WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Werner-Dudek

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2015 r. w Kaliszu

odwołania M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 25 czerwca 2014 r. Nr (...)

w sprawie M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 25 czerwca 2014 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu M. B. prawo do emerytury poczynając od dnia 1 maja 2014 r.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz odwołującego M. B. kwotę 742 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 czerwca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił M. B. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych albowiem w przedstawionym przez wnioskodawcę świadectwie pracy w warunkach szczególnych potwierdzających taką pracę w latach 1986 – 90 wystąpiły błędy formalne.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. B. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu zakwestionowanego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący M. B., urodzony dnia (...), w okresie 01.12.1981 r. – 31.03.2008 r. był pracownikiem (...), zatrudnionym w okresie: 01.12.1981 r. – 31.07.1983 r. na stanowisku operator wydobycia ropy i gazu, w okresie 01.08.1983 r. – 30.11.1986 r. na stanowisku palacz c.o., w okresie 01.12.1986 r. – 31.03.1990 r. na stanowisku palacz c.o. operator wydobycia ropy i gazu, w okresie 01.02.1991 r. – 31.12.2008 r. na stanowisku operator wydobycia ropy i gazu.

dowód: świadectwo pracy w warunkach szczególnych w aktach ZUS, dekrety płacowe w aktach osobowych odwołującego.

Wykonywanie przez odwołującego pracy w okresie 1.08.1986 – 31.03.1990 polegało na tym, że stosownie do dyspozycji bezpośredniego przełożonego, odwołujący był kierowany na czas danej dniówki albo do pracy przy obsłudze pieca zawierającego kotły parowe albo do pracy operatora wydobycia gazu. W zakładzie były 3 piece. Podgrzewana w nich woda powodowała uzyskanie pary przesyłanej następnie do odwiertu. Część pary wykorzystywano do ogrzewania pomieszczeń socjalnych i administracyjnych. Istniała konieczność bieżącego kontrolowania parametrów pracy każdego kotła albowiem ręcznie regulowany był stan ciśnienia w kotle oraz poziom wody w zbiorniku. Taką pracę odwołujący wykonywał w rozmiarze pełnej dniówki. Praca operatora wydobycia gazu polegała na bezpośredniej obsłudze urządzeń przy odwiercie w miejscu wydobycia gazu ziemnego. W przypadku skierowania odwołującego do takiej pracy, odwołujący wykonywał ją przez całą dniówkę.

dowód: zeznania świadków: Z. P., B. F., J. S., zeznania odwołującego.

Łączny okres składkowy i nieskładkowy odwołującego na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 28 lat 1 miesiąc i 23 dni. Uznany przez ZUS okres pracy w warunkach szczególnych to 12 lat i 11 miesięcy przypadający w okresach: 01. 121981 r. – 30.11.1986 r. i 01.02.1991 r. – 31.12.1998 r. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/bezsporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom świadków. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego oraz przedłożonemu w ZUS-ie świadectwu pracy oraz ujawnionej w postępowaniu sądowym dokumentacji pracowniczej odwołującego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. nr 162 poz.1118 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

- okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat

oraz

- okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w art. 32 ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy o charakterze osobowym jak i w postaci dokumentacji pracowniczej (świadectwo pracy, świadectwo pracy w warunkach szczególnych), wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał w okresie 01.12.1986 r. – 31.03.1990 r. te same prace co w okresach uznanych przez ZUS czyli polegające na obsłudze urządzeń wiertniczych i eksploatacyjnych przy wydobywaniu gazu ziemnego zamiennie z pracami przy obsłudze kotła wytwarzającego parę używaną następnie w procesie technologicznych zakładu. Każda z tych prac traktowana oddzielnie jest pracą w warunkach szczególnych. Pierwsza wymieniona jest w wykazie A dział I 3 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia, druga – w wykazie A dział XIV pkt 1 załącznika. Każdą z tych prac odwołujący wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Wykonywanie przez danego pracownika dwojakiego rodzaju prac, z których każda jest pracą wymienioną w wykazie A załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach sprawia, iż prace takie wykonywana są stale. Tej cechy nie pozbawia zlecanie przemiennego wykonywania takich prac czy to w rozmiarze dniówki roboczej czy to w rozmiarze wykraczającym poza tę dniówkę. Łączny okres wykonywania takiej pracy wynosi 3 lata i 4 miesiące co po doliczeniu okresu pracy w warunkach szczególnych uznanego przez ZUS w rozmiarze 12 lat i 11 miesięcy sprawi o ponad 15 letnim okresie.

Spełniona została zatem przesłanka co najmniej 15-letniej pracy w warunkach szczególnych. Cały badany okres pracy w warunkach szczególnych przypada przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się na dzień 1 stycznia 1999 r. ponad 28 - letnim okresem ubezpieczenia. Na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę miał też ukończony 60-ty rok życia. Nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) mając na uwadze spis kosztów przedstawiony przez pełnomocnika procesowego mającego swą kancelarię w odległości 102 km od siedziby sądu orzekającego oraz ilość wyznaczonych posiedzeń.