Sygn. akt II K 464/14
Dnia 29 grudnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński
Protokolant – st. sekret. sąd. Urszula Ekstowicz, Anna Rogojsza, sekr. sąd. Aneta Dybikowska, Oksana Mądra
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.– Janusza Wałach, Mileny Markowskiej
po rozpoznaniu w dniach 20.02.2015 r., 20.03.2015 r., 24.04.2015 r., 29.05.2015 r., 27.07.2015 r., 09.10.2015 r., 19.10.2015 r., 17.11.2015 r., 17.12.2015 r., 29.12.2015 r. sprawy
1. P. P. (1)
urodz. (...) w G.
syna Z. i E. zd. W.
2. A. C. (1)
urodz. (...) w G.
syna A. i J. zd. R.
3. M. B. (1)
urodz. (...) w G.
syna J. i D. zd. B.
4. L. K. (1)
urodz. (...) w G.
syna J. i H. zd. (...)
oskarżonych o to, że:
I. W dniu 26 października 2014 r. w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w rozboju na osobie K. F. (1), poprzez używanie przemocy polegającej na rzucaniu w w/w przedmiotu przypominającego swoim wyglądem kij bejsbolowy, a następnie po przewróceniu go na ziemię i zadawanie uderzeń nogami po całym ciele oraz zapewniając przewagę strony atakującej wzięli udział w jego pobiciu powodując obrażenia ciała w postaci urazu lewego oczodołu i krwiaka lewego ucha, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku opisanego w art. 157§1 kk, a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki H. o wartości 120 zł. Na szkodę wymienionego, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 280§1 kk w zb. z art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, zaś wobec P. P. (1) o czyn z art. 280§1 kk w zb. z art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk
a nadto: P. P. (1) oraz A. C. (1) o to, że
II. W dniu 26 października 2014 r. w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia ciągnika rolniczego marki U. (...) p o wartości 6.000 zł. na szkodę Z. F. (1) przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyśle przestępstwo podobne
tj. o czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk zaś wobec P. P. (1) o czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk
a nadto: M. B. (1) oraz L. K. (1) o to, że
III. W dniu 26 października 2014 r. w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia ciągnika rolniczego marki U. (...) p o wartości 6.000 zł. na szkodę Z. F. (1) oraz wspólnie i porozumieniu usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenie motoru typ C. marki A. o wartości 1.500 zł. na szkodę C. L.
tj. o czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk
a nadto: P. P. (1) o to, że
IV. W okresie do 1 lutego 2014 r. do dnia 29 lipca 2014 r. w m. Ś. (...)gm. G. znęcał się fizycznie i psychicznie nad konkubiną K. B. i małoletnią J. B. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe podczas których wyzywał słowami wulgarnymi i obraźliwymi, groził pozbawieniem życia, zadawał K. B. uderzania rękoma po całym ciele, dusił rękoma chwytając szyję, ciągał za włosy, zaś małoletnią J. B. kopał nogami, ciągał za włosy oraz za uszy i ubranie,
tj. o czyn z art. 207§1 kk
V. W dniu 29.07.2014 r. w m. Ś. gm. G. wbrew przepisom ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste ujętych w wykazie środków odurzających z grupy I-N i IV-N o wadze 114,415 grama netto,
tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2015 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.)
VI. W dniu 04.07.2014 r. w m. G. na ul. (...) kierował w ruchu lądowym samochodem marki M. o nr rej. (...) pomimo orzeczonego wyrokiem SR Giżycko V Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia 24.02.2014 r. sygn. VK 18/14 zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk
VII. W dniu 01.10.2014 r. w m. K. gm. P. kierował w ruchu lądowym samochodem marki A. o nr rej. (...) pomimo orzeczonego wyrokiem SR w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia 24.02.2014 r. sygn. VK 18/14 zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk
VIII. W dniu 17.10.2014 r. w G. na ul. (...) kierował w ruchu lądowym samochodem marki A. o nr rej. (...) pomimo orzeczonego wyrokiem SR w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia 24.02.2014 r. sygn. VK 18/14 zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk
IX. W dniu 26.10.2014 r. na trasie G.- Ś. i z powrotem na trasie Ś.-G. kierował w ruchu lądowym samochodem marki A. o nr rej. (...) pomimo orzeczonego wyrokiem SR w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia 24.02.2014 r. sygn. VK 18/14 zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk
X. W dniu 26.10.2014 r. ponownie na trasie G.- Ś. i z powrotem na trasie Ś.-G. kierował w ruchu lądowym samochodem marki A. o nr rej. (...) pomimo orzeczonego wyrokiem SR w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia 24.02.2014 r. sygn. VK 18/14 zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk
a nadto: A. C. (1) o to, że
XI. W dniu 26.10.2014 r. w Ś. gm. G. uderzając drewnianym kijem w karoserie samochodu marki V. (...) nr rej. (...) dokonał umyślnego uszkodzenia tego pojazdu powodując straty w wysokości 2.000 zł. na szkodę M. B. (2),
tj. o czyn z art. 288§1 kk
1. Oskarżonych P. P. (1), M. B. (1) i L. K. (1) odnośnie czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia uznaje za winnych tego, że w dniu 26 października 2014 roku w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu oraz z A. C. (1) po uprzednim rzuceniu przez P. P. (1) przedmiotem przypominającym kij bejsbolowy w K. F. (1), który w wyniku otrzymanego uderzenia nim w głowę przewrócił się i następnie kopaniu leżącego po całym ciele wzięli udział w jego pobiciu, w wyniku którego doznał on obrażeń ciał w postaci: urazu lewego oczodołu i krwiaka lewego ucha a nadto został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157§1 kk tj. czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 158§1 kk i za to skazuje:
a) P. P. (1) na podstawie art. 158§1 kk na karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności,
b) M. B. (1) na postawie art. 158§1 kk na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności,
c) L. K. (1) na podstawie art. 158§1 kk na karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.
2. Oskarżonego A. C. (1):
a) odnośnie czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 26 października 2014 roku w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu z P. P. (1), M. B. (1) i L. K. (1) używając przemocy wobec K. F. (1) polegającej na rzuceniu w niego przedmiotem przypominającym swoim wyglądem kij bejsbolowy, który w wyniku otrzymanego uderzenia nim w głowę przewrócił się i następnie kopaniu leżącego po całym ciele wziął udział w jego pobiciu powodując obrażenia ciała w postaci urazu lewego oczodołu i krwiaka lewego ucha oraz narażając na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157§1 kk, a następnie po przeszukaniu kieszeni spodni dokonał zaboru w celu przywłaszczenia na jego szkodę telefonu komórkowego marki H. o wartości 120 zł tj. czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 280§1 kk w zb. z art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i skazując go na podstawie art. 280§1 kk w zb. z art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, wymierza mu na podstawie art. 280§1 kk w zw. z art. 11§3 kk karę 2 (dwa) lat pozbawienia wolności,
b) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia przy czym opis czynu uzupełnia w ten sposób, że po słowach „na szkodę Z. F. (1)” dokonuje zapisu o treści „lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że nie byli w stanie uruchomić go” i za to na podstawie art. 13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk w zw. z art. 14§1 kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,
c) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XI aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 288§1 kk skazuje go na karę 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk zobowiązuje go do naprawienia w całości wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. B. (2) kwoty 1500 (jeden tysiąc pięćset) zł
3. Oskarżonego P. P. (1) uznaje za winnego:
a) czynu zarzucanego w pkt. II aktu oskarżenia, przy czym opis czynu uzupełnia w ten sposób, że po słowach „na szkodę Z. F. (1)” dokonuje zapisu o treści „lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że nie byli w stanie uruchomić go” i za to na podstawie art. 13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk i art. 14§1 kk skazuje go na karę 8 (osiem) miesić pozbawienia wolności
b) czynu zarzucanego w pkt. IV aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 207§1 kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności
c) czynu zarzucanego w pkt. V aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek poprzez zniszczenie zabezpieczonych jako dowód rzeczowy: woreczka foliowego z zapięciem strunowym z zawartością suszu roślinnego barwy zielonej o masie netto 16,641 grama oraz 40 sztuk woreczków foliowych z zapięciem strunowym z zawartością suszu roślinnego barwy zielonej o masie brutto 99,78 grama
d) czynów zarzucanych w pkt. VI, VII, VIII, IX i X aktu oskarżenia, przy czym ustal, że stanowią one ciąg przestępstw określony w art. 91§1 kk i skazując za nie, orzeka na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 64§1 kk w zw. z art. 91§1 kk, w zw. z art. 4§1 kk karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności.
4. Oskarżonych M. B. (1) i L. K. (1) odnośnie czynu zarzucanego im w pkt. III aktu oskarżenia uznaje za winnych tego, że:
a) w dniu 26 października 2014 r. w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu oraz z P. P. (1) i A. C. (1) usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia ciągnika rolniczego marki U. (...) wartości 6.000 zł. na szkodę Z. F. (1) lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że nie byli w stanie uruchomić go tj. występku wyczerpującego znamiona art.13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk,
b) w dniu 26 października 2014 r. w Ś. gm. G. działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia motoroweru typ C. marki A. o wartości 1.500 zł na szkodę C. L., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że nie byli w stanie uruchomić go tj. występku wyczerpującego znamiona art.13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk,
i ustalając, że stanowią one ciąg przestępstw określony w art. 91§1 kk skazując za nie, orzeka na podstawie art. 13§1 kk w zw. z art. 278§1 kk w zw. z art. 14§1 kk w zw. z art. 91§1 kk i art. 4§1 kk w stosunku do każdego z nich kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności.
5. Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk w zw. z art. 91§2 kk w zw. z art. 4§1 kk łączy kary pozbawienia wolności orzeczone niniejszym wyrokiem wobec:
a) oskarżonego P. P. (1) w pkt. 1 i 3 i wymierza mu karę łączną 3 (trzy) lata pozbawienia wolności na poczet, której na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.10.2014r. do dnia 04.03.2015r.
b) oskarżonego A. C. (1) w pkt. 2 i wymierza mu karę łączną 2 (dwa) lat pozbawienia wolności na poczet, której na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13.11 do dnia 14.11.2014r.
c) oskarżonego M. B. (1) w pkt 1 i 4 i wymierza mu karę łączną 1 (jeden) roku pozbawienia wolności na poczet, której na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13.11 do dnia 14.11.2014r.
d) oskarżonego L. K. (1) w pkt. 1 i 4 i wymierza mu karę łączną 1 (jeden) roku pozbawienia wolności na poczet, której na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13.11 do dnia 14.11.2014r.
6. Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§2 kk, art. 73§2 kk, art. 72§1 pkt. 5 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych A. C. (1) i M. B. (1) kar łącznych pozbawienia wolności warunkowo zawiesza każdemu z nich tytułem próby na okres 3 (trzy) lat oddając ich pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązując do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.
7. Zwalnia oskarżonych od uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie.
Sygn. akt II K 464/14
Na podstawie wyników rozprawy głównej sąd ustalił i zważył, co następuje:
Oskarżony P. P. (1) był wielokrotnie karany w tym na kary bezwzględne pozbawienia wolności. Po opuszczeniu zakładu karnego na początku 2013 r. poznał K. B., która posiadała już dziecko, urodzoną (...) ze związku z innym mężczyzną córkę J. B.. Początkowo spotykali się bądź w miejscowości R., w której K. B. mieszkała z rodzicami bądź też w miejscowości Ś., gdzie mieszkał również z rodzicami oskarżony. Jesienią 2013 roku, gdy pokrzywdzona była w zaawansowanej ciąży zamieszkała z córką i oskarżonym w domu jego rodziców. Do 20 grudnia 2013 roku, w którym to dniu urodziło się ich wspólne dziecko I. P., jak również przez pewien czas po jej narodzinach relacje pomiędzy K. B. i P. P. (1) układały się dobrze., Sytuacja uległa radykalnej zmianie poczynając od lutego 2014 roku, gdy oskarżony zaczął nadużywać alkoholu, a także prawdopodobnie używać środków odurzających. Wracając do domu po imprezach, w których uczestniczył bez względu na to czy był trzeźwy czy pod wpływem alkoholu wszczynał awantury z byle powodu, podczas których wyzywał słowami wulgarnymi K. B. oraz jej córkę. Stosował także przemoc bijąc konkubinę po całym ciele oraz szarpał ją, popychał i dusił za szyję a nadto pluł w twarz grożąc jej pozbawieniem życia. Bił również jej córkę J., którą ciągał za włosy i uszy, szarpał oraz kopał a nadto zamykał w piwnicy. Kilka razy po takich awanturach bojąc się o siebie i dzieci, w szczególności córkę J., K. B. uciekała z mieszkania, które zajmowali i wyjeżdżali do rodziców (dowód: zeznania K. B. k. 61 oraz 121 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, A. B. (1) k. 379v-380 oraz 67-68v w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, T. B. k. 380 oraz 77 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, P. B. k. 380v oraz 108v-109 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, A. B. k. 380v-381 oraz 110v-111 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, E. P. k. 532v-533; dane o karalności k. 556-558).
Po każdym wyjeździe do rodziców w związku z awanturami P. P. (1) dzwonił do K. B. i przepraszał ją. Następnie po kilku dniach przyjeżdżał do jej rodziców i pogodzeni wracali do Ś.. Okresy, kiedy żyli w zgodzie nie trwały jednak długo. Obawiając się o córkę J., w której obronie K. B. stawał, gdy oskarżony wyzywał ją lub bił, czasami wywoziła ją samą do rodziców i zostawiała u nich. Często też po awanturach, które wszczynał P. P. (1) dzwoniła do matki i skarżyła się jej, jednak nadal mieszkała z nim w domu jego rodziców. W miejscowości Ś. mieszka również brat rodzony ojca oskarżonego, którego syn A. P. (1) z żoną A. i dzieckiem w lipcu 2014 roku przebywał nad jeziorem w tej miejscowości. W niedzielę 27 lipca 2014 roku dołączyli do nich oskarżony z K. B. i dwójką dzieci. Przez cały dzień P. P. (1) ze swoim stryjecznym bratem spożywali alkohol i będąc pod jego wpływem wieczorem wszczął on awanturę, podczas której wyzwał K. B., która nie była mu dłużna oraz uderzył ją kilkakrotnie rękoma. Kłótnie pomiędzy nimi zażegnały inne osoby będące na biwaku i po jej zakończeniu oskarżony odjechał pozostawiając K. B. z dwójką dzieci. Nad jeziorem przebywała ona przez następny dzień i noc. W dniu 29 lipca 2014 roku A. P. (2) około godz. 15.00 odwiozła ją z dziećmi do domu rodziców oskarżonego. Przekonana o tym, że uspokoił się on K. B. udała się do ich mieszkania na strychu, jednak gdy do niego weszła oskarżony od razu zaatakował ją uderzając rękoma. Zaczął również szarpać za włosy jej córkę J. oraz połamał jej zabawki a następnie wyrzucił je za okno. W pewnym momencie chwycił za nóż i groził nim K. B., że zabije ją. Obawiając się o córkę, która przez cały czas płakała oraz o siebie uciekła ona z dziećmi z domu i wezwała policję. W między czasie z mieszkania wyszedł również oskarżony, który udał się do wędzarni w ogrodzie, w której schował jakiś pakunek. Obserwując go przez cały czas, gdy po chwili odjechał gdzieś rowerem K. B. również poszła do wędzarni. Postanowiła sprawdzić, co schował, gdyż wcześniej mówił jej, że ma „zioło”, które chowa tam i nie ma prawa mu ono zginąć. W wędzarni w plastikowym wiadrze po farbie rzeczywiście była reklamówka a w niej dwie torebki foliowo-papierowe z zawartością w każdej po 18 woreczków z zapięciem strunowym wypełnionych suszem roślinnym koloru zielonego oraz jedna torebka z zamknięciem strunowym o wymiarach 13x9cm wypełniona suszem roślinnym koloru zielonego i torebka celofanowa z zawartością czterech woreczków z zamknięciem strunowym również napełnionych suszem roślinnym koloru zielonego. Reklamówkę tą zabrała ze sobą i z dziećmi udała się drogą w kierunku G., którą mieli przyjechać funkcjonariusze policji (dowód: zeznania K. B. j/w, A. B. (1) j/w, A. B. j/w, A. P. (1) k. 410v, A. P. (2) k. 410v-411 oraz 70v-71 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk; notatka urzędowa k. 46).
Idąc w pewnym momencie K. B. zauważyła, że goni ich oskarżony. Uciekając słyszą jak krzyczy on żeby oddała mu jego „zioło” i wówczas nadjechali funkcjonariusze policji, którym przekazała reklamówkę z zawartością. Wskazała również P. P. (1), jako właściciela reklamówki. Następnie skontaktowała się telefonicznie z bratem S. B., który przyjechał samochodem do Ś. i zabrał jej dzieci oraz ubrania. W dniu tym złożyła nadto zawiadomienie o przestępstwie znęcania się przez oskarżonego nad nią i jej córką J.. Przeprowadzone wstępne badania przy użyciu testera narkotykowego suszu roślinnego stanowiącego zawartość reklamówki wykazały, że zawiera on związki (...), zaś badania chemiczny wykonane przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O., że nadesłany materiał o wadze netto 114,415 grama zawiera ziele konopi innych niż włókniste ujęte w wykazie środków odurzających grup I-N i IV-N (dowód: zeznania K. B. j/w, M. N. (1) k. 379v oraz 78v-79 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk; notatka urzędowa k. 46; protokół zatrzymania rzeczy k. 47-49; protokół użycia testera narkotykowego k. 55; opinia kryminalistyczna LK KWP w O. k. 189-192).
Po opuszczeniu zakładu karnego już w dniu 01 grudnia 2013 roku P. P. (1) ponownie wszedł w konflikt z prawem popełniając przestępstwo z art. 178§1kk, za które prawomocnym wyrokiem SR w G.V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w W. z dnia 24.02.2014 r. w sprawie sygn. akt VK 18/14 skazany został m.in. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono tytułem próby na okres lat 3, a nadto został oddany pod dozór kuratora sądowego i zobowiązany do powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Sąd orzekł również wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Nie bacząc na orzeczony zakaz w dniu 04 lipca 2014 roku P. P. (1) samochodem marki M. (...) o nr rej (...) jadąc, jako kierowca przez miejscowość G. ulicą (...) na zakręcie w lewo zjechał z drogi i wjechał na przydrożne pole. O zdarzeniu tym KPP w G. zawiadomił mieszkaniec tej miejscowości. Funkcjonariusze policji, którzy przybyli na miejsce wylegitymowali oskarżonego. Nie kwestionował on tego, że kierował samochodem oraz że naruszył orzeczony w stosunku do niego przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów (dowód: zeznania świadków P. W. k. 32-33, K. S. k. 34-35, J. C. k. 36-37; wyjaśnienia oskarżonego k. 375v-376 oraz k. 44, 89, 125, 136, 140, 158, 165, 184, 247 w części odczytanej w trybie art. 389§1kk; notatka urzędowa k. 28; odpis wyroku w sprawie VK 18/14 k. 38).
Pomimo toczącego się postępowania w związku z niestosowaniem się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów P. P. (1) poraz kolejny w dniu 01 października 2014 roku jadąc tym razem samochodem marki A. (...) nr rej (...) przez miejscowość K. około godz. 1:00 został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji do kontroli. Niespełna dwa tygodnie później tj. 17 października 2014 roku tym razem oskarżonego, który kierował ponownie samochodem A. (...) nr rej (...) naruszając orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych zatrzymano do kontroli w G. na ul. (...) (dowód: notatki urzędowe k. 132, 172; wyjaśnienia oskarżonego P. P. k. 275v-276 oraz 136, 140, 158, 165, 184 i 247 w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk).
Wieczorem 26 października 2014 roku P. P. (1) samochodem marki A. (...) poraz kolejny naruszając orzeczony wobec niego przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów przyjechał do znajomego w G. P. C.. Podczas rozmowy w obecności jego brata oskarżonego A. C. (1) poinformował ich, że chce pobić pewne osoby, z którymi ma „na pieńku” i zwrócił się z prośbą o pomoc. P. C. na wyjazd nie pozwoliła żona natomiast A. C. (1) zgodził się i dodatkowo skontaktował ze swoimi kolegami mieszkającymi w miejscowości K. M. B. (1), L. K. (1) oraz A. W., którzy także postanowili przyłączyć się. W piątkę samochodem P. P. (1), którym kierował on pojechali do miejscowości Ś., w której mieszka zabierając ze sobą pałkę drewnianą i pałkę gumową. Zatrzymali się na boisku i P. P. (1) zadzwonił do osób, z którymi miał „na pieńku”. Byli to jego sąsiedzi K. F. (1) i Z. F. (2), którzy po pewnym czasie przyszli, jednak widząc ich uciekli. Następnie przebywając nadal na boisku zaczęli pić alkohol w postaci wódki w ilości 0,7 litra podczas spożywania którego P. P. (1) zaproponował kradzież ciągnika jednaj z tych osób tj. Z. F. (2). Na propozycję jego zgodzili się i wszyscy udali się w kierunku posesji, na której ciągnik ten miał znajdować się. Po drodze odłączył się od nich A. W., który w związku z tym, że był najbardziej pijany, gdyż w ciągu dnia również pił alkohol pomylił w ciemnościach budynki i nie mógł ich odnaleźć. Gdy we czwórkę doszli na posesję rodziny F. do kabiny stojącego na niewielkim wzniesieniu ciągnika rolniczego Marku U. (...) wsiadł A. C. (1) zaś P. P. (1), L. K. (1) i M. B. (1) zaczęli pchać go. Chcieli w ten sposób uruchomić w ciągniku silnik i odjechać nim, jednak podjęta przez nich próba nie powiodła się i w związku z tym zrezygnowali z kradzieży pozostawiając go na ulicy, na którą zdołali zepchnąć go. Ciągnik ten stanowił własność Z. F. (2), który jego wartość określił na około 6 tys. zł. Następnie M. B. (1) i L. K. (1) zauważyli stojący za budynkiem stodoły pod wiatą motorower typu C. marki A. wartości 1500 zł, którego właścicielem jest C. L.. W celu dokonania jego kradzieży obaj próbowali uruchomić silnik jednak bezskutecznie i w związku z tym porzucili go. W tym czasie A. C. (1) wsiadł do otwartego stojącego na podwórku samochodu marki F. i dokonał kradzieży telefonu N. (...) wartości około 30 zł, który pozostawił w nim K. F. (1). Z posesji tej P. P. (1), A. C. (1), M. B. (1) i L. K. (1) udali się do samochodu, który pozostawili na boisku i odjechali do G.. I tym razem kierowcą był P. P. (1), który gdy odwiózł ich po pewnym czasie zorientował się, że w miejscowości Ś. pozostał A. W., o czym powiadomił telefonicznie A. C. (1) (dowód: zeznania K. F. (1) k. 377v-378, Z. F. (2) k. 378v, C. L. k. 377 oraz 258v-259 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, A. W. k. 469v oraz 202v-204 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk; wyjaśnienia A. C. (1) k. 376 oraz 22v w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk, M. B. (1) k. 376-376v oraz 227 w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk; notatka urzędowa k. 1; protokół oględzin k. 212; materiał poglądowy k. 213).
W czasie gdy oskarżeni byli jeszcze na posesji około godz. 1:00 obudził się K. F. (1), który wstał żeby napić się wody i patrząc przez okno zobaczył stojący na ulicy ciągnik U. (...) będący własnością wujka Z. F. (1). Zaskoczony tym poszedł do niego (mieszkają w tym samym domu) i obudził go informując o tym gdzie stoi ciągnik. Następnie wyszedł na podwórko i wówczas usłyszał odgłosy świadczące o tym, że ktoś próbuje uruchomić motor znajdujący się na działce za stodołą należący do C. L.. W związku z tym udał się na tą działkę jednak nikogo na niej nie zastał. Gdy po chwili wrócił na podwórko Z. F. (1) był już na nim. W miedzy czasie obudził on sąsiada Z. P., który również wyszedł na podwórko i swoim samochodem marki F. stojącym na posesji Z. F. (1) pomógł wciągnąć jego ciągnik. We wciągnięciu Ciągnika U. (...) na podwórko pomógł im również A. W., który gdy oskarżeni odjechali dotarł w końcu na posesje rodziny F.. W tym czasie oskarżony P. P. (1) swoim samochodem A. wrócił ponownie do miejscowości Ś. z oskarżonymi A. C. (1), M. B. (1) i L. K. (1), po których pojechał do G., gdy powiadomił ich telefonicznie, że zostawili A. W.. Oskarżeni idąc w kierunku posesji rodziny F. widzieli jak znajdujące się na niej osoby, wśród których był A. W. wciągnęły na podwórko ciągnik. Wchodząc na posesje zachowywali się głośno kierując do P. P. (1), który trzymał w ręku kij pytanie, kogo mają bić. Przestraszony obecnością osób, które wtargnęły na podwórko i zachowywały się w sposób świadczący o tym, że chcą kogoś pobić Z. F. (1) uciekł do domu. Na podwórku pozostali K. F. (1) oraz Z. P., który siedział w swoim samochodzie. W pewnym momencie P. P. (1) rzucił trzymanym w ręku kijem w kierunku K. F. (1) trafiając go nim w głowę w okolice lewego oka i ucha. W wyniku otrzymanego uderzenie, które spowodowało rozcięcie lewego łuku brwiowego i ranę lewej małżowiny usznej upadł on. Do leżącego podeszli pozostali napastnicy i A. C. (1) oraz M. B. (1) zaczęli zadawać mu uderzenia kopiąc go. Następnie A. C. (1) nachylił się nad pokrzywdzonym i wkładając mu ręce do kieszeni wyjął z jednej z nich telefon komórkowy marki H. o wartości około 120 zł, który wziął ze sobą a nadto podniósł kij, którym rzucił w niego P. P. (1). Z kijem tym podszedł do stojącego na podwórku samochodu marki V. (...) nr rej (...) i zaczął uderzać nim w karoserię tego pojazdu powodując wgniecenia blachy przedniej maski, lewego błotnika i dachu. Właściciel samochodu M. B. (2) powstałe uszkodzenia wycenił na kwotę 2 tys. zł. Widząc to P. P. (1) krzyknął do niego, że nie jest to samochód K. F. (1) i żeby przestał, co ten uczynił. Tym razem z posesji wyszli w piątkę, gdyż dołączył do nich A. W. i udali się kierunku miejsca gdzie P. P. (1) zaparkował samochód (dowód: zeznania K. F. (1) j/w oraz k. 3-4v, 214v-215, 262v w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, M. B. (2) k. 377-377v oraz 8v-9 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk, Z. F. (1) j/w, A. W. j/w, Z. P. k. 453v; wyjaśnienia A. C. (1) j/w, M. B. (1) j/w; protokół oględzin samochodu k. 11-12; zaświadczenie lekarskie k. 20).
Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań pokrzywdzonych K. F. (1), Z. F. (1), M. B. (2), C. L. i K. B. złożonych przez nią na etapie postępowania przygotowawczego, częściowo zeznań świadków A. W., A. B. (1), A. P. (1), A. P. (2), S. B., T. B., P. B., A. B., M. N. (1), Z. P., P. W., K. S. i J. C. oraz wyjaśnienia oskarżonych A. C. (1) i M. B. (1) a nadto pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sądowego.
W związku tym, że wnioski o uzasadnienie wyroku złożyli jedynie P. P. (1) i jego obrońca oraz L. K. (1) dalszy zakres uzasadnienia na podstawie art. 423§1a kpk sąd ograniczy tylko do tych części wyroku, które dotyczą tych oskarżonych.
Oskarżony P. P. (1) w wyjaśnieniach złożonych poraz pierwszy w toku rozprawy sądowej przyznał się do popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. W związku z tym sąd na podstawie art. 389§1kpk odczytał w odpowiednim zakresie protokoły jego wyjaśnień złożonych poprzednio w postępowaniu przygotowawczym z k. 18, 26v, 44, 83, 89, 125, 136, 140, 158, 165-165v, 184 i 247 (wyjaśnienia k. 375v).
Odnosząc się na etapie postępowania przygotowawczego do zarzutu popełnienia w dniu 26 października 2014 roku przestępstwa rozboju na osobie K. F. (1) i jego pobicia nie przyznał się do tego czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (wyjaśnienia k. 18). Również przesłuchany w związku z tym zarzutem przez prokuratora nie przyznał się do popełnienia tego przestępstwa (wyjaśnienia k. 26v). Wyjaśnił wówczas, że w styczniu 2013 roku wyszedł z Zakładu Karnego w S., w którym odbywał karę pozbawienia wolności za przestępstwa kradzieży z włamaniem dodając, iż nigdy nie dopuścił się rozboju i także zarzucanego mu czynu nie popełnił. Nadto przyznał, że zna K. F. (1), gdyż jest on jego sąsiadem, utrzymując, iż nie są w konflikcie. Nie przyznał się również do znęcania nad konkubiną oraz posiadania narkotyków. Przyznał się natomiast do kierowania samochodem pomimo sądowego zakazu (wyjaśnienia k. 26v). Do popełnienia przestępstwa z art. 244kk w dniu 04 lipca 2014 roku w miejscowości G. przyznał się w kolejnych wyjaśnieniach przesłuchany odnośnie tego czynu twierdząc, że nie miał jak dostać się do domu (wyjaśnienia k. 44).
Przesłuchany w związku z zarzutem znęcania się, do którego to czynu konsekwentnie nie przyznawał się zaprzeczył temu żeby stosował w stosunku do konkubiny siłę fizyczną i bił ją. Wyjaśnił nadto, że żadnej krzywdy nie zrobił też dzieciom. Odnośnie narkotyków twierdził, że nie wie skąd konkubina miała je w dniu 29 lipca 2014 roku. Dodał, że nie jest od nich uzależniony i nigdy nie miał ich w domu. Przyznając, iż nie widział, aby konkubina miała w domu narkotyki zapewnił, że nie należą one również do niego i nie brał ich do ręki a w związku z tym nie powinno być na nich jego odcisków palców (wyjaśnienia k. 83).
Podczas kolejnych przesłuchań na etapie postępowania przygotowawczego (protokoły wyjaśnień k. 89, 125, 136, 140 i 158) konsekwentnie przyznawał się jedynie do popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 244kk zaś nie przyznawał się do przestępstw z art. 207§1kk i z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.20105 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz odmawiał składania wyjaśnień.
Składając wyjaśnienia przed sądem w związku z wnioskiem o jego tymczasowe aresztowanie nie przyznając się do pobicia sąsiada K. twierdził, że widział jak biło go trzech albo czterech chłopaków, gdyż w tym czasie siedział w domu i patrzył przez okno. Przyznał, że w pewnym momencie wyszedł na zewnątrz z zamiarem rozgonienia „towarzystwa”, które biło K. jednak, gdy był już na podwórku stwierdził, iż jest zbyt wiele osób. Dodał, że w związku z tym próbował mu pomów i odciągnął jednego z napastników, ale w tym czasie bili go inni, a wśród nich jeden, który zadawał uderzenia kijem. Wyraził przekonanie, że pokrzywdzony przez cały czas stał oraz, że nie przypomina sobie, aby w którymś momencie upadł. Wyjaśnił nadto, że gdy przestali go bić podszedł do niego żeby sprawdzić czy nic mu się nie stało. Wówczas zobaczył go on i dlatego pomyślał, że był jednym ze sprawców. Na policję nie zadzwonił, gdyż jak utrzymywał nie miał telefonu. Opisując jednego z napastników, jako najmniejszego wyjaśnił, że kopał on w samochód a nadto, że inny zażądał żeby K. oddał mu telefon, co zrobił on wyjmując go z kieszeni. Zaprzeczył temu, żeby pisał do K. F. (1) wiadomość tekstową – sms-a konsekwentnie twierdząc, że nie miał telefonu. Odniósł się nadto do ciągnika, który był na drodze o czym, jak wyjaśnił słyszą od matki. Dodał, że gdy wyszedł na podwórko widział Z. F., który stał i nic nie robił. Odnosząc się do pozostałych zarzucanych mu czynów przyznał się „do jazy na zakazie” zaś do innych nie. Zaprzeczył temu żeby brał narkotyki utrzymując, że nie wie czyje narkotyki były w domu oraz że posesja jest dużą (wyjaśnienia k. 165-165v).
W złożonych wyjaśnieniach w związku z dwukrotnym przesłuchaniem przez prokuratora prowadzącego postępowanie przygotowawcze przed jego zakończeniem przyznał się jedynie do popełnienia trzech zarzucanych mu czynów z art. 244kk zaś do pozostałych nie. Przyznał nadto, że rzeczywiście w dniu 01 października 2014 roku został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji do kontroli w miejscowości K., gdy jako kierowca jechał samochodem oraz że wbrew zakazowi sądowemu kierował samochodem A. w miejscowości G. i w G. (wyjaśniania k. 184 i 247).
Potwierdzając odczytane fragmenty protokołu odnosząc się do ich treści wyjaśnił, że przed sądem zdecydował się przyznać do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów oraz że przedstawiona przez niego wersja przebiegu zdarzeń podczas posiedzenia sądu wynikła z przyjętej wówczas przez niego linii obrony. Oświadczył nadto, że nie będzie składał żadnych dodatkowych wyjaśnień i udzielał odpowiedzi na pytania (wyjaśnieni k. 375v-376).
P. P. (1) składając poraz drugi podczas rozprawy sądowej wyjaśnienia po uwzględnieniu jego wniosku o zwolnienie obrońcy z urzędu, który również wniósł o to i wyznaczeniu innego odwołał dotychczasowe złożone przed sądem i oświadczył, że przyznaje się jedynie do zarzucanych mu przestępstw z art. 244kk zaś do pozostałych nie a nadto, że podtrzymuje złożone na etapie postępowania przygotowawczego wyjaśnienia, w których również nie przyznał się do ich popełnienia. Wyjaśnił nadto, że przed sądem przyznał się do wszystkich zarzucanych mu czynów, ponieważ skłoniła go do tego obrońca, która jak utrzymywał twierdziła, że dzięki temu „dostanie mniejszy wyrok” (wyjaśnienia k. 514v).
Oskarżony L. K. (1) podczas rozprawy sądowej nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień, co mając na uwadze sąd odczytał na podstawie art. 389§1kpk w odpowiednim zakresie protokoły poprzednio złożonych przez niego wyjaśnień.
Przesłuchany poraz pierwszy na etapie postępowania przygotowawczego (wyjaśnieni k. 238v w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk) również nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. W złożonych wówczas wyjaśnieniach nie kwestionował tego, że był wtedy w Ś. ze znajomymi. Twierdził nadto, że wypił dość dużo wódki i jak to określił trochę go poniosło. Dodał, że pamięta, iż miał ze sobą drewnianą pałkę, ale nie bił pokrzywdzonego. Nie przyznał się także do usiłowania kradzieży ciągnika i motoru utrzymując, że pomagał z innymi osobami wepchnąć ciągnik na posesję. Wyjaśnił nadto, że wrócili do G., gdzie pili wódkę a następnie ponownie pojechali do Ś., gdyż w miejscowości tej został W.. Przyznał, że był na posesji przy samochodzie zaś o tym, że ktoś został pobity jak utrzymywał dowiedział się po fakcie dodając, że nie uczestniczył w tym.
Także podczas posiedzenia sądu rozpoznającego wniosek o tymczasowe aresztowanie L. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (wyjaśnienia w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk z k. 241). Twierdził, że pojechali tam bez zamiaru kradzieży i pobicia oraz że pomagał wepchnąć traktor z jezdni z powrotem na posesję. Odnosząc się do usiłowania kradzieży motoru przyznał, że idąc z M. B. (1) jakimiś działkami zauważyli motorek. M. B. (1) chciał go zapalić, żeby sprawdzić czy działa jednak nie udało mu się i jak twierdził zostawił go. Zaprzeczając temu, żeby w ręku miał kij wyjaśnił, że gdy przyjechali drugi raz po kolegę to wysiadając z samochodu rzeczywiście podał komuś z bagażnika jakiś kij. Dodał, że w bagażniku tym był również jakiś wąż. Na posesję, jak utrzymywał nie dotarł, gdyż pomylił ją z inną. Przyznał, że gdy przyjechali pierwszy raz chcieli zepchnąć traktor. Następnie pojechali do miasta i pili alkohol. Ponownie przyjechali gdyż zadzwonił do nich P. i wówczas jak twierdził traktor był już wepchnięty na podwórko. Od W. dowiedział się, że został wciągnięty samochodem. Przyznał, że ktoś rzucił kijem, ale kto jak zaznaczył nie wie. Odnośnie telefonu wyjaśnił, iż wie, że został zabrany dla A. W.. Później jak dodał okazało się, że jednak miał go on.
Potwierdzając odczytane fragmenty protokołów oskarżony L. K. (1) konsekwentnie skorzystał z prawa do odmowy składania dodatkowych wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (wyjaśniania k. 376v).
Wyjaśnieniom oskarżonego P. P. (1), które złożył poraz pierwszy przed sądem przyznając się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów oraz na etapie postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do popełnienia trzech zarzucanych mu przestępstw z art. 244kk sąd dał wiarę, gdyż znalazły potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych i świadków zawnioskowanych aktem oskarżenia a nadto wyjaśnieniach współoskarżonych A. C. (1) i M. B. (1).
Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom P. P. (1), które złożył zarówno przed sądem odwołując poprzednie, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, jak i na etapie postępowania przygotowawczego w części, w której nie przyznał się do popełnienia przestępstw z art. 207§1kk, art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, z art. 280§1kk w zb. z art. 158§1kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art. 64§1kk i z art. 13§1kk w zw. z art. 278§1kk w zw. z art. 64§1kk. Podnieść przy tym należy, że odnośnie wskazanych wyżej czynów oskarżony nie przyznając się do ich popełnienia, przedstawił przebieg zdarzeń z nimi związanych całkowicie gołosłowny a nadto sprzeczny ze zgromadzonym materiałem dowodowym w tym z wyjaśnieniami współoskarżonych. W związku z tym jego wyjaśnienia sąd uznał za przyjętą linię obrony zmierzająca do uniknięcia odpowiedzialności karnej.
Z tych samych powodów sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonego L. K. (1), który dodatkowo przedstawiając przebieg zdarzeń objętych stawianymi mu zarzutami popadł w wewnętrzną sprzeczność.
Odnosząc się kolejno do stawianych oskarżonemu P. P. (1) zarzutów sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej K. P., które złożyła na etapie postępowania przygotowawczego zarówno w części dotyczącej popełnionego na jej szkodę i szkodę jej córki przestępstwa z art. 207§1kk, jak i w części dotyczącej przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom tego świadka, które złożyła w toku rozprawy sądowej twierdząc, że zawiadomienie o popełnieniu przez P. P. (1) przestępstwa znęcania się złożyła tylko, dlatego gdyż jak to określiła chodził na panienki i ją zdradzał. Odnosząc się natomiast do poprzednio złożonych zeznań, które odczytano w trybie art. 391§1kpk dodała, że wszystko zmyśliła z powodów, które wskazała w zeznaniach złożonych przed sądem. Zaprzeczając początkowo wszystkiemu, co wcześniej zeznała ostatecznie stwierdziła, iż nie wycofuje się jednak z tego, że marihuana, którą przekazała policji należała do P. P. (1). W zeznaniach tych w oczywisty sposób kierując się źle pojętą lojalnością wobec oskarżonego, jako ojca jej drugiego dziecka w sposób nieudolny, narażając siebie na odpowiedzialność za złożenie fałszywych zeznań, zmierzała do tego żeby uniknął on odpowiedzialności przynajmniej za czyn z art. 207§1kk, do którego co należy podnieść składając poraz pierwszy wyjaśnienia przed sądem oskarżony przyznał się.
Dając wiarę zeznaniom K. B., które złożyła w postępowaniu przygotowawczym (k. 61) sąd miał przede wszystkim na uwadze to, że potwierdzili je inni świadkowie w szczególności matka A. B. (1) (k. 379v-380 oraz 108v-109), siostry P. B. (k. 380v oraz 108v-109) i A. B. (2) (k. 380v oraz 110v-111) oraz ojciec T. B. (k. 380 oraz 77). To, że pomiędzy pokrzywdzoną i piotrem P. dochodziło do kłótni i awantur potwierdziła również jego matka E. P. zastrzegając jednoczesnie, iż nie była tego świadkiem a jedynie słyszała krzyki, podczas których padały słowa wulgarne (zeznania k. 532v-533). Zeznała nadto, że jej zdaniem większość z tych kłótni prowokowała K., która jak dodała nawet w obecności dzieci wyzywała jej syna P.. W tej części zeznaniom tego świadka sąd nie dał wiary zaś powody tego zostaną omówione w dalszej części uzasadnienia.
Bezpośrednim świadkiem awantur, które wszczynał P. P. (1), podczas których będąc pod wpływem alkoholu wyzywał K. B. i jej córkę J. słowami wulgarnymi i obraźliwymi, groził im pozbawieniem życia a nadto dusił K. i uderzał rękoma po całym ciele zaś J. kopał, ciągał za włosy, uszy i ubranie nie była również jej matka A. B. (1). O takich zachowaniach P. P. (1), jak wynika ze złożonych przez tego świadka zeznań dowiadywała się od córki, która często po takich awanturach zapłakana dzwoniła do niej i skarżyła się. O złym traktowaniu przez oskarżonego, biciu, wyzywaniu, zamykaniu w piwnicy i niszczeniu zabawek opowiadała jej również wnuczka J., która bała się go i w związku z tym matka często zostawiała ją u dziadków. A. B. (1) potwierdziła również zeznania córki złożone w postępowaniu przygotowawczym w części dotyczącej tego, że oskarżony zaczął źle traktować ją i wszczynać awantury po urodzeniu się ich wspólnego dziecka. To, że oskarżony wszczynał awantury oraz bił wnuczkę J., o czym mówiła K. B. potwierdził także jej ojciec T. B. zastrzegając, iż nigdy nie był tego świadkiem. Również jej siostry P. B. i A. B. (2) zeznały, że często dzwoniła ona do matki i skarżyła się na oskarżonego w związku z kłótniami i awanturami, które wszczynał. Zeznały nadto, że po takich telefonach matka czasami zabierała siostrę i jej dzieci do ich domu, gdyż bały się go w szczególności siostrzenica J., która mówiła, że bije ją, wyrzuca jej rzeczy i zamyka w piwnicy. Skłonności oskarżonego w szczególności, gdy był pod wpływem alkoholu do wszczynania awantur i kłótni potwierdzili nadto w złożonych zeznaniach A. P. (1) (k. 410v) i jego żona A. P. (2) (k. 410v-411 oraz 70v-71 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk), do których w dniu 27 lipca 2014 roku przyjechał on z K. B. i jej dziećmi nad jezioro na biwak. Już pierwszego dnia doszło do kłótni, którą wszczął P. P. (1) będąc pod wpływałem alkoholu i następnie wyjechał pozostawiając pokrzywdzoną z dziećmi. Z zeznań K. B. wynika nadto, że podczas tej kłótni kilkakrotnie uderzył ją, czego wprawdzie nie potwierdzili powyżsi świadkowie, którzy co należy podkreślić w ogóle odnośnie przebiegu awantury nie potrafili zbyt wiele powiedzieć twierdząc, iż słyszeli jedynie odgłosy w postaci krzyków i wulgaryzmów wypowiadanych przez obie strony. Zeznała również, że był on wówczas pod wpływem amfetaminy, którą przywiózł ze sobą w woreczku z zapięciem strunowym. To właśnie po powrocie z tego biwaku w dniu 29 lipca 2014 roku, gdy wróciła z dziećmi do domu oskarżony wszczął kolejną awanturę, podczas której uderzył ją kilkakrotnie rękoma zaś jej córkę J. szarpał za włosy oraz połamał jej zabawki i wyrzucił za okno. Ponadto groził trzymanym w ręku nożem, że ją zabije. W związku z takim zachowaniem oskarżonego pokrzywdzona uciekła wraz z dziećmi z domu i wezwała policję. Tego samego dnia po zatrzymaniu oskarżonego K. B. przekazała dzieci i ich ubrania bratu S. B., który z matką przyjechał do Ś.. Następnie przyjęto od niej zawiadomienie o przestępstwie znęcania się i przesłuchano w charakterze świadka. W złożonych wówczas zeznaniach opisała zachowanie oskarżonego wskazując, od kiedy zaczął wszczynać awantury i znęcać się nad nią i jej córką J. fizycznie i psychicznie oraz wszystko to, co opowiadała swojej matce dzwoniąc do niej i uciekając do domu rodziców. Jej zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz zeznania pozostałych omówionych wyżej świadków tworzą spójną wzajemnie uzupełniającą się i logiczną całość, co mając na uwadze sąd dał im wiarę.
Znęcanie się określone w art. 207§1kk jest przestępstwem, o co najmniej podwójnym przedmiocie ochrony, z których głównym jest rodzina, jej prawidłowe funkcjonowanie zaś drugim w zależności od tego, jaką formę i natężenie znęcanie przybrało, będzie życie, zdrowie, nietykalność cielesna, wolność i cześć człowieka. Zachowanie sprawcy może przybierać formę znęcania się fizycznego lub psychicznego. W pierwszym przypadku będzie polegało na zadawaniu cierpień fizycznych jak np. bicie, duszenie czy inne zadawanie bólu, a także przez głodzenie czy zmuszanie do przebywania na zimnie itd. Znęcanie psychiczne polega natomiast na dręczeniu psychicznym, poprzez np. lżenie, wyszydzanie, upokarzanie, znieważanie, straszenie, groźby bezprawne itd. Znęcanie (zarówno fizyczne jak i psychiczne) może być popełnione zarówno przez działanie jak i zaniechanie zaś przedmiotem bezpośredniego działania tego przestępstwa może być osoba najbliższa w rozumieniu art. 115§11kk, inna osoba pozostająca w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy lub osoba nieporadna albo małoletnia. Przestępstwo znęcania się może być popełnione tylko umyślnie z zamieram bezpośrednim.
Zachowanie objęte zarzutem stawianym w pkt IV aktu oskarżenia opisanym przez pokrzywdzoną w zeznaniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego oraz przez pozostałych omówionych wyżej świadków zdaniem sądu oskarżony w pełni wyczerpał znamiona przestępstwa znęcania się fizycznego i psychicznego nad K. B. i jej małoletnią córką J. w podanym wyżej rozumieniu.
Zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i składając zeznania przed sądem Karolina B. konsekwentnie twierdziła, że przekazana przez nią reklamówka z zawartością suszu roślinnego w ilości 114,415 grama, który jak wykazały przeprowadzone badania stanowi ziele konopi innych niż włókniste, ujęte w wykazie środków odurzających grupy I-N i IV-N należą do P. P. (1). Również w tej części sąd dał jej wiarę. Nadmienić przy tym należy, że od kiedy oskarżony zaczął wszczynać awantury podejrzewała go również o używani środków odurzających a nie tylko nadużywani alkoholu, zaś o tym, że posiada jak to określił „zioło” i że ukrywa je w wędzarni miał jej powiedzieć już wcześniej.
Działanie przestępcze, o którym stanowi art. 62 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii polega na niezgodnym z ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych tj. środków i substancji wymienionych w załączniku do powyższej ustawy. Czynność sprawcza określoną w tym przepisie jest realizowana „wbrew przepisom ustawy”, jeżeli pozostaje w sprzeczności z dopuszczalnymi ustawą zachowaniami, związanymi z dozwolonym posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych. Posiadanie jest stenem polegającym na każdym, choćby krótkotrwałym faktycznym władztwie nad rzeczą. Może być wykonywane bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innej osoby. W prawie karnym pojęcie posiadania, jako znamię czasownikowe charakteryzujące typ czynu zabronionego, występuje w powszechnym znaczeniu „mieć”, jeżeli z treści samego aktu prawnego lub kontekstu, w jakim daną regulację wiązać należy z innymi przepisami, nie wynika, co innego. Środkiem odurzającym zgodnie art. 4 pkt 26 wyżej powołanej ustawy jest każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie środków odurzających stanowiących załącznik nr 1 do tejże ustawy. W wykazie tym konopie ziela innych niż włókniste należą do środków odurzających grupy I-N i IV-N. Zarówno w doktrynie jak i judykaturze, za znaczną ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, jako znamię kwalifikujące, które niewątpliwie ma charakter ocenny uznaje się ilość wystarczającą do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi, przez co należy rozumieć, co najmniej kilkadziesiąt osób. W przypadku marihuany, jedna porcja tego środka wynosi zwykle 1 gram, tak więc ilość, którą posiadał oskarżony wystarczyłaby do odurzenia około114 osób. Przestępstwo z art. 62 ust. 2 można popełnić tylko z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Z zamiarem ewentualnym będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy sprawca nie mając pewności, co do rodzaju posiadanych środków przyjmuje, że może to być środek odurzający, liczy się z możliwością popełnienie przestępstwa i na to się godzi (patrz m.in. K. Łucar, A. Muszyńska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, Komentarz, Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., Warszawa 2008; wyrok SN z 17.06.1999 r., IVKKN 813/98, Prok. Pr. 2000, nr 1, poz. 2; wyrok SN z 01.03.2006 r., IIKK47/05, OSN KW 2006, z. 6, poz. 57; wyrok SA w Lublinie z 17.12.2002 r., IIAKa 282/02, OSA 2003, z. 9, poz. 94).
Uwzględniając omówioną wyżej stroną podmiotową i przedmiotową nie ulega wątpliwości, że oskarżony P. P. (1) swoim zachowaniem opisanym w pkt V aktu oskarżenia w pełni wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dni 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Odnośnie powyższego zarzutu sąd podzielił także ustalenia i wnioski zawarte w opinii z zakresu badań chemicznych sporządzonej przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O. uznając ją za przekonującą oraz popartą argumentacją wynikającą z przeprowadzonych badań (opinia k. 189-192). W tej części nie wniosła natomiast niczego opinia z zakresu badań daktyloskopijnych sporządzona również przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O., gdyż jak stwierdzono we wnioskach końcowych w wyniku przeprowadzonych badań na materiale dowodowym w postaci bezbarwnych worków foliowych nie ujawniono śladów linii papilarnych nadających się do identyfikacji. Zdaniem sądu nie oznacza to, że woreczki te oraz ich zawartość w postaci marihuany nie były w posiadaniu oskarżonego P. P. (1) (opinia k. 151-155).
Przechodząc w tym m miejscu do zarzutów stawianych oskarżonemu P. P. (1) w pkt I i II aktu oskarżenia oraz L. K. (1) w pkt I i III aktu oskarżeni przede wszystkim omówienia wymagają kwestie prawne dotyczące czynu z art. 280§1kk w zb. z art. 158§1kk w zw. z art. 11§2kk. Przestępstwo rozboju jest kwalifikowanym typem kradzieży. Zgodnie z art. 280§1kk odpowiedzialności karnej podlega bowiem ten, kto kradnie przy lub po zastosowaniu przemocy wobec osoby, groźby jej natychmiastowego użycia albo z doprowadzeniem człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zarówno doktryna, jak i praktyka orzecznicza sądów przyjmują, że sprawca wypełnia znamiona tego przestępstwa, nie tylko wtedy, kiedy przystępując do użycia przemocy ma z góry powzięty zamiar zaboru mienia, ale również wtedy, kiedy zamiaru takiego nie miał, ale w trakcie rozpoczęcia użycia środków wskazanych w art. 280§1kk zamiar ten się wykrystalizował i poprzedzał zabór rzeczy. Tak więc, dla przyjęcia odpowiedzialności za przestępstwo rozboju niezbędnym jest ustalenie momentu powstania zamiaru przywłaszczenia mienia, a tym samym, czy taki zamiar w ogóle powstał. Jeżeli sprawca dokonuje pobicia człowieka nie używając tego środka do zaboru rzeczy w celu przywłaszczenia to dopuszcza się przestępstwa z art. 158§1kk, a jeżeli dopiero po pobiciu dochodzi do wniosku, że może wykorzystać powstały stan dla okradzenia pokrzywdzonego, to dopuszcza się dwóch przestępstw pozostających ze sobą w zbiegu realnym z art. 278§1kk oraz z art. 158§1kk. W przypadku natomiast, gdy przemoc stanowiąca znamię rozboju przybiera postać pobicia, w podanym wyżej rozumieniu właściwa jest kwalifikacja kumulatywna z art. 280§kk i art. 158§1kk. Użycie przemocy wobec osoby polega na fizycznym i bezpośrednim oddziaływaniu na ciało człowieka ukierunkowanym na przełamanie lub uniemożliwienie oporu. Rozbój jest przestępstwem umyślnym, kierunkowym, a w związku z tym można go popełnić tylko z zamiarem bezpośrednim(por. m.in. Kodeks karny, Część szczególna, Komentarz do art. 280kk, pod red. A. Zoll, t. III, wydanie II, Zakamycze 2006; wyrok SA we Wrocławiu z dn. 17.11.2010r. IIAKa 310/10, LEX nr 677938; wyrok SN z dn. 12.01.2011r. IIIKK 230/10, LEX nr 785606).
Pobiciem w rozumieniu art. 158§1kk jest natomiast czynna napaść dwóch lub więcej osób na inną osobę lub osoby, przy czym w zdarzeniu tym występuje wyraźny podział ról na napastników i napadniętych (broniących się). Karany jest jedynie udział w takim zajściu, którego intensywność i agresywność osób uczestniczących stwarza poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego (por. A. Marek, komentarz do art. 158kk, LEX 2007 wyd. IV). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że podmiotem przestępstwa z art. 158§1kk jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w pobiciu, co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę(inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156§1kk lub w art. 157§1kk. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma bowiem charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy możliwość ich następstw przewidywał, albo mógł przewidzieć. Dla bytu przestępstwa określonego w art. 158kk nie jest także niezbędne, aby każdy z uczestników pobicia zadał pokrzywdzonemu (lub pokrzywdzonym) choćby jeden cios w postaci uderzenie, kopnięcia lub naruszenia w jakikolwiek inny sposób jego nietykalności cielesnej. Wystarczy by sprawca swoim zachowaniem np. stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób czynnie występujących przeciwko pokrzywdzonemu, zwiększył u niego zagrożenie i przyczynił się do wzrostu dysproporcji siły pomiędzy sprawcami pobicia i pokrzywdzonym. Przestępstwo pobicia określone w art. 158§1kk może być popełnione tylko umyślne zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym. Sprawca bierze zatem umyślnie udział w pobiciu, ze świadomością, że pobicie zagraża bezpośrednio życiu lub w poważnym stopniu zdrowiu człowieka i tego chce lub przynajmniej na to się godzi(porusza m.in. postanowienie SN z dn.22.04.2009r. IVKK 14/09; wyrok SN z dn.28.07.1972r. Rw 692/72, OSN KW 1972, nr 11, poz. 181; postanowienie SN z dn.07.09.2004r., IIKK 377/03, LEX nr 137739, wyrok SA we Wrocławiu z dn. 12.12.2012r. IIAKa 362/12; wyrok SA w Krakowie z dn.13.02.2008r. IIAKa 5/08; Kodeks karny, Cześć szczególna, Komentarz do art. 158kk pod. red. A. Zoll, t. II, wydanie II, Zakamycze 2006r., s. 358-371).
Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, przede wszystkim podnieść należy, że z wyjaśnień oskarżonego M. B. (1) i zeznań A. W., którym sąd w tej części dał wiarę wynika bezspornie, iż wieczorem 26 października 2014 roku skontaktował się z nimi telefonicznie oskarżony A. C. (1) i zaproponował wyjazd do Ś., żeby kogoś pobić. Z wyjaśnień A. C. (1), któremu sąd również w tej części dał wiarę wynika natomiast, że był wówczas w domu swojego brata, do którego przyjechał samochodem A. (...) P. P. (1) i zwrócił się z prośbą o pomoc w pobiciu kilku osób, z którymi jak to określił miał na pieńku. Wyjaśnił nadto, że gdy okazało się, że brat nie pojedzie, gdyż zabroniła mu żona skontaktował się ze swoimi znajomymi tj. M. B. (1), A. W. oraz L. K. (1), którzy zgodzili się na przyłączenie do nich i następnie samochodem P. P. (1), którym on kierował pojechali do Ś. z zamiarem pobicia osób, w której to miejscowości zatrzymali się na boisku szkolny. O tym, że mieli to być pokrzywdzeni K. F. (1) i Z. F. (1) dowiedzieli się już na boisku, gdy P. P. (1) dzwonił do nich i jak wyjaśnili A. C. (1) oraz M. B. (1) przyszli oni, jednak po chwili wystraszyli się i uciekli. To wówczas, jak wynika z wyjaśnień tych oskarżonych podczas picia wódki w ilości 0,7 litra P. P. (1) zaproponował im kradzież ciągnika rolniczego U. (...) Z. F. (1), na co wszyscy zgodzili się. Następnie poszli na jego posesję, która sąsiaduje z posesją rodziców P. P. (1). Ciągnik ten stał na podwórku i w celu jego kradzieży do kabiny wsiadł A. C. (1), który miał uruchomić silnik, zjeżdżając z górki zaś pozostali oskarżeni tj. P. P. (1), M. B. (1) oraz L. K. (1) w tym celu popychali go. Nie było wówczas z nimi A. W., który będąc pod dość znacznym działanie alkoholu po drodze po prostu zgubił się i nie mógł trafić na właściwą posesję. Ciągnika, który zjechał aż na ulicę nie udało się A. C. (1) uruchomić i w związku z tym z jego kradzieży zrezygnowali.
Znamiona przestępstwa kradzieży wyczerpuje bezprawny zabór cudzego mienia przedstawiającego wartość materialną w zamiarze przywłaszczenia. Przedmiotem czynności wykonawczej jest cudza rzecz ruchoma, co oznacza, że ma ona właściciela i jest nim inna osoba niż sprawca. Skutek przywłaszczenia objęty zamieram bezpośrednim stanowi utratę rzeczy przez osobę uprawnioną, tak więc zabór polega na wyjęciu rzeczy spod władztwa właściciela lub posiadacza i przejęciu we własne władztwo sprawcy. Jedną z form stadialnych, pojęciowo związanych z tzw. pochodem przestępstwa bezpośrednio poprzedzającą dokonanie jest usiłowanie. Usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Oznacza to, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku, co do którego zmierzał. Zarówno w doktrynie, jak i w judykaturze akcent kładzie się na to, aby zachowanie sprawcy stwarzało realne zagrożenie dla dobra prawnego, prowadząc wprost do dokonania (patrz m.in. Kodeks karny, Komentarz, A. Marek, LEX 2010 r.; Kodeks karny, Komentarz pod red. M. Mozgowa, WK 2015 r.; postanowienie SN z 23.05.2007 r., VKK 265/06, OSN KW 207, nr 7-8 , poz. 58).
Z dokonanych wyżej ustaleń wynika bezspornie, iż oskarżeni w zamiarze popełnienia przestępstwa kradzieży ciągnika, który podjęli wspólnie, udali się na posesję jego właściciela i zmierzając bezpośrednio do dokonania tego czynu zepchnęli go na przebiegającą obok posesji ulicę, jednak nie zdołali uruchomić silnika i w związku z tym zrezygnowali z kradzieży. Zdaniem sądu nie ulega wątpliwości, że swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 13§1kk w zw. z art. 278§1kk w podanym wyżej rozumieniu. Czynu tego oskarżony P. P. (1) dopuścił się w warunkach art. 64§1kk. Jak wynika bowiem z odpisu wyroku łącznego SR w G.z dnia 26.03.2008 r. w sprawie sygn. akt IIK 24/08 łącząc orzeczone m.in. za przestępstwa z art. 279§1kk kary sąd orzekł karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą oskarżony odbył w okresie od 19.01.2009 r. do 10.02.2011 r. (dowód: odpis wyroku SR w G.k. 483-484, odpis wyroku SO W O.k. 485, obliczenie kary k. 489). Tak więc przypisanego mu wyżej przestępstwa dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne.
Zdaniem sąd w świetle dokonanych wyżej ustaleń nie można mówić o usiłowaniu nieudolnym w rozumieniu art. 13§2kk, które ma miejsce wówczas, gdy dokonanie przestępstwa od samego początku jest niemożliwe, natomiast sprawca sobie tego nie uświadamia. Nie można bowiem mówić o usiłowaniu nieudolnym wówczas, gdy co słusznie podniósł SN w wyroku z dnia 29.11.1996 r. w sprawie sygn. akt IKR 196/76 (patrz OSN KW 1997 r., nr 6, poz. 61) w momencie wszczęcia działania sprawcy dokonanie przestępstwa było obiektywnie możliwe, a dopiero później – w wyniku włączenia się niesprzyjających okoliczności – realizacja zamiaru sprawcy okazała się niemożliwa. W takim wypadku usiłowanie jest „udolne”, a jedynie z przyczyn obiektywnych sprawcy nie udało się zrealizować swego zamiaru. Sąd orzekający w powyższej sprawie pogląd ten w pełni podziela.
Z wyjaśnień oskarżonego M. B. (1) (k. 376-376v oraz 227 w części odczytanej w trybie art. 389§1kpk) wynika nadto, że po nieudanej próbie kradzieży ciągnika udał się z oskarżonym L. K. (1) za budynek stodoły, gdzie zauważyli motorower marki A. wartości 1500 zł stanowiący własność C. L.. Również ten pojazd, jak wyjaśnił próbowali uruchomić w celu jego kradzieży, jednak w wyniku podjętych przez każdego z nich prób nie byli tego w stanie zrobić i także pozostawili go udając się za pozostałymi osobami do samochodu. Z powodów, które wskazano wyżej zdaniem sądu, także powyższym zachowaniem zarówno L. K. (1), jak i M. B. (1) wyczerpali znamiona występku z art. 13§1kk w zw. z art. 278§1kk, którego dopuścili się działając wspólnie i w porozumieniu. Podnieść przy tym nadzy, że w złożonych na etapie postępowania przygotowawczego wyjaśnieniach L. K. (1) twierdził, że motorower próbował uruchomić M. B. zaś on był tylko w jego pobliżu. Odnosząc się do ciągnika początkowo wyjaśnił, że pomagał go wepchnąć na podwórko (wyjaśnienia k. 232v i 241) by następnie przyznać, że chcieli zepchnąć traktor, gdy byli w Ś. pierwszy raz zaś, gdy przyjechali poraz drugi traktor był już wepchnięty na podwórko. Jego wyjaśnieniom z powodów, które wskazano wyżej a mianowicie w związku z wewnętrzną sprzecznością sąd nie dał wiary. Za wiarygodne sąd uznał natomiast wyjaśnienia M. B. (1) również w części dotyczącej usiłowania kradzieży motoroweru, gdyż przyznając się do tego czynu nie miał żadnego interesu w tym, żeby bezpodstawnie pomawiać L. K. (1) o współudział w jego popełnieniu. Zdaniem sądu zarówno usiłowanie kradzieży ciągnika jak i motoroweru stanowią dwa odrębne czyny nie zaś jeden, którą to konstrukcję przyjęto w akcie oskarżenia. Nie ulega natomiast wątpliwości, że oba te czyny zostały popełnione przez L. K. (1) w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 91§1kk tj. w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób.
Ustalenia dokonane przez sąd oparte zarówno na wyjaśnieniach M. B., jak i A. C. oraz pośrednio L. K. wskazują na to, że po powrocie do samochodu P. P. (1) odwiózł ich do G. i po pewnym czasie skontaktował się z nimi telefonicznie informując, że zostawili w Ś. A. W.. Następnie przyjechał po nich ponownie i wrócili do Ś.. W tym czasie na podwórku byli już pokrzywdzony K. F. (1), który po północy obudził się i zobaczył wypchnięty na ulicę ciągnik rolniczy Z. F. (1), którego powiadomił o tym. W złożonych zeznaniach twierdził, że słyszał również próby uruchomienia motoroweru C. L., co dowodzi tego, iż L. K. i M. B. w tym czasie usiłowali dokonać jego kradzieży. W międzyczasie wyszli również Z. F. (1), któremu we wciągnięciu ciągnika na podwórko swoim samochodem pomógł Z. P., ojciec oskarżonego P. P. (1) oraz A. W., który w końcu dotarł we właściwe miejsce. Idąc ponownie w kierunku posesji rodziny F. oskarżony P. P. (1) miał w ręku drewnianą pałkę zbliżoną swoim wyglądem do kija bejzbolowego zaś, co najmniej jeszcze jeden z oskarżonych kawałek gumowego wężą. Widząc znajdujące się na podwórku osoby współoskarżeni zachowywali się głośno krzycząc do P. P. (1), kogo mają bić i gdy weszli na nie rzucił on trzymanym w ręku kijem w kierunku K. F. (1), który rozpoznał go. Na P. P. (1), jako osobę, która rzuciła kijem wskazali również oskarżeni M. B. i A C.. Wcześniej do domu wszedł Z. F. (1), który schował się przed napastnikami zaś Z. P. siedział w tym czasie w samochodzie. Pokrzywdzony K. F. (1) rzuconym kijem został trafiony w głowę i upadł. Wówczas pozostali napastnicy otoczyli go i kopiąc go zaczęli zadawać mu uderzenia. O ile składając zeznania na etapie postępowania przygotowawczego K. F. nie miał wątpliwości, że kopano go wielokrotnie po całym ciele przez około 1 minutę (zeznania k. 3v-4v w części odczytanie w trybie art. 391§kpk), o tyle przesłuchany przed sądem utrzymywał jedynie, że zadano mu co najmniej dwa kopnięcia (zeznania k. 377v-378). Z zeznań K. F. (1) wynika nadto, że po zadaniu mu kopnięć ktoś włożył mu rękę do kieszeni spodni, z której wyjął telefon komórkowy H. wartości 120 zł, jednak osoby tej nie był w stanie wskazać. Wskazał na nią w złożonych wyjaśnieniach oskarżony M. B. (1) twierdząc konsekwentnie, że był to A. C. (1). Podniósł on następnie również kij, którym rzucił P. P. i podszedł do samochodu marki V. (...) nr rej (...) M. B. (2), w który zaczął uderzać uszkadzając jego karoserię.
Z dokonanych w tej części ustaleń wynika bezspornie, że idąc na posesję rodziny F. oskarżeni mieli jedynie zamiar pobicia i nie łączyli go z zamiarem zaboru jakiegokolwiek mienia. Zamiar taki wykrystalizował się po użyciu przemocy u jednego z oskarżonych a mianowicie A. C. (1), który nie uzgadniając tego z pozostałymi współsprawcami dokonał na szkodę K. F. (1) kradzieży z kieszeni spodni telefonu i jedynie jemu można przypisać popełnienie przestępstw z art. 280§1kk i art. 158§1kk pozostających w zbiegu kumulatywnym w podanym wyżej rozumieniu. Nie ulega natomiast wątpliwości, że zarówno P. P. (1), jak i L. K. (1) oraz M. B. (1) wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego w podanym wyżej rozumieniu i swoim zachowaniem wyczerpali jedynie znamiona przestępstwa z art. 158§1kk. O ile K. F. (1) wskazał również na P. P. (1) jako sprawcę, który rzucił w niego kijem, po otrzymaniu uderzeniu którym upadł, o tyle wprawdzie nie był w stanie rozpoznać pozostałych napastników zadających mu uderzenia, jednak nie ulega wątpliwości, że oskarżony L. K. (1) swoim zachowaniem a mianowicie samą obecnością występując po stronie napastników zwiększył u pokrzywdzonego zagrożenia i przyczynił się do wzrostu dysproporcji sił po stronie sprawców a tym samym wziął udział w jego pobiciu w podanym wyżej rozumieniu. Zeznaniom K. F. (1) i Z. F. (1) oraz wyjaśnieniom M. B. i A. C. w tej części sąd dał wiarę, gdyż stanowią one spójną, wzajemnie uzupełniającą się i logiczną całość.
Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom Z. P. – ojca oskarżonego P. P. (1) w części, w której wprawdzie przyznał on, że jego syn był wówczas na podwórku, ale jak utrzymywał stał za płotem na ich posesji i nie brał udziału w pobici, gdyż są one sprzeczne zarówno z zeznaniami K. F. (1), jak i wyjaśnieniami oskarżonych A. C., B. B. i L. K.. Oczywistym jest, że jako ojciec chciał on uchronić syna przed odpowiedzialnością nie bacząc na ryzyko własnej odpowiedzialności za przestępstwo złożenia fałszywych zeznań. Z tych samych powodów sąd nie dał wiary zeznaniom E. P. – matki oskarżonego P. P. (1), tym bardziej, że są one sprzeczne z zeznaniami M. N. (2), w którego obecności, jak utrzymywał a około godz. 22:00 syn miał wówczas przebywać na podwórku. Z zeznań M. N. (2) (k. 532v) wynika mianowicie, że w dniu 26.10.2014 roku odwiedzi P. P. poraz pierwszy około godz. 19:00, a następnie około godz. 21:00 i przez cały czas przebywał w jego pokoju. Za drugim razem, jak utrzymywał był krótko i następnie poszedł do domu zaś o kradzieży ciągnika i uszkodzeniu jakiegoś samochodu w nocy dowiedział się następnego dnia. W złożonych zeznaniach E. P. utrzymywała natomiast, że gdy obudziły ją jakieś odgłosy pochodzące z podwórka, na które wyszła zobaczyła stojącego przed bramą syna i M. N. (2) zaś za bramą trzech lub czterech chłopków, którzy chodzili w jej pobliżu. Zeznała nadto, że w dniu tym została uderzona przez męża oraz że w jej obronie stanął oskarżony a nadto, że posiada zaświadczenie lekarskie o doznanych obrażeniach i o pobiciu zawiadomiła policję. Również w tej części jej zeznania nie znalazły potwierdzenia albowiem z informacji nadesłanej przez KPP w G. nie wynika, aby zawiadomienie takie złożyła (pismo k. 544). Jej zeznaniom z powodów, które wskazano wyżej sąd w tej części nie dał wiary, gdyż nie polegają one na prawdzie. Z tych samych powodów sąd również nie dał wiary zeznaniom E. P. w części, w której utrzymywała, że to K. B. prowokowała syna do kłótni.
Sąd dał natomiast wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. P. (1) w części, w której przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu w pkt VI, VII i VIII aktu oskarżenia przestępstw z art. 244kk. Mając na uwadze ustalenia, z których wynika, że również w dniu 26.10.2014 roku dwukrotnie przywoził swoim samochodem marki A. z G. do Ś. współoskarżonych oraz A. W., którzy nie mieli, co do tego najmniejszych wątpliwości bezspornym jest, że w dniu tym swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona przestępstw z art. 244kk zarzucanych mu w pkt VIII i IX aktu oskarżenia.
Przedmiotem ochrony przestępstwa z art. 244kk jest respektowanie orzeczeń sądowych ustanawiających określony rodzaj zakazu lub nakazu. Zachowanie sprawy polega, zatem na nie respektowaniu orzeczeń sądu dotyczących orzeczonego przez sąd zakazu, obowiązku lub nakazu bądź też nie wykonania zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. Podmiotem tego przestępstwa może być, więc m.in. osoba, wobec której sąd orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych tak jak w przypadku oskarżonego. Nie stosując się do orzeczonego wyrokiem SR w G.V Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia 24.02.2014 roku w sprawie sygn. akt VK 18/14 zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi P. P. (1) niewątpliwie czynami zarzucanymi mu w pkt VI, VII, VIII i IX aktu oskarżenia w pełni wyczerpał znamiona występków z art. 244kk. Popełniając powyższe czyny w krótkich odstępach czasu (04.07.2014 r., 01.10.2014 r., 17.10.2014 r. i 26.10.2014 r.) w podobny sposób oskarżony dopuścił się ich w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 91§1kk. Nadto czyny te popełnił w warunkach art. 64§1kk. Jak wynika, bowiem z odpisu prawomocnego wyroku łącznego SR w G.z dnia 26.03.2008 r. w sprawie sygn. akt IIK 24/08 łącząc orzeczone kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 244kk i 10 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 278§1kk wymierzono mu karę łączną 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 10 lutego 2011 roku do 08 marca 2012 roku (dowód: odpis wyroku łącznego k. 483-484, obliczenie kary k. 486, zawiadomienie o zwolnieniu k. 488). Tak więc zarzucanych mu przestępstw z art. 244kk dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne.
Odnośnie powyższych czynów sąd dał wiarę zeznaniom świadków: P. W. (k. 32-33), K. S. (k. 34-35) i J. C. (k. 36-37). Za wiarygodne sąd uznał również zeznania świadków: M. N. (1) (k. 379v oraz 78v-79 w części odczytanej w trybie art. 391§1kpk) – funkcjonariusza policji, który przyjął od K. B. reklamówkę z zawartością suszu roślinnego oraz zatrzymał oskarżonego P. P. (1), a także pokrzywdzonych Z. F. (1), M. B. (2) i C. L.. Niczego odnośnie zarzutów stawianych oskarżonym nie wzniosły natomiast zeznania świadka M. Z. (k. 205-206).
Uznając oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów sąd skazał:
1. P. P. (1):
za przypisane mu w pkt 1 wyroku przestępstwo z art. 158§1kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;
za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia uzupełniając jego opis poprzez dodanie zapisu o treści „lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że nie byli w stanie uruchomić go” na podstawie art. 13§1kk w zw. z art. 278§1kk w zw. z art. 64§1kk i art. 14§1kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;
za czyn zarzucany w pkt IV aktu oskarżenia na podstawie art. 207§1kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
za czyn zarzucany w pkt V aktu oskarżenia na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 70 ust. 2 tejże ustawy środek karny przepadku poprzez zniszczenie zabezpieczonych jako dowody rzeczowe woreczka foliowego z zapięciem strunowym z zawartością suszu roślinnego barwy zielonej o masie netto 16,641 grama oraz 40 sztuk woreczków foliowych z zapięciem strunowym z zawartością suszu roślinnego barwy zielonej o masie brutto 99,78 grama;
za czyny zarzucane w pkt VI, VII, VIII i IX aktu oskarżenia przyjmując, że stanowią ciąg przestępstw określony w art. 91§1kk na podstawie art. 244kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 91§1kk w zw. z art. 4§1kk na karę 1 roku pozbawienia wolności.
2. L. K. (1):
za przypisane mu w pkt 1 wyroku przestępstwo z art. 158§1kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;
za przypisane mu w pkt 4 ppkt a i b wyroku dwa przestępstwa z art. 13§1kk w zw. z art. 278§1kk przyjmując, że stanowią ciąg przestępstw określony w art. 91§1kk na podstawie art. 13§1kk w zw. z art. 278§1kk w zw. z art. 14§1kk w zw. z art. 91§1kk i art. 4§1kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Wymierzając powyższe kary sąd w stosunku do obu oskarżonych miał na uwadze jako okoliczności obciążając wysoki stopień ich zaiwanienia wynikający z popełnienia zarzucanych im przestępstw z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju, charakterze i wielości naruszonych dóbr chronionych prawem, rozmiarze wyrządzonej i grożącej szkody a nadto sposobie i okolicznościach ich popełnienia. Na niekorzyść oskarżonych sąd uwzględnił również ich dotychczasową wielokrotną karalność, w tym za przestępstwa tego samego rodzaju, co świadczy o daleko posuniętym ich procesie demoralizacji i nieskuteczności dotychczasowego procesu resocjalizacji (dowód: dane o karalności k. 554-555, 556-558).
Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności, które mogłyby przemawiać na korzyść oskarżonych.
Łącząc tak orzeczone kary jednostkowe sąd wymierzył:
oskarżonemu P. P. (1) karę łączną 3 lat pozbawienia wolności na poczet, której na podstawie art. 63§1kk zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26.10.2014 roku do dnia 04.03.2015 roku;
oskarżonemu L. K. (1) karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, na poczet której na podstawie art. 63§1kk zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13.11.2014 rok do dnia 14.11.2014 rok.
Orzekając kary łączne w powyższym wymiarze sąd mając na uwadze związek przedmiotowo- podmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi czynami kierował się zasadą mieszaną tj. częściową absorpcją i częściową kumulacją orzeczonych kar.
Zdaniem sądu tak orzeczone kary jednostkowe i kary łączne są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonych, społecznej szkodliwości czynów, których dopuścili się a także winny przyczynić się do osiągnięcia wobec ich osób celów wychowawczych i zapobiegawczych oraz w zakresie szeroko rozumianej prewencji ogólnej. Sąd doszedł jednocześnie do przekonani, że jedynie kary bezwzględne pozbawiani wolności orzeczone we wskazanym wyżej wymiarze w stosunku do każdego z oskarżonych pozwolą na osiągnięcie celów kary, o których mowa wyżej. Tym samym sąd uznał, że nie zachodzi w przypadku oskarżonego L. K. (1) pozytywna prognoza a tym samym przesłanki określone w art. 69§1 i 2kk, które uzasadniałyby warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej w stosunku do jego osoby kary łącznej pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 4§1kk sąd mając na uwadze zmiany, które weszły w życie w dniu 01.07.2015 roku wprowadzone ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396) zastosował ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów uznając, że jest ona względniejsza niż obowiązująca w czasie orzekania, w szczególności, że względniejsze są zasady wymiaru kary łącznej, które uległy zmianie.
Z uwagi na ustalenia dotyczące sytuacji materialnej oskarżonych sąd na podstawie art. 624§1kpk zwolnił ich od uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie.