UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2014r powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. złożyła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zasądzenie od pozwanej B. P. kwoty 6 625,39 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2 140,18 zł od dnia 31 grudnia 2013r oraz od kwoty 4 485,231 zł od dnia 30 stycznia 2014r.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że zawarła z pozwaną umowę najmu na wynajem sprzętu budowlanego: trzech sprężarek (...) Atlas C. oraz sprężarki K. M.. Powódka za wykonanie usługi najmu sprzętu wystawiła pozwanej cztery faktury Vat :nr (...) na kwotę 3 622,66 zł, nr (...)-13 na kwotę 517,52 zł , nr (...)-13 na kwotę 4 140,19 zł i nr (...)-14 na kwotę 345,02 zł. Pomimo wezwania do zapłaty , pozwana nie uiściła należności.

W dniu 15 lipca 2014r Sąd Rejonowy Lublin –zachód w Lublinie wydał w sprawie nakaz zapłaty.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała iż wszelkie wierzytelności wyszczególnione w pozwie zostały rozliczone.

Postanowieniem z dnia 1 września 2014r sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie.

Powódka w odpowiedzi na sprzeciw pozwanej zaprzeczyła twierdzeniom pozwanej zgłoszonym w sprzeciwie . Wskazała, że do dnia złożenia niniejszego pisma pozwana nie dokonała zapłaty za faktury ujęte w pozwie, nie przedłożyła żadnego dowodu dokonania zapłaty , a nawet nie wskazała w jakiej dacie dokonano rzekomej płatności.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 listopada 2013r. pozwana B. P. zawarła z powódką (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. prowadzącą działalność w zakresie wynajmu maszyn i urządzeń budowlanych umowę najmu sprzętu budowlanego. Przedmiotem najmu były trzy sprężarki (...) Atlas C. oraz sprężarka K. M.. W umowie ustalono cenę najmu na kwotę 140,25 zł netto za dzień najmu.

Pozwana wynajmowała sprzęt budowlany - sprężarki (...) Atlas C. od 27 listopada 2013r do 2 grudnia 2013r, od dnia 18 grudnia 2013r do 19 grudnia 2013r, od 19 grudnia 2013r do 3 stycznia 2014r , sprężarkę K. M. od 2 grudnia 2013r do 18 grudnia 2013r.

Wcześniej umowa najmu na sprzęt budowlany podpisana została z synem pozwanej – K. P.. Z uwagi na brak zapłaty za najmem sprzętu, umowy podpisane zostały przez pozwaną która zobowiązała się uregulować zaległości za najem.

Bezsporne, a nadto dowód:

-: umowa najmu z dnia 27 listopada 2013r nr (...) k.58-59
-: aneksy do uumowy najmu k.60,61
-: protokoły wydania/odbioru maszyny k.64-67
-: zeznania świadka M. L. k.145-146

Powódka wystawiła pozwanej następujące faktury vat za najem sprzętu budowlanego:

- nr (...)-13 na kwotę 3 622,66 zł za najem sprężarki (...) Atlas C. za 21 dni

- nr (...)-13 na kwotę 517,52 zł za najem sprężarki (...) Atlas C. za 3 dni

- nr (...)-13 na kwotę 4 140,19 zł za najem sprężarki (...) Atlas C. za łącznie 10 dni oraz sprężarki K. M. za 14 dni

- nr (...)-14 na kwotę 345,02 zł za najem sprężarki (...) Atlas C. za 2 dni

W dniu 18 grudnia 2013r pozwana uiściła kwotę 2 000 zł wskazując w tytule zapłatę za fakturę. Pismem z dnia 2 czerwca 2014r powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 6 625,39 zł za wystawione faktury vat: nr (...) (do zapłaty pozostała kwota 1 622,66 zł), nr (...)-13 na kwotę 517,52 zł , nr (...)-13 na kwotę 4 140,19 zł i nr (...)-14 na kwotę 345,02 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

-: Faktury Vat k.68 – 71. pismo z dnia 23 lutego 2011 roku, k. 24.
-: Polecenie przelewu kwoty 2 000 zł k.72
-: Wezwanie do zapłaty k.73-74

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę materialnoprawną stanowił przepis art. 659§1kc, z którego treści wynika, iż przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony , a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz .

Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy z powódką, ustalonej stawki czynszu , przedmiotów objętych najmem oraz długości okresu najmu. Jedynym zarzutem pozwanej był zarzut uregulowania należności dochodzonych w pozwie.

W polskim systemie prawnym obowiązuje zasada, wyrażona w treści art. 6 kc, zgodnie z którą w razie sporu zawisłego pomiędzy stronami stosunku cywilnoprawnego, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tej osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zasada ta, w znaczeniu formalnym, została potwierdzona przez art. 232 kpc, stanowiący, że na stronach spoczywa obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Kto zatem powołuje się na przysługujące mu prawo i formułuje żądania względem drugiej osoby, ten powinien udowodnić fakty uzasadniające to żądanie.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego postępowania należy wskazać, że dla wykazania zasadności swoich żądań powódka powinna udowodnić zawarcie umowy pomiędzy stronami oraz jej wykonanie. Powódka sprostała temu obowiązkowi, bowiem przedstawiła umowę łączącą strony, a jej wykonanie – co wyżej już zaznaczono – nie tylko było niekwestionowane przez pozwaną, lecz potwierdziły je dowody w postaci protokołów wydania /odbioru maszyny oraz zeznania świadka M. L.. .

W tym stanie rzeczy obowiązkiem procesowym pozwanej było wykazanie, że uiściła powódce całe należne jej wynagrodzenie. Skoro bowiem bezsprzecznie strony związały się umową, która została wykonana, to dla odparcia roszczeń powódki rzeczą pozwanej było udowodnienie spłaty swoich zobowiązań, z czego wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne (brak obowiązku zapłaty). W ocenie Sądu pozwana nie sprostała tym obowiązkom.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że pozwana nie przedstawiła Sądowi ani jednego dokumentu, który potwierdzałyby spłatę całego czynszu najmu. W tym miejscu wskazać należy, że fakt zapłaty kwoty 2 000 zł na poczet czynszu najmu, nie był przedmiotem sporu i powódka o tę kwotę obniżyła należną jej kwotę za wynajmowany sprzęt.

Z treści faktur wystawionych przez spółkę (...) wynikało, że zapłata miała nastąpić przelewem, pozwana natomiast nie złożyła do akt sprawy żadnych potwierdzeń takich przelewów. Oczywiście wspomniany zapis nie wykluczał możliwości dokonania wpłat gotówkowych, lecz z oczywistych względów powinny one być udokumentowane. Wszak to w interesie pozwanej leżało zapewnienie sobie wszelkich dowodów spłaty zobowiązań.

Znamiennym jest także i to, że w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 2 czerwca 2014r pozwana nie powołała się na fakt uregulowania zapłaty, co więcej nie ustosunkowała się do niego w żaden sposób. Natomiast normalnym jest, że w przypadku niesłusznych wezwań do zapłaty dłużnik reaguje na takie wezwania podejmując obronę i przedstawiając dowody zapłaty lub choćby twierdzenia przeczące temu faktowi.

Pozwana zamierzała potwierdzić okoliczność spełnienia świadczenia dochodzonego pozwem przez powódkę swoimi zeznaniami – taki bowiem wniosek złożony został w sprzeciwie. Jednakże pomimo wezwania na termin rozprawy (k.103 i 133) pozwana nie stawiła się i nie skorzystała nawet z tej możliwości.

W tej sytuacji należało uznać, że pozwana jest zobowiązana do zapłaty 6 625,39 zł stanowiącej należność główną za wynajmowany sprzęt.

Powództwo okazało się również uzasadnione w części, w jakiej powódka domagała się zapłaty odsetek za opóźnienie w płatności. Zgodnie z wystawionymi fakturami, termin płatności należności z tytułu najmu oznaczono odpowiednio na dzień: 29 grudnia 2013 i, 29 stycznia 2014r. Pozwana nie uiściła powódce kwoty 6 625,39 zł, zatem pozostaje ona w opóźnieniu ze spełnieniem tej części świadczenia, co zrodziło uprawnienie powódki, stosownie do art. 481 §1 kc, do żądania odsetek.

Konsekwencją powyższego jest orzeczenie o obciążeniu pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Powództwo zostało uwzględnione w całości, w związku z czym powódka jest stroną wygrywającą sprawę w całości w rozumieniu art. 98 k.p.c. Koszty powódki zamknęły się w kwocie 2 018 zł (83 zł – opłata sądowa od pozwu, 1.200,00 zł – koszty zastępstwa procesowego, 17,00 zł – koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Dodatkowo Sąd uwzględnił żądanie strony powodowej zasądzenia zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika procesowego strony powodowej na rozprawę w dniu 10 czerwca 2016r. W złożonym spisie kosztów pełnomocnik wskazał, że trasa dojazdu z K. do S. i z powrotem wyniosła łącznie 1 436 km. Wskazać należy, że przy ustalaniu uzasadnionych kosztów dojazdu pełnomocnika powoda Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów z tego tytułu przy uwzględnieniu stawki w wysokości 0,50 zł za 1 km. Uznając zatem, że przejazd do S. oznaczał pokonanie odległości w łącznej ilości 1 436 km, przy uwzględnieniu stawki 0,50 zł, tytułem zwrotu kosztów podróży zasądzić należało odpowiednio kwotę 718 zł. Przyjęta stawka za 0,50 zł za 1 km w ocenie Sądu odpowiada rzeczywistym kosztom poniesionym na dojazd biorąc pod uwagę średnie koszty paliwa i spalanie samochodu osobowego. W ocenie Sądu brak jest podstaw do zwrotu kosztów dojazdu wg stawki 0,8358 zł wynikającej z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. bowiem pełnomocnik strony w procesie cywilnym nie mieści się katalogu osób, do których ten akt prawny znajduje zastosowanie.

Podstawą prawną zasądzonych kosztów stanowił art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 oraz § 2 ust. 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

Przewodniczący:	SSR Joanna Stelmasik
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Marzena Wełpa

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE