I C 144/16

Uzasadnienie wyroku z 9 maja 2016 r.

T. H. i M. H. domagali się zasądzenia kwotpo 400 EURO wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami jako odszkodowania za lot z F. do W. opóźniony o 7 godzin.

Pozwany (...) Sp. z o.o. uznał powództwo, domagając się jednakże zniesienia kosztów procesu ze względu na uznanie powództwa przy pierwszej czynności procesowej.

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

Powództwa zasługują na uwzględnienie.

Podstawę prawną dochodzonego przez powodów roszczeń stanowiły przepisy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U.UE L z dnia 17 lutego 2004 r.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy:

otrzymują pomoc od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 8;

otrzymują pomoc od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) i art. 9 ust. 2, jak również, w przypadku zmiany trasy, gdy racjonalnie spodziewany czas startu nowego lotu ma nastąpić co najmniej jeden dzień po planowym starcie odwołanego lotu, pomoc określoną w art. 9 ust. 1 lit. b) i c);

mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7, chyba że:

zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub

zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub

zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 rozporządzenia: „W przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości: (1) 250 EUR dla wszystkich lotów o długości do 1.500 kilometrów; (2) 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrz wspólnotowych dłuższych niż 1 500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1 500 do 3 500 kilometrów; (3) 600 EUR dla wszystkich innych lotów. Przy określeniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowanego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu.

Powodowie byli pasażerami lotu (...) realizowanego przez pozwanego w dniu 26 października 2015 r. Wylot został opóźniony o 7 godzin. Powodowie wystosowali w dniu 30 listopada 2015 r. wezwanie do zapłaty, które jednak nie zostało zrealizowane przez pozwanego. Przyczyną takiej decyzji był brak załączenia do wezwania – potraktowanego przez pozwanego jako reklamacja –dowodu potwierdzającego rezerwację oraz stawienie się na odprawie.

Wobec uznania powództwa i potwierdzenia okoliczności faktycznych w odpowiedzi na pozew Sąd nie prowadził postępowania dowodowego, uznając przytaczane okoliczności za przyznane w trybie art. 230 kpc. Na chwilę zamknięcia rozprawy dochodzone świadczenie nie zostało spełnione przez pozwanego. W tej sytuacji powództwa należało uwzględnić – także w zakresie odsetek, co znajduje podstawę w art. 481 §§ 1 i 2 kc. Ponieważ powództwo zostało uznane, stosownie do art. kpc Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Pozwany domagał się wzajemnego zniesienia kosztów procesu powołując się na brzmienie art. 101 kpc. W myśl tego przepisu zwrot kosztów należy się pozwanemu, jeśli nie dał powodu do wytoczenia powództwa i przy pierwszej czynności procesowej uznał żądanie pozwu. Niewątpliwie w sprawie niniejszej pozwany spełnił drugi warunek wynikający z treści przepisu, tj. stanowczo i wyraźnie uznał powództwo już w odpowiedzi na pozew. Natomiast zdaniem Sądu pozwany swoim stanowiskiem uczynił koniecznym wytoczenie powództwa. Wbrew jego twierdzeniom art. 3 ust. 2 pkt a powołanego Rozporządzenia nie czyni wymogiem formalnym wezwania do zapłaty przedstawienia potwierdzenia rezerwacji ani dowodu odprawy pasażera. Jest okolicznością powszechnie znaną, że dokonanie odprawy nie oznacza automatycznie odbycia lotu. Obecnie można dokonać odprawy i uzyskać kartę pokładową on-line, bez potrzeby dodatkowych czynności na lotnisku. Ponadto każdy przewoźnik posiada listy pasażerów lotu uwzględniające także ewentualne niestawiennictwo pasażera na pokładzie. W tej sytuacji żądanie przedstawienia tych dokumentów – przy podaniu numeru rezerwacji oraz danych identyfikacyjnych powodów –może być traktowane jedynie jako ułatwienie dla pozwanego przy jego wewnętrznych procedurach, ale nie jako podstawa do uznania jego dobrej woli przy powstającym sporze. Po otrzymaniu wezwania do zapłaty – skoro żądanie to nie budziło wątpliwości pozwanego – powinno ono zostać spełnione. Pozew został wniesiony 12 stycznia 2016 r. a więc niemal półtora miesiąca po upływie terminu z wezwania, w tym czasie pozwany sporządził przecież odpowiedź. Nic zatem nie stało na przeszkodzie w spełnieniu świadczenia. Możliwość obciążenia kosztami postępowania – które w sprawie niniejszej niemal równają się dochodzonemu roszczeniu powinna być dodatkowym argumentem na rzecz spełnienia świadczenia bez potrzeby uciekania się do drogi sądowej.

Dlatego też Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 101 kpc i orzekł o kosztach na podstawie art. 98 kpc, obciążając przegrywającego pozwanego równowartością opłaty sądowej i wynagrodzenia pełnomocnika według stawki minimalnej powiększonego o opłatę skarbową.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.