WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie – Wydział V Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSR Michał Bień

Protokolant stażysta Edyta Raś

po rozpoznaniu w dniu 04 kwietnia 2016 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa J. S. (1) i L. S. (1)

przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I.  pozbawia wykonalności w całości tytuł wykonawczy w postaci ban­kowego tytułu egzeku­cyjnego numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. wysta­wionego przez F. (...)opatrzonego sądową klauzulą wykonalności postanowie­niem Sądu Rejonowego w Tar­nowie Wydziału V Gospodarczego
z 12 maja 2015 r. wyda­nym pod sygnaturą akt V GCo 148/15;

II.  zasądza od strony pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej na rzecz po­wo­da J. S. (1) kwotę 2.809,50 (słownie: dwa tysią­ce osiemset dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej na rzecz po­wo­da L. S. (1) kwotę 2.809,50 (słownie: dwa ty­siące osiemset dziewięć złotych pięćdziesiąt groszy) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Michał Bień

sygn. akt V GC 842/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 04 kwietnia 2016 r.

I

Powodowie J. S. (1) i L. S. (1) wskazując jako stronę po­zwaną (...) Bank (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. wnieśli po­zew
o po­zbawienie w całości tytułu wykonaw­czego w postaci bankowego tytułu wy­konawczego numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. wystawionego przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną jako wierzyciela a opa­trzonego klauzulą wykonalności postanowieniem Sądu Rejono­wego w Tarno­wie Wydziału V Go­spodarczego z dnia 12 maja 2015 r. wydanym pod sygnaturą akt V GCo 148/15, o pozbawienie wykonalności postanowienia Sądu Rejonowego w Tar­nowie z dnia 19 lutego 2015 r. w części zasądzającej na rzecz strony pozwanej solidarnie od powodów J. S. (1) i L. S. (1) koszty postępowania oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów kosztów procesu według norm przepisanych.

Na uzasadnienie pozwu powodowie przyznali, iż w dniu 21 października 2010 r. J. S. (1) zawarł z (...) Bank (...) spółką akcyjną umowę kredytu. Przyznali również, że J. S. (1) otrzymał od strony pozwanej harmonogram spłat kredytu i zgodnie z tym harmonogramem realizował spłaty.

J. S. (1) i L. S. (1) wskazali, że strona pozwana pomimo za­spokojenia banku w całości sporządziła bankowy tytuł wykonawczy i wystąpiła do sądu o nadanie temu tytułowi wykonawczemu klauzuli wykonalności. W ban­kowym tytule wykonawczym strona pozwana określiła wartość przedmiotu sporu i wskazała, że zadłużenie kapitałowe wynosiło 14.544,73 zł, odsetki umowne 468,12 zł, opłaty prowizyjne 415,34 zł oraz odsetki karne do 19 lutego 2015 r.
w kwocie 79,73 zł.

Dalej powodowie podali, że na dzień 29 listopada 2011 r. zadłużenie po­woda J. S. (1) z odsetkami wynosiło 44.323,69 zł. W dniu 12 grudnia 2011 r. powód jednorazowo spłacił całą wymaganą umową kredytową kwotę
z odsetkami. Po wpłaceniu przez powoda stronie pozwanej całej należnej kwoty w dniu 12 grudnia 2011 r. zobowiązanie jako spełnione wygasło.

J. S. (1) i L. S. (1) podali dalej, że zarówno J. S. (1) jak
i strona pozwana byli przedsiębiorcami. Wniosek o nadanie bankowemu tytu­łowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności nosił datę 27 kwietnia 2015 r., dlate­go roszczenie strony pozwanej jako przedsiębiorcy uległo przedawnieniu na podstawie art. 118. k.c. najpóźniej w dniu 13 grudnia 2014 r. co do wszystkich kwot wymienionych w bankowym tytule wykonawczym.

Powodowie stwierdzili, że niedopuszczalnym było nadanie klauzuli wyko­nalności bankowemu tytułowi wykonawczemu w stosunku do L. S. (1), bowiem zakres uprawnień banku nie mógł wykraczać poza treść art. 5. ustawy Prawo bankowe, zaś wśród nich nie mieściło się poręczenie cywilne, co prowa­dziło do wniosku, że przyjmowanie poręczeń cywilnych nie stanowiło czynności bankowej. L. S. (1) nie była „osobą, która bezpośrednio z bankiem do­konała czynności bankowej” ani też roszczenie wobec poręczyciela na podsta­wie umowy poręczenia nie „wynikało bezpośrednio z czynności bankowej”. Po­wodowie powołując wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 kwietnia 2014 r. wydany pod sygnaturą akt V ACa 637/17 wskazali, że w tej sytuacji bank dochodzący swej należności od poręczyciela cywilnego nie był uprawnio­ny do skorzystania ze szczególnego trybu postępowania, jakim było wystawie­nie bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu na żądanie wierzyciela można nadać klauzulę wykonalności, gdyż nie mógł on się powoływać w bankowym tytule egzekucyjnym na podstawę odpowiedzialności dłużnika wynikającą z po­ręczenia cywilnego. W takim przypadku wierzyciel – bank mógł dochodzić swojej wierzytelności jedynie na drodze procesu cywilnego (k. 2 – 4).

W pisemnej odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Bank (...) spółka akcyjna wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz
o za­sądzenie od powodów na rzecz strony pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie pisemnej odpowiedzi na pozew strona pozwana pod­niosła, iż wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. a Sąd Rejonowy w Tarnowie Wydział V Gospodarczy nadał mu sądową klauzulę wykonalności. Roszczenie wynikające z bankowego tytułu egzekucyjnego numer (...) istniało zarówno w chwili jego wysta­wienia jak również kierowania wniosku do Sądu Rejonowego w Tarnowie celem nadania mu sądowej klauzuli wykonalności.

(...) Bank (...) spółka akcyjna powołując się na brzmienie art. 787. k.p.c. wskazała, że w swoim wniosku o nadanie klauzuli wykonalności wskazała, iż powódka L. S. (1) wyraziła zgodę na zawarcie kredytu i z tego względu wniosła o nadanie klauzuli wykonalności zgodnie z art. 787. k.p.c.

Nadto strona pozwana podała, że dowód wpłaty załączony do pozwu ze względu na swoją nieczytelność nie pozwalał (...) Bank (...) spółce akcyjnej zweryfikować twierdzeń powodów, czy taka wpłata faktycznie została doko­nana, wobec czego oczywistym było, że strona pozwana nie mogła się do niej ustosunkować. Strona pozwana stwierdziła, że wpłata w wysokości 44.323,69 zł dokonana 12 grudnia 2011 r. nie została zaksięgowana na poczet kredytu nu­mer (...) z dnia 19 października 2010 r.

(...) Bank (...) spółka akcyjna zaprzeczyła twierdzeniom powodów co do nieistnienia roszczenia jak również co do jego przedawnienia wskazując, że u­mowa kredytu numer (...) z dnia 19 października 2010 r. zawarta po­między powodem J. S. (1) a stroną pozwaną została rozwiązana przez bank w dniu 18 lutego 2015 r. w związku z brakiem terminowych wpłat, które do dnia wypowiedzenia umowy kredytu były uiszczane przez powoda ra­talnie aczkolwiek niezgodnie z harmonogramem (k. 68 – 70).

W piśmie procesowym z dnia 07 marca 2016 r. FM Bank PBP spółka ak­cyjna podała, że wpłata w kwocie 44.323,69 zł została zaksięgowana u powoda w dniu 12 grudnia 2011 r. na rachunku bankowym numer (...). Wskazany rachunek zgodnie z umową był rachunkiem rozli­czeniowym kredytobiorcy przeznaczonym do obsługi kredytu.

Strona pozwana podniosła, że zgodnie z § 9. ust. 1. umowy kredytu nu­mer (...) z dnia 19 października 2010 r. w zakresie nieuregulowanym umową zastosowanie znajdowały postanowienia obowiązującego regulaminu stanowiącego integralną część umowy oraz przepisy prawa polskiego. Nato­miast zgodnie z ust. 2. § 9. wskazanej umowy kredytobiorca potwierdził, iż o­trzymał regulamin „Tabelę Prowizji i Opłat bankowych pobieranych od przed­siębiorców (...) Bank spółkę akcyjną”, „Tabelę oprocentowania środków dla przedsiębiorców w (...) Bank spółkę akcyjną” i zapoznał się z ich postanowie­niami oraz że akceptował ich treść. Zgodnie z zapisami § 9. ust. 3. regulaminu kredytowania działalności gospodarczej stanowiącego załącznik do umowy kre­dytu numer (...) z dnia 19 października 2010 r. kredytobiorca zobo­wiązany był do zapewnienia na rachunku rozliczeniowym środków w kwocie wymaganej spłaty kredytu i w terminach ustalonych w umowie. W myśl § 9. ust. 6. regulaminu kredytowania działalności gospodarczej kredytobiorca miał prawo do wcześniejszej spłaty kredytu lub jego części. Z wyłączeniem kredytu w ra­chunku bieżącym kredytobiorca był zobowiązany do zawiadomienia banku
o takim zamiarze w formie pisemnego wniosku najpóźniej na 3 dni robocze przed zamierzonym terminem spłaty. Wniosek powinien zawierać kwotę spłaty. Za wcześniejszą spłatę kredytu bank miał prawo pobrać prowizję zgodnie z „Ta­belą Prowizji i Opłat bankowych pobieranych przez przedsiębiorców w (...) Banku spółce akcyjnej (tabela prowizji i opłat bankowych pobieranych od przedsiębiorców w (...) Banku spółce akcyjnej z 17 września 2010 r. – strona 8). Wreszcie zgodnie z § 9. ust. 7. przedmiotowego regulaminu brak zawiadomie­nia lub dochowania terminu, o którym mowa w ust. 6., skutkował rozliczeniem dokona­nej spłaty w terminach następnych, wynikających z harmonogramu spłat.

Strona pozwana wskazała, że w związku z tym, iż powodowie nie złożyli wymaganego wniosku w wymaganym terminie na podstawie zapisów umowy kredytu numer (...) z dnia 19 października 2010 r. i na podstawie za­pisów regulaminu kredytowania działalności gospodarczej, (...) Banku (...) spółka akcyjna dokonywała rozliczenia kredytu zgodnie z harmonogramem u­sta­no­wionym do umowy (k. 138 – 139).

II

Bezsporne w sprawie było, że J. S. (1) w dniu 19 października 2010 r. zawarł z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną umowę kredytu numer (...) (k. 2 – 4, k. 68 – 70, k. 73 – 77, k. 138 – 139). Nie było sporu co do tego, że w dniu 12 grudnia 2011 r. J. S. (1) wpłacił na rachunek bankowy (...) Banku (...) spółki akcyjnej kwotę 44.323,69 zł w celu całkowitej spłaty kre­dytu (k. 2 – 4, k. 8, k. 120, k. 123, k. 138 – 139, k. 140 – 178, k. 193 verte – 194, k. 194 – 194 verte). Poza sporem było, że w dniu 19 lutego 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna wystawił bankowy tytuł egzekucyjny obejmujący zo­bowiązanie J. S. (1) (k. 2 – 4, k. 68 – 70, odpis bankowego tytułu egze­kucyjnego numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. zalegający w ak­tach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 na k. 5 – 6). Bezsporne było, że pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna skierowała do Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego wniosek o nadanie bankowemu tytułowi egzeku­cyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. sądowej klauzuli wykonalności przeciwko J. S. (1) i jego małżonce L. S. (1) (k. 2 – 4, k. 68 – 70, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności zalegający w ak­tach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 na k. 2 – 4). Nie było sporu co do tego, że postanowieniem z dnia 12 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie Wydział V Gospodarczy nadał klau­zulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. przeciwko J. S. (1) oraz przeciwko jego małżonce L. S. (1) z ograniczeniem jej odpowiedzialności do ma­jątku objętego wspólnością majątkową uczestników postępowania (k. 2 – 4, k. 68 – 70, postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodar­czego zalegający w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospo­darczego o sygnaturze V GCo 148/15 na k. 24 – 24 verte).

Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił ponadto następujący stan fak­tycz­ny:

Powód J. S. (1) prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...).

Dowód: wydruk z (...) z dnia 02 listopada 2015 r. – k. 9.

W dniu 19 października 2010 r. J. S. (1) jako kredytobiorca zawarł
z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną mowę kredytu nazwaną umową o F.numer (...). Umowa została zawarta przez bank m. in. za pośrednictwem specjalisty ds. obsługi klienta (...) Banku (...) spółki akcyjnej
o na­zwisku K. B..

Dowód: odpis umowy o (...) kredyt numer (...)
z dnia 19 października 2010 r. – k. 73 – 76; odpis umowy o (...) kre­dyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. w aktach Sądu Re­jonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 zalegający na k. 7 – 10; przesłuchanie powoda J. S. (1) – k. 193 verte – 194.

Zgodnie z zapisem § 1. ust. 1. umowy kredytu strony zawarły umowę
o (...) Kredyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. na wa­runkach określonych w umowie i regulaminie kredytowania działalności gospo­darczej w (...)

W myśl § 1. ust. 2.1. umowy kredytu przyznana kwota kredytu łącznie
z finansowanym kosztem prowizji bankowej wynosiła 52.500,00 zł. W § 1. ust. 2.3. umowy kredytu określono okres kredytowania na 60 miesięcy od dnia pod­pisania umowy.

Zgodnie z § 9. ust. 1. umowy kredytu w zakresie nieuregulowanym umową zastosowanie znajdowały postanowienia obowiązującego regulaminu stanowiącego integralną część umowy oraz przepisy prawa polskiego. Zgodnie z § 9. ust. 2. umowy kredytu kredytobiorca potwierdził, iż otrzymał regulamin, „Tabelę prowizji i opłat bankowych pobieranych od przedsiębiorców w (...) Bank spółce akcyjnej”, „Tabelę oprocentowania środków dla przedsiębiorców w (...) Banku spółce akcyjnej” i zapoznał się z ich postanowieniami oraz, że zaakcep­tował ich treść.

Dowód: odpis umowy o (...) kredyt numer (...)
z dnia 19 października 2010 r. – k. 73 – 76; odpis umowy o (...) kre­dyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. w aktach (...)o sygnaturze V GCo 148/15 zalegający na k. 7 – 10.

J. S. (1) faktycznie otrzymał przy zawarciu umowy kredytu tabelę opłat i prowizji oraz regulamin dotyczący umów kredytu.

Dowód: przesłuchanie powoda J. S. (1) – k. 193 verte – 194.

Zgodnie z treścią § 9. ust. 3. regulaminu kredytowania działalności go­spodarczej w FM Banku kredytobiorca zobowiązany został do zapewnienia na rachunku rozliczeniowym środków w kwocie wymaganej spłaty kredytu i w ter­minach ustalonych w umowie.

W myśl § 9. ust. 6. regulaminu kredytowania kredytobiorca miał prawo do wcześniejszej spłaty kredytu lub jego części. Z wyłączeniem kredytu w ra­chunku bieżącym kredytobiorca był zobowiązany do zawiadomienia banku o ta­kim zamiarze w formie pisemnego wniosku najpóźniej na 3 dni robocze przed zamierzonym terminem spłaty. Wniosek powinien zawierać kwotę spłaty. Za wcześniejszą spłatę kredytu bank pobierał prowizję zgodnie z „Tabelą Prowizji
i opłat bankowych pobieranych od przedsiębiorców w (...) Bank spółki akcyjnej”.

Zgodnie z § 9.ust. 7. brak zawiadomienia lub dochowania terminu, o któ­rych mowa w ust. 6., skutkował rozliczeniem dokonanej spłaty w terminach na­stępnych wynikających z harmonogramu spłat.

Dowód: wydruk regulaminu kredytowania działalności gospodarczej – k. 94 – 102.

W załączniku do umowy o (...) kredyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. J. S. (1) złożył oświadczenie, że w zakresie rosz­czeń banku wynikającym z umowy poddał się egzekucji w trybie art. 97. ust. 1.
i ust. 2 ustawy Prawo bankowe oraz wyraził zgodę na wystawienie przez bank bankowego tytułu egzekucyjnego do łącznej kwoty 105.000,00 zł w przypadku nie wywiązania się z zobowiązań. Ponadto w załączniku tym określono, że bank miał prawo objąć bankowym tytułem egzekucyjnym obok wierzytelności kapita­łowych wynikających z udzielonego kredytu także należne odsetki i koszty związane z realizacją umowy oraz wszelkie koszty związane z windykacją na­leżności banku z umowy do dnia zapłaty całego roszczenia objętego bankowym tytułem egzekucyjnym. Zgodnie z treścią oświadczenia podpisanego przez J. S. (1) bank został uprawniony do wystąpienia o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności do dnia 19 października 2018 r.

Dowód: odpis załącznika numer 1 do umowy o (...) kredyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. – k. 72; odpis załączni­ka numer 1 do umowy o (...) kredyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 zalegający na k. 11.

W piśmie datowanym na dzień 20 października 2010 r. L. S. (1) złożyła oświadczenie, iż wyraziła zgodę na zaciągnięcie zobowiązań przez mał­żonka J. S. (1) na podstawie umowy (...) Kredyt numer (...) w związku z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej.

Dowód: odpis pisemnego oświadczenia „zgoda małżonka kredyto­biorcy” z dnia 20 października 2010 r. – k. 78; odpis pisemnego oświad­czenia „zgoda małżonka kredytobiorcy” z dnia 20 października 2010 r.
w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sy­gnaturze V GCo 148/15 zalegający na k. 12.

J. S. (1) dokonywał wpłat rat kredytu zgodnie z harmonogramem spłat do umowy kredytowej numer (...) zawartej w dniu 21 paździer­nika 2010 r.

Dowód: wydruk harmonogramu spłat – k. 7; wydruk wyciągu za okres od 21 października 2010 r. do 18 stycznia 2016 r. – k. 80 – 93; wy­druk spłat – k. 112; wydruk historii rachunku za okres od 19 października 2010 r. do 07 marca 2016 r. – k. 140 – 177.

W piśmie z dnia 05 grudnia 2011 r. J. S. (1) zwrócił się do (...) Banku (...) spółki akcyjnej z wnioskiem o wcześniejszą spłatę całości pozostałej czę­ści kredytu wynoszącej na 05 grudnia 2011 r. kwotę 44.323,69 zł. J. S. (1) otrzymał kopię wniosku o wcześniejszą spłatę kredytu podpisaną przez K. B., tj. tę samą osobę, która zawierała w imieniu banku umowę kredytu a której podpis widniał również na odpisach dokumentów związanych
z zawarciem kredytu. We wniosku została wskazana data 12 grudnia 2011 r. ja­ko data dokonania wpłaty na poczet całego zadłużenia wynikającego z umowy kredytu.

Dowód: odpis wniosku o wcześniejszą spłatę kredytu – k. 191; prze­słuchanie powoda J. S. (1) – k. 193 verte – 194.

W dniu 12 grudnia 2011 r. J. S. (1) dokonał wpłaty na rachunek ban­kowy (...) Banku spółki akcyjnej w kwocie 44.323,69 zł zaznaczając w tytule operacji, że przekazanie tej kwoty nastąpiło tytułem całkowitej spłaty kredytu
z umowy numer (...).

Dowód: odpis pokwitowania wpłaty gotówkowej z dnia 12 grudnia 2011 r. – k. 8; odpis historii transakcji – k. 120; pokwitowanie wpłaty – k. 123; wydruk historii rachunku – k. 140 – 177; przesłuchanie powoda J. S. (1) – k. 193 verte – 194; przesłuchanie powódki L. S. (1) – k. 194 – 194 verte .

W dniu 19 lutego 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w War­szawie wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny numer (...) prze­ciwko dłużnikowi J. S. (1) wynikający z umowy kredytu numer (...) z dnia 19 października 2010 r., w którym wskazano, że wysokość zo­bowiązania dłużnika według stanu na dzień 19 lutego 2015 r. wynosiła łącznie 15.507,92 zł i obejmowała:

⚫

kapitał w kwocie 14.544,73 zł

⚫

odsetki umowne w kwocie 468,12 zł za okres od dnia 19 paździer­nika 2010 r. do dnia 17 lutego 2015 r.

⚫

opłaty i prowizje w kwocie 415,34 zł

⚫

odsetki karne według stopy 16,00 % za okres od dnia 19 paździer­nika 2010 r. do dnia 19 lutego 2015 r. w kwocie 79,73 zł

Ponadto w bankowym tytule egzekucyjnym stwierdzono, że bankowi od kapitału w kwocie 14.544,73 zł od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia zapłaty przysługiwały dalsze odsetki, których stopa procentowa w stosunku rocznym równa była czte­rokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP. Na dzień wystawie­nia bankowego tytułu egzekucyjnego wysokość odsetek karnych wynosiła 12,00 %. W bankowym tytule egzekucyjnym znalazło się oświadczenie, zgodnie z któ­rym roszczenie banku wynikające ze zobowiązania dłużnika było wymagalne,
a egzekucja tego zobowiązania miała być prowadzona na rzecz banku, który wy­stawił bankowy tytuł egzekucyjny.

Dowód: odpis bankowego tytułu egzekucyjnego numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 zalegający na k. 5 – 6.

W piśmie z dnia 27 kwietnia 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna wnio­sła do Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. sądowej klauzuli wykonalności przeciwko dłużnikowi J. S. (1) i przeciwko małżonkowi dłużnika A. S. z o­graniczeniem jej odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością ustawową małżonków.

Dowód: wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytu­łowi egzekucyjnemu w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 zalegający na k. 2 – 4.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydział V Gospodarczy w Tarnowie z dnia 12 maja 2015 r. w jego punkcie I nadał klauzulę wykonalno­ści bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. wystawionemu przez wierzyciela (...) Bank (...) spółkę akcyjną obejmującemu zobowiązanie dłużnika J. S. (1) wynikające z tytułu umowy o kredyt numer (...) z dnia 19 października 2010 r. do zapłaty kwoty 15.507,92 zł w tym kwoty 14.544,73 zł tytułem należności głównej, kwoty 468,12 zł tytułem odsetek umownych naliczonych za okres od dnia 19 paździer­nika 2010 r. do dnia 17 lutego 2015 r., kwoty 415,34 zł tytułem opłat i prowizji
i kwoty 79,73 zł tytułem odsetek karnych według stopy 16,00 % za okres od dnia 19 października 2010 r. do dnia 19 lutego 2015 r. wraz z dalszymi odsetka­mi liczonymi od kwoty 14.544,73 zł od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia zapłaty, któ­rych stopa procentowa w stosunku rocznym równa była czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP z ograniczeniem egzekucji do kwoty 105.000,00 zł. W jego punkcie II nadano klauzulę wykonalności banko­wemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. wy­stawionemu przez wierzyciela (...) Bank (...) spółkę akcyjną obejmują­cemu zobowiązanie dłużnika J. S. (1) wynikające z tytułu umowy o kre­dyt nu­mer (...) z dnia 19 października 2010 r. do zapłaty kwoty 15.507,92 zł w tym kwoty 14.544,73 zł tytułem należności głównej, kwoty 468,12 zł tytułem odsetek umownych naliczonych za okres od dnia 19 paździer­nika 2010 r. do dnia 17 lutego 2015 r., kwoty 415,34 zł tytułem opłat i prowizji, kwoty 79,73 zł tytułem odsetek karnych według stopy 16,00 % za okres od dnia 19 paździer­nika 2010 r. do dnia 19 lutego 2015 r. wraz z dalszymi odsetkami liczonymi od kwoty 14.544,73 zł od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia zapłaty, któ­rych stopa pro­centowa w stosunku rocznym równa była czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP z ograniczeniem egzekucji do kwoty 105.000,00 zł także przeciwko małżonce dłużnika L. S. (1) z ogranicze­niem jej odpo­wiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową uczestników postę­powania. W punkcie III postanowienia zasądzono od uczest­ników J. S. (1) i L. S. (1) solidarnie na rzecz wierzyciela (...)kwotę 177,00 zł tytułem zwrotu kosztów po­stępowania.

Dowód: postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności bankowe­mu tytułowi egzekucyjnemu w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie Wy­działu V Gospodarczego o sygnaturze V GCo 148/15 zalegające na k. 24 – 24 verte .

Powyższy stan faktyczny sprawy sąd uznał w części za bez­sporny na podstawie art. 229. k.p.c.

Strony zgodnie przyznały, że J. S. (1) w dniu 19 października 2010 r. zawarł z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną umowę kredytu numer (...). Nie było pomiędzy stronami sporu co do tego, że w dniu 12 grudnia 2011 r. J. S. (1) wpłacił na rachunek bankowy FM Banku (...) spółki akcyj­nej kwotę 44.323,69 zł w celu całkowitej spłaty kredytu. Strony nie spierały się również co do tego, że w dniu 19 lutego 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny obejmujący zobowiązanie J. S. (1). Bezsporne było również, że pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna skierowała do Sądu Rejonowego w Tarnowie Wydziału V Go­spodarczego wniosek o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. sądowej klauzuli wykonalności prze­ciwko J. S. (1) i jego małżonce L. S. (1). Nie było sporu co do tego, że postanowieniem z dnia 12 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie Wydział V Gospodarczy nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi eg­zekucyjnemu numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. przeciwko J. S. (1)oraz przeciwko jego małżonce L. S. (1) z ogranicze­niem jej odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową mał­żeńską.

Okoliczności powyższe zostały przytoczone przez obydwie strony w sa­mym pozwie jak i w pisemnej odpowiedzi na pozew oraz w dalszym piśmie pro­cesowym strony pozwanej z dnia 07 marca 2016 r. Jako że przyzna­nie powoła­nych okoliczno­ści wy­ni­ka­jących z o­świad­czeń obu stron zawartych w po­zwie i w pisemnej odpowiedzi na pozew oraz w dalszym piśmie procesowym nie budziło w świetle prze­prowadzo­nego po­stępowania dowodowe­go wąt­pliwo­ści, o­ko­licz­ności te zostały uznane za praw­dziwe. Dlatego też, zwa­żywszy na za­sadę wy­rażoną w art. 229. k.p.c., fakty te sąd uznał za udowod­nione.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w części na podstawie do­kumentów i odpisów dokumentów oraz wydruków zgromadzonych w toku po­stępowania do­wo­dowego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz for­mie.

Dowody tak z dokumentów jak i z odpisów dokumentów urzędowych oraz z dokumentów i odpisów doku­mentów prywatnych sąd uznał w ca­łości za autentyczne i wia­ry­godne. Żadna ze stron ich nie kwestionowała, tak pod względem popraw­ności formal­nej jak i materialnej. Nie u­jawniły się też ja­kie­kolwiek okoliczności podwa­żające moc dowo­dową tych do­ku­mentów, które na­leżałoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­menty urzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i złożenia zawartego w nim oświadczenia przez o­sobę, która podpi­sała dokument prywatny ( vide: T. Ere­ciński, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Ko­men­tarz. Część pierwsza. Postę­powanie rozpoznaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczające. Tom 1”, wydanie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzruszone. Dokumenty urzędo­we zostały spo­rządzone zgod­nie z wła­ściwy­mi prze­pisami przez powo­ła­ne do tego or­gany państwowe i w zakresie ich kom­pe­tencji, w związku z czym w świetle art. 244. § 1. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c. stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei dokumenty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświad­czenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.). Wy­druki natomiast stanowiły dowód co do istnienia zapisu komputero­wego o określonej treści, która została w nich za­warta, w chwili dokonywania wydruku (k. 309. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.) ( vide: wyrok Sądu Apelacyj­nego w Krakowie z dnia 08 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 1399/12, nie publ., LEX numer 1362755).

Osobnego omówienia wymagał natomiast odpis dokumentu wniosku
o wcześniejszą spłatę kredytu z datą 05 grudnia 2011 r. złożony przez powoda J. S. (1) na rozprawie w dniu 04 kwietnia 2016 r.

Dokument prywatny jakkolwiek nie został wyposażony w domniemanie prawne zgodności jego treści z rzeczywistym stanem, to jednak może stanowić samodzielny środek dowodowy i w oparciu o jego treść sąd ma możliwość wy­rokowania. Dokument prywatny pozostaje jednym z dowodów wymienionych
w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak jak wszystkie inne do­wody ( vide: art. 233. § 1. k.p.c.). Może zatem stanowić podstawę ustaleń fak­tycz­nych i wyrokowania ( vide: wyrok i uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 30 czerwca 2004 r., sygn. akt IV CK 474/03, publ. OSNC 2005 r., nr 6, poz. 113, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., sygn. akt IV PR 200/85, publ. OSNCP 1986 r., nr 5, poz. 84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 października 2000 r., sygn. akt I CKN 804/98, nie publ., LEX nr 50890).

Dokument prywatny w świetle brzmienia art. 253. k.p.c. ma znacznie mniej­szą moc dowodową, jeżeli miałby świadczyć na rzecz strony, która go sporządziła. Ma za to dużą wartość dowodową, jeśli pochodzi od osoby trzeciej, niezwiązanej ze stronami i od nich niezależnej. Założyć bowiem można wów­czas, że intencją wystawcy takiego dokumentu nie było wzmocnienie bądź też osłabienie którejkolwiek ze stron postępowania ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 2002 r., sygn. akt I CKN 1280/2000, nie publ., LEX nr 78358). Dokumenty te względnie ich odpisy jak i wydruki ze względu na brak domniemania zgodności z rzeczywi­stym stanem jako doku­men­ty prywatne podlegały ocenie sądu wedle reguł sta­tuowanych przepisem art. 233. § 1. k.p.c. Skoro bowiem dokument prywatny nie korzysta z domnie­mania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, to każda osoba mająca
w tym interes prawny może twierdzić i do­wodzić, że treść złożo­nych oświad­czeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu ( vide: postanowienie Sądu Najwyż­szego z dnia 15 kwietnia 1982 r., sygn. akt III CRN 65/82, nie publ., LEX nr 8414).

Takim dokumentem prywatnym w przedmiotowej sprawie był co prawda pochodzą­cy od powoda J. S. (1) doku­ment w postaci pisemnego wnio­sku o wcześniejszą spłatę kredytu, który wszakże obejmował również podpis tej samej osoby, która m. in. za bank zawarła umowę kredytu z J. S. (1). Strona pozwana w toku postępowania mocy dowodowej odpisu tego dokumen­tu w postaci odpisu wniosku o wcześniejszą spłatę kredytu nie pod­ważyła. Na rozprawie nie stawił się przedstawiciel strony pozwanej ani jej pełnomocnik w o­sobie radcy prawnego prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy ani nie usprawiedliwił swojej nieobecności (k. 190, k. 193). W kontekście konsekwent­nych twierdzeń powodów co do spłaty kredytu oraz w związku z treścią przesłu­chania powodów w tym w szczególności J. S. (1) nie znalazł sąd pod­staw do tego, aby mieć jakiekolwiek zastrzeżenia zarówno co do treści odpisu wniosku o wcześniejszą spłatę kredytu jak i co do autentyczności odpisu tego wniosku. Odpis tego dokumentu wyraźnie wskazywał, że wniosek o wcześniej­szą spłatę pozostałej do zapłaty części kredytu rzeczywiście powstał i co więcej znalazł się w (...) Bank (...) spółce akcyjnej i to na kilka dni przed dniem 12 grudnia 2011 r., tj. przed dniem dokonania jednorazowej wpłaty na poczet tego zadłużenia.

Czyniąc ustalenia faktyczne celem merytorycznego rozstrzygnięcia spra­wy sąd oparł się na przesłuchaniu powodów J. S. (1) i L. S. (1). Zeznania powodów brzmiały jasno, i logicznie a ponadto zostały złożone w spo­sób sponta­niczny. Zeznania powodów były w zasadzie zbieżne ze sobą, wza­jemnie ze sobą korespondowały i uzupełniały się z pozostałym zgromadzo­nym w sprawie materiałem dowodo­wym. Sąd nie dopatrzył się wewnętrznych sprzecz­ności w treści depozycji powodów, którzy w sposób przekonywający odpowiadali na zadawane pytania. Powodowie konsekwentnie podtrzymywali tezę o zapłacie środków pieniężnych w celu wywiązania się z zobowiązania wynikającego z umowy kredytu zawartej z (...) Bankiem (...) spółka akcyjną, co znajdowało potwierdzenie zarówno w oryginale jak i odpisie pisemnego pokwi­towania wpłaty kwoty 44.323,69 zł ale i w wydruku historii rachunku przedsta­wionego przez sam bank.

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania przedstawiciela strony pozwanej, gdyż zgło­szone pozostałe środki dowodo­we pozwoliły wyjaśnić fakty istotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy (art. 299. k.p.c. w zw. z art. 227. k.p.c.) a po­nadto żadna ze stron takiego środka dowodowego nie zaoferowała.

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało w całości na uwzględnie­nie.

Powodowie J. S. (1) oraz L. S. (1) wystąpili z żądaniem po­zbawienia w całości wykonalności bankowego tytułu egzekucyjnego numer (...) z dnia 19 lutego 2015 r. wystawionego przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną z siedzibą w Warszawie jako wierzyciela, któremu to tytułowi egzekucyjnemu Sąd Rejonowy w Tarnowie Wydział V Gospodarczy postano­wieniem z dnia 12 maja 2015 r. wydanym w sprawie prowadzonej pod sygnatu­rą akt V GCo 148/15 nadał klauzulę wykonalności obejmującą zobowiązanie J. S. (1) jako dłużnika i L. S. (1) jako małżonki dłużnika oraz o po­zbawienie wykonalności postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 15 maja 2015 r. w części zasądzającej solidarnie od J. S. (1) i L. S. (1) koszty postępowania na podstawie art. 840. § 1. k.p.c.

Zgodnie z art. 840. § 1. k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części, albo jego ograniczenia w przypadku zaistnienia wskazanych w tym przepisie prze­słanek.

I tak stosownie do treści art. 840. § 1. pkt 1) k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części, albo jego ograniczenia, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje ist­nienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzecze­niem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście.

W myśl z kolei art. 840. § 1. pkt 2) dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orze­czenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Wreszcie w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części może również małżonek, przeciwko któ­remu sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie art. 787. k.p.c., jeżeli wy­każe, że egzekwowane świadczenie wierzycielowi nie należy się, przy czym małżonkowi temu przysługują zarzuty nie tylko z własnego prawa, lecz także zarzuty, których jego małżonek wcześniej nie mógł podnieść [art. 840. § 1. pkt 3) k.p.c.].

Przepis art. 840. § 1. k.p.c. expressis verbis określa, jakiego rodzaju prze­słanki winny zostać spełnione a następnie wykazane, aby powództwo
o pozbawienie wyko­nalności tytułu wykonawczego mogło zostać uwzględnione.

Generalnie istotą powództwa opozycyjnego z art. 840. k.p.c. jest wykaza­nie, że sam tytuł wykonawczy nie odpowiada istotnemu i rzeczywistemu stano­wi rzeczy. Powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności jed­nak nie prowadzi do ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy zakoń­czonej prawomocnym lub natychmiast wykonalnym orzeczeniem sądowym, ma ono na celu pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego a nie podwa­żenie treści orzeczenia sądowego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Przed­miotem sporu w sprawach z powództwa z art. 840. k.p.c. jest wykonal­ność ty­tułu wykonawczego. Zasadność roszczenia stwierdzonego orzeczeniem sądo­wym może być rozpatrywana tylko na podstawie zdarzeń, które nastąpiły po wydaniu orzeczenia sądowego, nie może więc być oparte na zarzutach po­prze­dzających wydanie tytułu egzekucyjnego.

Dłużnik zgodnie z brzmieniem art. 840. § 1. pkt 1) k.p.c. może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności. Cel, jakim jest z reguły trwałe uniemożliwienie przeprowadzenia w całości lub w części egzekucji ze wskazanego przez powoda tytułu egzekucyjnego, może być osią­gnięty wówczas, gdy dłużnik wykaże nieistnienie zdarzenia, na którym oparto wydanie klauzuli wykonalności. Zaprzeczenie tym zdarzeniom może obejmo­wać takie okoliczności, które wskazują, że określony tytuł nie powinien być o­patrzony klauzulą wykonalności, jako niepodlegający wykonaniu lub niespeł­niający warunków przepisanych prawem egzekucyjnym ( vide: Komentarz do art. 840 Kodeksu postępowania cywilnego, Tadeusz Żyznowski, LEX 2014, Nr 171047).

Stosownie do treści art. 840. § 1. pkt 2) k.p.c. okoliczności, które są istotne dla rozstrzygnięcia muszą wskazywać na:

⚫

wygaśnięcie zobowiązania,

⚫

niemożność egzekwowania.

Określanie „zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane” oznaczało, że ustawodawca miał na myśli jedynie okoliczności o charakterze z materialnoprawnym.

Dłużnik banku także może wytoczyć powództwo przeciwegzekucyjne przewidziane w art. 840. k.p.c., przy czym w przypadku powództwa skierowa­nego przeciwko bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oparte ono może być na art. 840. § 1. pkt 1) k.p.c. Jakkolwiek bowiem art. 840. § 1. pkt 2) k.p.c. daje podstawę do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w przypadku za­istnienia zdarzenia prowadzącego do wygaśnięcia zobowiązania, którego stwierdzenie istnienia nastąpiło w kwestionowanym tytule wykonawczym, to jednak co do zasady pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w sądową klauzulę wykonal­ności w wypadku spełnienia świadczenia może nastąpić na podstawie art. 840. § 1. pkt 1) k.p.c. Dłużnik może wówczas zaprzeczyć treści takiego tytułu egze­kucyjnego, którego nie chroni powaga rzeczy osądzonej. W powództwie tym dłużnik banku może zatem podnieść wszelkie zarzuty materialnoprawne doty­czące wierzytelności banku objętej bankowym tytułem egzekucyjnym zaopa­trzonym w sądową klauzulę wykonalności. Chodzi tu o zarzuty powstałe przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego zarówno przed nadaniem klau­zuli wykonalności, jak i po jej nadaniu. W rachubę mogą wchodzić np. zarzuty nieistnienia roszczenia banku lub też istnienia roszczenia w mniejszym rozmia­rze i wysokości niż ujęte w tytule, a także brak wymagalności roszczenia (po­mimo umieszczenia w bankowym tytule egzekucyjnym oświadczenia banku in­nej treści) ( vide: H. Pietrzkowski, „Kodeks postępowania cywilnego. Komen­tarz. Część trzecia. Postępo­wanie egzekucyj­ne”, Wydawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, Warszawa 2006 r., ss. 190 – 191, teza 5 do art. 840; Komentarz do art. 840 Kodeksu postępowania cywilnego, Tadeusz Żyznowski, LEX 2014, nr 171047, Kodeks postepowania Cywilnego. Komentarz do art. 840. red. prof. dr hab. Andrzej Zieliński, dr hab. Kinga Flaga-Gieruszyńska, Wydawnictwo C.H. Beck, wydanie 8., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. akt III CZP 78/03, publ. OSG 2004 r., nr 9, poz. 124). Dłużnik powinien wytoczyć powództwo przeciwegzekucyjne, jeżeli przeczy okolicznościom stwier­dzonym w dokumentach będących podstawą nadania bankowemu tytu­łowi eg­ze­kucyjnemu klauzuli wykonalności (choćby nie kwestionował samych doku­mentów) ( vide: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do art. 840, red. prof. dr hab. Andrzej Marciniak, prof. dr hab. Kazimierz Piasecki, Wydaw­nictwo C.H. Beck, wydanie 6.). Co więcej „dłużnik banku może wytoczyć prze­ciwko bankowi powództwo przeciwegzekucyjne, w którym może podnieść wszelkie zarzuty materialnoprawne dotyczące wierzytelności banku, objętej bankowym tytułem egzekucyjnym zaopatrzonym w sądową klauzulę wykonal­ności. Chodzi tu o zarzuty powstałe przed wystawieniem bankowego tytułu eg­zekucyjnego, przed wydaniem klauzuli wykonalności i po jej wydaniu. W grę mogą wchodzić np. zarzuty nieistnienia roszczenia banku lub istnienia roszcze­nia w mniejszej wysokości niż ujęte w tytule, nienastąpienia wymagalności roszczenia. W razie postawienia kredytu w stan wymagalności, przyznano dłuż­nikowi nawet prawo powoływania się na zdarzenia sprzed powstania tytułu wy­konawczego, prawo przeczenia zdarzenia, na którym oparto jego wykonalność” (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt V ACa 637/14, nie publ., LEX nr 1679913).

Powodowie J. S. (1) i L. S. (1) podnieśli w pozwie, że rosz­czenie wynikające z umowy o (...) Kredyt numer (...) zostało
w pozostałym zakresie, w jakim jeszcze nie doszło do jego zaspokojenia, w ca­łości spłacone w dniu 12 grudnia 2011 r.

Na podstawie poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych należało stwier­dzić, że kredyt wynikający z umowy o (...) Kredyt numer (...) zawartej pomiędzy J. S. (1) a (...)w dniu 19 października 2010 r. przy uwzględnieniu poczynionych przez powoda spłat rat kapitału i odsetek był spłacany oraz że pozostała do zapłaty część kredytu w wysokości 44.323,69 zł została spłacona w dniu 12 grudnia 2011 r. Okoliczność uiszczenia tej kwoty w ostateczności pozostała bezsporna. Wynikało to zarówno z dokumentów przedłożonych przez powodów w postaci pokwitowania wpłaty, wydruku stwierdzającego polecenie wykonania przelewu jak też z wydruku w postaci historii rachunku przedstawionego przez stronę po­zwaną.

(...) Bank (...) spółka akcyjna powołując się natomiast na brzmienie § 9. regulaminu kredytowania działalności gospodarczej podała, że dokonywała roz­liczenia wpłaty kwoty 44.323,69 zł w taki sposób, jaki wynikał z warunków umowy kredytu i harmonogramu spłat a zatem w taki sposób, że kwota ta trak­towana była jako swego rodzaju „nadpłata” z upływem następnych kolejnych miesięcy a kwota kredytu była pomniejszona o kolejne raty. Jednakże w toku postępowania powód na rozprawie w dniu 04 kwietnia 2016 r. przedłożył odpis wniosku o wcześniejszą spłatę kredytu z dnia 05 grudnia 2011 r., który został podpisany przez pracownika banku. Co więcej z treści odpisu wniosku wyni­kało, że na wniosku został uczyniony podpis przez tego samego pracownika banku, który w imieniu (...) Bank (...) spółki akcyjnej zawarł z J. S. (1)umowę kredytu. Jak wynikało z zeznań powoda J. S. (1) oryginał tego wniosku został wysłany za pośrednictwem operatora pocztowego obowią­zanego do świadczenia usług powszechnych do (...) Banku (...) spółki akcyjnej, zaś jego kopia pokwitowana przez pracownika banku (co istotne, tego samego pracownika banku, który podpisywał dokumenty związane z zawarciem umowy) została odesłana J. S. (1). W związku z tym sąd doszedł do wnio­sku, że bank został poinformowany poprzez złożenie stosownego wniosku
o zamiarze wcześniejszej spłacie kredytu. W samym wniosku podana została przy tym kwota spłaty jak i data, w której przekazanie środków na zaspokojenie pozostałej wierzytelności (...) Banku (...) spółki akcyjnej miało nastąpić i, co wynikało z innych środków dowodowych, rzeczywiście nastąpiło.

Zważywszy przy tym na zaoferowane przez strony i przeprowadzone do­wody należało przy tym stwierdzić, iż strona pozwana nie zaprzeczyła sku­tecz­nie, że powód zaniechał złożenia wniosku o wcześniejszą spłatę kredytu zgod­nie z § 9. regulaminu, zaś „reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być ro­zumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spo­czywa on na stronie powo­do­wej. Jeżeli strona powodowa udowod­niła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasad­nia­ją­cych jej zdaniem oddalenie powództwa” (tak Sąd Najwyż­szy w wyro­ku z dnia 20 kwietnia 1982 r., sygn. akt I CR 79/82, nie publ., LEX nr 8416). Jeżeli zatem J. S. (1) przedstawił środki dowodowe w postaci odpisów doku­men­tów prywatnych, któ­rych treść uzasadniała roszczenie, to (...) Bank (...) spółka akcyjna powinna przy­najm­niej podważyć prawdzi­wość wniosków wynikających z odpisów tych dokumentów przedstawionych w późniejszym toku postępowa­nia przez powodów, co spowo­dowałoby, iż ciężar dowodu znów spocząłby na powodach zgodnie z tre­ścią art. 6. k.c. Strona pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika
w ­sobie radcy prawnego nie stawiła się jednak na rozprawie pomimo prawidło­wego zawiadomienia, nie usprawiedliwiła również swojej nieobecności.

Sąd uznał przy tym, iż nie ma pod­staw do dalszego uzu­pełnienia z urzędu postępowa­nia dowodowego. W tym zakresie sąd nie mógł wyręczać strony
i niejako w za­stępstwie przeprowadzać taki dowód, gdyż takie postępowanie by­łoby sprzeczne z zasadą kontradyktoryjności. Zgodnie ze sta­nowiskiem Sądu Naj­wyższego „od 1 lipca 1996 r. wskutek zmiany treści art. 232 KPC oraz skre­śle­nia § 2 w art. 3 KPC nastąpiło zniesienie zasady odpo­wie­dzialności sądu za wynik postępowania dowodowego” (tak Sąd Naj­wyższy w wyroku z dnia 07 października 1998 r. sygn. akt II UKN 244/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 20, poz. 662 i w wyroku z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt II UKN 615/99, publ. OSNAP 2002 r., nr 1, poz. 24). Rola sądu w sprawie winna ogra­niczać się jedy­nie do pozostawania obiektywnym arbitrem w sporze stron (za­sada kontradyk­toryjno­ści). Sąd jedynie wyjątkowo może wy­kazywać inicjatywę dowodową, spoczywającą cały czas na stronach pod groźbą przegrania proce­su. Zdanie powyższe pozostaje w pełni zgodne z przy­jętą linią orzecznictwa i wykładnią Sądu Naj­wyższego, w myśl której „możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wska­zanego przez strony nie oznacza, że sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynność strony. Jedynie w szczególnych sytu­acjach procesowych o wyjątkowym charakterze sąd powi­nien skorzystać ze swojego upraw­nienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232. k.p.c.)” (tak Sąd Naj­wyż­szy w wyroku z dnia 05 listopada 1997 r., sygn. akt III CKN 244/97, publ. OSNC 1998 r., nr 3, poz. 52). Brak postępowania dowodo­wego prowadzonego z u­rzę­du był przy tym usprawiedliwiony w świetle poglądu Sądu Najwyższego, w myśl któ­re­go „działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu nie wska­za­nego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 kpc dopusz­czalne tylko w wy­jąt­kowych sytu­acjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiek­tywi­zowanej oce­nie przekonania o konieczności jego prze­prowadzenia” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 września 1998 r., sygn. akt II UKN 182/98, publ. OSNAP 1999 r., nr 17, poz. 556). Pogląd ten pozostaje tym bardziej ak­tualny w świetle obecnie obowiązującego kodeksu postępowa­nia cywilnego a w szczególności w kontekście zmian wprowadzonych ustawą z dnia 02 lipca 2004 r. o zmianie u­sta­wy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 172 poz. 1804).

Nadto podzielić należało pogląd, iż jeżeli powództwo zwalcza tytuł egze­kucyjny, który nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej (np. ugoda sądowa lub ugoda zawarta przed sądem polubownym, akt notarialny), jego podstawą fak­tyczną można uczynić zdarzenia poprzedzające lub towarzyszące powstaniu tytułu egzekucyjnego, które podważają powstanie stwierdzonego nim zobowią­zania. W takim powództwie można zaprzeczyć temu, by doszło do zdarzenia od którego uzależnione było powstanie zobowiązania wobec wierzyciela. W proce­sie wszczętym przez dłużnika w związku z wniesieniem powództwa opozycyj­nego, a dotyczącym tytułów wykonawczych, które nie korzystają z powagi rze­czy osądzonej obowiązuje nadal podstawowa norma dotycząca rozkładu cięża­ru dowodu (art. 6. k.c.). Wierzyciel egzekwujący wierzytelność po nadaniu tytu­łowi egzekucyjnemu niebędącemu orzeczeniem sądowym klauzuli wykonalno­ści ma obowiązek wykazać, że zaistniały zdarzenia prowadzące do jej powsta­nia, jeśli w powództwie opozycyjnym wniesionym na podstawie art. 840. § 1. pkt 1) k.p.c. przeczy temu dłużnik ( vide: Postępowanie zabezpieczające i egzeku­cyjne, Sądowe Komentarze Tematyczne pod. red. J. Ignaczewskiego, wydanie 2.).

Zważywszy na powyższe rozważania przy uwzględnieniu tego, iż z prze­prowadzonego postępowania dowodowego wynikało, że roszczenie stwierdzo­ne bankowym tytułem wykonawczym a wynikające z u­mowy kredytu z dnia 21 października 2010 r. uprzednio wygasło wobec zapłaty w dniu 12 grudnia 2011 r. kwoty 44.323,69 zł, która to kwota winna była zostać zaliczona na poczet spłaty całej pozostałej jeszcze niespłaconej części kredytu, to tytuł wykonawczy należało pozbawić wykonalności w całości. Strona pozwana nie wykazała przez cały czas trwania postępowania, aby wierzytelność objęta bankowym tytułem egzekucyjnym opatrzonym sądową klauzulą wykonalności, rzeczywiście istniała w chwili wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego. Nie mógł sąd przyjąć przy tym stanowiska przeciwnego, skoro w dniu 12 grudnia 2011 r. nastąpiła zapłata całej do tej pory jeszcze nie spłaconej części środków uzyskanych przez powoda J. S. (1) na podstawie umowy kredytu, co doprowadziło do wygaśnięcia zobowiązania.

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 8.036,00 zł, składały się opłata od pozwu w kwocie 785,00 zł (pokwitowania wpłaty na okładce akt, k. 10) oraz wynagrodzenia profesjonal­nych pełnomocników stron okre­ślone we­dług stawki minimal­nej obliczonej od warto­ści przedmiotu sprawy, tj. w kwotach po 2.400,00 zł w tym w przypadku każdego z dwojga powodów liczone osobno na rzecz każdego z nich a także koszty opłaty skar­bo­wej od odpisów doku­mentów stwier­dzających u­stanowienie zawodowych pełnomocników proceso­wych stron w kwo­tach po 17,00 zł (k. 5, k. 6, k. 71 – 72).

Powstania innych kosztów postępowania żadna ze stron nie wykazała
i nie żądała ich zasądzenia.

Sąd postanowił obciążyć stronę pozwaną całością kosztów procesu
w łącz­nej kwocie 8.036,00 zł związanych z wnie­sieniem pozwu przez zawodo­we­go peł­nomocnika powodów jak i pisemnej odpowiedzi na pozew przez zawo­dowego pełnomocnika strony pozwanej oraz zasądzić od na rzecz powoda J. S. (1) kwotę 2.809,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – stanowiącą sumę kosztów zastępstwa procesowego odpowiadającą wynagrodzenie zawo­dowego pełnomocnika powoda, opłaty skarbowej od odpisu dokumentu peł­no­moc­nictwa oraz połowy opłaty od pozwu a także na rzecz powódki L. S. (2)­bieraj również w kwotę 2.809,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – stano­wiącą sumę kosztów zastępstwa procesowego w postaci wynagrodzenia zawo­dowego pełnomocnika powódki, opłaty skarbowej od odpisu dokumentu peł­nomoc­nictwa oraz połowy opłaty od pozwu.

Jednocze­śnie kwota 8.036,00 zł wskazana wyżej wyra­żała całość kosz­tów procesu na zasadzie unifikacji i kon­centracji roz­strzygnię­cia o kosztach po­stę­powa­nia. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania powin­no bowiem zna­leźć wyraz w o­rze­czeniu kończącym postę­powanie i dotyczyć co do zasady wszystkich kosz­tów powstałych w związku z prowadzonym postępo­waniem cy­wilnym. Wynikało to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosztów postępowania wyra­żonej w art. 108. § 1. k.p.c.

Zasądzenie na rzecz każdego z powodów kosztów zastępstwa proce­sowego w postaci wynagrodzenia ich zawodowego pełnomocnika znajdowało uzasadnienie w treści stanowiska Sądu Najwyższego zgodnie z którym „art. 106 [105. § 2.] k.p.c. ma zastosowanie w wypadkach, gdy współuczestnictwo ma miejsce po stronie przegrywającej proces, nie ma natomiast zastosowania w sy­tuacji odwrotnej, tj. gdy współuczestnictwo zachodzi po stronie wygrywającej.
W tym wypadku mają zastosowanie ogólne zasady o kosztach procesu i każda z osób wygrywających proces ma prawo żądać zwrotu kosztów niezbędnych do celowej obrony” (tak Sąd Najwyż­szy w orzeczeniu z dnia 19 grudnia 1950 r., sygn. akt C 181/50, publ. NP 1951 r., nr 11, s. 4; za J. Gudowskim, „Ko­deks postę­po­wania cywilnego – tekst, orzecz­nictwo, piśmiennictwo”, Wydaw­nictwo Praw­nicze sp. z o.o., Warszawa 1998 r., tom 1, s. 218, teza 1 do art. 105).

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w senten­cji na podstawie 840. § 1. pkt 1) k.p.c. jak i art. 6. k.c. oraz art. 232. k.p.c.
a także w oparciu o pozostałe wskazane w treści uza­sadnienia przepisy po­wództwo uwzględniając poprzez pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalno­ści w całości.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98. § 1. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 99. k.p.c. i art. 108. § 1. k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i na podstawie art. 13. ust. 1. i art. 18. ust. 1. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosz­tach sądowych
w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.)
w oparciu o § 6. pkt 5) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. rozpo­rządze­nia Mi­nistra Spra­wie­dliwo­ści z dnia 28 wrze­śnia 2002 r. w spra­wie opłat za czynno­ści adwo­kac­kie oraz po­noszenia przez Skarb Pań­stwa kosztów nieo­pła­conej po­mocy praw­nej udzielo­nej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.) jak
i w zw. z § 6. pkt 5) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. roz­porządze­nia Ministra Spra­wie­dliwo­ści z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynno­ści rad­ców praw­nych oraz pono­sze­nia przez Skarb Państwa kosztów po­mocy prawnej udzielo­nej przez radcę prawnego ustano­wio­nego z u­rzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm.) i w zw. z § 21. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwo­ści z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800) oraz w zw. z § 21. rozporządzenia Ministra Sprawie­dliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1804) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o o­płacie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 783
z późn. zm.).