WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: W. U.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 19 stycznia 2016 r., znak: (...)

w sprawie: W. U.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. U. prawo do emerytury od dnia(...)r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VIU 842/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu W. U. prawa do emerytury, albowiem nie udowodnił on wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy uznał ubezpieczonemu jedynie okres 6 lat, 7 miesięcy i 20 dni, jako pracy w szczególnych warunkach. Od tego, od tej decyzji odwołanie złożył ubezpieczony wnosząc o jej zmianę i zaliczenie jako okresu pracy w szczególnych warunkach okresu od 1 września 1971 roku do 30 czerwca tysiąc dziewięćset siedem..., dziewięćdziesiątego pierwszego roku powołując się na to, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach pracując przy robotach wodno-kanalizacyjnych. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie tego odwołania powołując się na to, że zaliczono ubezpieczonemu z okresu pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) jedynie 6 lat, 7 miesięcy i 20 dni z uwagi na to, że w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach zakład pracy podał tylko jedno stanowisko, a z dokumentacji osobowej jaką posiada organ rentowy wynika, że skarżący zajmował także również inne stanowiska. Ponadto organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wskazał, że okres, w którym ubezpieczony uczył się zawodu nie może zostać zaliczony jako okres pracy w szczególnych warunkach. Na rozprawie przed Sądem Okręgowym ubezpieczony skorygował swoje żądanie domagając się ustalenia, że od 12 czerwca 1974 roku pracował w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje. Ubezpieczony W. U. urodził się (...). Wniosek o emeryturę złożył 17 grudnia 2015 roku. Do dnia 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony wykazał łącznie 26 lat, 9 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Ubezpieczony w okresie od 1 września 1971 roku do 30 czerwca 1991 roku był pracownikiem (...) Przedsiębiorstwa (...) i pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy pracach wymienionych w dziale V pozycja 1 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ubezpieczony wykonywał tę pracę stale, w pełnym wymiarze czasu pracy. W świadectwie pracy ubezpieczonego z dnia 28 czerwca 91 roku wskazano, że ubezpieczony zajmował stanowisko ucznia montera, a potem montera instalacji sanitarnych i grzewczych. Natomiast w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach ubez..., wskazano, iż wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace monterskie przy robotach wodno-kanalizacyjnych oraz budowie rurociągów w głębokich wykopach. Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów w aktach osobowych ubezpieczonego, a konkretnie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 16 września 1996 roku, umowy o pracę, świadectwa pracy z 28 czerwca 91 roku oraz z zeznań świadków B. S. i H. S., którzy w spornym okresie pracowali razem z ubezpieczonym. Zdaniem Sądu Okręgowego zeznania świadków są wiarygodne, bowiem te zeznania są spójne, logiczne, zgodne są też z dokumentami zebranymi w aktach osobowych ubezpieczonego i zgodne są również z zeznaniami samego ubezpieczonego. Dlatego tym zeznaniom Sąd Okręgowy również dał wiarę. Świadkowie ponadto nie mieli żadnego powodu żeby zeznawać w sposób korzystny dla ubezpieczonego, a współpracowali z ubezpieczonym w tym spornym okresie. W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że ubezpieczony pracował, więc w szczególnych warunkach w okresie od 12 czerwca 1974 roku, czyli od momentu zakończenia nauki w szkole do 30 czerwca 1991 roku wykonując prace, o których mowa w pozycji 1 działu V załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku i wykonywał te prace stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Stosownie do treści artykułu 184 Ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS emerytura przysługuje, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięcie wieku przewidzianego w artykule 32, 33, 39 i 40 jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w artykule 27 czyli co najmniej 25 lat w odniesieniu do ubezpieczonego. Zgodnie z ustępem 2 emerytura, o której mowa w ustępie 1 przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie tych środków na dochody budżetu państwa. Zgodnie z artykułem 32 Ustawy emerytalnej, w związku z paragrafem 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze prawo do emerytury może nabyć mężczyzna, który spełnia następujące przesłanki. Ukończył 60 lat, posiada co najmniej 25 letni okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zgodnie z paragrafem 2 ustęp 1 tego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ustępie 1 stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w specjalnym świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wykształcił się w orzecznictwie, głównie w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że przewidziane w artykule 32 i 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do emerytury w niższym niż określony w artykule 27 tej ustawy wieku emerytalnym jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy przyczynia się, bowiem do szybszego obniżenia wydolności organizmu. Stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni, ale prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w artykule 27, a więc regulujące przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniający, uzasadniającego te odstępstwa. Podzielając takie rozumienie instytucji emerytury w obniżonym wieku emerytalnym należy stwierdzić, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że ubezpieczony wykonywał w całym tym okresie nie tym tylko wydzielonym przez organ rentowy, ale w całym okresie od 12 czerwca 1974 roku do 30 czerwca 1991 roku pracę w szczególnych warunkach i że to był to okres przekraczający te wymagane przepisami prawa 15 lat pracy. Bo pracą w szczególnych warunkach w myśl pozycji 1 działu V załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku są roboty wodno-kanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach, a taką pracę wykonywał ubezpieczony w Przedsiębiorstwie (...). Skoro, więc przedstawione dowody wskazują jednoznacznie, że w tym spornym okresie skorygowanym przez ubezpieczonego na okres od 12 czerwca 1974 roku ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach to zdaniem Sądu w momencie ukończenia wymaganego wieku, czyli(...)roku nabył ubezpieczony prawo do emerytury. I dlatego Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego orzekł jak w punkcie 1 wyroku przyznając prawo do emerytury. Natomiast w punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 118 ustęp 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji a to oznacza, że nie będzie się Pan mógł domagać odsetek od organu rentowego. Sąd tak orzekł, dlatego, że były rozbieżności w dokumentach dotyczących Pana. W związku z powyższym zbadanie charakteru Pana pracy wymagało postępowania przed Sądem, przesłuchania świadków a świadków organ rentowy słuchać nie może, bo takie są ograniczenia postępowania w postępowaniu administracyjnym. I takie są motywy tego wy...