WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant	sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2015r. w S.

odwołania A. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 8 października 2014 r. Nr (...)

w sprawie A. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala A. Ś. prawo do emerytury od dnia 1 sierpnia 2014 roku.

Sygn. akt IV U 1246/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8.10.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu A. Ś. prawa do emerytury w wieku obniżonym. Swoje stanowisko organ rentowy uzasadnił tym, iż ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1.01.1999 r. okresu 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony A. Ś.. Ubezpieczony domagał się uznania jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w od 20.10.1975 r. do 31.03.1988 r. w Okręgowym Zakładzie (...) w M. oraz pracy w (...) jak również w Przedsiębiorstwie (...) w M. (odwołanie k. 1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 5-6).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. Ś., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 27.08.2014 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury, w którym wskazał, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek k. 1-4 a. e.). Na podstawie przedłożonych dokumentów, organ rentowy uznał za udowodniony staż ubezpieczeniowy A. Ś. w wymiarze 25 lat, 4 miesięcy i 27 dni, w tym rok, 3 miesiące i 23 dni pracy w szczególnych warunkach, tj. okres zatrudnienia od 1.07.1972 r. do 23.10.1973 r. w (...) w M.. Powyższe stało się podstawą do wydania w dniu 8.10.2014 r. zaskarżonej decyzji, w której ZUS odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury w wieku obniżonym (k. 59 a. e.).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że w okresie od 20.10.1975 r. do 14.05.1976 r. A. Ś. pracował na stanowisku kierowcy w Okręgowym Zakładzie (...) w P. Oddziale (...) w M.. Pomimo, iż w angażach jako stanowisko pracy ubezpieczonego ogólnie wymieniono kierowcę, w rzeczywistości był on zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze 3,5 t., tj. pojazdu marki S. 28.

Od 15.05.1976 r. do 31.03.1988 r. ubezpieczony był zatrudniony w wyżej wymienionym zakładzie pracy wyłącznie na stanowisku operatora koparki. A. Ś. pracował w żwirowniach oraz przy budowach dróg m. in. przy obwodnicy S. oraz K.. Do jego zadań jako operatora koparki należała również praca przy rozładunku żwiru z wagonów kolejowych.

W okresie od 1.04.1988 r. do 31.03.1990 r. A. Ś. był zatrudniony w (...) w M. na stanowisku operatora koparki. Innych prac ubezpieczony nie wykonywał. W okresie od 1.04.1990 r. do 1.05.1991 r. A. Ś. był zatrudniony w pełnym wymiarze na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w tym samym zakładzie pracy. Do jego czynności należało kierowanie pojazdem marki S. wraz z przyczepą.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania ubezpieczonego (k. 16), zeznania świadków: T. C. (k. 15v) L. D. (k. 15v), umów o pracę (k. 14 a. e. k. 25-28 a. e.), dokumentów znajdujących się w aktach osobowych z Okręgowego Zakładu (...) w P. Oddział (...) w M., w tym świadectwa pracy (k. 3), umowy o pracę (k. 4) pisma potwierdzające powierzenie obowiązków operatora (k. 5), dokumentów znajdujących się w aktach osobowych z (...) w M., w tym umowy o pracę (k. 21), pisma potwierdzającego powierzenie obowiązków kierowcy (k. 30), świadectwa pracy (k. 58).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego jest uzasadnione.

Sporną okolicznością w przedmiotowej sprawie było to, czy na dzień 1.01.1999 r. A. Ś. legitymował się wymaganym okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem ZUS, ubezpieczony na dzień 1.01.1999 r. przepracował w warunkach szczególnych jedynie rok, 3 miesiące i 23 dni.

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Z kolei w art. 27 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy wskazano, iż okres składkowy i nieskładkowy powinien dla mężczyzn wynieść co najmniej 25 lat. W § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43) określono, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Paragraf 4 pkt 1 i 3 wymienionego wyżej rozporządzenia stanowi, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Okręgowego A. Ś. spełnił powyższe warunki. Udowodnił ponad 25 lat okresów składkowych oraz ponad 15 lat okresów pracy w szczególnych warunkach. Sąd uznał bowiem, iż zeznania ubezpieczonego jaki i świadków T. C. oraz L. D. dotyczące zatrudnienia A. Ś. na stanowisku operatora koparki są wiarygodne. Ubezpieczony pracował bowiem stale i w pełnym wymiarze w okresie od 15.05.1976 r. do 31.03.1990 r. na stanowisku operatora koparki, będąc zatrudnionym najpierw w przedsiębiorstwie (...) w P. Oddział (...) w M., a następnie w (...) w M.. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż Sąd nie znalazł przeszkód, by odmówić przyjęcia, stosownie do złożonych przez A. Ś. zeznań, że pracował on w wyżej wymienionych zakładach pracy w okresach od 20.10.1975 r. do 14.05.1976 r. oraz od 1.04.1990 r. do 1.05.1991 r. jako kierowca samochodu ciężarowego marki S., tj. pojazdu o ciężarze powyżej 3,5 t.

Podkreślić należy, iż złożone zeznania są logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają. Obydwaj świadkowie byli zatrudnieni na stanowisku mechanika samochodowego w tym samych zakładach pracy i w zbliżonym okresie, co ubezpieczony. Obraz wyłaniający się ze złożonych zeznań znajduje swoje potwierdzenie w treści dokumentów znajdujących się w aktach osobowych A. Ś.. Sąd uznał, iż datą końcową pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych jest dzień 1.05.1991 r. W dniu bowiem 2.05.1991 r. A. Ś. zawarł umowę o pracę na stanowisku kierowcy w wymiarze ¾ etatu (umowa o pracę k. 25 a. e.).

Prace, które wykonywał ubezpieczony wymienione są w załączniku do cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w wykazie A, dziale V poz. 3 tj. prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych oraz dziale VIII poz. 2 tj. prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Pierwsza z wymienionych kategorii zatrudniania została uszczegółowiona w Zarządzeniu nr 16 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 10 grudnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładzie pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wzrostu emerytury. W załączniku nr 1 do powyższego aktu prawnego w części I poz. 3 pkt 1 wskazano, iż do kategorii pracy w warunkach szczególnych należy zaliczyć pracę maszynistów maszyn do robót ziemnych tj. maszynistów koparek i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych.

Podkreślić należy, iż dla kwalifikacji danego zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych kluczowe znaczenie ma nie nazwa stanowiska określona w dokumentach pracowniczych, a rodzaj faktycznie wykonywanej pracy. Dlatego też samo nieprzedstawienie stosownego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie może przekreślać uznania, iż praca o wymienionym charakterze była rzeczywiście świadczona.

Sumując powyższe okresy zatrudnienia A. Ś. na stanowisku operatora koparki z czasem zaliczonym przez ZUS jako praca w warunkach szczególnych stwierdzić należy, iż ubezpieczony wykazał co najmniej 15 letni okres pracy w wyżej wymienionych warunkach. Wskazać również należy, iż ubezpieczony pracował ponadto w warunkach szczególnych jako kierowca samochodu ciężarowego w okresach od 20.10.1975 r. do 14.05.1976 r. oraz od 1.04.1990 r. do 1.05.1991 r. Tym samym, A. Ś. spełnił wszystkie warunki, wyrażone w przywołanych wyżej przepisach, by być uprawnionym do pobierania emerytury w wieku obniżonym począwszy od 1.08.2014 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył wniosek o przyznanie dochodzonego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w wyroku.