Sygn. akt I C 295/16
Dnia 11 maja 2016 r.
Sąd Rejonowy w Kwidzynie Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Halina Ostafińska-Kołacka
Protokolant: stażysta Ewelina Gadomska
po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2016 roku w Kwidzynie
na rozprawie
z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.
przeciwko J. B.
o zapłatę
powództwo oddala.
Sędzia Sądu Rejonowego
Halina Ostafińska - Kołacka
I C 295/16
Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wnosił o zasądzenie od pozwanego J. B. kwoty 14.972,80 złotych, z umownymi odsetkami w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP od kwoty 5.107,89 złotych poczynając od dnia 12.09.2014 roku do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu podał, że w dniu 22.02.2005 roku zawarł z pozwanym umowę kredytu w wysokości 5.107,80 złotych. Pozwany nie wywiązał się z umowy.
Powód podnosił, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się:
- należność główna w kwocie 5.107, 89 złotych,
- odsetki za okres od dnia 22.02.2005 roku do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku w kwocie 9.789,91 złotych,
- koszty opłaty i prowizje w wysokości 75 złotych,
- dalsze odsetki naliczane od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty od kwoty niespłaconego kapitału tj. od kwoty 5.107,89 złotych, według zmiennej stopy procentowej wyznaczonej jako 4-krotność stopu kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.
Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 stycznia 2015 roku, na podstawie którego nakazał pozwanemu J. B., żeby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia niniejszego nakazu zapłacił powodowi (...) bank (...) S.A. we W. kwotę 14.972,80 złotych, wraz z umownymi odsetkami, stanowiącymi 4-krotność stopu procentowej kredytu lombardowego narodowego Banku Polskiego, liczonymi od kwoty 5.107,80 złotych, poczynając od 12.09.2014roku do dnia zapłaty, oraz kwotę 209,92 złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pozwany J. B., działający przez kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu , wnosił o uchylenia nakazu zapłaty i oddalenie powództwa. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Dodatkowo zarzucił, że powód nie udokumentował i nie wykazał sposobu wyliczenia należności, która jest bardzo wysoka w stosunku do kwoty zaciągniętego kredytu.
Sąd ustalił i zważył co następuje:
W dniu 22 lutego 2005roku pozwany J. B. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. (poprzednikiem prawnym powoda) umowę kredytu na towarów w wysokości 5.107,89 złotych. Pozwany zakupił dwa telewizory P., kamerę cyfrową i aparat cyfrowy.
Spłata kredytu została rozłożona na 20 rat miesięcznych poczynając od 22.03.2005 roku. Pozwany nie wywiązał się ze spłaty rat kredytu. Powód wystawił wyciąg z ksiąg banku z dnia 11.09.2014roku na łączna kwotę 14.972, 80 złotych.
(odpis umowy kredytowej k. 8-9, wyciąg z ksiąg banku k.10).
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie ww. dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały.
Powyższy stan faktyczny jest poza sporem.
Sąd uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zasadny jest zarzut przedawnienia podnoszony przez pozwanego.
Przepis art.118 kc. mówi:” Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata”.
Bank udzielił pozwanemu kredytu na zakup towarów w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Obowiązuje zatem 3 – letni okres przedawnienia dochodzenia roszczeń przez powoda z tytułu umowy.
Opierając się na postanowieniach umowy powód powinien złożyć pozew najpóźniej do 22 kwietnia 2006 roku. Natomiast powód wniósł pozew o zapłatę przeciwko pozwanemu dopiero 23.12.2014 roku, a więc po upływie okresu przedawnienia.
Powód nie wykazał aby nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia ani nawet nie powoływał się na to w pozwie.
Słuszny jest też drugi zarzut pozwanego braku udokumentowania i wykazania przez powoda sposobu wyliczenia należności.
Powód do umowy nie załączył harmonogramu spłat rat kredytu, regulaminu i tabeli opłat i prowizji.
Nie wiadomo zatem w jakich wysokościach ustalone zostały raty miesięczne dla pozwanego oraz w jaki sposób, od jakich kwot i za jaki okres powód naliczył odsetki.
Obowiązkiem powoda zgodnie z przepisem art. 6 kc., było dokładne udowodnienie zasady i wysokości roszczenia.
W związku z powyższym Sad na podstawie przepisu art. 118 kc. i mając na uwadze przepis art. 6 kc. orzekł jak wyżej.
Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98 par.1 kpc.
Powód jako strona przegrywająca sprawę nie ma prawa do żądania od pozwanego zwrotu kosztów procesowych.