UZASADNIENIE

R. J. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie czasu od 9 grudnia 2003 roku do 29 listopada 2004 roku w miejscowości K., gmina K., powiat P., województwa (...) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wszedł w posiadanie n/w programów komputerowych uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionych bez zgody ich producentów:

⚫: DreamDreamweaver MX wartości 2350 zł, F. M. wartości 1760 zł, F. (...) wartości 2300 zł na szkodę Firmy (...),
⚫: AfterEffect 5.5 S. wartości 3690 zł, InDesigne 2.0 wartości 4000 zł na szkodę Firmy (...),
⚫: N. C. 5 wartości 289 zł, N. Personel F. wali 2002 wartości 215 zł na szkodę Firmy (...),
⚫: C. - Słownik (...)ang wartości 189 zł na szkodę Firmy (...) S.A.,
⚫: F. R. 6.0 (...) wartości 1270 zł na szkodę firmy (...)

przy czym łączna wartość wyżej wymienionych programów stanowi kwotę 14793 zł na szkodę w/w firm reprezentowanych przez Agencję (...) w G., tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

II. w okresie czasu od 9 grudnia 2003 roku do 29 listopada 2004 roku w miejscowości K., gmina K., powiat P., województwa (...) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wszedł w posiadanie n/w programów komputerowych uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionych bez zgody ich producentów:

⚫: P. 2000 P. wartości 242 zł a szkodę Firmy (...),
⚫: D. 4.02 (...) W. wartości 200 zł na szkodę Firmy (...),
⚫: (...) wartości 185 zł na szkodę Firmy (...),
⚫: (...) L.3 wartości 80 (99) zł na szkodę Firmy (...),
⚫: R. R. wartości 80 (99) zł na szkodę Firmy (...),
⚫: E. Translator 2 wartości 80 (299) zł na szkodę Firmy (...)

przy czym łączna wartość wyżej wymienionych programów stanowi kwotę 14793 zł na szkodę w/w firm reprezentowanych przez L. - (...), tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 15 października 2015 roku wydanym w sprawie VI K 291/14 Sąd Rejonowy w Wieluniu (VI Zamiejscowy Wydział Karny z/s w P.) uznałoskarżonego R. J. (1) w ramach zarzucanych mu w pkt i i II aktu oskarżenia czynów za winnego tego, że w okresie czasu od 9 grudnia 2003 roku do 29 listopada 2004 roku w miejscowości K., gmina K., powiat P., województwa (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

a) wszedł w posiadanie programów komputerowych: D. M. wartości 2350 (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt) złotych, F. M. wartości 1760 (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt) złotych, F. (...) wartości 2300 (dwa tysiące trzysta) złotych uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionych bez zgody ich producenta, działając na szkodę firmy (...) reprezentowanej przez Agencję (...) w G.,

b) wszedł w posiadanie programów komputerowych: (...) S.wartości 3690 (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt) złotych, InDesign 2.0 wartości 4000 (cztery tysiące) złotych uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionych bez zgody ich producenta, działając na szkodę Firmy (...)reprezentowanej przez Agencję (...)w G.,

c) wszedł w posiadanie programów komputerowych: N. C. 5 wartości
289 (dwieście osiemdziesiąt dziewięć) złotych, N. P. Firewall 2002
wartości 215 (dwieście piętnaście) złotych uzyskanych za pomocą czynu
zabronionego, tj. zwielokrotnionych bez zgody ich producenta, działając na szkodę
firmy (...) reprezentowanej przez Agencję (...) w
G.,

d) wszedł w posiadanie programu komputerowego C. - Słownik (...)ang wartości 189 (sto osiemdziesiąt dziewięć) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę firmy (...) S.A. w G. reprezentowanej przez Agencję (...) w G.,

e) wszedł w posiadanie programu komputerowego F. R. 6.0 (...) wartości 1270 (jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę firmy (...) reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W.,

f) wszedł w posiadanie programu komputerowego P. 2000 P. wartości 242 (dwieście czterdzieści dwa) złote uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę firmy (...) w M. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W.,

g) wszedł w posiadanie programu komputerowego D. 4.02 (...) W. wartości 200 (dwieście) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę firmy (...) reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W.,

h) wszedł w posiadanie programu komputerowego Scrabble 2003 wartości 185 (sto
osiemdziesiąt pięć) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj.
zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę firmy (...)
reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W.,

i) wszedł w posiadanie programu komputerowego F-22 L. 3 wartości 80
(osiemdziesiąt) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj.
zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę firmy (...)
(...) Sp. z o.o. w W. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o.
w W.,

j) wszedł w posiadanie programu komputerowego R. R. wartości 80 (osiemdziesiąt) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w W. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W.,

k) wszedł w posiadanie programu komputerowego E. Translator 2 wartości 80 (osiemdziesiąt) złotych uzyskanego za pomocą czynu zabronionego, tj. zwielokrotnionego bez zgody jego producenta, działając na szkodę na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w O. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W.,

tj. dokonania czynów wyczerpujących dyspozycję art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. pozostających w ciągu przestępstw określonym w art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie orzeczonej kary na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 1 roku (punkt 2). Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych (punkt 3).

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. (punkt 4) zasądzono od oskarżonego R. J. (1) tytułem naprawienia szkody:

a) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) S.A. w G.
reprezentowanej przez Agencję (...) w G. kwotę 189 (sto
osiemdziesiąt dziewięć) złotych,

b) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 1270 (jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt) złotych,

c) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) w M. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 242 (dwieście czterdzieści dwa) złote,

d) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 200 (dwieście) złotych,

e) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 185 (sto osiemdziesiąt pięć) złotych,

f) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) Sp. z o.o. w W.
reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 80
(osiemdziesiąt) złotych,

g) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) Sp. z o.o. w
W. reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę
80 (osiemdziesiąt) złotych,

h) na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) Sp. z o.o. w O.
reprezentowanej przez (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 80
(osiemdziesiąt) złotych.

R. J. (1) w punkcie 5 został także obciążony kosztami procesu, zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 794,95 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.

Apelację od tego wyroku wnieśli Prokurator Rejonowy w Wieluniu oraz oskarżony.

Prokurator Rejonowy w Wieluniu zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze grzywny, na niekorzyść oskarżonego. Rozstrzygnięciu zarzucił obrazę przepisu art. 71 § 1 k.k. polegającą na niezasadnym zastosowaniu tego przepisu jako podstawy orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny w sytuacji, gdy fakt przypisania oskarżonemu czynu popełnionego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej winien skutkować wskazaniem, jako podstawy orzeczenia kary grzywny przepisu art. 33 § 2 k.k.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie przepisu art. 33 § 2 k.k. jako podstawy prawnej kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego R. J. (1).

Oskarżony w swojej apelacji, zaskarżył powyższy wyrok w całości. w zarzutach wskazał, że wyrok jest błędny, bowiem sąd procedował na podstawie aktu oskarżenia, który zawierał błędy. Zarzucił niekompletność materiału dowodowego, co doprowadziło do tego, że sąd nie przedstawił rzeczywistego przebiegu zdarzeń. Sąd nie dał wiary świadkowi A. J., który dobrowolnie podjął decyzję o sprostowanie fałszywych zeznań.

W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku w całości i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona w rozpatrywanej sprawie apelacja Prokuratora Rejonowego w Wieluniu okazała się zasadna. Jednakże ta wniesiona przez R. J. (1) w żadnym stopniu nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesione w tym środku odwoławczym argumenty winny ujmowane być w kategoriach pozbawionej podstaw polemiki z prawidłowymi ustaleniami organu ferującego zaskarżony wyrok, który to sąd w sposób zgodny z obowiązującymi regułami procedury karnej zgromadził i ocenił zebrany materiał dowodowy ujmując te dowody w określone materialnym prawem karnym ramy.

W uzasadnieniu wyroku dokonano zwięzłej, ale również szczegółowej analizy wszelkich istotnych w sprawie faktów. Sąd wydający zaskarżony wyrok w sposób w pełni przekonujący, a przy tym zgodnie ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów, jakie włączył do faktycznej podstawy orzeczenia i wskazał, dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Wnioski ocenne – wbrew twierdzeniom autora apelacji – wyprowadzone zostały przez ten sąd z całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie przewodu sądowego (zgodnie z art. 410 kpk), stosownie do dyrektyw prawdy ( art. 2§ 2 kpk) i bezstronności (art. 4 kpk), a przez to nie wykraczają one poza granicę ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 kpk.

Analiza wniesionego przez oskarżonego środka odwoławczego pozwala przyjąć, że autor zarzuca w niej naruszenie przez Sąd meriti zasady swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza przy ocenie zeznań świadka A. J., co w konsekwencji doprowadzić miało do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu (przypisanych zaskarżonym wyrokiem) czynów.

W niniejszej sprawie, Sąd meriti nie miał wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, a rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu sądowym oraz wyjaśnienia oskarżonego zostały poddane ocenie poprzez prawidłowe zastosowanie art. 7 k.p.k., a więc standardów związanych z oceną materiału dowodowego. Za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., który zawiera zasady, jakimi powinny kierować sądy podczas oceny dowodów. w swojej apelacji oskarżony nie przedstawił argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć stanowisko Sądu i instancji. Wniesiony środek odwoławczy sprowadza się w istocie do odmiennej oceny zgromadzonych w niniejszym postępowaniu dowodów. Prawem oskarżonego jest dokonywanie innej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie oznacza to jednak w żadnym razie, iż taką ocenę powinien podzielać sąd orzekający. Organ meriti miał w polu widzenia wszystkie ujawnione dowody, których ocena w pełni chroniona jest zasadą, o jakiej mowa w przepisie art. 7 k.p.k., co pozwoliło na dokonanie niesprzecznych z logiką i doświadczeniem życiowym ustaleń faktycznych, a w konsekwencji nadanie zachowaniu oskarżonego właściwej oceny prawnej. Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest domeną organu ferującego zaskarżony wyrok. Musi być on jednak w sposób logiczny i wyczerpujący - z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowany, co czynione jest w uzasadnieniu wyroku. Inaczej mówiąc w myśl zasady swobodnej oceny dowodów (określonej w art. 7 k.p.k.) sąd wyrokujący spośród sprzecznych ze sobą elementów materiału dowodowego (w tym zeznań świadków) ma prawo jednym dać wiarę, a innym wiarygodności odmówić. Stąd, sąd i instancji mógł nie dać wiary zeznaniom świadka A. J. złożonych na rozprawie w zakresie, w jakim nie pozostawały one w zgodności z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. Słusznie także za wiarygodne zostały uznane wyjaśnienia oskarżonego złożone na etapie postępowania przygotowawczego. Wyjaśniając na rozprawie oskarżony potwierdził złożone wcześniej wyjaśnienia, wskazując, że było to pierwsze przesłuchanie z prokuratorem i chciał żeby jak najszybciej się skończyło, stąd też przyznał się do posiadania wymienionych programów. Należy zauważyć, że wyjaśniając na rozprawie oskarżony posiadał wiedzę na temat programów, które znalazły się na płytach dostarczonych do prokuratury przez jego ojca, chociaż nie kojarzył dokładnie wszystkich, to jednak wiedział do czego służą, a przy tym część z tych programów to oprogramowanie specjalistyczne, które nie jest powszechnie znane. Natomiast zeznania świadka A. J. złożone podczas rozprawy sądowej nie zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności z uwagi sprzeczności, jakie zachodzą między tymi zeznaniami a złożonymi przez niego wcześniej. Zeznania złożone przez niego w postępowaniu przygotowawczym są spójne i logiczne, a przy tym biorąc pod uwagę prawomocność wyroku skazującego go, między innymi, za zmuszanie funkcjonariuszy publicznych do zaniechania prawnej czynności służbowej – zleconego wówczas przez Prokuraturę Rejonową w Bystrzycy Kłodzkiej – nie ulega wątpliwości, że A. J. utrudniał czynności Policji, a przeprowadzone później przeszukanie nie ujawniło przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie (na marginesie należy zaznaczyć, że wbrew temu, na co wskazuje oskarżony postanowienie dot. przeszukania nie ograniczało się jedynie do gier, czy filmów, ale do wszystkich przedmiotów, które mogłyby stanowić dowód w sprawie). Świadek próbując poprawić swoją sytuację procesową dostarczył płyty, które znalazł w mieszkaniu (wskazać należy, że funkcjonariusze dokonujący przeszukania wykonali tę czynność w pomieszczeniu wskazanym przez matkę oskarżonego, jako pomieszczenia, które przed wyjazdem za granicę zajmował jej syn – oskarżony R. J.). Zaprezentowana wówczas postawa została uwzględniona przez Sąd przy ustalaniu wymiaru kary. z pewnością próbując wówczas niejako „wybielić” swoje postępowanie świadek nie podejrzewał, że tym samym spowoduje postawienie w stan oskarżenia swojego syna. w obliczu takich okoliczności próbując niejako ratować sytuację R. J. (1) wskazał, że dostarczone wówczas płyty z różnymi programami zostały tak naprawdę znalezione przez niego przy drogach, przy okazji wyjazdów. Zeznania te nie mogły zostać uznane za wiarygodne, chociażby we względu na przyznanie przez oskarżonego, że nabywał w różny sposób programy komputerowe, a przy tym programy, które były na tych płytach to oprogramowanie, które jest mu znane, a przynajmniej w tym sensie, że wie, do czego ono służy.

Odnosząc się natomiast do podniesionego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w żadnym wypadku nie można się z nimi zgodzić. Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd i instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie II AKa 80/06 opubl. System Informacji Prawniczej LEX nr (...), wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 czerwca 2015 r. II AKa 110/15 System Informacji Prawniczej LEX nr (...)).

W niniejszej sprawie wskazano, że przeprowadzona ocena materiału dowodowego pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., stąd dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne pozwalają na przyjęcie, bez żadnych wątpliwości, że oskarżony dopuścił się ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k. wypełniających dyspozycję art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. Przy czym wyjaśnienia oskarżonego, że mógł wówczas nie wiedzieć, że nabywanie przez niego programów było nielegalne nie zasługują na uwzględnienie. Nie ma także wątpliwości co do tego, że dostarczone przez ojca oskarżonego płyty należały do R. J. (1) (zmiana wersji zeznań świadka w zależności od prowadzonego postępowania nie została uwzględniona, o czym wspomniano powyżej), a także, że nabywając te programy oskarżony wiedział, że są to „pirackie kopie”. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie potwierdza sugerowanych przez autora apelacji błędów.

W niniejszej sprawie zasadna natomiast (o czym już wspomniano) okazała się apelacja wniesiona przez Prokuratora Rejonowego w Wieluniu, który wskazał na nieprawidłową podstawę prawną wymierzonej R. J. (1) kary grzywny. Sąd meriti błędnie zastosował jako podstawę wymierzenia kary grzywny art. 71 § 1 k.k., który przewiduje wymierzenie grzywny jeżeli jej orzeczenie obok kary pozbawienia wolności na innej podstawie nie jest możliwe. R. J. (1) nabywając programy komputerowe wskazane w wyroku działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a zatem zachodzi w niniejszej sprawie możliwość wymierzenia kary grzywny, ale na podstawie art. 33 § 2 k.k. Chociaż Sąd meriti w uzasadnieniu wskazał, że dopuścił się takiego uchybienia, to jednak ponieważ uzasadnienie nie może przesłaniać wad wyroku,zaszła konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w tym zakresie (por.: wyrokSądu Apelacyjnego we W. z dnia 27 lutego 2015 r.II AKa 23/15, (...) Prawnej LEX nr 1665884). Tym samym Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował punkt 3 dotyczący orzeczenia wobec oskarżonego na podstawie art. 71 § 1 k.k. grzywny w wysokości 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, a punkt pierwszy uzupełnił o przepis art. 33 § 2 k.k. i wymierzył oskarżonemu obok kary pozbawienia wolności karę 80 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony w swojej apelacji kwestionuje sprawstwo, a zatem jest to apelacja co do winy, to zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. należy ją uważać za zwróconą przeciwko całości wyroku, a zatem konieczne jest także rozważenie wymierzonej oskarżonemu kary. Zdaniem Sądu odwoławczego, z uwagi na zmianę zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie podstawy prawnej wymierzonej oskarżonemu grzywny możliwa jest kontrola odwoławcza dotycząca jej wymiaru. Tym bardziej, że nie zostało zmienione rozstrzygnięcie co do orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Przechodząc do meritum, z rażącą niewspółmiernością kary – a tylko w wypadku tego rodzaju niewspółmierności byłyby podstawy do wzruszenia zaskarżonego wyroku – mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd i instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Nie chodzi tu przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary ale o różnicę tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać byłoby można – również w potocznym tego sława znaczeniu – „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować ( zob. OSNPG 1974 / 3-4 / 51; OSNPK 1995 / 6 / 18). Sytuacja taka, zdaniem Sądu Odwoławczego, w niniejszej sprawie jednak nie zachodzi. Zdaniem Sądu Okręgowego zawarta w uzasadnieniu wyroku Sądu i instancji ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego jest prawidłowa i zasługuje na aprobatę, gdyż w odpowiedni sposób uwzględnia ona elementy o których mowa w treści art. 53 § 1 k.k. Oceniając wysokość wymierzonej R. J. (1) kary pozbawienia wolności z pewnością nie można jej uznać za rażąco niewspółmierną. Ustawodawca określił granice ustawowego zagrożenia karą za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. na karę od 3 miesięcy pozbawienia wolności do lat 5. Należy przyjąć, że wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako kara łagodna, a zwłaszcza mając na uwadze, że wykonanie tej kary sąd meriti warunkowo zawiesił na okres próby 1 roku. Wymierzona kara stanowi represję stwarzającą realne możliwości na osiągnięcie korzystnych efektów poprawczych w stosunku do oskarżonego. Orzeczona kara winna zadośćuczynić także wymogom prewencji generalnej, wpływając korzystnie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Odnosząc się natomiast do orzeczonej oskarżonemu kary grzywny wskazać należy, że niezależnie od podstawy prawnej jej wymiaru, wytyczne dotyczące jej wysokości znajdują się w art. 33 k.k., a orzeczona grzywna spełnia warunki określone w art. 33 § 1 i § 3 k.k. Przy tym ustalenie wysokości stawki dziennej na kwotę minimalną nie może w żadnym wypadku zostać uznane za karę rażąco niewspółmierną. Orzekając natomiast obowiązek naprawienia szkody sąd ograniczył go do tych podmiotów, które były zainteresowane dochodzeniem rekompensaty i wystąpiły ze stosownym wnioskiem.

W świetle powyższych rozważań Sąd Okręgowy, na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Wieluniu zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. , w ten sposób, że zmienił podstawę prawną wymiaru kary grzywny, wymierzając R. J. (1) karę grzywny w takiej samej wysokości na podstawie art. 33 § 2 k.k., takie rozstrzygnięcie skutkowało także przyjęciem nowej numeracji. Natomiast nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji oskarżonego, w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny i trafny.

W związku z nieuwzględnieniem apelacji oskarżonego Sąd Okręgowy, na podstawie art. 633 k.p.k. w zw. z art. 635 k.p.k. zasądził od R. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 złotych tytułem poniesionych w postępowaniu odwoławczym wydatków oraz wymierzył mu opłatę za obie instancje w kwocie 280 złotych (na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych - tekst jednolity: Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) nie znajdując podstaw do zwolnienia go z obowiązku ich uiszczenia.

WOJCIECH JANICKI JANUSZ ADAMSKI MAREK PODWÓJNIAK

z/ odpis wyroku z odpisem uzasadnienia oraz pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia kasacji doręczyć oskarżonemu R. J. (1).

2016.07.21 SSO Marek Podwójniak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE