UZASADNIENIE

Powód R. G. w pozwie złożonym do Sądu w dniu 20 lipca 2012 roku wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 19. 984,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 maja 2012 r. do dnia zapłaty tytułem kosztów naprawy pojazdu marki V. (...), kwoty 100 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem utraty wartości rynkowej wskazanego wyżej pojazdu, kwoty 6.150,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu, kwoty 738,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem kosztów holowania uszkodzonego pojazdu oraz kosztów procesu wg norm przepisanych.

(pozew, k. 1 – 4)

Pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

(odpowiedź na pozew, k. 34 - 41)

Powód R. G. na rozprawie w dniu 25 lutego 2013 r. cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 738,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu kosztów holowania pojazdu.

(protokół rozprawy z dnia 25 lutego 2013 r., k. 82)

Powód R. G. na rozprawie w dniu 26 stycznia 2015 r. cofnął pozew bez zrzeczenia się roszczenia w zakresie kwoty 4 690,78 zł z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że powyższa kwota została zapłacona przez pozwanego w dniu 6 września 2012 r., natomiast pozew został złożony w dniu 20 lipca 2012 r. Z uwagi na powyższe podtrzymał żądanie zasądzenia odsetek ustawowych w zakresie cofniętego pozwu od dnia 4 maja 2012 r. do dnia 6 września 2012 r. Pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w opisanym wyżej zakresie.

(protokół rozprawy z dnia 26 stycznia 2015 r., k. 242 - 243)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2012 roku doszło do kolizji drogowej pomiędzy samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był R. G., a pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), którego posiadaczem był jego sprawca, korzystający z ochrony OC w (...) Towarzystwie (...) S.A. w W..

(bezsporne)

Na skutek kolizji w samochodzie marki V. (...) uszkodzeniu uległ błotnik lewy, koło lewe, maska, reflektory, zderzak, poduszka powietrzna.

(dowód: opinia biegłego, k. 106 – 136, zdjęcia, k. 51 - 66, akta szkody)

W dniu 30 marca 2012 r. R. G. zawarł z D. S., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) umowę najmu pojazdu zastępczego od dnia 30 marca 2012 r. do dnia 24 kwietnia 2012 r. marki C. (...). R. G. zobowiązał się uiścić czynsz za najem przedmiotowego pojazdu w wysokości 200 zł netto za dobę, tj. łącznie kwotę 6 .150,00 zł.

(dowód: umowa najmu, k. 9, faktura, k. 7)

W dniu 3 kwietnia 2012 roku J. G., działając z upoważnienia R. G. dokonał zgłoszenia szkody w pozwanym Towarzystwie. Po przeprowadzeniu analizy szkody pozwany ustalił wysokość szkody na kwotę 22. 518,52 zł brutto, stanowiącą koszt naprawy samochodu zgodny z wyceną sporządzoną przez ubezpieczyciela. Jednocześnie przyznał R. G. odszkodowanie w kwocie 18. 565,74 zł netto. Pozwany przyznał również powodowi kwotę 798,00 zł z tytułu kosztów holowania uszkodzonego pojazdu. Wskazane wyżej środki pozwany wypłacił.

(okoliczność bezsporna, dowód: pismo z dnia 13 czerwca 2012 r., k. 24 akta szkody, pismo, k. 36 – 39, upoważnienie, k. 40)

W dniu 12 lipca 2012 r. R. G. sprzedał w stanie uszkodzonym samochód marki V. (...) A. M. i L. M. za kwotę 41 .000,00 zł.

(dowód: umowa sprzedaży, k. 61)

Wartość pojazdu marki V. (...) w stanie sprzed szkody wynosiła 66.615,00 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego, k. 106 - 136, opinia uzupełniająca biegłego, k. 168 – 173, k. 222 - 224)

W dniu 6 września 2012 r. (...).U. S.A. wypłacił na rzecz R. G. kwotę 4. 690,78 zł z tytułu dalszych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

(dowód: potwierdzenie przelewu, k. 81)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o przywołane wyżej dokumenty i kserokopie dokumentów dołączone do akt niniejszej sprawy oraz na podstawie załączonych akt szkody. Sąd uznał, iż ww. dokumenty nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści i pochodzenia od poszczególnych osób oraz zostały sporządzone w sposób rzetelny.

Ponadto stan faktyczny Sąd ustalił również w oparciu o złożoną do akt sprawy opinię pisemną biegłego sądowego M. H.. W ocenie Sądu powyższa opinia jest jasna, spójna oraz rzeczowa.

Strona pozwana w piśmie z dnia 6 lutego 2014 roku (pismo, k. 158 - 160) podniosła zarzuty dotyczące prawidłowości wyliczenia kosztów naprawy przez biegłego oraz nieprawidłowo wyliczonej wartości pojazdu na dzień sprzed wyrządzenia szkody. Wskazać należy, że z przyczyn omówionych w dalszej części uzasadnienia nie miały w istocie znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zarzuty dotyczące prawidłowości wyliczenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Natomiast, odnosząc się do zarzutów nieprawidłowego ustalenia wartości pojazdu sprzed szkody wskazać należy, że biegły w uzupełniającej opinii (opinia uzupełniająca, k. 168 – 173) szczegółowo odniósł się do tych zastrzeżeń. Pozwany ponownie podtrzymał swoje uwagi w piśmie z dnia 8 maja 2014 r. (k. 202 - 203) również w zakresie obliczenia wartości rynkowej pojazdu. Biegły w uzupełniającej pisemnej opinii (k. 222 - 224) nie znalazł podstaw do zmiany swojego stanowiska wyrażonego w pierwotnej opinii. W ocenie Sądu stanowisko biegłego jest jasne, logiczne i zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że pozwany w dalszym ciągu kwestionował opinię biegłego sporządzoną w niniejszej sprawie. Jednak w ocenie Sądu nie podał przekonywujących argumentów przeciwko opinii biegłego. Należy wskazać, że granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłego nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza, gdy w sprawie wypowiadał się kompetentny pod względem fachowości biegły, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnej opinii. Zatem potrzeba powołania innego biegłego, czy instytutu powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 12 kwietnia 2013 r., I ACa 1392/13, LEX nr 1316215).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia (ubezpieczony). Zgodnie z § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Do ustalenia pojęcia szkody i zakresu odszkodowania zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), odszkodowanie z ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów przysługuje jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdów szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl art. 19 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, uprawniony do odszkodowania za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu, za którą odpowiedzialność cywilna objęta jest ubezpieczeniem obowiązkowym, może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną był fakt, iż odpowiedzialność cywilną za szkodę wyrządzoną na skutek wypadku z dnia 30 marca 2012 roku spowodowanego przez kierującego pojazdem marki S. (...) z pojazdem marki V. (...) ponosi pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. Przedmiotem sporu między stronami była jedynie okoliczność oszacowania wysokości szkody w pojeździe marki V. (...).

W pierwszej kolejności odnosząc się do żądania zapłaty kwoty 15.293,71 zł (po cofnięciu pozwu w tym zakresie) z tytułu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c. Sąd nie może wyrokować, co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Granice roszczenia zakreśla natomiast zgłoszone żądanie i okoliczności faktyczne przytoczone dla jego uzasadnienia, a w określonych sytuacjach również wskazana podstawa prawna.

Powód w niniejszej sprawie dochodził między innymi kwoty 15.293,71 zł z tytułu szkody w pojeździe marki V. (...), stanowiącej koszt naprawy przedmiotowego pojazdu. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę zgodnie z przywołanym wyżej przepisem nie mógł orzec żądanej kwoty na innej podstawie faktycznej.

Stosownie do treści art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Sprzedając pojazd powód dokonał swego rodzaju wyboru sposobu naprawienia przez pozwanego szkody. Przywrócenie stanu fizycznego tegoż majątku sprzed szkody poprzez naprawę uszkodzonego pojazdu, wobec jego zbycia nie jest już bowiem możliwe. Może ono nastąpić jedynie przez zapłatę odpowiedniej kwoty przywracającej wartość jego majątku sprzed szkody, tj. różnicy między wartością pojazdu sprzed szkody, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym. Jednakże jak wskazano wyżej powód jako podstawę faktyczną części swojego roszczenia to jest zapłaty kwoty 19. 984,49 zł wskazywał koszt naprawy pojazdu. Tymczasem w istocie podstawę faktyczną jego roszczenia powinna być różnica wartości pojazdu należącego do powoda sprzed wypadku, a jego wartością po wypadku. Z uwagi na to, że Sąd był związany podstawą faktyczną żądania nie mógł zasądzić brakującej kwoty odszkodowania na innej niż wskazywana przez powoda podstawie faktycznej.

Wskazać również należy, że żądanie zapłaty kwoty 19. 984,49 zł tytułem szacowanych kosztów potencjalnej naprawy, której powód nie przeprowadził prowadziłoby, do bezpodstawnego wzbogacenia powoda kosztem pozwanego ubezpieczyciela. Stan majątku powoda odpowiadający wartości pojazdu sprzed kolizji wynosił 66 615,00 zł. Stan majątku powoda odpowiadający cenie uzyskanej ze sprzedaży pojazdu w stanie uszkodzonym wynosi 41. 000,00 zł. Z tytułu ubezpieczenia, jako koszt naprawy pojazdu została mu wypłacona kwota 23. 256,52 zł. Dodając do tego żądane dodatkowe koszty naprawy w wysokości 19. 984,49 zł daje kwotę 84.241,01 zł tj. kwotę znacznie przewyższającą wartość majątku powoda sprzed kolizji – kwotę 66.615,00 zł. Zapłata tej kwoty przez pozwanego prowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda. Jest oczywistym w świetle w/w przepisów, iż nie to jest funkcją odszkodowania. W wypadku sprzedaży pojazdu przez poszkodowanego w stanie uszkodzonym funkcją odszkodowania może być jedynie, co oczywiste przywrócenie jego majątku do stanu/wartości jaką miałby gdyby nie wypadek. Nie może być bowiem mowy o zwrocie poniesionych kosztów naprawy ani też zaliczkowej zapłacie kwoty niezbędnej na dokonanie naprawy.

Odnosząc się natomiast do żądania zapłaty kwoty 6.150,00 zł z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu wskazać należy, że nie zasługuje ono na uwzględnienie.

Powód w niniejszej sprawie nie przeprowadził naprawy uszkodzonego pojazdu tym samym oczekiwanie zwrotu wydatków poniesionych na najem pojazdu zastępczego w okresie naprawy pojazdu nie jest uzasadnione. Powód w toku postępowania wskazał, że wynajął pojazd zastępczy, albowiem początkowo zamierzał dokonać naprawy uszkodzonego pojazdu, a jedynie przyznana zbyt niska wysokość odszkodowania przez ubezpieczyciela go od tego odwiodła. Jednakże w ocenie Sądu w żaden sposób nie udowodnił, że taki zamiar faktycznie mu przyświecał. Przesłuchany w charakterze strony zeznał, że naprawę chciał przeprowadzić w autoryzowanym serwisie, przy czym nie dołączył na tę okoliczność żadnego dowodu. Natomiast kosztorys dołączony przez powoda do pozwu został sporządzony przez serwis (...) należący do niego. W świetle powyższych faktów nie sposób uznać, że powód nosił się z zamiarem dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu. Gdyby tak było to zgodnie z deklaracjami powoda dla oszacowania wysokości szkody pojazd oddałby do autoryzowanego serwisu, a nie do serwisu prowadzonego przez siebie.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W ocenie Sądu czas potrzebny do zakupu nowego pojazdu nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Podobne stanowisko zajął również Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 stycznia 2013 r., I ACa 1112/12, w którym wskazał, że „w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego nie sposób przyjąć, że zakup nowego samochodu mieści się w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą polegającą na uszkodzeniu samochodu.” Sąd w niniejszej sprawie w pełni akceptuje powyższe zapatrywanie i uznaje za swoje. Wskazać również należy, że nawet gdyby uznać, że cytowany powyżej pogląd za błędny albo nie znajdujący zastosowania w realiach niniejszej sprawy wskazać należy, że powód nie wykazał, kiedy zakupił nowe auto, a tym samym nie wykazał przez jaki okres najem pojazdu zastępczego był uzasadniony do czasu zakupu nowego auta.

Odnosząc się do żądania zapłaty kwoty 100,00 zł z tytułu utraty wartości rynkowej pojazdu marki V. (...) wskazać należy, że nie zasługuje ono na uwzględnienie. Roszczenie z tytułu utraty wartości rynkowej pojazdu powstaje tylko i wyłącznie w sytuacji kiedy naprawa pojazdu nie doprowadziła do zrekompensowania w pełni wysokości poniesionej szkody z uwagi na to, że pojazd w stanie naprawionym nie przedstawia tej samej wartości co pojazd, który nie był nigdy wcześniej przedmiotem żadnych napraw. Warunkiem koniecznym wystąpienia szkody w postaci utraty wartości rynkowej pojazdu jest dokonanie jego naprawy. W niniejszej sprawie bezsporne było, że powód sprzedał samochód w stanie uszkodzonym i tym samym szkoda w postaci utraty wartości rynkowej pojazdu w ogóle nie wystąpiła (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2001 r., II CZP 57/01).

Postępowanie w niniejszej sprawie w części, to jest w zakresie kwoty 5. 428,78 zł należało umorzyć.

Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest z zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Natomiast zgodnie z art. 355 § 1 Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew (…).

Powód na rozprawie w dniu 25 lutego 2013 r. cofnął pozew w zakresie roszczenia kwoty 738,00 zł wraz z zrzeczeniem się roszczenia, a na rozprawie w dniu 26 stycznia 2015 r. cofnął pozew w zakresie kwoty 4. 690,78 zł, w pozostałym zakresie podtrzymując swoje żądania. Cofnięcie powództwa w zakresie kwoty 738,00 z uwagi na równoczesne zrzeczenie się przez powoda przedmiotowego roszczenia nie wymagało zgody pozwanej i tym samym jest skuteczne, natomiast na cofnięcie powództwa w zakresie kwoty 4. 690,78 zł bez zrzeczenia się roszczenia pozwana wyraziła zgodę. Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 355 § 1 w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy i zwrotu kosztów celowych, obowiązek zwrotu tychże kosztów spoczywał na powodzie, jako na stronie przegrywającej sprawę. Powód przegrał niniejszą sprawę w całości, tym samym obowiązany jest zwrócić pozwanemu te koszty w takim samym stosunku (zasada odpowiedzialności za wynik procesu).

Koszty poniesione przez stronę pozwaną obejmowały kwotę 2. 400,00 złotych tytułem wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz. U. 2013 r., poz. 461), kwotę 17,00 zł, stanowiącą opłatę skarbową od pełnomocnictwa oraz kwotę 400,00 zł, stanowiącą zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego uiszczoną tymczasowo przez pozwanego. W tym stanie rzeczy Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2.817,00 zł..

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd postanowił nakazać pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 597,70 zł, stanowiącą koszt wynagrodzenia biegłego, przyznanego postanowieniem z dnia 8 października 2013 r. w kwocie 297,70 zł (k. 145), postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2014 r. w kwocie 150,00 zł (k. 178) oraz postanowieniem z dnia 21 listopada 2014 r. w kwocie 150,00 zł (k. 229), które jedynie tymczasowo zostały poniesione z sum Skarbu Państwa. Wskazane wyżej koszty łącznie wyniosły 597,70 zł i z uwagi na to, ze powód przegrał niniejszą sprawę w całości jest zobowiązany do ich pokrycia.

Mając na uwadze powyższe rozważania i na podstawie powołanych powyżej przepisów Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.