UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 września 2015 roku

Pozwem z dnia 9 grudnia 2014 roku Miasto S. W. Zarząd (...) w W. wniosło o zasądzenie od pozwanego J. K. kwoty 270,40 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od kwoty 270,40 zł od dnia 20 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany w dniu 5 kwietnia 2014 roku korzystał z komunikacji miejskiej nie posiadając ważnego dokumentu przewozu i nie uregulował związanej z tym należności ( pozew k 5-8).

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny (sygn. akt VI Nc-e 1814606/14) nakazał pozwanemu J. K. zapłacić powodowi kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami umownymi i kosztami procesu (nakaz zapłaty k. 9).

W dniu 29 grudnia 2014 roku pozwany J. K. w skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 18 grudnia 2014 roku podniósł, że pozew o zapłatę jest bezprzedmiotowy, ponieważ uregulował on swoją należność względem powoda (dowód: sprzeciw od nakazu zapłaty k. 10).

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny na podstawie art 50536 § 1 k.p.c. w związku z utratą mocy nakazu zapłaty wobec skutecznego złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty przez pozwanego przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla m.st. Warszawy w W. (postanowienie z dnia 14 stycznia 2015 r. - k. 20).

W toku postępowania powód podtrzymał swoje dotychczasowe żądanie (pozew- k. 27-30).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 kwietnia 2014 roku kontroler Zarządu (...) w W. wystawił J. K. wezwanie do zapłaty nr (...), do uiszczenia należności za przewóz w wysokości 4,40 zł oraz opłaty dodatkowej w wysokości 266 zł. Z wezwania do zapłaty wynika, że J. K. syn W. i J., posiadający nr pesel (...), legitymujący się dowodem osobistym (...), w dniu 5 kwietnia 2014 roku o godzinie 20:48, korzystał z przejazdu autobusem komunikacji miejskiej nr 128 w strefie 1, na odcinku (...), którego odbiór pozwany potwierdził własnym podpisem ( wezwanie do zapłaty nr (...) k. 28).

Pismem z dnia 6 maja 2014 roku Zarząd (...) wezwał pozwanego J. K. do zapłaty należności w kwocie 276,24 zł (dowód: wezwanie do zapłaty k. 12).

W dniu 29 grudnia 2014 roku powód J. K. przelewem bankowym wpłacił na konto bankowe powoda kwotę 276,24 zł tytułem uiszczenia należności zgodnie z wezwaniem do zapłaty nr (...) (dowód: potwierdzenie przelewu k. 11).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o złożone w toku postępowania dokumenty w formie kserokopii dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem tj. wezwań do zapłaty, których moc dowodowa nie była kwestionowana przez strony. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu, stąd też były przydatne dla poczynienia na ich podstawie powyższych ustaleń.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 774 k.c., przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Przepisy kodeksu cywilnego o umowie przewozu mają moc ograniczoną, bowiem stosuje się je w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odmiennymi przepisami (art. 775 k.c.). Podstawowym aktem pozakodeksowym dotyczącym przewozu jest ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, która reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników (art. 1 ust. 1 - Dz.U. z 2012 r. nr 1173, j.t.). Ustawa ta ma, zatem zastosowanie również do transportu miejskiego świadczonego przez powoda. Stosownie do art. 16 ust. 1 pr. przew. umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Podstawę prawną, żądania strony powodowej stanowi art. 33a ust. 3 pr. przew., w myśl którego w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty, który konkretyzują regulacje zawarte w uchwale nr XVI/301/2011 Rady m. st. W. z dnia 26 maja 2011 roku w sprawie opłat za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. W..

Z analizy materiału dowodowego złożonego do akt sprawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że pozwany J. K. korzystał z komunikacji miejskiej, nie posiadając ważnego dokumentu przewozu i nie uregulował związanych z tym należności. Tym samym w świetle przywołanych przepisów przyjąć trzeba, że pozwany zawarł z Miastem S. W. Zarządem (...) w W. umowę przewozu oraz nie uiścił należności za przewóz. W toku postępowania pozwany nie kwestionował ani faktu korzystania z komunikacji miejskiej bez ważnego dokumentu przewozu ani wysokości dochodzonego roszczenia. Dodatkowo pozwany w dniu 29 grudnia 2014 roku uiścił należność w wysokości 276,24 zł na rzecz powoda tytułem zapłaty zadłużenia wynikającego z wezwania do zapłaty nr (...). Kwota uiszczone przez pozwanego na rzecz powoda w całości pokryła dochodzone przez niego należności w niniejszym postępowaniu.

W świetle powyższego uznać należało, że pozwany spełnił świadczenie i powództwo należało oddalić.

SSR Paweł Szymański

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.