łącznej wysokości 1760,98 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE