UZASADNIENIE

A. Z. oskarżony został o to, że w dniu 18/19 lipca 2012r. w lesie państwowym Nadleśnictwa S., leśnictwa B. w Oddziale 66 a położonym na terenie gminy P. dopuścił się w celu przywłaszczenia wyrębu i kradzieży drewna jodłowego o łącznej masie 6 metrów sześciennych, wartości 2388 złotych z pni lasów państwowych Nadleśnictwa S. tj. o przestępstwo z art. 290 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Starachowicach wyrokiem z dnia 28 maja 2012r. sygn. akt II K 320/13 orzekł co następuje;

I. w ramach czynu zarzucanego w akcie oskarżenia uznał A. Z. za winnego tego, że w nocy z 18/19 lipca 2012r. w lesie państwowym Nadleśnictwa S., Leśnictwa B. w Oddziale 66 a położonym na terenie gminy P. działając wspólnie i w porozumieniu z co najmniej jedną nieustaloną osobą dokonał wyrębu i kradzieży drewna jodłowego z trzech pni o masie 5,4 m³i wartości 2140,20 złotych czym działał na szkodę Lasów Państwowych Nadleśnictwa S. tj. uznał A. Z. za winnego popełnienia przestępstwa, które zakwalifikował z art. 278 § 1 kk i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunków zawiesił A. Z. wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata;

III. na podstawie art. 290 § 2 kk zasądził od A. Z. na rzecz Lasów Państwowych – nadleśnictwa S. nawiązkę w kwocie 4280,40 złotych

IV. zasądził od A. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 932,99 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 180 złotych opłaty.

Wyrok powyższy na podstawie art. 44 kpk i art. 447 § 1 kpk zaskarżył w całości oskarżony. Na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 438 pkt 2 kpk wyrokowi zarzucił;

1. obrazę postępowania która miała wpływ na treść wyroku, a w szczególności

-: art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie wszystkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w tym związanych ze śladami rzekomo zabezpieczonymi na jego posesji, które miały wskazywać, iż dokonał on kradzieży drzewa, z czasookresem koniecznym do przetarcia drewna
-: art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego i przypisanie znaczenia dowodom z zeznań świadków oskarżenia – leśników, z których nie można wnioskować ustaleń dokonanych przez Sąd, dowolną ocenę dokumentacji fotograficznej znajdującej się w aktach sprawy, z której jako dowodu obiektywnego nie wynika aby na kołach wozu były ślady o których zeznali świadkowie, jak również aby ogumienie to było tożsame ze śladami zabezpieczonymi w lesie, a ponadto poprzez bezzasadne zdyskwalifikowanie dowodów z zeznań świadka J. P. i R. Z. bez logicznego wyjaśnienia powodów dla których nie dano im wiary (poddanie, że zeznania świadka należy zdyskwalifikować tylko dlatego, że miały wesprzeć linię obrony oskarżonego nie stanowi racjonalnego uzasadnienia odmowy wiarygodności temu dowodowi), a nadto nieuwzględnienie konsekwentnego stanowiska oskarżonego podawanego bezpośrednio w dniu zdarzenia, również kontrolującym leśnikom;
-: art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprze zbyt ogólnikowe wskazanie faktów, na których Sąd się oparł oraz które zostały udowodnione, a które nie udowodnione oraz nieuzasadnienie w sposób racjonalny dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych zwłaszcza, iż Sąd powołuje się na ustalenia pracowników lasów państwowych a nie na własne ustalenia, a ponadto nie odniesienie się do wytycznych Sądu Okręgowego w Kielcach uchylającego poprzedni wyrok, a w zasadzie solidaryzowanie się z poprzednim orzeczeniem

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania względnie o jego zmianę i uniewinnienie oskarżonego, a z ostrożności procesowej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i opisu czynu przyjmując, iż oskarżony dopuścił się paserstwa nieumyślnego określonego w art. 292 § 1 kk i wymierzenie mu kary grzywny w granicach dolnego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja oskarżonego jawi się jako oczywiście bezzasadna. Brak jest w niej argumentów mogących skutkować wzruszeniem zaskarżonego orzeczenia.

Dokonana przez Sąd Okręgowy kontrolna analiza przedmiotowej sprawy potwierdziła prawidłowość sposobu procedowania Sądu I instancji. Bezsprzecznie Sąd Rejonowy zgromadził kompletny materiał dowodowy niezbędny do wydania trafnego rozstrzygnięcia. Zebrane dowodowy ocenione zostały zgodnie z zasadą swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego a zatem zgodnie z zasadą prawa procesowego wyrażoną w art. 7 kpk.

Podnoszone przez skarżącego zarzuty stanowią ogólnikową, gołosłowną polemikę z trafnymi ustaleniami Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób precyzyjny wskazał jakie dowody stanowiły podstawę dokonanych ustaleń. W sposób obiektywny i logiczny dokonana została ich analiza, która nie wykazuje żadnych błędów.

Sąd Okręgowy zgodził się z oceną, jako niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego A. Z.. Są one bowiem, jak zasadnie wskazano, sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym oraz nie znajdują jakiegokolwiek poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd Rejonowy w sposób obiektywny wykazał nieracjonalność wersji przedstawianej przez oskarżonego. Przy tym zaznaczyć należy, iż w żaden sposób, jak stara się to wskazać oskarżony, nie czynił on zarzutu oskarżonemu z faktu, iż był on w pracy już o godzinie 5. Jednakże okoliczność ta w zestawieniu z pozostałymi okolicznościami podawanymi przez oskarżonego (niezwłoczne przetarcie przez niego drzewa przywiezionego przez nieznanych mu mężczyzn, a następnie brak jakiejkolwiek reakcji na fakt jego zniknięcia i niezgłoszenie kradzieży a ostatecznie zapłacenie za to drzewo ponad 2000 złotych) nie pozwalają uznać, iż wersja podawana przez oskarżonego jest racjonalna, a zarazem wiarygodna. Tym bardziej w świetle zgromadzonych i zasadnie uznanych za wiarygodne materiałów dowodowych w postaci zeznań leśników, protokołów oględzin, dokumentacji fotograficznej a wreszcie opinii biegłego.

Wskazać właśnie należy, iż dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy posiłkował się specjalistyczną opinią biegłego leśnika J. L., która pozwoliła na jednoznaczną identyfikację drewna pochodzącego z kradzieży, ustalenie jego ilości – masy, jego wartości oraz na zweryfikowanie okoliczności dotyczącej czasu przetarcia drewna. W pełni zasadnie opinia ta została uznana za kompletną i fachową. Brak jest jakichkolwiek podstaw do jej kwestionowania, czy też twierdzenia o konieczności jej uzupełnienia. Prawidłowo zestawiona została ona z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami.

W pełni zasadnie Sąd Rejonowy wskazał na wiarygodność zeznań świadków Z. P., S. T. oraz R. K., którzy złożyli spójne relacje dotyczące okoliczności ujawnienia kradzieży jak i ujawnienia skradzionego drewna na posesji oskarżonego. Trafnie w odniesieniu do oceny wiarygodności w/w świadków wskazano, iż posiadają oni, jako leśnicy, odpowiednie doświadczenie pozwalające im na formułowanie wniosków co do oceny śladów ujawnionych na miejscu kradzieży drewna jaki i stwierdzonych na posesji oskarżonego. Wskazać należy także na fakt fachowego zabezpieczenia krążków od pni skradzionych drzew, które następnie pozwoliły biegłemu na jednoznaczną identyfikację drewna ujawnionego u oskarżonego. Nadto relacje leśników w sposób spójny wskazywały na ujawnione ślady błota i ściółki na ciągniku z zaprzęgiem należącym do oskarżonego. Przy tym bezpodstawny jest zarzut skarżącego wskazujący, iż dokumentacja fotograficzna nie potwierdza zeznań świadków w zakresie śladów o jakich mówią oni w swoich zeznaniach. Podnieść należy, iż dokumentacja fotograficzna znajdująca się w aktach obrazuje ślady ujawnione na drodze, rzeźbę bieżnika wozu oskarżonego oraz tarcicę jodłową złożoną w zabudowaniach tartaku należącego do oskarżonego. Odnośnie natomiast ujawnionych śladów błota i ściółki na ciągniku z zaprzęgiem należącym do oskarżonego i relacji na ten temat świadków Sąd Rejonowy w sposób precyzyjny i prawidłowy wskazał, iż potwierdzają je protokoły oględzin, które nadto nie były kwestionowane i zostały przez oskarżonego podpisane.

Bezpodstawny jest także zarzut skarżącego wskazujący, iż leśnicy byli zainteresowani jedynie tym aby ktokolwiek poniósł odpowiedzialność za kradzież drewna. Stwierdzenie takie jest całkowicie dowolne. Już Sąd Rejonowy w sposób obiektywny wskazał bowiem, iż świadkowie Z. P., S. T. oraz R. K. byli dla świadka osobami obcymi, nie mającymi żadnego interesu w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonego. Realizowali oni swoje obowiązki, a ich relacje, jak w sposób obiektywny ustalono, korespondowały z innymi dowodami i układały się w logiczną całość.

Nie można zgodzić się także z twierdzeniem skarżącego, iż w sposób bezzasadny zdyskwalifikowane zostały zeznania R. Z. (2) i J. P. (2). Poddane zostały one bowiem prawidłowej analizie i trafnie wykazana został ich nielogiczność i rozbieżność w stosunku do wyjaśnień oskarżonego A. Z.. Zeznania w/w świadków nie korespondowały w pełni nawet pomiędzy sobą. Zwrócić należy uwagę, iż R. Z. (2) wskazał, iż nieznani mężczyźni przywieźli drzewo ok. godziny 5 natomiast świadek J. P. (2) wskazał, iż było to ok. godziny 6. Ostrożną ocenę zeznań R. Z. (2) nakazywał także fakt, iż jest ona żoną oskarżonego.

W pełni zasadnie uznał więc Sąd Rejonowy, iż zeznania świadków R. Z. (2) oraz J. P. (2) stanowiły jedynie nieudolną próbę wsparcia linii obrony oskarżonego.

Na gruncie przedmiotowej sprawy przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, albowiem jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Nie można również mówić w przedmiotowej sprawie o naruszeniu przez Sąd zasady in dubio pro reo. Wyrażona w art. 5 § 2 kpk zasada nie może ograniczać innej zasady prawa procesowego, a mianowicie swobodnej oceny dowodów. Tak więc rozstrzygać wątpliwości na korzyść oskarżonego należy dopiero w sytuacji kiedy istnieją one po dokonaniu ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. W przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy pozwolił jednak na dokonanie racjonalnej swobodnej oceny dowodów, która nie rodzi zastrzeżeń, co do istnienia wątpliwości, które należałoby wobec braku możliwości ich wyjaśnienia, rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Jednoznacznie uznać należy także za bezpodstawny podnoszony przez skarżącego zarzut obrazy art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Sąd Rejonowy oparł się bowiem na całokształcie ujawnionego materiału dowodowego. Przeanalizował wszystkie dowody i dał tego wyraz w uzasadnieniu orzeczenia.

Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował także rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Stwierdzić należy, że orzeczona wobec oskarżonego A. Z. kara 8 miesięcy pozbawienia wolności w sposób adekwatny uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień winy.

Właściwie uwzględniony został rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz motywacja oskarżonego. Słusznie zaakcentowany został także fakt, iż oskarżony działał z pełną świadomością i premedytacją.

Charakter orzeczonej kary, stopień jej surowości nie jest nadmierną represją. Współmierność orzeczonej kary w stosunku do charakteru popełnionego czynu zapewni realizację jej celów zapobiegawczych i wychowawczych w zakresie prewencji indywidualnej jak również wpłynie pozytywnie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo również Sąd Rejonowy stanął na stanowisku iż w stosunku do oskarżonego istnieją przesłanki uzasadniające zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Oskarżony nie był wczesnej karany. Jego postawa nie nosi znamion demoralizacji. Uzasadnione jest więc postawienie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Odpowiedni, 3 letni okres próby pozwoli na skuteczne zweryfikowanie postawionej prognozy kryminologicznej. W pełni zasadnie orzeczona została wobec oskarżonego nawiązka, która spełni funkcję kompensacyjną ale i także skutecznie wzmocni wychowawcze oddziaływanie kary.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk i art. 456 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dn. 23.06.73r o opłatach w sprawach karnych.

SSO Krzysztof Sajtyna

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE