Sygn. akt VI W 337/16
(...)
Dnia 16 marca 2016 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Anna Kegel
Protokolant: Justyna Tsaykler
po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego Komisariatu Policji W.
przeciwko
I. R. synowi J. i W. z d. B., ur. (...) w B.
obwinionemu o to, że:
1. w dniu 03 stycznia 2016 roku około godziny 18:50 we W. na placu (...), z terenu sklepu (...), dokonał kradzieży 2 kompletów sztućców o łącznej wartości 298,00 złotych, czym działał na szkodę V. and B. Polska;
2. w dniu 03 stycznia 2016 roku około godziny 19:10 we W. na placu (...), z terenu sklepu (...), dokonał kradzieży 2 sztuk misiów pluszowych o łącznej wartości 99,80 złotych, czym działał na szkodę N. N. Polska,
tj. o czyny z art. 119 § 1 kw
I. uznaje obwinionego I. R. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w części wstępnej wyroku tj. wykroczeń z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;
II. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 03 stycznia 2016 r. około godziny 19.00 pracownik ochrony Galerii (...) we W. – R. S. - otrzymał informację o kradzieży dokonanej na terenie sklepu (...). R. S. zatrzymał mężczyznę, wskazywanego jako sprawca kradzieży, przy wyjściu z Galerii (...), na poziomie -1,l a następnie wezwał na miejsce patrol Policji.
Policjanci ujawnili przy zatrzymanym 2 komplety sztućców dla dzieci oraz 2 misie pluszowe. Ustalono, że sztućce, których łączna wartość wynosiła 298 zł, zostały skradzione ze sklepu (...), natomiast misie – o łącznej wartości 99,80 zł – ze sklepu (...).
Dowód: zeznania świadków: R. S. k. 7 – 9
D. W. k. 10 – 12
P. D. k. 13 - 15
notatka urzędowa k. 3
protokół kradzieży k. 5
protokół ujęcia osoby k. 6
I. R. był w przeszłości wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, a także za wykroczenia z art. 119 § 1 kw.
Dowód: notatka urzędowa k. 23
dane o karalności k. 25 – 30
Wezwanie na rozprawę skierowane do I. R. na podany przez niego adres, po dwukrotnym awizowaniu, zostało zwrócone jako niepodjęte w terminie, co uprawniało Sąd do uznania go za doręczone w myśl przepisu art. 139 § 1 kpk w zw. z art. 38 § 1 kpw i rozpoznania sprawy zaocznie na podstawie art. 71 § 4 kpw.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do sprawstwa i winy I. R. w zakresie zarzucanego mu czynu.
Obwiniony w czasie zatrzymania miał przy sobie przedmioty pochodzące ze sklepów (...) oraz N. N.. Pracownicy tych sklepów: D. W. i P. D. potwierdzili fakt dokonania w dniu 03 stycznia 2016 r. kradzieży przedmiotów znalezionych następnie przy obwinionym.
D. W. dodał ponadto, że podczas pobytu I. R. na terenie sklepu (...), zauważył jak obwiniony chował jakieś przedmioty pod okrycie wierzchnie, nie zdążył go jednak wówczas zatrzymać.
P. D. również nie miała wątpliwości, że misie ujawnione przy obwinionym pochodziły ze sklepu (...), jak też że tego dnia zostały skradzione.
Zauważyć należy, że podczas zatrzymania I. R. nie wykazał, aby legalnie wszedł w posiadanie znalezionych przy nim przedmiotów, okazując chociażby paragony zakupu.
Zbieżne zeznania wszystkich świadków oraz dowody w postaci protokołu kradzieży, protokołu ujęcia osoby i notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji W. (k. 3), tworząc spójną i logiczną całość, pozwalały na jednoznaczne ustalenie, że I. R. dopuścił się czynu opisanego we wniosku o ukaranie.
Rozważając kwestię wymiaru kary, Sąd jako znaczny ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego – przede wszystkim z uwagi na umyślność jego działania oraz rodzaj dobra, w jakie godził.
Na niekorzyść obwinionego przemawiała jego uprzednia karalność, Sąd natomiast nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących.
Mając na uwadze fakt, że I. R. w przeszłości wielokrotnie był karany zarówno za przestępstwa, jak i wykroczenia przeciwko mieniu, a stosowane wobec niego środki represji nie zapobiegły ponownemu popełnieniu podobnego czynu, Sąd nie dostrzegł możliwości orzeczenia wobec niego kary innej, niż izolacyjna, w maksymalnym przewidzianym przez ustawodawcę wymiarze. W ocenie Sądu kara ta uchroni społeczeństwo przed ponownym podjęciem przez obwinionego sprzecznych z prawem działań przez okres jego izolacji, wątpliwe bowiem jest – zważywszy na sposób życia I. R. – aby jakikolwiek, poza represyjnym, cel kary został zrealizowany w przypadku samego obwinionego.
Sytuacja materialna obwinionego przemawiała za zwolnieniem go od ponoszenia kosztów postępowania w myśl przepisu art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.