Dnia 08 marca 2016 roku
Sąd Rejonowy - Gdańsk Południe w Gdańsku X Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Julia Kuciel
Protokolant: Anna Ciechanowicz
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Gdańsk – Śródmieście – Katarzyny Paciorowskiej – Rokickiej
po rozpoznaniu w dniu 04 marca 2016 roku na rozprawie sprawy
M. D., syna E. i G. z domu J., urodzonego (...) w G.
oskarżonego o to, że:
w dniu 30 czerwca 2015 roku w G. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, co zostało potwierdzone dwukrotnym badaniem urządzeniem A. 6020, gdzie uzyskano wynik: I badanie – 0,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie – 0,35 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz urządzeniem Alkometr A2.0, gdzie uzyskano wynik I badanie 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny marki A. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.
***
I. ustalając, iż oskarżony M. D. dopuścił się popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. i uznając, iż wina oskarżonego, jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko M. D. na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata,
II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonego M. D. na rzecz Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 5000, 00 złotych (pięć tysięcy złotych),
III. na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. D. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku,
IV. na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w pkt III (trzecim) wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka poprzez zatrzymanie dokumentu prawa jazdy od dnia 30 czerwca 2015 roku do dnia 08 marca 2016 roku,
V. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170,00 zł (sto siedemdziesiąt złotych 00/100) oraz kwotę 100, 00 zł (sto złotych, 00/100) tytułem opłaty.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
M. D. wieczorem 29 czerwca 2015 roku w godzinach pomiędzy 18 a 21.00 wypił cztery do pięciu piw o pojemności 0,5 litra. Po spożyciu tych piw M. D. nie pił już alkoholu.
Dnia 30 czerwca 2015 roku rano, po godzinie 07.00, M. D. wsiadł do swojego samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjny (...) i udał się do pracy. Z uwagi na fakt, że wstał zbyt późno do pracy, nie zjadł wcześniej śniadania. Następnie na ulicy (...) w G. został on zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji. W trakcie kontroli drogowej został on poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem typu A. 6020 plus, które w tym dacie było sprawne. I badanie przeprowadzone o godz. 07.32 wykazało, że M. D. miał 0, 33 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, podczas gdy II badanie o godz. 7.52 wykazało zawartość 0,35 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu.
dowody: wyjaśnienia oskarżonego k.11-13, 89-90; protokół badania k.3, świadectwo wzorcowania k.4, notatka urzędowa k.2; zeznania świadka M. F. k. 9,
Następnie M. D. został zatrzymany i przewieziony do KP VII G., gdzie poddano go kolejnym dwóm badaniom za pomocą urządzenia Alkometr A2.0, które w tej dacie było sprawne; wyniki tych badań to 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 08.29 oraz 0,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 08.33. Po przeprowadzeniu tych kontroli M. D. zatrzymano prawo jazdy za pokwitowaniem.
dowody: notatki urzędowe k. 2, wyjaśnienia oskarżonego k.11-13, 89-90; protokół badań k. 5, protokół wzorcowania k. 6, protokół zatrzymania osoby k. 7, zeznania świadka M. F. k.9
M. D. posiada wykształcenie średnie. Jest kawalerem, na jego utrzymaniu pozostaje dziecko i jego konkubina. Pracuje jako pracownik fizyczny osiągając z tego tytułu dochody w wysokości około 1300 zł, a ponadto studiuje na I roku studiów pierwszego stopnia Wyższej Szkoły (...) w G. na kurku Turystyka i Rekreacja w trybie niestacjonarnym. Jest współwłaścicielem mieszkania o powierzchni 40 m2. Jego stan zdrowia jest dobry, nie był uprzednio leczony neurologicznie, przeciwalkoholowo, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.
dowody: karta karna k.19, dane osobo poznawcze k. 14 – 14v, dane z wyjaśnień oskarżonego k.11,89-v; informacja o dochodach k.21-23, k.40, 45-47
W postępowaniu przygotowawczym M. D. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia te podtrzymał podczas rozprawy głównej.
vide: wyjaśnienia oskarżonego k.11-13, k.89-90
Sąd zważył, co następuje:
W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka oraz dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w toku posiedzenia, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu występku, jak i wina M. D., nie budzą wątpliwości.
Sąd, czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie, oparł się na zeznaniach złożonych przez funkcjonariusza Policji M. F., ujawnionych w trybie art. 392 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. W ocenie Sądu świadek ten w sposób spójny i rzeczowy opisał okoliczności związane z przeprowadzeniem kontroli drogowej w dniu 30 czerwca 2015 roku i stanem M. D. ujawnionym w jej toku. Omawiane zeznania nie zawierają przy tym nieścisłości, a ich treść nie wskazuje na to, ażeby świadek starał się nadmiernie obciążać oskarżonego. Co więcej, zeznania tego funkcjonariusza korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym przede wszystkim z wynikami przeprowadzonych u oskarżonego pomiarów alkoholu w wydychanym powietrzu, a także z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który przecież swojemu sprawstwu nie zaprzeczył.
Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom oskarżonego – w przedmiotowej sprawie nie zachodziły bowiem jakiekolwiek okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, iż nie są one oparte na prawdzie. Oskarżony wprawdzie niezwykle lakonicznie odniósł się do zdarzeń poprzedzających jego zatrzymanie w dniu 30 czerwca 2015 roku, jednak wartość dowodową jego twierdzeń potwierdzają materiały zebrane w aktach, w szczególności protokoły z kontroli urządzeniami testującym oraz omówione wyżej zeznania złożone przez M. F.
Sąd dał także wiarę dokumentom ujawnionych w trybie art. 343 § 4 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana w przedmiotowej sprawie; zostały one bowiem sporządzone przez osoby uprawnione do ich wystawienia i brak w sprawie jakichkolwiek danych, które mogłyby podważyć ich prawdziwość. Nadto, w odniesieniu do karty karnej oskarżonego i protokołów badań za pomocą urządzeń kontrolnych, stanowią one potwierdzenie zawartych w nich danych, tj. uprzedniej niekaralności oskarżonego i stopnia stanu jego nietrzeźwości.
Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Należy podkreślić, iż oskarżony rozpoczynając jazdę samochodem wiedział przecież, że poprzedniego wieczora, a zatem kilka bądź kilkanaście godzin wcześniej spożywał alkohol, znał też jego ilość. Miał on również świadomość, jeżeli uwzględni się jego wiek i doświadczenie życiowe, że ilość spożytego przez niego alkoholu była na tyle znaczna, że wsiadając za kierownicę samochody około godziny 07.00 mógł nadal znajdować się pod jego wpływem. Wskazania wiedzy oraz zasady logicznego rozumowania nie pozostawiają zatem wątpliwości, iż przewidywał on, iż będzie kierować pojazdem będąc w stanie nietrzeźwości. Mimo tego rozpoczął on jazdę tymże pojazdem i kontynuował on ją aż do czasu jego zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji, co wskazuje z kolei, że godził się on z tym, że popełnia czyn zabroniony jako przestępstwo. Stwierdzić zatem należy, iż mimo tego, że oskarżony miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, nie uczynił tego jednak i prowadził samochód w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym.
Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, kare ograniczenie wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm 3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, którego zawartość została opisana tak w wyroku, jak i w ustaleniach faktycznych niniejszego uzasadnienia. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie. Mając jednak na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonego, jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec M. D. dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.
Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast § 2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
Stwierdzić należy, iż warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione; przestępstwo zarzucone oskarżonemu jest bowiem zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2. Ponadto, oskarżony nie był dotychczas karany, w szczególności zaś za przestępstwo umyślne. W ocenie Sądu zachodzą także pozostałe warunki umożliwiające zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zarówno bowiem stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się M. D., jak i stopień jego zawinienia, nie są znaczne; nadto, jak zostało to wyżej wskazane, okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego przyznającego się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oskarżonego. M. D., choć prowadził samochód osobowy w stanie nietrzeźwości i uczynił to umyślnie, to jednak owa umyślność przybrała formę zamiaru ewentualnego. Oskarżony czynił to w godzinach wczesnorannych, a zatem przy niezbyt dużym natężeniu ruchu drogowego. Co więcej, zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu, przy uwzględnieniu granicy błędu określonego w świadectwie wzorcowania, w niewielkim stopniu przekraczała określony ustawowo stan nietrzeźwości. Oskarżony nie został ponadto zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji z uwagi na naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, np. przekroczenie dopuszczalnej prędkości, lecz do rutynowej kontroli drogowej. Popełniony przez oskarżonego występek miał przy tym charakter incydentalny, o czym świadczy choćby jego uprzednia niekaralność. Z tego też względu Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu oraz stopień jego zawinienia nie były znaczne.
Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zwrócić należy uwagę na jego dotychczasowy sposób życia. M. D. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Jest młodym, pracującym mężczyzną i nie był uprzednio karany sądownie, co wskazuje na nienaganny tryb jego dotychczasowego życia i uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.
Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k., warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko M. D. na okres próby wynoszący trzy lata. Sąd uznał, iż taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonego, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.
Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k., o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd uznał, iż świadczenie to, w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa. Wysokość świadczenia dostosowana została również do możliwości zarobkowych oskarżonego.
Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67 § 3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Środek ten zgodnie z treścią art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 3 k.k. orzeka się w latach, od 1 roku do 2 lat. W ocenie Sądu roczny okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie adekwatny do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz spełni zakładane cele wymierzenia tego środka, tj. wyeliminuje oskarżonego spośród osób prowadzących pojazdy mechaniczne, zapewniając tym samym w okresie jego trwania bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom ruchu. Na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 czerwca 2015 roku do dnia wydania wyroku, tj. do dnia 08 marca 2016 roku.
Sad pragnie również odnieść się do tzw. konkurencyjności ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez M. D. zarzucanego mu czynu była dla niego względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść kodeksu karnego została bowiem znowelizowana począwszy od dnia 01 lipca 2015 roku. Kolejna nowela kodeksu karnego nastąpiła ustawą z dnia 20 marca 2015 roku, która weszła w życie z dniem 18 maja 2015 roku. Sąd orzekający w sprawie stwierdził, że w niniejszej sprawie przepisy ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przypisanego M. D. czynu, nie były dla niego względniejsze, a tym samym zastosowanie znalazła ustawa obowiązująca obecnie.
Ponadto, na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.), Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 170, 00 zł, w tym również kwotą 100,00 zł tytułem opłaty. Sąd nie znalazł bowiem żadnych podstaw do zwolnienia M. D. od ich poniesienia. Oskarżony jest młodym, pracującym mężczyzną, nie posiada nikogo na utrzymaniu, a jego zawinione działanie spowodowało wszczęcie postępowania karnego, którego koszty winien w związku z powyższym ponieść.