UZASADNIENIE

P. G. został oskarżony o to, że w dniu 20 marca 2016r. ok. godz. 9.20 w T. na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki (...)o nr rej. (...) po drodze publicznej nie stosując się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonego przez Sąd Rejonowy Wydział VIII Karny w T. wyrokiem, z dnia 10.07.2015r., sygn. akt VIII K 753/15, na okres jednego roku od dnia 22.05.2015r. do dnia 22.05.2016r. oraz nie stosując się do prawomocnej decyzji Prezydenta Miasta T. z dnia 30 listopada 2015 r., znak (...), o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii A i B to jest o czyn z art. 244 kk i art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił (k. 15, 22), że kierował samochodem na prośbę żony, aby „odprowadził” go do mechanika. Wiedział o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych dotyczącym jego osoby, który obowiązywał w dniu zdarzenia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Brak było dowodów przeciwnych.

Sąd stanął na stanowisku, że w niniejszej sytuacji prawnej oskarżony wypełnił znamiona wyłącznie art. 244 kk, który stanowił lex specjalis w stosunku do art. 180a kk. Decyzja administracyjna (k. 48) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami zapadła w oparciu o przepis art. 103 ust. 1 pkt 4 Ustawy z 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami, który zobowiązuje organ do cofnięcia uprawnień w wypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów przez sąd. Organ wydający decyzję tylko potwierdza to, co orzekł sąd karny, nie mając zresztą najmniejszego pola manewru – jest całkowicie związany zarówno samym faktem (orzeczeniem zakazu), jego terminem, jak i zakresem (np. w kwestii rodzaju pojazdów). Takie rozumienie wspomnianego przepisu zostało potwierdzone w orzecznictwie sądowym (vide np. wyrok WSA w Opolu z 7.11.13, II SA/Op 338/13; wyrok WSA w Poznaniu z 3.04.14, III SA/Po 1452/13, wyrok WSA w Szczecinie z 23.10.14, II SA/Sz 328/14). Można powiedzieć, że decyzja administracyjna jedynie potwierdza wynikający z orzeczenia sądu brak uprawnień danej osoby do kierowania pojazdami i to na potrzeby dalszego postępowania administracyjnego. W tym stanie rzeczy wydaje się oczywiste, że osoba kierująca pojazdem mimo obowiązującego ją zakazu prowadzenia orzeczonego przez sąd karny wypełnia znamiona tylko art. 244 kk, podobnie zresztą jak w wypadku art. 244b§1 kk. W tym zakresie należy zgodzić się z Witoldem Ziontkiem, który porównał wszystkie możliwe zakresy zastosowania norm sankcjonujących zawartych w przepisach art. 180a kk, 244 kk, 244b kk i art. 94§1 kw w kontekście decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami (Włodzimierz Wróbel i in., Nowelizacja prawa karnego 2015, Komentarz, Krakowski Instytut Prawa Karnego Fundacja, Kraków 2015, str. 831 i nast.).

Zmiana opisu czynu była zbędna zważywszy, że formalnie oskarżony nie zastosował się także do decyzji administracyjnej.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, mogąc to uczynić w granicach od 1 miesiąca do lat 3. Zakaz orzeczono wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu warunkowo umarzającym postępowanie z dnia 10 lipca 2015 r. w sprawie VIII K 753/15 (k. 10). Później oskarżony trzykrotnie łamał ten zakaz, co znalazło odzwierciedlenie w wyrokach skazujących Sądu Rejonowego w Toruniu (wyłącznie za czyny z art. 244 kk) w sprawach VIII K 1616/15 i VIII K 1741/15 (k. 25, 26-27). Warto podkreślić, że przestępstwa te oskarżony popełnił 3 listopada 2015 r. , 6 listopada 2015 r. i 4 grudnia 2015 r. Niniejsze przestępstwo popełnił 20 marca 2016 roku, a więc już po uprawomocnieniu się poprzednich orzeczeń. Trudno oprzeć się wiec wrażeniu, że lekceważenie porządku prawnego, a w szczególności orzeczeń sądowych, jest w wypadku oskarżonego nagminne. Musiało to więc spotkać się ze zdecydowaną reakcją Sąd w postaci orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Wydaje się, że tylko w ten sposób można uzmysłowić oskarżonemu, że prawa należy przestrzegać, a do wyroków sądowych się stosować. Trzymiesięczny pobyt w izolacji będzie zdaniem Sądu wystarczający dla osiągniecia celów kary, zważywszy także, że oskarżony jeszcze nigdy nie był skazany na karę pozbawienia wolności, a co za tym idzie nigdy takiej nie odbywał. W tym stanie rzeczy odczuwalną dla 56-letniego oskarżonego dolegliwość należy ocenić jako znaczącą.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, który utrzymuje się z renty i pracy na ½ etatu i który w wyniku wyroku straci co najmniej na jakiś czas możliwości zarobkowania, zwolniono go od kosztów sądowych (art. 624§1 kpk w zw. z art. 17 ust 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych.