UZASADNIENIE

Powódka O. T. wniosła do tutejszego Sądu pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3.360,00 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2015 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że łączyła ją z pozwaną spółką umowa o pracę na czas określony do 31 października 2018 r. Umowa o pracę została rozwiązana bez podania przyczyny i nie wypłacono jej odprawy pieniężnej. Powódka w piśmie z dnia 4 maja 2015 r. wyjaśniła, że nie wnosi o odszkodowanie z tytułu wypowiedzenia jej umowy o pracę, lecz o odprawę pieniężną.

W odpowiedzi na pozew /k. 19/ pozwana spółka, działając przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwana wyjaśniła, że w dniu 26 marca 2015 r. nastąpiła zmiana nazwy pozwanej na (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Odnośnie żądania odprawy pieniężnej, pozwana wskazała, że roszczenie to przysługuje wyłącznie w sytuacji rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika. Powodem rozwiązania umowy o pracę z powódką była niesatysfakcjonująca ocena pracy powódki. Pozwana wskazała, że decyzja zakończenia współpracy z powódką wynikała przede wszystkim z faktu nienależytego wykonywania przez powódkę powierzonych jej czynności, licznych zastrzeżeń przełożonych oraz kontrahenta pozwanej, w którego obiekcie powódka wykonywała czynności pracownika ochrony, co do pracy powódki, niespełnianiu wymogów kontrahenta.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest spółką prowadzącą działalność w różnych miastach P., m.in. na terenie G.. Pozwana świadczy usługi m.in. w zakresie ochrony obiektów w stosunku do podmiotów zewnętrznych. Pod G., w miejscowości B., pozwana ochrania obiekt - Centrum (...). Około 40 pracowników pozwanej świadczy pracę na obiekcie w B..

Pozwana spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników.

(okoliczności bezsporne;

dowód: wniosek o zatrudnienie – k. 50;

zeznania świadka K. Z. – k. 68v)

O. T. była zatrudniona przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od 1 listopada 2011 r. do 25 października 2014 r.

Przez cały okres zatrudnienia pracowała na stanowisku pracownika ochrony.

W ostatnim okresie stosunek pracy powódki wynikał z umowy o pracę na czas określony od dnia 1 listopada 2013 r. do 31 października 2018 r. Powódka świadczyła pracę przy ochronie obiektu Centrum (...) w B..

Pracodawca nie miał zastrzeżeń co do jakości pracy powódki.

W dniu 9 października 2014 r. zostało powódce wręczone wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia.

Wynagrodzenie powódki obliczane na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop wynosiło 1.680,00 zł.

(okoliczności bezsporne;

dowód: umowa o pracę z 1.11.2013 r. – k. 4, 37;

pismo rozwiązujące umowę o pracę z 7.10.2014 r. – k. 5, 53;

świadectwo pracy – k. 6;

zaświadczenie o zarobkach – k. 54;

zeznania świadka K. Z. – k. 68-68v.)

Powódka wystąpiła do pracodawcy z wnioskiem o wypłatę odprawy pieniężnej. Pismem z dnia 27 marca 2015 r. otrzymała odpowiedź odmowną. Wskazano, że „brak podstawy prawnej uniemożliwia wypłatę odprawy pieniężnej”.

(okoliczność bezsporna;

dowód: pismo z 27.03.2015 r. – k. 9)

W okresie wypowiedzenia powódce umowy o pracę sytuacja finansowa pozwanego była dobra.

Pozwana spółka nie zgłosiła do urzędu pracy procedury zwolnień grupowych w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Nie były dokonywane zwolnienia grupowe pracowników.

(okoliczności bezsporne;

dowód: pismo Powiatowego Urzędu Pracy w G. z 24.06.2015 r. – k. 67)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz zeznania świadka K. Z..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. Z.. Zeznania te są jasne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

W toku postępowania przed Sądem zostały przeprowadzone wszystkie dowody wnioskowane przez obie strony. Sąd nie znalazł podstaw do dopuszczenia z urzędu dowodu w postaci przesłuchania stron, bądź przesłuchania innych świadków niż wnioskowani przez strony. Przepisy kodeksu postępowania cywilnego nakładają na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Sąd może wprawdzie podejmować inicjatywę dowodową z urzędu, ale należy zauważyć, że postępowanie w przedmiotowej sprawie toczyło się w trybie postępowania uproszczonego, które z założenia jest postępowaniem, które winno być przeprowadzone w sposób sprawny i w możliwie krótkim czasie. Pełnomocnik pozwanej, obecny na pierwszym terminie rozprawy, nie zgłosił żadnych nowych wniosków dowodowych, mimo poznania stanowiska powódki wyrażonego podczas informacyjnego wysłuchania. Na drugi termin rozprawy za pozwaną nikt się nie stawił, mimo prawidłowego powiadomienia. Nie istniały podstawy do odraczania rozprawy po raz kolejny, co spowodowałoby nieuzasadnioną zwłokę w rozpoznaniu sprawy.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w niniejszej sprawie powódka O. T. domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 3.360,00 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej. Regulacja prawna odnośnie odprawy pieniężnej znajduje się w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844; dalej: ustawa o zwolnieniach grupowych).

Ustawa o zwolnieniach grupowych przewiduje dwa rodzaje zwolnień uzasadniających wypłatę odprawy pieniężnej, a mianowicie: zwolnienia grupowe oraz indywidualne zwolnienia z przyczyn niedotyczących pracowników. Pierwszą kategorię reguluje przepis art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, zgodnie z którym przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:

1) 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,

2) 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,

3) 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników

- zwanego dalej "grupowym zwolnieniem".

Indywidualny tryb zwolnień przewidziany został w art. 10 ustawy
o zwolnieniach grupowych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 tej ustawy przepis art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1 ustawy.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki z art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych.

Bezspornym jest, że ustawa o zwolnieniach grupowych ma zastosowanie do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Pozwana spółka jest bowiem dużym pracodawcą i zatrudnia zdecydowanie więcej niż 20 pracowników. U pozwanej nie miały miejsca zwolnienia grupowe, o jakich mowa w art. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych.

W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dało jednak podstawę do przyjęcia, że ziścił się warunek do wypłaty odprawy pieniężnej, zawarty w art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych, zgodnie z którym przyczyny niedotyczące pracownika stanowiły wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy O. T..

Pracodawca w żaden sposób nie wyjaśnił powódce przyczyn wypowiedzenia jej umowy o pracę. Z uwagi na fakt, że umowa łącząca powódkę z pozwaną była umową na czas określony, pracodawca nie miał obowiązku podania przyczyny wypowiedzenia w piśmie wypowiadającym powódce umowę. Przyczyny te nie zostały także wyjaśnione powódce ustnie.

O. T. wysłuchana informacyjnie przez Sąd wyjaśniła, że nie zgłaszano nigdy zastrzeżeń co do jakości jej pracy, a jej współpraca z pracodawcą układała się dobrze. Nie wiedziała dlaczego wypowiedziano jej umowę o pracę.

Pozwana spółka nie wykazała natomiast okoliczności powołanych przez nią w odpowiedzi na pozew, takich jak: niesatysfakcjonująca ocena pracy powódki, nienależyte wykonywanie przez powódkę powierzonych jej czynności, liczne zastrzeżenia przełożonych oraz kontrahenta pozwanej co do pracy powódki, niespełnianie wymogów kontrahenta. Pozwana nie przedłożyła żadnych dokumentów, które mogłyby, chociaż pośrednio, potwierdzić te okoliczności. Pozwana nie wykazała, aby powódce została wymierzona jakaś kara porządkowa, by upomniano ją na piśmie lub ustnie, by zgłaszano ustne zastrzeżenia co do jakości jej pracy. Nie został zgłoszony przez pozwaną dowód z zeznań świadków, którzy potwierdziliby te zarzuty.

Sąd przeprowadził na rozprawie dowód z zeznań świadka wnioskowanego przez pozwaną, który miał potwierdzić powołane w odpowiedzi na pozew okoliczności. Z zeznań świadka K. Z., przełożonego powódki, wynika jednak, że nie wie on nic o tym, aby były jakieś zastrzeżenia co do jakości pracy powódki. Świadek podał również, że nie wie nic na temat tego, aby powódce udzielono kiedyś nagany bądź by nie otrzymała ona premii.

Powódka wysłuchana informacyjnie podała, że z zasłyszanych plotek słyszała, że przyczyną rozwiązania z nią umowy mogły być jej nieobecności w pracy. Sąd nie wziął jednak pod uwagę tej okoliczności, gdyż nie powoływała się na nią pozwana. Pozwana spółka ani w odpowiedzi na pozew, ani na rozprawie nie wskazywała na usprawiedliwione nieobecności powódki w pracy, jako na współprzyczynę wypowiedzenia. Ponadto, nie każda, nawet dłuższa, nieobecność pracownika w pracy stanowi powód do rozwiązania z nim umowy o pracę. Co więcej, świadek K. Z. zeznał, że u pozwanego często zdarzały się nieobecności kobiet z powodu zwolnień lekarskich. Świadek, będący przełożonym powódki, nie pamiętał dokładnie faktu nieobecności w pracy powódki, ani długości tej nieobecności. Należy zauważyć, że skoro przełożony nie pamięta w ogóle przebywania przez powódkę na zwolnieniu lekarskim, to nieobecność ta nie stanowiła dla pracodawcy dużej niedogodności ani nie dezorganizowała w dużym stopniu działalności pozwanej. Świadek, zajmujący kierownicze stanowisko u pozwanej, wyraził ocenę, że „byłoby niehumanitarne żeby zwolnienia lekarskie wpływały na zwolnienie z pracy.”

Należy również zaznaczyć, że pozwana nie wskazała, aby zatrudniła inną osobę w miejsce powódki, co mogłoby pośrednio wskazywać na fakt niezadowolenia pracodawcy z pracy powódki, a nie likwidacji etatu. Opierając się na fakcie nie powołania się przez pozwaną na argumencie zatrudnienia innej osoby w miejsce powódki oraz pośrednio na zeznaniach świadka, który podał, że „raczej nikt nie został zatrudniony na miejsce powódki”, można przyjąć, że nikt nie został zatrudniony na miejsce powódki.

Podsumowując, w ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie nie wyjaśniło jaka była faktyczna przyczyna wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Tym niemniej, skoro powódka nie poznała tej przyczyny i twierdziła, że po jej stronie nie istniały żadne okoliczności, które mogły skutkować wypowiedzeniem jej umowy o pracę, to na pracodawcy spoczywał ciężar wykazania, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę była inna niż leżąca wyłącznie po stronie pracodawcy. Pozwana spółka nie wykazała, aby istniały powody rozwiązania umowy z powódką inne niż leżące po stronie pracodawcy. Nie można w tym zakresie uznać za wystarczające nie popartych żądnym dowodem twierdzeń zawartych w odpowiedzi na pozew o niezadowoleniu z pracy powódki. Nie potwierdził tych okoliczności świadek powołany przez pozwaną, ani inne dowody zawnioskowane przez strony, przeprowadzone na rozprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 w zw.
z art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych zasądził od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powódki O. T. kwotę 3.360,00 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2015 roku do dnia zapłaty. Powódka przepracowała u pozwanej ponad 2 lata, zgodnie zatem z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, należała jej się odprawa pieniężna w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia. Za podstawę naliczenia odprawy Sąd przyjął wysokość wynagrodzenia powódki wskazaną w piśmie pracodawcy - zaświadczenie o zarobkach z dnia 27 maja 2015 r. /k. 54/.

Na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd orzekł, iż koszty procesu ponosi pozwany.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (dalej: uoks) Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 100,00 zł (sto złotych zero groszy) tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona. Wysokość opłaty określono na podstawie art. 28 pkt 2 uoks.

Sąd na skutek przeoczenia nie nadał wyrokowi w punkcie I. rygoru natychmiastowej wykonalności do wysokości pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki na podstawie art. 477² § 1 k.p.c. Żadna ze stron nie wnosiła o uzupełnienie wyroku w tym zakresie.

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Lubińska
Protokolant:	stażysta Ewelina Fabińska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE