UZASADNIENIE

Powód R. S. pozwem złożonym w dniu 17 września 2015 r. (k. 2), a doprecyzowanym w pismach z dnia 29 października 2015 r. (k. 25 i k. 29 – 39) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Śremie kwoty 250.000 zł. Nadto powód wnioskował o zwolnienie go od kosztów sądowych oraz ustanowienie dlań pełnomocnika z urzędu.

Uzasadniając wniesione powództwo inicjator procesu wskazał, że dochodzone przez niego roszczenie wywodzi z niewłaściwego postępowania i nie dochowania przez Sąd Rejonowy w Śremie terminów na rozpatrzenie złożonego przez niego w dniu 1 marca 2013 r. wniosku o wyłączenie komornika od spraw prowadzonych pod sygn. Kmp (...) i Kmp (...). Powód zaznaczył, że na skutek nieprawidłowego przebiegu postępowania o wyłączenie doszło do przedłużenia postępowań komorniczych i ich rozliczenia oraz odsunięcia w czasie wyjaśnienia nieprawidłowości w rozliczeniach prowadzonych przez kancelarię komornika, w efekcie czego jak podkreślił poniósł on wymiernie stary, co było spowodowane brakiem możliwości zarobkowania i zaciągania kredytów na prowadzoną przez niego działalność na giełdzie papierów wartościowych.

Postanowieniem z dnia 06 listopada 2015 r. powód został zwolniony od kosztów sądowych oraz ustanowiono dla niego pełnomocnika z urzędu (k. 53).

W piśmie procesowym złożonym w dniu 07 stycznia 2015 r. pełnomocnik powoda ustanowiony z urzędu doprecyzowując dochodzone przez swego mandanta roszczenie wskazał, że powód wnosi o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego Skarbu Państwa kwoty 250.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu stronie przeciwnej oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na wypadek oddalenie powództwa, pełnomocnik wniósł o przyznanie mu od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, a nieopłaconej nawet w części.

W uzasadnieniu pisma wskazano, że podstawę dochodzonego roszczenia stanowi przewlekłości postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Kościanie, XVI Zamiejscowy Wydział w Śremie pod sygn. (...) w przedmiocie wyłączenia komornika R. B. (1) w sprawach o sygn. Kmp (...) oraz Kmp (...). Podkreślono bowiem, iż od złożenia wniosku w dniu 01 marca 2013 r. do jego rozpoznania przez Sąd w dniu 07 listopada 2013 r. upłynęło 9 miesięcy. Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, sąd rejonowy, przy którym działa komornik, winien rozpoznać wniosek o wyłączenie komornika w terminie 7 dni od dnia przekazania wniosku. Jednocześnie zaznaczono, że dochodzona pozwem kwota obejmuje kwotę 130.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód zaznaczył, że doznał cierpień psychicznych na skutek przewlekłego postępowania prowadzonego przez ww. Sąd. Postępowanie to spowodowało jego dezorientacją oraz wpłynęło na utratę zaufania do organów wymiaru sprawiedliwości. Nadto, powód stwierdził, że cierpienia psychiczne związane były z koniecznością podejmowania działań będących w ocenie powoda niezbędną reakcją na niezgodne z prawem działanie ww. Sądu, a także nieudanymi próbami uzyskania informacji dotyczących postępowania w przedmiocie złożonego wniosku o wyłączenie komornika oraz cierpieniami związanymi z 9 – miesięcznym oczekiwaniem na rozpatrzenie przedmiotowego wniosku, w sytuacji, w której - w stosunku do powoda prowadzona była egzekucja przez ww. komornika. W przedmiotowym piśmie zaznaczono również, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się także kwota 120.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki za okres od dnia 15 marca 2013 r. do dnia 7 listopada 2013 r. Wyjaśniając sposób wyliczenia dochodzonej tytułem odszkodowania kwoty powód stwierdził, iż jego roczne możliwości zarobkowe zostały oszacowane na kwotę około 160.000 zł. W sprawie bowiem o alimenty względem dzieci (N. S. i K. S. (2)) sąd zasądził od powoda na rzecz każdego z w/w alimenty w wysokości po 1.500 zł miesięcznie, czyli łącznie 3.000 zł. Powód podniósł, iż w postępowaniu o alimenty sąd ocenił jego możliwości zarobkowe na kwotę 5.000 zł netto miesięcznie, a zarobki netto to 38 % wszystkich zysków. Tym samym zdaniem powoda oznacza to, że sąd ocenił jego możliwości zarobkowe na kwotę ok. 160.000 zł rocznie. Dodatkowo powód wskazał, że zgodnie z deklaracjami PIT za 2006 r., dotyczącymi podatku dochodowego od osób fizycznych w 2006 r. powód uzyskał dochód w wysokości 162.937,82 zł (k. 67 – 72).

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Śremie zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o odrzucenie pozwu oraz zasądzenie na rzecz pozwanego Skarbu Państwa kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, w przypadku zaś nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie pozwu, pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że niniejsza sprawa jest kolejną jaką powód wytacza przeciwko Skarbowi Państwa. W sprawie zaś prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Poznaniu pod sygn. akt (...) z powództwa powoda przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w Śremie wobec cofnięcia pozwu zostało umorzony postępowanie. Tym samym w ocenie pozwanego należałoby się zastanowić czy nie zachodzą przesłanki kwalifikujące do odrzucenia pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Dodatkowo pozwany zaznaczył, że czynności podejmowane przez Sąd Rejonowy w Śremie nie uzasadniają odpowiedzialności Skarbu Państwa, albowiem znajdowały one uzasadnienie w przepisach prawa i wynikały z aktualnego stanu sprawy. Nadto pozwany podkreślił, że powód nie podjął nawet próby uprawdopodobnienia naruszenia jego dóbr osobistych, a dochodzone roszczenie argumentuje jedynie subiektywnym poczuciem krzywdy. Jednocześnie pozwany zauważył, że celem wykazania odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa powód powinien dowieść nie tylko, że wystąpiło zdarzenie sprawcze, ale również, iż powstała szkoda oraz, że między tym zdarzeniem, a szkodą istnieje związek przyczynowy. Odwołując się natomiast do przepisów ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, pozwany podniósł, iż powód nie dysponuje prejudykatem stanowiącym orzeczenie stwierdzające, że przewlekłość faktycznie miała miejsce (k. 105 – 110).

W piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2016 r. powód ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Jednocześnie powód podkreślił, że niniejsza sprawa dotyczy przewlekłości postepowania o sygn. (...), tj. okresu 9 miesięcy rozpoznawania wniosku o wyłączenie Komornika Sądowego R. B. (1) przez Sąd Rejonowy w Kościanie, VI Zamiejscowy Wydział z siedzibą w Śremie. Natomiast w sprawie o sygn. akt (...) powód cofnął pozew przed doręczeniem jego odpisu stronie przeciwnej, a zatem nie powstała zawisłość sporu. Nadto, powód wskazał, że sprawa o sygn. (...) dotyczyła postępowań karnych oraz związanych z nim czynności, a nie sprawy o sygn. (...) dotyczącej wyłączenia komornika (k. 114 – 115).

Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2016 r. Sąd oddalił zarzut strony pozwanej, że o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa jest w toku (k. 195).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Komornik Sądowy R. B. (1) pod sygn. akt Kmp (...) i Kmp (...) prowadził przeciwko powodowi R. S. postępowania egzekucyjne świadczeń alimentacyjnych

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: odpowiedź na wniosek o wyłączenie komornika (k. 10 – 11 w aktach Sądu Rejonowego w Śremie o sygn. (...))

W dniu 01 marca 2013 r. powód złożył w Sądzie Rejonowym w Kościanie, Wydział Zamiejscowy w Ś. wniosek o wyłączenie Komornika Sądowego R. B. (1) od prowadzenia ww. spraw o sygn. akt Kmp (...) i Kmp (...). Uzasadniając złożony wniosek powód wskazał, że mimo przekazania niezbędnych do rozliczenia spraw dokumentów i zakończenia alimentacji w 2011 r., do marca 2013 r. ww. Komornik nie uczyniono tego. Jednocześnie powód w przedmiotowym piśmie wskazał, że z jego zawiadomienia prokuratura wszczęła śledztwo przeciwko kancelarii ww. Komornika. Do złożonego wniosku powód załączy skargę na przewlekłość postępowania w sprawie o wyłączenie ww. Komornika od spraw egzekucyjnych sygn. akt Kmp (...) i Kmp (...).

Akta sprawy wraz z wnioskiem powoda zostały sędziemu przedłożone w dniu 01 marca 2013 r. W dniu 05 marca 2013 r. zostało wydane zarządzenie o zarejestrowaniu sprawy jako wniosku o wyłączenie komornika oraz o wyłączeniu z akt skargi na przewlekłości postępowania w sprawie o wyłączenie komornika w sprawach o sygn. akt Kmp (...) i Kmp (...) i przekazaniu jej do Sądu Okręgowego w Poznaniu. Zarządzenie zostało wykonane w dniu 06 marca 2013 r. Po ponownym przedłożeniu akt sędziemu w dniu 12 marca 2013 r., w dniu 13 marca 2013 r. zostało wydane zarządzenie o doręczeniu odpisu wniosku komornikowi wraz ze zobowiązaniem do ustosunkowania się przez niego do przedmiotowego wniosku w terminie 3 dni oraz przesłania akt spraw egzekucyjnych. Zarządzenie zostało wykonane w dniu 19 marca 2013 r.

Postanowieniem z dnia 20 marca 2013 r., sygn. akt (...) Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XV Cywilny Odwoławczy odrzucił skargę powoda o stwierdzenie przewlekłości w postępowaniu prowadzonym na skutek wniosków o wyłączenie komornika w sprawach egzekucyjnych Kmp (...) i Kmp (...).

W dniu 22 marca 2013 r. do Sądu Rejonowego w Kościanie, Wydział Zamiejscowy w Ś. wpłynęła odpowiedź ww. Komornika na wniosek o jego wyłączenie, w której wniósł on o oddalenie wniosku jako całkowicie bezpodstawnego. Komornik ustosunkował się do podniesionych zarzutów, a także poinformował, iż powód występował już z wnioskiem o jego wyłączenie, który to wniosek został oddalony postanowieniem Sądu Rejonowego w Śremie z dnia 07 czerwca 2011 r., a nadto, że w dniu 13 marca 2013 r. akta egzekucyjne Kmp (...) i Kmp (...) zostały przekazane do Sądu Okręgowego w Poznaniu celem rozpatrzenia skarg o stwierdzenie przewlekłości postępowania komornika (sygn. akt: (...) i (...)).

Po przedłożeniu akt sprawy sędziemu w dniu 26 marca 2013 r., w dniu 27 marca 2013 r. zostało wydane zarządzenie o ustaleniu w Sądzie Okręgowym w Poznaniu, kiedy może nastąpić wypożyczenie akt egzekucyjnych. W dniu 03 kwietnia 2013 r. ustalono, że akta Kmp (...) i Kmp (...) w dniu 28 marca 2013 r. zostały zwrócone komornikowi. Pismem z dnia 10 kwietnia 2013 r., w wyniku wykonania zarządzenia z dnia 08 kwietnia 2013 r., zwrócono się do ww. Komornika o nadesłanie w terminie 3 dni przedmiotowych akt egzekucyjnych. W odpowiedzi pismami z dnia 15 kwietnia 2013 r. ww. Komornik poinformował, że akta egzekucyjne Kmp (...) i Kmp (...) zostały w dniu 05 kwietnia 2013 r. przekazane do Prokuratury Rejonowej we Wrześni. Następnie w wyniku wykonania zarządzenia z dnia 17 kwietnia 2013 r., pismem z dnia 22 kwietnia 2013 r. zwrócono się do Prokuratury Rejonowej we Wrześni z prośbą o pilne wypożyczenie na okres 3 dni przedmiotowych akt egzekucyjnych.

W dniu 29 kwietnia 2013 r. powód złożył w Sądzie Rejonowym w Kościanie, Wydział Zamiejscowy w Ś. m.in. pismo oznaczone jako „Dokumenty do wniosku o wyłączenie komornika R. B. z 1-03-2013 roku”, do którego załączył kierowane do niego pisma z: Prokuratury Rejonowej we Wrześni; Sądu Okręgowego w Poznaniu, Wydziału XV Cywilnego Odwoławczego; Sądu Okręgowego w Poznaniu, Wydział XVII Karnego Odwoławczego; Prokuratury Rejonowej w Śremie.

Pismem z dnia 09 maja 2013 r., w wyniku wykonania zarządzenia z dnia 06 maja 2013 r. zwrócono się do Prokuratury Rejonowej we Wrześni z monitem w sprawie pilnego wypożyczenia na okres 3 dni przedmiotowych akt egzekucyjnych.

Pismem z dnia 28 maja 2013 r. (data wpływu – 3 czerwca 2013 r.) Prokuratura Rejonowa we Wrześni poinformowała, że przedmiotowe akta komornicze zostały przekazane do Komendy Powiatowej Policji we W. celem przesłuchania Komornika Sądowego R. B. (1) oraz że zostaną one zwrócone niezwłocznie po wykonanych czynnościach.

W dniu 14 czerwca 2013 r., w wyniku wykonania zarządzenia z dnia 06 czerwca 2013 r. ustalono w Komendzie Powiatowej Policji we W., że termin przesłuchania Komornika Sądowego R. B. (1) został wyznaczony na dzień 19 czerwca 2013 r., w związku z czym akta Kmp (...) i Kmp (...) zostaną zwrócone po 20 czerwca 2013 r.

Pismem z dnia 18 czerwca 2013 r., w wyniku wykonania zarządzenia z dnia 17 czerwca 2013 r. zwrócono się do Komornika Sądowego R. B. (1) o niezwłoczne nadesłane akt egzekucyjnych po ich zwrocie z K. Powiatowej Policji we W..

Pismem z dnia 19 czerwca 2013 r. (data wpływu – 20 czerwca 2013 r.) ww. Komornik poinformował, że przedmiotowe akta nie zostały jeszcze zwrócone.

W dniu 21 czerwca 2013 r. wydano zarządzenie o przedłożeniu akt za 14 dni.

W dniu 25 lipca 2013 r. wpłynęły przesłane przez ww. Komornika przy pismach z dnia 24 lipca 2013 r. akta egzekucyjne Kmp (...) (III tomy) i Kmp (...) (III tomy).

W dniach od 08 lipca 2013 r. do 02 sierpnia 2013 r. sędzia, do którego decernatu przydzielona była sprawa o wyłączenie ww. Komornika przebywał na urlopie wypoczynkowym.

W dniu 30 lipca 2013 r. do Sądu Rejonowego w Kościanie, VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego wpłynęło pismo z Wydziału XI Wizytacyjnego Sądu Okręgowego w Poznaniu o niezwłoczne przesłanie w związku z prowadzonym postępowanie skargowym akt sprawy o wyłączenie komornika (sygn. akt (...)). Akta wraz z przedmiotowym aktami egzekucyjnymi Kmp (...) (III tomy) i Kmp (...) (III tomy) zostały przesłane do Wydziału XI Wizytacyjnego Sądu Okręgowego w Poznaniu przy piśmie z dnia 30 lipca 2013 r., a zwrócone przez ten Sąd w dniu 06 listopada 2013 r.

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2013 r. wniosek powoda o wyłączenie Komornika Sądowego R. B. (1) w sprawach Kmp (...) i Kmp (...) został oddalony.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: dokumenty znajdujące się w aktach Sądu Rejonowego w Śremie o sygn. (...): wniosek z dnia 1 marca 2013 r. (k. 2), zarządzenie z dnia 5 marca 2013 r. (k. 4 – verte ) , notatka urzędowa z dnia 12 marca 2013 r. (k. 7 – verte), zarządzenie z dnia 13 marca 2013 r. (k. 8), pismo z dnia 19 marca 2013 r. (k. 9), odpowiedz na wniosek o wyłączenie komornika (k. 10 – 11 ) , zarządzenie z dnia 27 marca 2013 r. (k. 12 – verte), notatka urzędowa z dnia 3 kwietnia 2013 r. (k. 13), zarządzenie z dnia 8 kwietnia 2013 r. (k. 15 – verte), wezwanie z dnia 10 kwietnia 2013 r. (k. 16), pisma z dnia 15 kwietnia 2013 r. (k. 19 i k. 20), zarządzenie z dnia 17 kwietnia 2013 r. (k. 21 – verte), pismo z dnia 22 kwietnia 2013 r. (k. 22), pismo z dnia 9 kwietnia 2013 r. wraz z załącznikami (k. 26 – 37 ) , zarządzenie z dnia 6 maja 2013 r. (k. 38 – verte), pismo z dnia 9 maja 2013 r. (k. 39), pismo z dnia 28 maja 2013 r. (k. 40), zarządzenie z dnia 6 czerwca 2013 r. (k. 42 – verte), notatka urzędowa z dnia 14 czerwca 2013 r. (k. 43), zarządzenie z dnia 17 czerwca 2013 r. (k. 44 – verte), pismo z dnia 18 czerwca 2013 r. (k. 45), pismo z dnia 19 czerwca 2013 r. (k. 47), zarządzenie z dnia 21 czerwca 2013 r. (k. 48 – verte), pisma z dnia 24 lipca 2013 r. (k. 51 i k. 52), notatka urzędowa (k. 53), pismo z dnia 30 lipca 2013 r. (k. 55 i k. 56), pismo z dnia 30 lipca 2013 r. (k. 58), pismo z dnia 4 listopada 2013 r. (k. 60), postanowienie z dnia 7 listopada 2013 r. (k. 62)

W międzyczasie w dniu 14 maja 2013 r. powód złożył w Sądzie Rejonowym w Kościanie, Wydziale Zamiejscowym w Ś. skargę na przewlekłość postępowania w sprawie Sądu Okręgowego w Poznaniu o sygn. akt (...) zainicjowanej jego skargą na przewlekłość postępowania oraz na przewlekłość postępowania przed Sądem Rejonowym w Kościanie, VI Zamiejscowym Wydziałem Cywilnym z siedzibą w Ś. o sygn. akt (...). Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt (...) Sąd Apelacyjny w Poznaniu odrzucił zarówno skargę na przewlekłość ww. postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu pod sygn. akt (...) (pkt 1), jak również na przewlekłość ww. postępowania prowadzonego przez Sądem Rejonowym w Kościanie, VI Zamiejscowym Wydziałem Cywilnym z siedzibą w Ś. pod sygn. akt (...) (pkt 2). Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie z jednej strony wskazano, iż w postepowaniu o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki nie przysługuje skarga na przewlekłość postępowania. Z drugiej zaś zaznaczono, iż pojęcie „sprawy” co do której możliwe jest stwierdzenie przewlekłości postępowania obejmuje tylko sprawę co do istoty. Taką sprawą nie jest zaś postępowanie incydentalne wywołane wnioskami, zażaleniami czy innego rodzaju pismami składanymi w toku postepowania

Natomiast w dniu 02 października 2013 r. do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wpłynął pozew powoda z dnia 01 października 2013 r. o zasądzenie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kościanie kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia, ze wskazaniem, iż złożony przez niego w dniu 1 marca 2013 r. wniosek o wyłączenie komornika nie został jeszcze rozpatrzony. Pozew po przekazaniu go do Sądu Rejonowego w Kościanie, zarządzeniem z dnia 16 maja 2014 r., sygn. akt I C 291/13 został prawomocnie zwrócony.

Dowód: wniosek z dnia 1 marca 2013 r. (k. 2 w aktach Sądu Rejonowego w Śremie o sygn. (...)), skarga złożona w dniu 14 maja 2013 r. (k. 45), postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt (...) (k. 49 w aktach Sądu Rejonowego w Śremie o sygn. (...)) , pozew z dnia 1 października 2013 r. (k. 76), zarządzenie z dnia 16 maja 2014 r., sygn. akt I C 291/13 o zwrocie pozwu (k. 80), postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu, Wydział XV cywilny Odwoławczy z dnia 1 września 2015 r., sygn. akt XV S 144/15 (k. 3 – 4)

Postanowieniem z dnia 27 października 2014 r., sygn. akt (...) Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XV Cywilny Odwoławczy odrzucił skargę powoda o stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie toczącej się na skutek złożonego przez niego w toku postępowań egzekucyjnych wniosku z dnia 01 marca 2013 r. o wyłączenie Komornika Sądowego R. B. (1) w sprawach: Kmp (...) i Kmp (...).

W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazano, że pojęcie „sprawa” w rozumieniu ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki obejmuje sprawę co do istoty. Chodzi zatem o postępowanie wywołane pozwem czy – w postepowaniu nieprocesowym lub egzekucyjnym – wnioskiem, rozumiane jako całość, w którym ma zapaść orzeczenie o prawach osoby je wszczynającej. Jednocześnie w przedmiotowym postanowieniu zaznaczono, że nie jest taką „sprawą” postepowanie incydentalne, wywołane wnioskami, zażaleniami czy innego rodzaju pismami składanymi przez stronę w toku postępowania. Skarga nie przysługuje zatem na przewlekłość rozpoznania konkretnego wniosku czy innego pisma składanego w toku postępowania. Taka skarga – jak podkreślono – jest niedopuszczalna podlega odrzuceniu. Nadto, stwierdzono, że skarga podlegałaby odrzuceniu również z uwagi na fakt, że postanowieniem z dnia 07 listopada 2013 r. prawomocnie oddalono wniosek o wyłączenie komornika w sprawach Kmp (...) i Kmp (...).

Dowód: postanowienie Sąd u Okręgowego w P., W ydział XV Cywilny Odwoławczy z dnia 27 październik a 2014 r., sygn. akt (...) (k. 115 - 116 w aktach Sądu Rejonowego w Śremie o sygn. (...))

W pozwie złożonym w dniu 24 kwietnia 2015 r. w Sądzie Okręgowym w Poznaniu powód domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Śremie kwoty 1.000.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, pokrycia strat materialnych i moralnych z powodu prawdopodobnego nie dopełnienia obowiązków, przekroczenia uprawnień i bezczynności w sprawie karnej o sygn. akt II K 101/11. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt (...).

Przed rozpoczęciem rozprawy, w piśmie z dnia 19 października 2015 r. pełnomocnik powoda ustanowiony z urzędu cofnął pozew, na skutek czego postanowieniem z dnia 29 października 2015 r. umorzono postępowanie w sprawie sygn. akt (...) (pkt 1) oraz przyznano adw. M. M. ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu wynagrodzenie w kwocie 4.428 zł brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu (pkt 2). Po rozpoznaniu zażalenia złożonego przez pełnomocnika powoda, postanowieniem z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn. akt (...) Sąd Apelacyjny w Poznaniu zmienił postanowienie z dnia 29 października 2015 r., w ten sposób, że podwyższył przyznane ww. adwokatowi wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu z kwoty 4.428 zł brutto do kwoty 8.856 zł brutto.

Dowód: pozew złożonym w sprawie o sygn. akt (...) (k. 1 – 2 w aktach tut. Sądu o sygn. I(...)), pismo z dnia 19 października 2015 r. (k. 56 – 57 w aktach tut. Sądu o sygn. (...)), postanowienie z dnia 29 października 2015 r. (k. 58 – 59 w aktach tut. Sądu o sygn. (...)), postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 stycznia 2016 r., sygn. akt (...) (k. 88 – 91 w aktach tut. Sądu o sygn. (...))

Powód jest od dnia 26 listopada 2012 r. zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ś. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Poprzednio w tym samym Urzędzie powód jako osoba bezrobotna był zarejestrowany w okresach: od dnia 25 maja 2009 r. do dnia 9 lutego 2010 r. i od dnia 14 maja 2010 r. do dnia 6 września 2012 r.

Do listopada 2008 r. powód pracował w (...). Dodatkowo w okresie od 1998 r. do 2008 r., kiedy to komornik zajął jego rachunki bankowe, powód zajmował się obrotem papierami wartościowymi na giełdzie papierów wartościowych. Z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych w 2006 r. powód osiągnął dochód w wysokości 81.547,91 zł.

W ocenie powoda przez to, że do dnia 15 marca 2013 r. nie został rozpatrzony złożony przez niego w dniu 01 marca 2013 r. wniosek o wyłączenie komornika, poniósł szkodę, gdyż nie mógł podjąć działalności na giełdzie papierów wartościowych, co było spowodowane posiadaniem przez niego zobowiązań i istnieniem informacji, że są wobec niego prowadzone działania komornicze. Wszystkie zaś sprawy związane z komornikiem w odczuciu powoda wywoływały u niego stresu, który był związany z wszystkimi działaniami, które miały na celu doprowadzenie do zakończenia wszystkich spraw.

Dowód: pismo Powiatowego Urzędu Pracy w Ś. z dnia 3 czerwca 2016 r. (k. 187), zeznania powoda R. S. (protokół z rozprawy z dnia 24 marca 2016 r. – k. 143 – 147 – nagranie k. 150; protokół z rozprawy z dnia 9 czerwca 2016 r. – k. 193 – 194 – nagranie k. 198), informacja o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych w roku 2006 r. (k. 84 – 85), informacja o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych w roku 2006 r. (k. 86 – 87)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wskazanych powyżej dowodów z dokumentów zarówno przedłożonych do akt niniejszej sprawy, jak również znajdujących się w aktach tut. Sądu o sygn. (...) oraz aktach Sądu Rejonowego w Śremie o sygn. (...), a także częściowo - zeznań powoda.

Wymaga podkreślenia, że prawdziwość i autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana, a Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować ich wiarygodność z urzędu.

Zeznania powoda Sąd uznał za przydatne dla dokonania ustaleń w niniejszym postępowaniu, w zakresie w jakim powód zeznał, do kiedy i gdzie pracował, jak również, iż do 2008 r. zajmował się obrotem papierami wartościowymi na giełdzie papierów wartościowych. Natomiast niewiarogodne okazały się zeznania powoda w zakresie, w jakim powód zeznał, iż przed otrzymanie przedmiotowego postanowienia z dnia 07 listopada 2013 r. zwracał się do Sądu na piśmie i ustnie o udzielenie informacji co się dzieje z jego wnioskiem z dnia 01 marca 2013 r., jednak nie otrzymał żadnych odpowiedzi. We wskazanym zakresie zeznania nie znalazły bowiem potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Powód nie przedłożył żadnych dokumentów, z których wynikałoby, iż składał wnioski o udzielenie informacji, na które to pisma nie otrzymał odpowiedzi. Wymaga zaś podkreślenia, iż powód nie kwestionował, iż zostało mu doręczone postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt (...), którym m.in. odrzucono skargę powoda na przewlekłość postępowania prowadzonego przez Sądem Rejonowym w Kościanie, VI Zamiejscowym Wydział Cywilny z siedzibą w Ś. pod sygn. akt (...). W postanowieniu tym była wymieniona sygnatura, pod którą była prowadzona sprawa z wniosku powoda o wyłączenie ww. Komornika. Powód miał zatem możliwość zapoznania się z aktami przedmiotowej sprawy czy zasięgnięcia informacji na jakim etapie rozpatrywania jest złożony przez niego wniosek. Co więcej już 02 października 2013 r., a więc jeszcze przed wydaniem przedmiotowego postanowienia z dnia 07 listopada 2013 r., do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wpłynął pozew powoda (k. 76), w którym powołał się on na sygn. (...).

W pozostałym zakresie zeznania powoda okazały się nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, albowiem odnosiły się do opisu czynności podejmowanych przez niego zarówno w przedmiocie kwestionowania czynności ww. Komornika, jak również do przedstawienia własnych ocen co do prawidłowości działań tegoż Komornika i Sądów, które na skutek aktywności powoda podejmowały określone działania. Znamienne jest, iż powód w trakcie składania zeznań oświadczył, iż zdecydował się wnieść pozew w niniejszej sprawie z jednej strony dlatego, że jego wniosek został rozpatrzony dopiero w listopadzie 2013 r., z drugiej zaś dlatego, że w jego ocenie postanowienie o oddaleniu wniosku było błędną decyzją.

Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje:

Powód w niniejszej sprawie domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego Skarbu Państwa kwoty 250.000 zł, w tym kwoty 130.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 120.000 zł tytułem odszkodowania za utracone zarobki za okres od dnia 15 marca 2013 r. do dnia 07 listopada 2013 r. Podstaw dla dochodzonego roszczenia powód upatrywał natomiast w przewlekłym w jego ocenie prowadzeniu postępowania dotyczącego złożonego przez niego w dniu 01 marca 2013 r. wniosku o wyłączenie Komornika Sądowego R. B. (1) od sprawach egzekucyjnych prowadzonych przeciwko powodowi pod sygn. Kmp (...) i Kmp (...). Przedmiotowy wniosek powoda został zaś przez Sąd Rejonowy w Kościanie, VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Ś. (obecnie Sądu Rejonowego w Śremie) rozpoznany w dniu 07 listopada 2013 r. poprzez wydanie postanowienia, którym przedmiotowy wniosek oddalono.

Z uwagi na okoliczności faktyczne, na których powód opierał swoje powództwo na początku należy podkreślić, iż podstawowym aktem prawnym, który obecnie reguluje kwestie związane ze stwierdzaniem przewlekłość postępowania jest ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Ustawa ta reguluje bowiem zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu lub prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze (art. 1 ust. 1 tej ustawy). Wymaga zaznaczenia, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że powołana ustawa, nie znajduje zastosowania do postępowań incydentalnych wywołanych wnioskami, zażaleniami czy innego rodzaju pismami składanymi przez stronę w toku postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2011 r., sygn. akt WSP 2/11, Lex nr 1144806). Trzeba zauważyć, iż sprawność czynności w postępowaniach incydentalnych należy przede wszystkim do sądu jako organu procesowego, a ewentualnie do nadzoru administracyjnego prezesa nad czynnościami podległych pracowników, natomiast w razie szkody majątkowej – do orzekania w trybie procesu cywilnego przeciwko Skarbowi Państwa (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 grudnia 2007 r., sygn. akt II S 16/07, Lex nr 365687). Takim zaś incydentalnym wnioskiem, na co słusznie zwrócono uwagę zarówno w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt (...), jak również w postanowieniu Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 27 października 2014 r., sygn. akt (...) był przedmiotowy wniosek o wyłączenie komornika. Warto także wskazać, iż zgodnie z art. 16 ww. ustawy strona, która nie wniosła skargi na przewlekłość postępowania w toku postępowania w sprawie, może dochodzić na podstawie art. 417 k.c. naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości, po prawomocnym zakończeniu postępowania - co do istoty sprawy.

Reasumując poczynione do tej pory uwagi - w ocenie Sądu - fakt, iż postępowanie incydentalne, do którego należy zaliczyć wniosek o wyłączenie komornika sądowego, nie jest sprawą, w rozumieniu powołanej powyżej ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, nie sprawia, że roszczenia wynikające z przewlekłego prowadzenia takiego postępowania nie mogą wywołać szkody czy to majątkowej czy nie majątkowej. Poszukując podstaw prawnych dla takich roszczeń należy odwołać się do przepisów kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Nie kwestionowane jest, iż ustawodawca poprzez posłużenie się w powołanym przepisie zwrotem „w szczególności” dopuszcza istnienie i tworzenie się innych dóbr. Doktryna i judykatura podjęły się próby sprecyzowania użytego w art. 23 k.c. pojęcia wskazując właściwości, jakie musi wykazywać określona wartość, aby mogła zyskać rangę dobra osobistego. Zaznacza się, że są to wartości niemajątkowe, nieodłącznie związane z człowiekiem i jego naturą, stanowiące o jego wyjątkowości i integralności, jego godności i postrzeganiu w społeczeństwie, umożliwiające mu samorealizację i twórczą działalność, nie poddające się wycenie w ekonomicznych miernikach wartości. Jako takie mają charakter przyrodzony, nieprzenoszalny i niezbywalny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2007 r., sygn. akt I CSK 292/06, Lex nr 308851). Dobra te nie zależą od ludzkiej woli ani wrażliwości. Związek dobra osobistego z naturą człowieka wyłącza zaś możliwość ujmowania w tych kategoriach dóbr innego rodzaju, wprawdzie wpływających na jakość ludzkiego bytowania, ale pochodzących z zewnątrz, nie wywodzących się z istoty człowieczeństwa (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 września 2014 r., sygn. akt I ACa 301/14, Lex nr 1526919 i powołane tam judykaty). W orzecznictwie wyrażany jest pogląd, który Sąd podziela, iż prawo do rzetelnego postępowania sądowego oraz prawo do sądu nie stanowią dóbr osobistych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt I ACa 131/14, Lex nr 1526950). Przyjmuje się bowiem, że prawo do sądu, w tym prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie gwarantowane zarówno w art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak również w art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., należą do praw o charakterze gwarancyjnym. Tym samym przepisy Konstytucji i powołanej Konwencji nie stanowią samodzielnej podstawy roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie tego prawa. Przy czym istotne jest także, że gwarancyjny charakter mają również przepisy ww. ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Także zatem one nie stanowią źródła roszczeń o naprawienie szkody wynikłej z przewlekłości postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt V CSK 741/14, Lex nr 1794282). Jednocześnie w judykaturze zwrócono uwagę, iż skutki nie rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie mogą naruszać dobro osobiste, które jednak musi zostać określone oraz powiązane z konkretnymi objawami wskazywanymi przez powoda. Dopiero zaś naruszenie takiego innego określonego dobra może podlegać kompensacie na podstawie przepisów art. 417 k.c., art. 445 k.c. i art. 448 k.c. w związku z art. 24 k.c., wykładanych z uwzględnieniem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego art. 6 ust. 1 i art. 41 ww. Konwencji (por. powołany powyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt V CSK 741/14 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt II CSK 640/09, Lex nr 598758).

Jak stanowi art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Z treści powołanego przepisu wynika, że przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie są: istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra i bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Przy czym pierwsze dwie przesłanki musi udowodnić powód, natomiast pozwany może bronić się tym, że nie działał bezprawnie (por. Księżak Paweł. Komentarz do art. 24 Kodeksu cywilnego. Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Giesen Beata, Katner Wojciech Jan, Lewaszkiewicz-Petrykowska Biruta, Majda Rafał, Michniewicz-Broda Ewa, Pajor Tomasz, Promińska Urszula, Robaczyński Wojciech, Serwach Małgorzata, Świderski Zbigniew, Wojewoda Michał. Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna. Lex, 2014 r., nr 170638; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. akt IV CSK 270/12, Lex nr 1311688; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt I ACa 1621/14, Lex nr 1680020). Pojęcie bezprawności, o której mowa w powołanym przepisie rozumiane jest zaś szeroko jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który należy rozumieć jednak nie tylko ustawodawstwo, ale również obowiązujące w społeczeństwie zasady współżycia społecznego. W orzecznictwie przyjmuje się, że bezprawne jest działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności, usprawiedliwiających takie działanie. Przy czym do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa; wykonywanie prawa podmiotowego; zgodę pokrzywdzonego (z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach); działania w ochronie uzasadnionego interesu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2015 r., sygn. akt II CSK 317/14, Lex nr 1667716 i powołane tam orzeczenie).

Zgodnie natomiast z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Nie budzi wątpliwości, iż zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, to na powodzie spoczywa obowiązek wykazania, zarówno tego, iż doszło do niezgodne z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, jak również tego, iż działanie to spowodowało szkodę w określonej wysokości, a powstanie tej szkody pozostawało w związku przyczynowym z bezprawnym działaniem lub zaniechaniem.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy trzeba zaznaczyć, iż w ocenie Sądu powód nie sprostał obowiązkowi wykazania zarówno istnienia dobra osobistego i jego naruszenie (art. 23 k.c. w zw. art. 24 § 1 k.c.), jak również niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej, które wyrządziło mu szkodę w określonej wysokości (art. 417 § 1 k.c.).

W pierwszej kolejności trzeba zaznaczyć, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji wniosek o wyłączenie komornika zgłasza się na piśmie do komornika prowadzącego postępowanie, uprawdopodobniając przyczyny wyłączenia. Komornik jest zobowiązany, w terminie 3 dni od dnia złożenia wniosku o wyłączenie, przekazać wniosek do sądu rejonowego, przy którym działa, wraz z pisemnymi wyjaśnieniami. W myśl natomiast ust. 2 powołanego artykułu sąd rejonowy, przy którym działa komornik, rozpoznaje wniosek o wyłączenie komornika w terminie 7 dni od dnia przekazania mu wniosku. Orzekając o wyłączeniu komornika, sąd wyznacza jednocześnie innego komornika do prowadzenia sprawy, której wyłączenie dotyczy. Przy czym postanowienie w przedmiocie wyłączenia komornika sąd wydaje na posiedzeniu niejawnym w składzie jednoosobowym i nie przysługuje na nie zażalenie (art. 9 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). W zakresie zaś nieuregulowanym w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji do komornika stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o wyłączeniu sędziego (art. 9 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Należy podkreślić, iż w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt SK 21/11 (Lex nr 1130909) uznano, że art. 9 ust. 3 zdanie drugie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w zakresie, w jakim wyłącza możliwość zaskarżenia postanowienia sądu w sprawie oddalenia wniosku o wyłączenie komornika, jest zgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 78 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu przedmiotowego rozstrzygnięcia odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego stwierdzono, iż w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego postanowienie w sprawie wyłączenia komornika nie jest postanowieniem kończącym postępowanie, nie zmierza do zakończenia ani postępowania egzekucyjnego, ani jego samodzielnej części, ani do zakończenia egzekucji. Postanowienie to ma więc charakter incydentalny.

Powód zarówno w złożonych w niniejszej sprawie pismach, jak również w trakcie składania zeznań, nie powoływał się na naruszenie konkretnego dobra osobistego. Nie można zatem stwierdzić do naruszenia jakichś jego dóbr osobistych miało dojść w wyniku przewlekłego w ocenie powoda rozpatrywania przedmiotowego wniosku o wyłączenie komornika. Nadto, pomijając nawet kwestię, iż powód wniosek o wyłączenie komornika złożył bezpośrednio do Sądu Rejonowego w Kościanie, Wydział Zamiejscowy w Śremie, a nie do komornika, jak nakazuje ww. art. 9 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, to zdaniem Sądu rozpatrzenie złożonego przez powoda wniosku dopiero w listopadzie 2013 r., nie wynikało z opieszałości ww. Sądu, a było podyktowane tym, iż z uwagi na inicjowanie przez powoda wielu różnych postępowań karnych i cywilnych zarówno akta komornicze, jak również same akta sprawy o wyłączenie komornika były przesyłane do Sądu Okręgowego w Poznaniu i do Prokuratury Rejonowej we Wrześni. Z uwagi na te okoliczności przedmiotowy wniosek nie mógł być zatem rozpoznany wcześniej. Trudno zaś zgodzić się z powodem, iż działania, które podejmował były konsekwencją nie rozpoznania złożonego przez niego wniosku o wyłączenie komornika. Powód wiele z tych działań podjął bowiem jeszcze przed złożeniem przedmiotowego wniosku bądź łącznie z tym wnioskiem, zanim mógł on zostać rozpatrzony i to właśnie te działania miały wpływ na termin w jakim jego wniosek o wyłączenie komornika został rozpoznany. Powód w żaden sposób nie wykazał także, że doznał szkody i to zarówno niemajątkowej stanowiącej podstawę do przyznania zadośćuczynienia, jak również majątkowej w postaci utraconych za okres od dnia 15 marca 2013 r. do dnia 07 listopada 2013 r. zarobków. Nie można bowiem zgodzić się z powodem, iż na skutek rozpatrzenia jego wniosku postanowieniem z dnia 07 listopada 2013 r. doznał on krzywdy w postaci cierpień psychicznych związanych z dezorientacją oraz utratą zaufania do organów wymiaru sprawiedliwości. Powód miał bowiem możliwość uzyskania informacji o tym na jakim etapie rozpatrywania jest jego wniosek i dlaczego nie został jeszcze rozpoznany. Z dokonanych ustaleń – wbrew twierdzeniu powoda – nie wynika zaś, aby podejmował on w ww. Sądzie próby uzyskania informacji czy złożony przez niego wniosek został już rozpatrzony, a jeśli nie to dlaczego, a próby te pozostały bez odpowiedzi. Nie sposób także nie dostrzec, iż postanowienie w przedmiocie wyłączenia komornika jest postanowieniem niezaskarżalnym, a tym samym nieuwzględnienie wniosku powoda, nie stwarzało mu możliwości kwestionowania tej decyzji. Co istotne z zeznań powoda wynika natomiast, iż jedną z podstaw wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie jest właśnie kwestionowanie samego rozstrzygnięcia. Powód zatem oczekiwał (wbrew woli ustawodawcy, który nie przewidział możliwości zaskarżenia postanowienia w przedmiocie wyłączenia komornika, a co jak wskazano powyżej zostało przez Trybunał Konstytucyjny uznane za zgodne z Konstytucją), że Sąd w niniejszej sprawie, przedmiotem swoich rozważań obejmie prawidłowość rozstrzygnięcia jakie zostało podjęte w dniu 07 listopada 2013 r. Z oczywistych zaś względów okoliczność ta pozostawała poza zainteresowaniem tut. Sądu. Nie można również zgodzić się z powodem, iż rozpatrzenie jego wniosku o wyłączenie komornika w listopadzie 2013 r. spowodowało utratę przez niego dochodu w okresie od marca do listopada 2013 r. Powód zdaje się pomijać, iż od dnia 26 listopada 2012 r. do nadal jest osobą bezrobotną. Nie sposób natomiast dostrzec jak brak rozpatrzenia istotnego dla sprawy wniosku miałby wpływać na możliwość podjęcia przez powoda zatrudnienia czy uzyskiwania dochodów z obrotu papierami wartościowymi. Kwestie te w ocenie Sądu pozostają bowiem bez jakiegokolwiek wzajemnego związku. Nawet bowiem pozytywne rozpatrzenie złożonego przez powoda wniosku, nie spowodowało by automatycznie zakończenia prowadzonych wobec niego postępowań egzekucyjnych, a wyłącznie skutkowało by wyznaczeniem innego komornika do prowadzenia tych spraw.

Mając na uwadze powyższe wniesione powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

Uwzględniając, iż powód był zwolniony od kosztów sądowych w pkt 2 wyroku, nie obciążono go ich poniesieniem.

W pkt 3 wyroku Sąd na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.) oraz art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Powód przegrał bowiem w całości sprawę, a fakt zwolnienia go od kosztów sądowych w świetle art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nie zwalniał jednocześnie od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi.

Z kolei w pkt 4 wyroku Sąd na podstawie § 6 pkt 7 w zw. z § 2 ust. 1 i 3, § 4 ust. 1 oraz § 19 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przyznał pełnomocnikowi powoda zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie łącznej 8.856 zł (kwota 7.200 zł podwyższona o podatek od towarów i usług w kwocie 1.656 zł).

/-/ K. Szmytke

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE