WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Dariusz Wiśniewski

Protokolant Joanna Radziszewska

przy udziale Prokuratora Jerzego Fiedoruka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 6 i 30 maja 2016 roku

sprawy:

W. T. , syna J. i M. z domu J., urodzonego w dniu (...) w B.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 27 listopada 2015 roku w B. posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze co najmniej 0,97 grama, z tym, że posiadał 0,97 grama ziela konopi innych niż włókniste oraz 0,43 grama suszu stanowiącego mieszankę ziela konopi innych niż włókniste i tytoniu, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, a zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw.
z art. 64 § 1 k.k. ,

I.  Oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, z tym, że kwalifikuje go z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. – i za to na mocy art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdzialaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go, a na mocy art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1 i 3 i § 1b oraz art. 35 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym oraz obowiązku powstrzymania się od używania środków odurzających.

II.  Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek torebki z zawartością suszu oraz skręta, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych numer II/705/15/N na karcie 79 akt sprawy pod pozycjami 1 i 2, oraz zarządza ich zniszczenie.

III.  Na mocy art. 63 § 1 i § 5 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu zatrzymanie w okresie od godziny 17:40 w dniu 27 listopada 2015 roku do godziny 13:30 w dniu 28 listopada 2015 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

IV.  Zwalnia oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, obciążając nimi rachunek Skarbu Państwa.

Sędzia :

II K 84/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 listopada 2015 roku około godziny 17:40 policjanci z Komendy Powiatowej Policji w B. przeprowadzali kontrolę klatek schodowych i piwnic bloku przy ulicy (...) w B.. Ich zainteresowanie wzbudziły odgłosy muzyki dobiegające ze znajdującego się w piwnicy pomieszczenia suszarni, przekształconego w siłownię. Kiedy zbliżali się do niego korytarzem, ze środka wyszło dwóch mężczyzn – W. T. i M. L.. Na widok policjantów W. T. odrzucił na podłogę torebkę foliową z zawartością 0,97 grama ziela konopi innych niż włókniste. Funkcjonariusze Policji wprowadzili obu wyżej wymienionych mężczyzn do pomieszczenia siłowni, gdzie ćwiczył S. S., i przystąpili do przeszukania. W toku tej czynności W. T. rzucił na ziemię tak zwanego skręta, stanowiącego mieszankę ziela konopi innych niż włókniste oraz tytoniu o łącznej wadze 0,43 grama.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: protokoły przeszukania (k. 2 – 6), protokół użycia testera narkotykowego (k. 18), dokumentację fotograficzną (k. 19 – 21, 30, 40 – 42, 45), protokoły oględzin (k. 38 – 39, 43 – 44), opinię z zakresu badań chemicznych (k. 66 – 68), opinię z zakresu badań toksykologicznych (k. 84 – 85), a także zeznania D. D. (k. 120o – 121) i R. M. (k. 151o – 152).

W. T. zarzucono popełnienie czynu z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Oskarżony przyznał się do winy. Wyjaśnił (k. 26 – 26o, 120o), że w dniu 27 listopada 2015 roku ćwiczył w pomieszczeniu siłowni w bloku przy ulicy (...) w B. z M. L. i S. S.. Miał przy sobie torebkę z zielem konopi i skręta wykonanego z tego samego środka odurzającego. Około godziny 17:40 postanowił udać się do domu na obiad. Wraz z nim pomieszczenie siłowni opuścił M. L.. Na korytarzu piwnicznym natknęli się na ubranych po cywilnemu policjantów. Na ich widok wyrzucił rękawiczkę skórzaną, w której znajdowała się torebka z zielem konopi. Funkcjonariusze Policji wprowadzili ich obu do siłowni i zaczęli ich przeszukiwać. Wtedy wyrzucił na podłogę skręta. Oskarżony podkreślił, że narkotyki posiadał na własne potrzeby, bo „czasem lubi sobie zapalić”.

Sąd zważył, co następuje:

Wina W. T. jest bezsporna.

Funkcjonariusze Policji w osobach D. D. i R. M. precyzyjnie opisali przebieg zajścia z dnia 27 listopada 2015 roku, w tym okoliczności zabezpieczenia małej torebki z zawartością suszu i tzw. skręta, na ich oczach wyrzuconych przez oskarżonego. Ich zeznania jawią się jako spójne i konsekwentne, wzajemnie się uzupełniają i z pozytywnym skutkiem poddają się weryfikacji przez pryzmat zasad logiki oraz wskazań doświadczenia życiowego, a przy tym nie były kwestionowane przez W. T., toteż Sąd obdarzył je przymiotem wiarygodnych. Depozycje policjantów zostały udokumentowane protokołami przeszukania oskarżonego i pomieszczenia piwnicznej siłowni, jak też protokołami użycia testera narkotykowego oraz oględzin zabezpieczonych rzeczy, które to czynności uzupełniono materiałami poglądowymi.

Z opinii biegłego z zakresu badań chemicznych wynika, że w zabezpieczonej torebce foliowej znajdowało się ziele konopi innych niż włókniste o wadze 0,97 grama, a skręt był mieszaniną tego ziela i tytoniu, o łącznej wadze 0,43 grama. Opinia biegłego z zakresu badań toksykologicznych wykazała zaś, że obie zabezpieczone substancje wystarczały do efektywnego odurzenia się: w torebce znajdowało się co najmniej 5 dawek ziela konopi, a w skręcie – 1 dawka tego narkotyku. Obie powyższe opinie są jasne oraz kompletne, wydane zostały przez osoby o odpowiedniej wiedzy specjalistycznej, a zawarte w nich wnioski – których oskarżony nie kwestionował – oparto na logicznej argumentacji, przeto Sąd w całości je podzielił.

W toku postępowania w charakterze świadków przesłuchani zostali także M. L. (k. 10o), O. C. (k. 63o) i S. S. (k. 151o), ale ich zeznania nie wniosły do sprawy niczego istotnego i nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W. T. był w przeszłości dwukrotnie karany sądownie (k. 52 – 53). Wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 13 września 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt (...) został skazany za przestępstwa z art. 58 ust. 1 i 2 oraz z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył – w (...) w okresie od dnia 17 lipca 2013 roku do dnia 17 stycznia 2014 roku. Z kolei wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 15 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt (...) skazano go za czyny z art. 62 ust. 1 i z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w zw. z art 12 k.k.) na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby, i karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda (to orzeczenie uprawomocniło się z dniem 23 kwietnia 2013 roku; k. 59 – 60).

Reasumując, zebrany w tej sprawie materiał dowodowy dał podstawę do przyjęcia, że W. T. w dniu 27 listopada 2015 roku w B., wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze co najmniej 0,97 grama, przy czym miał 0,97 grama ziela konopi innych niż włókniste (w torebce foliowej) oraz 0,43 grama suszu (w tzw. skręcie) stanowiącego mieszankę ziela konopi innych niż włókniste i tytoniu, co – z uwagi na ilość, rodzaj i cel posiadania narkotyku – stanowiło wypadek mniejszej wagi, zaś czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne. W. T. zrealizował zatem swoim zachowaniem ustawowe znamiona występku z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. Kwalifikację czynu z aktu oskarżenia należało przy tym uzupełnić o art. 4 § 1 k.k., albowiem ustawa karna obowiązująca w dacie czynu przypisanego oskarżonemu, w szczególności w zakresie regulacji odnoszącej się do wymierzonej mu kary, była korzystniejsza od ustawy karnej obowiązującej w dacie orzekania, co nakładało na Sąd obowiązek zastosowania ustawy wcześniejszej.

Prokurator domagał się nałożenia na oskarżonego kary grzywny, ale wobec faktu, że W. T. nie posiada stałej pracy, pozostając na utrzymaniu rodziców, i nie ma żadnego majątku (k. 27, 104 – 105), postulat ten nie mógł zyskać akceptacji Sądu. Obrońca oskarżonego domagał się umorzenia postępowania w trybie art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, jednak zastosowanie tej instytucji wymagało zaistnienia łącznie dwóch przesłanek:

⚫

sprawca posiadał środki odurzające w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek,

⚫

okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości, przemawiają za niecelowością orzeczenia wobec sprawcy kary.

Tymczasem, chociaż nie ulega wątpliwości, że W. T. posiadał środki odurzające w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek, to jednak nie sposób przyjąć, że okoliczności czynu, którego się dopuścił, i stopień jego społecznej szkodliwości przemawiają za niecelowością orzeczenia w stosunku do niego kary. Podkreślić należy, że mimo stosunkowo młodego wieku, oskarżony był już dwa razy karany sądownie za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przypisanego mu w tym postępowaniu występku dopuścił się w warunkach recydywy, a zarazem pozostając w okresie próby. W swoich wyjaśnieniach przyznał, że od dłuższego czasu zażywa środki odurzające, wyrażając zarazem przekonanie, że „marihuana mu nie szkodzi”. Wskazać w związku z tym wypada, że specjalista terapii uzależnień, który rozmawiał z oskarżonym, nie stwierdził u niego wprawdzie uzależnienia od środków psychoaktywnych, ale rozpoznał szkodliwe używanie przez niego marihuany, zalecając skierowanie go na krótkoterminową terapię (...) (k. 133 – 146). Powyższe przemawia za przyjęciem, że występek przypisany W. T. cechuje się dość wysokim stopniem społecznej szkodliwości, zaś całokształt okoliczności tego czynu uzasadnia wymierzenie oskarżonemu kary.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że adekwatną reakcją na zachowanie oskarżonego jest orzeczenie wobec niego kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a także obowiązku powstrzymania się od używania środków odurzających. Okolicznością obciążającą była tu, w szczególności, uprzednia karalność W. T., w tym za przestępstwa podobne, jak też działanie w okresie próby, w warunkach powrotu do przestępstwa, i z jawnym lekceważeniem norm prawnych. Za przesłanki obciążające Sąd uznał z kolei: młody wiek oskarżonego, przyznanie się do winy oraz wyrażenie żalu i skruchy, a także ilość i rodzaj narkotyków, posiadanych na własne potrzeby. Sąd nie stracił z pola widzenia faktu, iż oskarżony ma zaburzenia wzroku i słuchu, a do dnia 30 sierpnia 2016 roku będzie przebywał za granicą, w związku z podjęciem pracy sezonowej (k. 115 – 119). Obowiązek wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne może być jednak odroczony do czasu powrotu oskarżonego do kraju, a sam fakt podjęcia przez W. T. pracy sezonowej daje podstawę do przyjęcia, iż będzie on w stanie wykonać obowiązek pracy nałożony przez Sąd (zwłaszcza, że w swoich wyjaśnieniach wyraził on gotowość do wykonywania prac społecznych).

Zgodnie z treścią art. 63 § 1 i § 5 k.k., na poczet orzeczonej kary zaliczono okres zatrzymania W. T. (k. 16 – 17).

O zabezpieczonych dowodach rzeczowych rozstrzygnięto w myśl art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Kierując się dyspozycją art. 624 § 1 k.p.k., Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, obciążając nimi rachunek Skarbu Państwa. Sąd uznał bowiem, że skoro W. T. nie posiada istotnego majątku, nie uzyskuje regularnych dochodów, pozostając na utrzymaniu rodziców, poniesienie powyższych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Sędzia :