Decyzją z dnia 7 października 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył J. P. emeryturę od 1 września 2014 r. (tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek), która została obliczona w następujący sposób:
- zgodnie z art.53 ustawy emerytalnej przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 2003 r. do 2012 r. oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 104,40 %.; podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 104,40% przez kwotę bazową 3 191,93 zł, co dało kwotę 3 332,37 zł., co doprowadziło do obliczenia wysokości emerytury w następujący sposób: 24% x 3 191,93 = 766,06 zł ,(411 x 1,3 %)/12 x 3 332,37 zł = 1 588,54 zł ,(6 x 0,7%)/12 x 3 332,37 zł = 11,66 zł, razem 2 366,26 zł.;
- zgodnie z art.26 ustawy emerytalnej kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 118 896,22 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 284 352,76 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 209,80 miesięcy, a wyliczona kwota emerytury wyniosła 1 922,06 zł.
Organ rentowy wskazał, iż wobec osiągnięcia wieku uprawniającego do emerytury w 2014 r. wysokość emerytury wyniosła 20 % emerytury obliczonej na podstawie art.53 ustawy emerytalnej tj. 473,25 zł oraz 80% emerytury obliczonej na podstawie art.26 ustawy emerytalnej tj. 1 537,65 zł co dało łącznie 2 010,90 zł. Kwota do wypłaty wyniosła 1 669,92 zł
Organ rentowy podniósł nadto, że nie było możliwym przeliczenie wynagrodzeń z 1977 r. określonych w umowach o pracę z dnia 7 marca 1977 r. oraz z dnia 1 maja 1977 r. ponieważ przedłożone umowy o pracę nie zawierają informacji określającej ilości faktycznie przepracowanych godzin i tym samym nie mogą być uwzględnione do wyliczenia podstawy wymiaru.
/decyzja k.167-170 plik II akt ZUS/
W dniu 18 listopada 2014 r. J. P. złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę. W uzasadnieniu podniósł, że ze złożonych umów o pracę z dnia 7 marca 1977 r. oraz 1 maja 1977 r. ze Spółdzielnią (...) wynika, że był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, co zgodnie z brzmieniem art. 129 §1 Kodeksu Pracy obowiązującym w 1977 r. wynikało, że czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 46 godzin na tydzień, a tym samym brak było przeszkód do wyliczenia wynagrodzenia J. P.. /odwołanie k.2-6/
Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 16 grudnia 2014 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, przytaczając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. / odpowiedź na odwołanie k.17-18/
Decyzją z dnia 17 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. P. prawa do zmiany podstawy wymiaru świadczenia. W treści uzasadnienia organ rentowy wskazał, że przedłożone umowy o pracę nie zawierają informacji określających ilość faktycznie przepracowanych przez wnioskodawcę godzin i tym samym nie mogą być one uwzględnione do wyliczenia podstawy wymiaru. /decyzja k.179/180 plik II akt ZUS/
W dniu 24 grudnia 2014 r. J. P. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę. W uzasadnieniu podniósł, że w okresie od 5 maja 1975 r. do 31 sierpnia 1976 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) i tym samym przedłożone umowy o pracę z dnia 5 maja 1975 r. oraz z dnia 19 maja 1975 r. mogą być uwzględnione do wyliczenia podstawy wymiaru. / odwołanie k.2-7 akt o sygn. VIII U 235/15/
Pismem z dnia 23 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że przedłożone przez wnioskodawcę umowy o pracę z 1975 r. nie stanowią dowodu na okoliczność wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego w ww. okresie, w związku z czym brak jest danych określających ilość faktycznie przepracowanych godzin i tym samym nie mogą być one uwzględnione do wyliczenia podstawy wymiaru. /odpowiedź na odwołanie k.13 akt o sygn. VIII U 235/15/
Zarządzeniem z dnia 18 marca 2015 roku Sąd zarządził połączenie sprawy o sygnaturze akt VIII U 235/15 ze sprawą o sygnaturze akt VIII U 4408/14 w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz prowadzenie pod sygnaturą VIII U4408/14. /zarządzenie k.16 akt o sygn. VIII U 235/15/
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Ubezpieczony J. P. urodził się w dniu (...) Wiek emerytalny osiągnął w dniu 2 czerwca 2014 r. /okoliczność bezsporna/
Decyzją z dnia 3 lipca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał J. P. emeryturę od dnia 2 czerwca 2014 r. /okoliczność bezsporna/
W dniu 29 września 2014 roku J. P. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury, po którego rozpatrzeniu wydano decyzję z dnia 7 października 2014 roku. /wniosek k.143/144 plik II akt ZUS , decyzja k.167-170 plik II akt ZUS/
W celu wyliczenia wysokości emerytury w dniu 6 października 2014 r. organ rentowy wydał decyzją, mocą której ustalił wnioskodawcy wysokość kapitału początkowego. Do wyliczenia wartości kapitału początkowego przyjęto dochody wnioskodawcy w następującej wysokości:
- za rok 1973 – 31 666,33 ( wskaźnik 94,31)
- za rok 1974 – 52 151,00 ( wskaźnik 136,45)
- za rok 1975 – 22 339,61 (wskaźnik 47,58)
- za rok 1976 – 6 596,13 (wskaźnik 12,84)
- za rok 1977 – 6 741,94 (wskaźnik 14,67)
- za rok 1978 – 34 889,00 (wskaźnik 59,49)
- za rok 1979 – 37 276,00 (wskaźnik 58,31)
- za rok 1980 – 32 366,00 (wskaźnik 66,98)
- za rok 1981 – 58 291,00 (wskaźnik 63,18)
- za rok 1982 – 12 200,00 (wskaźnik 52,45)
Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 60,63%.
/wyliczenia k.155-158 plik II akt ZUS oraz decyzja k.159/160 plik II akt ZUS/
W dniu 3 listopada 2014 roku J. P. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury, po którego rozpatrzeniu wydano decyzję z dnia 17 listopada 2014 roku. /wniosek k.171/172 plik II akt ZUS , decyzja k.179/180 plik II akt ZUS/
W okresie od 5 maja 1975 r. do 31 sierpnia 1976 r. J. P. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...). /świadectwo pracy w dokumentacji osobowej wnioskodawcy k.29/
Podczas zatrudnienia w tym zakładzie pracy ubezpieczony otrzymał następujące umowy o pracę:
- z dnia 5 maja 1975 r. na okres próbny od dnia 5 maja 1975 r. do 18 maja 1975 r. mocą której wnioskodawcy powierzono obowiązki maszynisty żurawia w pełnym wymiarze czasu pracy. Stawka płacy zasadniczej została określona wg VI kategorii zaszeregowania w wysokości 10,50 zł na godzinę. Premia została określona w wysokości 25 % miesięcznie.
- z dnia 19 maja 1975 r. na czas nieograniczony mocą której wnioskodawcy powierzono obowiązki maszynisty żurawia w pełnym wymiarze czasu pracy. Stawka płacy zasadniczej została określona wg VI kategorii zaszeregowania w wysokości 10,50 zł na godzinę. Premia została określona w wysokości 25 % miesięcznie.
/umowy o pracę w dokumentacji osobowej wnioskodawcy k.29/
Z tytułu zatrudnienia we wskazanym przedsiębiorstwie wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie wyliczone ze stawki godzinowej w wysokości 10,50 zł. oraz dodatkową premię regulaminową w wysokości 25% ( premię w takiej wysokości otrzymywali wszyscy zatrudnieni tam pracownicy). Podczas zatrudnienia w tym zakładzie wnioskodawca pracował od poniedziałku do piątku w wymiarze 8 godzin dziennie, w soboty przez 6 godzin dziennie. W okresie tym wnioskodawca nie korzystał ze zwolnień lekarskich. /zeznania wnioskodawcy min.00:06:06 – 00:06:23 płyta CD k.63w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:02:21- 00:08:25 , 00:15:50 – 00:16:33 oraz min.00:17:41 – 00:19:16 płyta CD k.40/
W okresie od 4 marca 1977 r. do 28 maja 1980 r. oraz od 1 października 1980 r. do 28 lutego 1982 r. wnioskodawca zatrudniony był w Spółdzielni (...) w Ł.. /zaświadczenie k. 31/32/
Zgodnie z umową o pracę z dnia 7 marca 1977 r. wnioskodawca został zatrudniony na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w wysokości 6,60 zł na godzinę plus 1 zł dodatku za prowadzenie pojazdu. /umowa o pracę w dokumentacji osobowej wnioskodawcy k.32/
Zgodnie z umową o pracę z dnia 1 maja 1977 r. wnioskodawcy powierzono obowiązki pracownicze kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w wysokości 7,60 zł na godzinę plus 1 zł dodatku za jazdę oraz 40 zł dziennie za czynności spedycyjne. /umowa o pracę w dokumentacji osobowej wnioskodawcy k.32/
Wynagrodzenie wnioskodawcy w 1977 r. we wskazanym zakładzie pracy wyniosło 29 084,00 zł. /zaświadczenie k. 31/32/
Biorąc pod uwagę wynagrodzenie wnioskodawcy uzyskane w 1977r., wynikające z zaświadczenia z dnia 30.06.2015r. wystawionego przez Izbę Rzemieślniczą w Ł. oraz wynagrodzenie wnioskodawcy uzyskane w latach 1975-1976 podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. (w oparciu o stawkę godzinową wynagrodzenia wnioskodawcy w kwocie 10,50 złotych i 46 godzinny tydzień pracy przyjmując, że wnioskodawca otrzymywał comiesięcznie premię w wysokości 25%) - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego z najkorzystniejszych lat 1973-1982 wynosi 71,68%, emerytura wyliczona na podstawie art.26 – 80% (2044,21 x 80%) = 1635,37 złotych i w tej części jest wyższa od wyliczonej w zaskarżonych decyzjach. /wyliczenia II wariantu k.43 – 43 odwrót, k.56 – 56 odwrót/
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zawartej w aktach organu rentowego, dokumentacji złożonej przez wnioskodawcę, a odnoszącej się do kwestionowanych przez niego okresów.
Wskazać należy, że zeznający w niniejszej sprawie świadkowie nie potrafili wskazać wprost ile wynosiło wynagrodzenie J. P. w okresach, które kwestionował.
Tym samym, aby wyliczyć wysokość emerytury wnioskodawcy zasadnym było oparcie się na dokumentacji odnoszącej się wprost do tych okresów. Na podstawie załączonej dokumentacji osobowo-płacowej ubezpieczonego organ rentowy dokonał hipotetycznego wyliczenia wysokości świadczenia dla ubezpieczonego w czterech wariantach (k 43, k 56).
Sąd przyjął za miarodajne dla potrzeb niniejszej sprawy hipotetyczne wyliczenie przez ZUS wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w drugim wariancie, gdyż tylko dane służące do wyliczenia wysokości emerytury w tym wariancie nie pozostawiają wątpliwości co do rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia przez wnioskodawcę w tych okresach.
Wnioskodawca nie wykazał bowiem w sposób niewątpliwy wysokości innych składników wynagrodzenia otrzymywanego w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. (poza stawką godzinową wynagrodzenia w kwocie 10,50 złotych i 46 godzinny tydzień pracy i otrzymywanej co miesiąc premii w wysokości 25%).
Rozpoznając sprawę Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw rachunkowości. Organ rentowy dokonał hipotetycznych wyliczeń emerytury wnioskodawcy zgodnie z postanowieniem Sądu z dnia 6 października 2015 r. oraz zgodnie ze zobowiązaniem z dnia 1 marca 2016 r. i tym samym Sąd nie znalazł podstaw do uznania tych wyliczeń za niewiarygodne. Pokreślenia wymaga fakt, że samo wyliczenie emerytury na podstawie ustalonych wcześniej wartości nie jest skomplikowanym działaniem matematycznym, które wymagałoby wiadomości specjalnych w tym zakresie. Nadto pełnomocnik wnioskodawcy nie wskazał wprost żadnych zarzutów w zakresie dokonanych wyliczeń, które konkretnie wyliczenia organu rentowego są jego zdaniem nieprawidłowe.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie jest zasadne.
Zgodnie z art.183 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz.748 z późn. zm.) emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej, o której mowa w ust. 1, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2014, wynosi:
1)20 % emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz
2)80 % emerytury obliczonej na podstawie art. 26.
Odnośnie pierwszej części emerytury wskazać należy na treść przepisu art.53 ust. 1 powyższej ustawy zgodnie, z którym emerytura obliczana według tego przepisu (na tzw. „starych zasadach”) stanowi sumę trzech składników:
1)24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz
2)po 1,3 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,
3)po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych
W myśl art. 15 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Z kolei ust.6 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.
Stosownie do ustępu 2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.
Następnie w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:
1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust.3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,
2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,
3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust.5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,
oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art.19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.
Zasady obliczania drugiej części emerytury mieszanej przewiduje art.26 ust.1 ustawy, w myśl którego emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (ust.1 stanowi, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art. 183.
Ubezpieczony J. P. urodził się w dniu (...). Wiek emerytalny dla ubezpieczonego wynosi 65 lat i 5 miesięcy (art.24 ust.1b punkt 1 ww. ustawy).
W przedmiotowej sprawie zgłoszone przez ubezpieczonego żądania oraz zgromadzone w sprawie dokumenty dają podstawę do dokonania ponownego ustalenia wysokości emerytury w części ustalonej na tzw. nowych zasadach, to jest na podstawie art. 26 ustawy od dnia 1 września 2014 r.
Wskazać należy, że przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.
Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i (Dz. U. nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.
Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 Sąd Apelacyjny w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sąd Apelacyjny w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).
Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawie, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.
Dlatego, w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej z okresem pracy wnioskodawcy, co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jego żądania.
W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca zażądał uwzględnienia, przy ustalaniu wysokości emerytury wysokości wynagrodzeń jakie osiągał w Przedsiębiorstwie (...) (w okresie od 5 maja 1975 r. do 31 sierpnia 1976 r.) oraz w Spółdzielni (...) w Ł. ( w 1977 r.).
W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
za lata od 1975 r. do 1976 r. w zakresie wysokości wynagrodzenia J. P. należy uwzględnić wykazaną przez niego, a wynikająca z umowy o pracę stawkę godzinową w kwocie 10,50 złotych (przyjmując 46 godzinny tydzień pracy) oraz comiesięcznie wypłacaną premię w stałej wysokości 25 %.
Wnioskodawca nie wykazał w toku procesu w sposób niewątpliwy faktu wypłaty na jego rzecz we wskazanym okresie zatrudnienia wysokości innych składników wynagrodzenia, ani tym bardziej wysokości tych wypłat.
Stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342). W ocenie Sądu nie jest możliwym ustalenie innych wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w ww. okresach wyłącznie na podstawie zeznań, gdyż twierdzenia te muszą być udowodnione.
Wskazać należy, iż nie jest rzeczą Sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art.232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art.3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art.227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art.6 k.c.).
Za 1977 rok właściwe jest natomiast – co nie było kwestionowane w toku procesu przez żadną ze stron - przyjęcie wysokości wynagrodzenia wynikającego z zaświadczenia wystawionego przez Izbę Rzemieślniczą w Ł.
Wobec powyższego Sąd na podstawie art.477 14§2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje i przeliczył emeryturę J. P. od dnia 1 września 2014 roku w ten sposób, że ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjętego do wyliczenia części emerytury obliczonej na podstawie art.26 na poziomie 71,68%.
Sąd pominął wyliczenie organu rentowego w zakresie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury ustalonej na podstawie art.53 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS (92,25%) - jako mniej korzystnego od wskaźnika ustalonego w zaskarżonych decyzjach (104,40%).
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik postępowania. Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz J. P. kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił w oparciu o treść §12 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. 2013 roku , poz. 461 ze zm).
Z tych wszystkich względów Sad orzekł jak w sentencji wyroku.