UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie,

Wydział II Karny z dnia 29 kwietnia 2016 r.

W oparciu o zebrany w toku postępowania materiał dowodowy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 września 2014 roku, w godzinach wieczornych, w Skawinie, w okolicach parku, J. K. spotkał się z Ł. B. i M. P.. Spożywali razem alkohol i rozmawiali. Następnie postanowili pojechać do Krakowa samochodem m-ki F. o nr rej. (...) należącym do J. K.. Samochód ten prowadził J. K., a Ł. B. i M. P. byli pasażerami. Około północy zbliżali się do Ronda Matecznego.

Dowód:

częściowo zeznania świadka Ł. B. k. 164

częściowo zeznania świadka M. P. k. 164

wyjaśnienia oskarżonego J. K. k. 44, 120

zeznania świadka K. S. k. 144-145, 4

zeznania świadka M. R. k. 211

W tym samym czasie w okolicach Ronda Matecznego tj. na ul. (...) służbę pełnili funkcjonariusze Policji w osobach: K. S. oraz M. R.. W tym czasie J. K. jechał ww. samochodem ul. (...). Ok. godz. 00:10 ww. funkcjonariusze Policji postanowili zatrzymać go do kontroli drogowej. Włączyli sygnał uprzywilejowania celem zatrzymania ww. pojazdu, jednakże J. K. nie zareagował, nie zatrzymał prowadzonego przez siebie samochodu i zaczął uciekać. Funkcjonariusze Policji podjęli za nim pościg, obserwując przez cały czas zachowanie kierowcy ww. samochodu.

Dowód:

zeznania świadka K. S. k. 144-145, 4

zeznania świadka M. R. k. 211

Kontynuując jazdę, J. K. jechał dalej w kierunku ul. (...), a następnie skręcił w ulicę (...) oraz ulicę (...), która jest ulicą „ślepą”. Po dojechaniu do końca ulicy (...) zatrzymał pojazd, gwałtownie z niego wyszedł, a następnie zaczął uciekać w kierunku Mostu G.. W odległości ok. 3 metrów od ww. samochodu zatrzymali się również funkcjonariusze Policji, a K. S. podjął pościg za J. K.. J. K. przeskoczył przez ogrodzenie, a następnie kontynuował próbę ucieczki. Za nim, w odległości kilku metrów biegł funkcjonariusz Policji K. S., który przez cały czas go widział. Następnie J. K. dobiegł do muru ogrodzenia i nie mając już możliwości ucieczki został zatrzymany przez ww. funkcjonariusza Policji. Wobec Policjanta zachowywał się wulgarnie i agresywnie, dlatego też K. S. wezwał drugiego Policjanta do pomocy. Wobec J. K. użyto siły fizycznej w celu obezwładnienia i założono mu kajdanki.

Dowód:

zeznania świadka K. S. k. 144-145, 4

częściowe zeznania świadka Ł. B. k. 164

zeznania świadka W. P. k. 210-211

zeznania świadka M. R. k. 211

J. K. poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Podczas badania stwierdzono odpowiednio: I pomiar o godz. 00:43 – 0,48 mg/l, II pomiar o godz. 00:58 – 0,39 mg/l, III pomiar o godz. 2:05 – 0,32 mg/l, IV pomiar o godz. 2:08 – 0,36 mg/l.

Dowód:

zeznania świadka I. I. k. 144

zeznania świadka K. S. k. 144-145, 4

protokół przebiegu badania stanu trzeźwości k. 8, 11, 252

J. K. otrzymał od Starostwa Powiatowego w Wadowicach decyzję o wykonaniu środka karnego w dniu 4 marca 2015 r. W dniu 24 lutego 2015 r. Starostwa Wadowicki poinformował J. K. o zmianie daty wykonania środka karnego podając, iż przypada on na dzień 31.03.2016 r.

Dowód:

Decyzja Starostwa Powiatowego w Wadowicach wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 248-249

Pismo Starosty wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 244-245

J. K. był wcześniej kilka razy karany. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy z dnia 23 listopada 2010 roku o sygn. akt IX K 809/10/K został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 178 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zostało wobec oskarżonego warunkowo zawieszone na okres 3 lat próby. Jednocześnie Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszystkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Początek biegu ww. zakazu określono na dzień 21 marca 2013 r., a jego koniec przypadł na dzień 21 marca 2016 r. Skazanie zatarło się z dniem 21 marca 2016 r.

Dowód:

karta karna k. 26-28, 217-218, 252

wyrok Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy z dnia 23.11.2010 r. sygn. akt IX K 809/10/K k. 31, 252

informacje ze Starostwa Powiatowego w Andrychowie k. 252, 243-250

Oskarżony J. K. jest kawalerem, posiada jedno dziecko, pracuje dorywczo zarabiając około 1000 zł netto miesięcznie.

Dane jak w a.o. k. 82,

Protokół rozprawy z dnia 5 maja 2015 r. k. 120

Oskarżony J. K. słuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu czynu, korzystając jednakże z odmowy składania wyjaśnień w tym zakresie.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. K. k. 44, 120

Słuchany przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego mu czynu podając, iż nie prowadził ww. samochodu. Nie podtrzymał również odczytanych mu wyjaśnień złożonych wcześniej w trakcie postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił, iż wraz z nim w samochodzie byli jeszcze: J. R., M. P. i Ł. B.. Po zdarzeniu uciekł, był pijany, jednakże nie pamiętał, ile wypił tego dnia. Uciekł, albowiem zrobiło się zamieszanie. Został zatrzymany kilka minut po zdarzeniu – ok. 500-700 metrów. Wyjaśnił, iż samochód prowadził „albo Ł. albo M.”, a on siedział z tyłu. Policjant wmówił mu, że to on jechał pojazdem, więc przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż „doszły mnie słuchy od jednego świadka Ł. B., że to nie ja prowadziłem samochód”.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. K. k. 120-121

Mając na względzie całokształt zgromadzonego i ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, Sąd jedynie częściowo przyznał wiarę wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego, w szczególności jego przyznaniu się do popełnienia zarzucanego mu czynu w trakcie postępowania przygotowawczego oraz w zakresie, w jakim przyznał, iż w dniu zdarzenia spotkał się M. P. i Ł. B., razem spożywali alkohol, a następnie wraz z nimi pojechał do Krakowa. Za wiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim przyznał, iż został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji.

Za niewiarygodne natomiast Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim podał, iż w dniu zdarzenia to nie on prowadził ww. pojazd. Wyjaśnienia te bowiem sprzeczne są z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a co więcej, z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, których zeznania Sąd uznał za wiarygodne. Warto zwrócić bowiem uwagę, iż samochód, którym poruszali się oskarżony wraz z kolegami należał właśnie do oskarżonego, a zatem rodzi się pytanie, dlaczego oskarżony miałby wyrazić zgodę na prowadzenie ww. samochodu innej osobie? Co prawda, do pomyślenia pozostaje sytuacja, iż oskarżony mając na uwadze okoliczność, iż wcześniej spożywał alkohol i znajdował się pod jego wpływem, poprosił o kierowanie swoim samochodem kolegę, aczkolwiek żadna z przesłuchanych w sprawie osób – kolegów oskarżonego, w tym sam oskarżony, nie wskazała na taki przebieg zdarzenia. Co więcej, wszystkie ww. trzy osoby spożywały razem alkohol przed podróżą w kierunku Krakowa, a zatem wszyscy znajdowali się pod wpływem alkoholu. Tym samym trudno uznać, iżby oskarżony będąc osobą nietrzeźwą, poprosił swojego kolegę – również będącego pod wpływem alkoholu – na to, aby ten prowadził ww. samochód, narażając go w ten sposób na możliwość poniesienia ewentualnej odpowiedzialności karnej spowodowanej naruszeniem obowiązującej normy prawnej wskazującej na zakaz prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu.

Ponadto, z zeznań świadka K. S. wynika, iż świadek ten widział, jak oskarżony wysiada z samochodu od strony kierowcy, co jednoznacznie wskazuje na to, iż wbrew temu, co twierdzi oskarżony, to właśnie oskarżony prowadził ww. samochód w czasie zdarzenia. Jednocześnie świadek wyraźnie wskazał, iż ani na chwilę nie stracił kierującego samochodem z pola widzenia podczas pościgu za nim i biegnąc za nim, cały czas obserwował go (k. 144-145). Również z zeznań drugiego Policjanta tj. M. R., który był obecny na miejscu zdarzenia wynika, iż cały czas miał on kontakt wzrokowy z oskarżonym, który kierował samochodem. Świadek wyraźnie i jednoznacznie podał, iż nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że najpierw w samochodzie otworzyły się drzwi od strony kierowcy i nikt inny tj. żaden z pasażerów nie opuścił pojazdu poza kierowcą (k. 211). Zeznania te zatem jednoznacznie wskazują na to, iż to oskarżony prowadził w czasie zdarzenia samochód, a tym samym złożone przez niego wyjaśnienia, które są sprzeczne z ww. ustaleniami, należy uznać za całkowicie niewiarygodne i zmierzające jedynie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za swoje zachowanie.

Warto w tym miejscu również podkreślić, iż oskarżony wskazał, jako kierującego ww. samochodem „Ł. albo M.”, co również nie znajduje żadnego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym sprawy, albowiem zarówno świadek Ł. B., jak i M. P. nie przyznali się do tego, aby to oni prowadzili ww. pojazd w dniu zdarzenia, a wręcz przeciwnie – obaj przerzucali się odpowiedzialnością za to, kto był kierowcą ww. pojazdu w feralnym czasie. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, iż jest prawdopodobne, iż oskarżony wraz ze swoimi kolegami uzgodnili wersję wydarzeń przed procesem sądowym, albowiem należy zauważyć, iż początkowo oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, a wyjaśnienia te zmienił dopiero przed Sądem. Przyznał również, iż „doszły mnie słuchy od jednego świadka Ł. B., że to nie ja prowadziłem samochód” (k. 121), co również wskazuje na możliwość uzgodnienia treści składanych zeznań przez najbardziej zainteresowanych uczestników zdarzenia. Oskarżony znał się bowiem zarówno z Ł. B., jak i M. P., a zatem osoby te mogły zeznawać na jego korzyść chcąc tym samym doprowadzić do sytuacji uniknięcia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej.

W przedmiotowej sprawie przesłuchano kilku świadków, a to: funkcjonariuszy Policji tj. I. I. (k. 144), K. S. (k. 144-145, 4), W. P. (k. 210-211), M. R. (k. 211), M. C. (k. 223) oraz J. P. (k. 224), a także uczestników zdarzenia tj. Ł. B. (k. 164) i M. P. (k. 164-165).

Za wiarygodne, aczkolwiek nieprzydatne dla potrzeb ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy Sąd uznał zeznania świadków M. C. oraz J. P.. Świadkowie ci bowiem pomimo przypomnienia przez Sąd, czego dotyczyło zdarzenie drogowe, nie potrafili przypomnieć sobie żadnych okoliczności ww. zdarzenia.

Zeznania świadków będących funkcjonariuszami Policji Sąd uznał za wiarygodne w pełni. Zeznania te są bowiem spójne, logiczne, bezsprzeczne i wzajemnie się uzupełniające, a ponadto stanowią swobodne wypowiedzi, konsekwentne w ciągu całego toku prowadzonego procesu i znajdujące odzwierciedlenie w zebranym pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym niniejszej sprawy. Sąd ponadto zwrócił uwagę na to, iż wszyscy ci świadkowie byli osobami zupełnie obcymi dla oskarżonego, niemającymi z nim wcześniej żadnego kontaktu, a tym bardziej konfliktów, czy zatargów, stąd też świadkowie ci w ocenie Sądu nie mieli żadnych podstaw do tego, aby podawać nieprawdę, czy też pewne okoliczności zdarzenia przedstawiać w świetle niekorzystnym dla oskarżonego. Sąd zwrócił uwagę na to, iż wszyscy ci świadkowie zeznając przed organem ścigania wypowiadali się w sposób swobodny, spontaniczny, nie próbowali w żaden sposób ubarwiać zaobserwowanej rzeczywistości, o czym zresztą świadczy fakt, iż świadkowie w sposób bezpośredni i jasny przyznawali, iż nie pamiętają dodatkowych szczegółów całego zdarzenia. Okoliczności te świadczą o tym, iż świadkowie nie próbowali w żaden sposób konfabulować zaistniałych wydarzeń, zeznając jedynie o tych zdarzeniach, które zapamiętali. Zeznania tych świadków są jasne, pełne i rzeczowe, w konsekwencji Sąd na nich właśnie oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy.

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka Ł. B.. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania tego świadka w zakresie, w jakim świadek podał okoliczności towarzyszące całemu zdarzeniu, a mianowicie potwierdził, iż spotkał się z oskarżonym i M. P. w Skawinie i razem spożywali alkohol, a następnie postanowili pojechać do Krakowa. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania tego świadka w zakresie, w jakim przyznał, iż w okolicach Ronda Matecznego zaczęli uciekać samochodem, albowiem zaczęła gonić ich Policja, a następnie wjechali w ślepą uliczkę i oskarżony uciekł. Powyższe zeznania zgodne są bowiem z pozostałym materiałem dowodowym niniejszej sprawy, któremu Sąd przyznał walor wiarygodności, a w szczególności spójne są z zeznaniami funkcjonariuszy Policji. Za niewiarygodne natomiast Sąd uznał zeznania tego świadka w zakresie, w jakim podał, iż w samochodzie łącznie z nim i oskarżonym siedziało ok. 5 osób, jak również w zakresie, w jakim świadek podał, iż oskarżony w czasie zdarzenia nie kierował ww. samochodem, a jedynie siedział za kierowcą z tyłu. Zeznania te bowiem nie znajdują żadnego uzasadnienia w zeznaniach pozostałych przesłuchanych w sprawie osób uznanych przez Sąd za wiarygodne, a co więcej, nie znajdują potwierdzenia również w wyjaśnieniach złożonych przez samego oskarżonego, który podał, iż samochód prowadził „Ł. albo M.”, co wskazywałoby, że ów samochód prowadził albo świadek Ł. B., czemu ten zaprzeczył, albo świadek M. P., który zeznał natomiast, iż samochód prowadził Ł. B.. (k. 164). Oznacza to zatem, iż zeznania świadka w tym zakresie nie polegają na prawdzie, a jedynie mają na celu pomóc oskarżonemu w uniknięciu przez niego odpowiedzialności karnej. Należy bowiem przypomnieć, iż świadek ten jest kolegą oskarżonego, a zatem miał motywację, aby zeznawać w sposób jak najbardziej korzystny dla oskarżonego. Świadek natomiast nie był dobrym znajomym M. P., gdyż nie znał go dobrze, więc nie miał też takich skrupułów, aby obciążać go odpowiedzialnością.

Podobnie Sąd rozstrzygnął kwestię wiarygodności co do zeznań świadka M. P.. Za wiarygodne bowiem Sąd uznał zeznania tego świadka w zakresie, w jakim świadek podał okoliczności towarzyszące całemu zdarzeniu, a mianowicie potwierdził, iż spotkał się z oskarżonym i Ł. B. w Skawinie i razem spożywali alkohol, a następnie postanowili pojechać do Krakowa. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania tego świadka w zakresie, w jakim podał, iż do Krakowa pojechali jedynie w trójkę, a także, że zostali zatrzymani przez Policję. Zeznania powyższe korespondują bowiem z pozostałym uznanym przez Sąd za wiarygodny materiałem dowodowym niniejszej sprawy. Za niewiarygodne natomiast Sąd uznał zeznania ww. świadka w zakresie, w jakim podał, iż samochodem kierował świadek Ł. B.. Zeznania te bowiem sprzeczne są z zeznaniami świadka Ł. B., a ponadto, zdaniem Sądu, zeznając w ten sposób świadek, będący kolegą oskarżonego, chciał „pomóc” mu w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Należy bowiem w tym miejscu ponownie zwrócić uwagę na to, iż obaj ww. świadkowie przeczucali się odpowiedzialnością za to, kto kierował ww. pojazdem w czasie zdarzenia, wskazując jednakże jednomyślnie, iż oskarżony siedział z tyłu pojazdu i nie był kierowcą. Świadkowie ci byli kolegami oskarżonego, a zatem zdaniem Sądu mieli motyw do tego, aby zeznawać właśnie w ten sposób, zwłaszcza, iż obojgu nie zostały przedstawione żadne zarzuty, a zatem nie obawiali się o ewentualne konsekwencje prawne wobec nich. A co więcej, funkcjonariusz Policji w osobie K. S. widział, jak oskarżony wysiada z samochodu od strony kierowcy.

W przedmiotowej sprawie wydana została opinia sądowo – psychiatryczna wobec oskarżonego (k. 64-66, 252), na podstawie której biegli wykluczyli u J. K. chorobę psychiczną w rozumieniu psychozy oraz niedorozwój umysłowy. Całość posiadanych danych wskazuje bowiem na prawidłowy rozwój osobowości oskarżonego z elementami zaburzeń zachowania ze skłonnością do używania i nadużywania alkoholu. Nie znajduje się zatem żadnych podstaw do kwestionowania poczytalności J. K. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a warunki określone w art. 31 § 1 i 2 kk nie znajdują żadnego zastosowania.

Opinię tę Sąd podzielił, albowiem jest ona spójna, a ponadto prawidłowa pod względem wyprowadzonych wniosków, uwzględniająca wiedzę i doświadczenie życiowe osoby ją przeprowadzającej, a ponadto jako zupełna i rzetelna oraz korespondująca z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zebranym w przedmiotowej sprawie, zasługuje na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na nieosobowych źródłach dowodowych w tym: aktach sprawy IX K 809/10/K (k. 240), 2 Ko 2771/12/K (k. 240), informacjach uzyskanych ze Starostwa Powiatowego w Andrychowie (k. 252, 243-250), notatce urzędowej (k. 1, 2, 3, 252), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 8, 11, 252), danych o karalności (k. 26-28, 252), wyroku IX K 809/10/K (k. 31, 252), opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 64-66, 252), albowiem znajdują one pokrycie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym, zaś strony nie kwestionowały wiarygodności, ani prawdziwości niniejszych dokumentów.

Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż oskarżony J. K. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu określonego w art. 178a § 1 kk, albowiem w dniu w dniu 5 września 2014 roku w Krakowie, prowadził w ruchu lądowym samochód m-ki F. nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu: badanie I – 043 mg/l, badanie II – 0,58 mg/l, badanie III – 0,32 mg/l, badanie IV – 036 mg/l.

Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu oskarżonego z art. 178a § 4 kk na art. 178a § 1 kk. Zgodnie bowiem z art. 178a § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Prokurator zakwalifikował czyn oskarżonego z art. 178a § 4 kk podając jednocześnie, iż oskarżony popełnił ww. przestępstwo będąc wcześniej prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy za prowadzenie pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości. Sytuacja ta zmieniła się w dacie wydawania wyroku przez Sad I instancji. Sąd ustalił, iż środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony wobec J. K. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy z dnia 23 listopada 2012 roku sygn. akt IX K 809/10/K biegł od dnia 21 marca 2013 r. do dnia 21 marca 2016 r. Początkowo środek ten miał biec od dnia uprawomocnienia się wyroku tj. od dnia 1 grudnia 2010 r., jednakże w okresie od dnia 31 sierpnia 2010 r. do dnia 20 marca 2013 r. oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności. Zatem początek wykonywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przypadł na dzień 21 marca 2013 r. (k. 238, 240) i zakończył się z dniem 21 marca 2016 r. Zatarcie skazania nastąpiło zatem z dniem 21 marca 2016 r.

Ponadto należy zauważyć, iż oskarżonemu nie można przypisać zamiaru złamania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych pomimo orzeczenia go przez Sąd, gdyż oskarżony otrzymał od Starostwa Powiatowego w Wadowicach decyzję o wykonaniu środka karnego (k. 248-249) w dniu 4 marca 2015 r., więc miał prawo być przekonanym, że wykonał przedmiotowy środek karny.

Uzasadniając pod względem prawnym oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk, odnieść należy się przede wszystkim do pojęcia stanu nietrzeźwości zdefiniowanego w art. 115 § 16 kk. Stan nietrzeźwości określa się jako zawartość alkoholu występującą we krwi i przekraczającą 0,5 promila albo prowadzącą do stężenia przekraczającego tę wartość, lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekraczającą 0,25 mg albo prowadzącą do stężenia przekraczającego tę wartość.

Przechodząc do oceny pod względem prawnym materiału dowodowego, opisanego w pierwszej części uzasadnienia, należy wskazać, iż bezsprzecznie wskazuje on na to, że oskarżony J. K. w dniu 25 września 2014 r. prowadził samochód marki F. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości. Wyniki przeprowadzonego bowiem badania wobec oskarżonego znacznie przekraczały wartość, od której to mierzony jest stan nietrzeźwości (0,25 mg).

Ponadto z materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, iż to oskarżony J. K., znajdując się w stanie nietrzeźwości, prowadził samochód marki F. o nr rej. (...). Pomimo tego, iż oskarżony zaprzeczał powyższej okoliczności, materiał dowodowy ujawniony w niniejszej sprawie, uznany przez Sąd za wiarygodny i opisany w pierwszej części uzasadnienia bez żadnej wątpliwości wskazuje na to, iż to oskarżony prowadził w dniu zdarzenia ww. samochód.

Co więcej, oskarżony prowadził ww. samochód w ruchu lądowym. Funkcjonariusze Policji widzieli bowiem oskarżonego, który prowadził ww. samochód w Krakowie ulicą (...), a następnie ulicą (...) oraz ulicę (...).

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż wszystkie znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 178a § 1 kk zostały spełnione, a nadto, iż w czasie popełnienia ww. czynu, oskarżony był poczytalny, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw uzasadniających ewentualne wyłączenie jego winy.

Odnośnie do kary:

Uznając zatem, iż wina oskarżonego J. K. nie budzi żadnych wątpliwości, Sąd wymierzył wobec niego, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na okres 3 lat próby.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd zważył przy tym, aby wymiar kary nie przekroczył zakreślonych granic ustawowych oraz stopnia winy oskarżonego.

Jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę wcześniejszą karalność oskarżonego. J. K. był bowiem dotychczas kilkakrotnie karany. Okoliczność ta jednakże nie stanowiła przeszkody zdaniem Sądu dla zastosowania wobec oskarżonego środka probacyjnego w formie warunkowego zawieszenia wykonania ww. kary. Uwzględniając dotychczasową karalność oskarżonego, Sąd uznał, że dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie warunkowe zawieszenie jej wykonania i określenie odpowiedniego okresu próby. Środek ten nie stanowi bynajmniej aprobaty dla czynu oskarżonego, którzy świadomie naruszył normy prawne. Trzyletni okres próby da mu jednak czas na przemyślenie swojego zachowania i pozwoli wykazać, że stosunkowo pozytywna prognoza kryminologiczno-społeczna dokonana wobec niego przez Sąd orzekający, była słuszna. Oskarżony winien zważyć, że tylko od niego zależy, czy okres próby przeżyje na wolności, czy też konieczne będzie zarządzenie wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności.

Z uwagi na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a także w celu uniknięcia przez oskarżonego subiektywnego poczucia braku realnego ukarania, Sąd orzekł wobec niego karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł. Sąd uznał, iż powyższa kara będzie adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. Orzeczona kara spełnia również cele prewencji ogólnej, która winna skutecznie odstraszać wszelkie inne potencjalne osoby zamierzające wystąpić na drogę sprzeczną z prawem. Dlatego też reakcja wymiaru sprawiedliwości na takie zachowania winna być zdecydowana. Orzeczona kara grzywny uwzględnia także możliwości zarobkowe oskarżonego, który wykonuje prace dorywcze zarabiając ok. 1000 zł miesięcznie (k. 20).

Orzeczona kara jest z jednej strony karą stosunkowo dotkliwą dla oskarżonego i winna zmusić go do wyciągnięcia konsekwencji z popełnionego czynu i zapobiec popełnianiu przestępstw w przyszłości. Nieuchronność kary i jej wymiar powinny zmusić oskarżonego do skutecznego powstrzymania się od podobnych zachowań w przyszłości i dobitnie uświadomić, iż obrana przez niego droga nie jest właściwą. Z drugiej strony orzeczona kara winna również spełniać swoje cele prewencji ogólnej i skutecznie odstraszać wszelkie inne potencjalne osoby, które zamierzają wystąpić na drogę sprzeczną z prawem. Dlatego też reakcja wymiaru sprawiedliwości na takie zachowania winna również być zdecydowana i adekwatna.

Z uwagi na to, iż oskarżony był zatrzymany w dniu 5 września 2014 r., a zatem w dniu zdarzenia, Sąd zaliczył mu ten okres na poczet orzeczonej kary grzywny.

Wobec oskarżonego Sąd orzekł również obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat stosując art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk tj. stosując ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa, albowiem jest ona względniejsza dla sprawy. Poprzednio obowiązująca ustawa pozwalała na wymierzenie obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, a ponadto wymierzenie świadczenia pieniężnego nie było obligatoryjne i jego wymiar mógł być niższy niż 5.000 zł. Obecnie zaś obowiązująca ustawa przewiduje najniższy zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz wymierzenie obligatoryjnego świadczenia pieniężnego w wymiarze nie niższym niż 5.000 zł.

Zgodnie z art. 42 § 2 kk Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości. Zachowanie oskarżonego ewidentnie wskazuje na to, iż zagraża on bezpieczeństwu ruchu w komunikacji. Zważyć przy tym należy, iż badanie przeprowadzone wobec oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wykazało, iż znajdował on się w stanie nietrzeźwości. Oskarżony jest osobą dorosłą, a zatem należy przyjąć, iż posiada również zdolność do przewidzenia konsekwencji swojego postępowania. Osoba, która nie przestrzega reguł i zasad poruszania się w ruchu drogowym, winna zostać wykluczona z możliwości uczestniczenia w ruchu.

Bezmyślna i lekceważąca normy poprawnego zachowania postawa oskarżonego wykazała, iż J. K. nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie. Jego postawa, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie, naruszające przepisy karnoprawne wskazują, iż orzeczenie środka karnego w niższym okresie byłoby niewystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Sąd uznał za słuszne i zasadne orzeczenie również wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego – na zasadzie art. 49 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk tj. przy zastosowaniu ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa, albowiem jest ona względniejsza dla sprawy - w kwocie 300 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zdaniem Sądu finansowa dolegliwość zmusi oskarżonego do zastanowienia się nad dotychczasowym postępowaniem i stylem życia.

Z uwagi na rodzaj orzeczonej kary, a także stan majątkowy i finansowy oskarżonego niepozwalający na uiszczenie przez niego pełnych kosztów sądowych bez uszczerbku dla siebie, Sąd zwolnił go w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, zasądzając jedynie częściowe wydatki w wysokości 70 zł i zwalniając od obowiązku pokrycia opłat od wymierzonej kary. Z jednej strony Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony ma na utrzymaniu syna i nie osiąga stałych dochodów, a z drugiej strony jest młodym, zdolnym do pracy mężczyzną.

Sekr. proszę:

1) odnotowanie uzasadnienia

2) doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem obrońcy oskarżonego

3) kal. 14 dni

Dnia 27 czerwca 2016 r.,

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE