UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 stycznia 2015 r. ok. godz. 12:25 strażnik miejski A. L. zauważyła samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) zaparkowany na ulicy (...) na chodniku, na wysokości posesji nr (...) w W., przed skrzyżowaniem ul. (...) z ul. (...). Na miejscu nie było kierującego pojazdem. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 fotografia/

Ze wskazanego pojazdu w dniu 30 stycznia 2015 r. korzystał A. M. (1) i zaparkował samochód w w/w miejscu.

Z uwagi na uzasadnione podejrzenie popełnienia wykroczenia polegającego na tym, że pojazd został zaparkowany w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” strażnicy miejscy dokonali rejestracji położenia pojazdu za pomocą aparatu fotograficznego. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 oraz 68-74 fotografia/

W dniu 30 stycznia 2015 r. w miejscu, w którym zaparkował A. M. (1) obowiązywał znak B-36, usytuowany na wysokości budynku położonego przy ul. (...) ( dowód: plan z oznakowaniem na k. 86 po prawej stronie karty). Znak ten znajdował się w odległości około 270 metrów przed skrzyżowaniem ul. 17 stycznia i ul. (...), tj. ok. 270 m od miejsca zaparkowania pojazdu /k. 86 organizacja ruchu wraz z pismem przewodnim z (...), k.104 pismo z (...), zdjęcie znaku k. 71/ i tuż za skrzyżowaniem ul. (...) z ul. (...). A. M. (1) zanim zaparkował, nadjechał od Al. (...) i następnie jechał ul. 17 – Stycznia, po czym zmienił kierunek ruchu na ul. (...) i zaparkował pojazd na chodniku na wysokości posesji nr (...).

W związku z ujawnionym wykroczeniem Straż Miejska m.st. W. (...) Odział (...) skierowała do właściciela pojazdu marki B. o nr rej. (...), tj. (...) Sp. z o.o. wezwanie w którym zobligowała w/w podmiot do wskazania komu został powierzony pojazd w dniu 30 stycznia 2015 r. W odpowiedzi (...) Sp. z o.o. wskazał, że przedmiotowy pojazd jest użytkowany na podstawie umowy leasingu przez (...) Sp. z o.o. /k. 3 wezwanie, k. 5 informacja z B. /.

W toku dalszych czynności przesłano do siedziby (...) sp. z o.o. wezwanie do wskazania osoby kierującej pojazdem w dniu 30 stycznia 2015 r. Reprezentująca Prezesa Zarządu w/w spółki (...) pełnomocnik tj. osoba uprawniona do reprezentacji tej spółki pisemnie powiadomiła, że to A. M. (2) użytkował w dniu 30.01.2015 r. przedmiotowy pojazd marki B. o nr rej. (...) /k. 6 wezwanie, k. 8 oświadczenie k. 11-17 wydruk z KRS; k. 18-19 notatka służbowa/.

A. M. (1) ma 44 lata. Jest żonaty, ma małoletnie dzieci na utrzymaniu, prowadzi działalność gospodarczą, osiąga dochód około 20 000 zł brutto. Posiada mieszkanie. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Uprzednio niekarany /e-protokół rozprawy z dnia 25 lutego 2015 r. od godz. 00:00:44 do godz. 00:01:58/.

Obwiniony A. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, że nie wie czy to on w tym dniu kierował samochodem marki B. o nr rej. (...), albowiem jest to pojazd służbowy do którego dostęp ma nie tylko on. Dodatkowo wskazał, że znak B-36, na podstawie którego w miejscu w którym pozostawił on pojazd miał obowiązywać zakaz zatrzymywania się, znajdował się w dużej odległości od miejsca rzekomego popełnienia wykroczenia. Obwiniony poinformował, że wiedzę tą nabył w wyniku późniejszego oglądu okolicy, w której zaparkował w dniu 30 stycznia 2015 r. Obwiniony zaznaczył, że w jego ocenie zobowiązany jest on do stosowania się do zakazów ustanowionych za pomocą znaków, które mógł on dostrzec. Obwiniony wyjaśnił, że w jego odczuciu znak B-36 powinien być powtórzony, aby kierujący nie mieli wątpliwości, co do obwiązywania ograniczenia w zakresie zatrzymywania samochodu. Dodatkowo obwiniony stwierdził, że w dniu 30 stycznia 2015 r. na ul. (...) na wysokości skrzyżowania z ul. (...) po prawej stronie jezdni, w kierunku ulic (...). (...) znak B-36, nie był umieszczony. Obwiniony wskazał również trasę jaką poruszał się w dniu 30 stycznia 2015 r. /e-protokół rozprawy z dnia 25 lutego 2016 r. od godz. 00:02:12 do godz. 00:10:24 wyjaśnienia obwinionego A. M. (1)/

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do sprawstwa obwinionego w zakresie wypełnienia znamion zarzucanego mu wykroczenia.

Wyjaśnienia obwinionego A. M. (2) Sąd uznał za wiarygodne w zakresie w jakim obwiniony wskazał, że z samochodu marki B. o nr rej. (...) korzystać mogły również inne osoby, za niewiarygodne zaś w części, w jakiej miałoby z tego ewentualnie wynikać, że to nie obwiniony popełnił zarzucane wykroczenie, lecz inna osoba. W tym zakresie przeczy temu złożone wcześniej, krótko po ujawnieniu wykroczenia – w imieniu obwinionego – przez jego pełnomocnika k. 8 oświadczenie odnośnie wskazania osób kierującej pojazdem w dniu 30.01.2015 r. ok. 12.25, że to obwiniony użytkował samochód. Należy zaznaczyć także, że obwiniony w wyjaśnieniach był w stanie precyzyjnie określić jaką trasą tego dnia się poruszał zanim zaparkował, przedstawił to także na szkicu k. 83, wraz z miejscem zaparkowania przez siebie, w ocenie Sądu treść tych wyjaśnień jednoznacznie wskazuje, że to A. M. (2) w przedmiotowym dniu prowadził w/w pojazd. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim opisał on trasę, którą się poruszał. Wyjaśnienia obwinionego są w tym zakresie spójne, logiczne i wiarygodne, obrazują, że obwiniony wjechał na miejsce, w którym zaparkował, nie stosując się do znaku B – 36 (znaku usytuowanego za skrzyżowaniem ul. (...) z ul. (...), tj. znaku B-36 usytuowanego na wysokości posesji nr (...) przy ul. (...)), znajdującego się na wcześniejszym odcinku ul. (...), w warunkach gdy obowiązywanie tego znaku nie zostało odwołane żadnym innym znakiem, ani skrzyżowaniem dróg publicznych.

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia obwinionego w części, w której obwiniony wskazał, że w miejscu, w którym pozostawił on pojazd, dopuszczalne było parkowanie. Przeczy temu dokumentacja fotograficzna zgromadzona w aktach sprawy i istniejące w dniu zdarzenia oznakowanie uwidocznione na planie oznakowania na k. 86, które obrazuje obowiązywanie wcześniej usytuowanego na ul. (...) znaku B – 36 w miejscu w którym zaparkował obwiniony. Pomiędzy tym znakiem, a miejscem w którym zaparkował na ul. (...) obwiniony nie występował żaden znak odwołujący obowiązywanie znaku B – 36, ani żadne skrzyżowanie które odwoływałoby obowiązywanie znaku B-36 na ul. (...). Dodatkowo w toku postępowania dowodowego oskarżyciel publiczny złożył dalszą dokumentację fotograficzną, z której jasno wynika, że znak B-36 był dwukrotnie powtórzony na ul. (...) (k.70 i 71). Powyższy stan znalazł potwierdzenie w dokumencie złożonym przez oskarżyciela, przedstawiającym schemat organizacji ruchu obowiązujący w dniu 30 stycznia 2015 r. w okolicach miejsca, w którym swój pojazd pozostawił obwiniony (k. 86-87).

W swoich wyjaśnieniach obwiniony odniósł się do pierwotnie złożonej przez Straż Miejską dokumentacji zdjęciowej w której jako znak będący podstawą do obowiązywania w miejscu parkowania zakazu zatrzymywania miałby być znak B-36 umieszczony w odległości około 470 metrów od skrzyżowania z ul. (...) (znak na szkicu k. 87 na wysokości posesji nr (...)). Obwiniony wskazał, że znak ten umieszony był zbyt daleko, powinien zostać powtórzony oraz zaznaczył, że kierowca poruszający się trasą którą poruszał się obwiniony nie miał prawa wiedzieć o funkcjonowaniu zakazu. To wskazanie obwinionego odnoszące się do znaku umieszczonego na wysokości posesji nr (...) jest słuszne co do tego, ze ten znak obwinionego w miejscu zaparkowania nie obowiązywał (bo ten znak został odwołany przez skrzyżowanie). Obowiązywał obwinionego natomiast - znak B-36 umieszczony za skrzyżowaniem ul. (...) z ul. (...). W toku postępowania dowodowego oskarżyciel publiczny - złożył dodatkową dokumentację fotograficzną z której jasno wynika, że znak B-36 został - powtórzony za skrzyżowaniem ul. (...) i ul. (...) (k. 71). Powyższy stan rzeczy znalazł również potwierdzenie w dokumencie złożonym przez oskarżyciela publicznego przedstawiającego schemat organizacji ruchu obowiązujący w dniu 30 stycznia 2015 r. w okolicach miejsca w którym swój pojazd pozostawił obwiniony (k. 86).

W kontekście powyższego stwierdzić należy, że wyjaśnienie obwinionego w zakresie w jakim wskazywać miałoby, że w okolicy skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) nie był umieszczony znak B-36, jest błędne. Należy zaznaczyć, że w zakresie wypełnienia znamion przedmiotowych czynu nie ma znaczenia czy obwiniony rzeczywiście znak B - 36 przeoczył czy wskazane twierdzenie stanowi jedynie element świadomie przyjętej linii obrony.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dokumentach w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 18-19/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 30-33, 36-39,42-45, 67-74, 109-110/, wezwań i zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 3,4,6,7/, informacji z B. (k.5), oświadczenia (k.8), danych z KRS (k.11-17) planu organizacji ruchu (k. 85-87), pism ze Straży Miejskiej (k. 102,103) oraz pisma z (...) k. 104, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

W toku postępowania obrona kwestionowała to, czy dane zawarte w dokumencie przedstawionym przez oskarżyciela publicznego przedstawiającym organizację ruchu na ul. (...) w dniu zarzucanego wykroczenia, odpowiadają faktycznemu umieszczeniu znaków w tych miejscach w tym dniu. Jednym z powodów do poddania tej kwestii w wątpliwość, było użycie przez Straż Miejską formuły „organizacja ruchu jaka powinna obowiązywać w dniu 30 stycznia 2015 r.” (k. 85). W ocenie Sądu wszelkie wątpliwości powstałe na tym gruncie zostały rozstrzygnięte związku z treścią pisma z Zarządu Dróg Miejskich (k. 104). W dokumencie tym jednoznacznie sprecyzowano, że wskazana wyżej formuła stanowi zabezpieczenie związane z teoretyczną możliwością ingerencji w układ znaków przez osoby do tego nieupoważnione. Jak wynika z treści pisma (...) co istotne w sprawie, w związku z wyjaśnieniami obwinionego, (...) nie odnotował żadnej interwencji w przedmiocie konieczności naprawy, bądź ponownego umieszczenia znaków B-36, które statuowały zakaz zatrzymywania się w miejscu w którym zaparkował obwiniony. W kontekście powyższego w pełni uzasadnionym jest twierdzenie, że układ znaków naniesiony na plan oznakowania na k. 86 i 87 odpowiada rzeczywistemu ich rozmieszczeniu w dniu 30 stycznia 2015 r. w zakresie w jakim dotyczy to przedmiotowej sprawy.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że dokumentacja fotograficzna przedstawiona przez obrońcę na rozprawie w dniu 16 czerwca 2016 r. przedstawiająca znak B-36 na k. 109-110 - obrazuje znak B-36 na ul. (...), tj. inny znak niż znak B-36 na ul. (...) na wysokości posesji (...), którego obowiązywanie naruszył obwiniony, nadjeżdżający na ul. (...)od strony Al. (...) w sposób przedstawiony przez obwinionego na szkicu k. 83. Obwiniony nie nadjeżdżał od ul. (...).

Obwinionemu A. M. (2) zarzucono, że w dniu 30 stycznia 2015 r. ok. godz. 12.25 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 "zakaz zatrzymywania się" wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § 28 ust. 2 R.. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz.1393

W myśl przepisu z art. 92 § 1 kw, odpowiedzialności za wykroczenie odpowiada ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Znaki i sygnały obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 170 poz. 1393 ze zm.). Przepis § 28 ust. 2 wskazuje, iż znak B-36 "zakaz zatrzymywania się" oznacza zakaz zatrzymania pojazdu.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że w dniu 30 stycznia 2015 r. samochód marki B. o nr rej. (...) został przez obwinionego zaparkowany przez obwinionego na ul. (...) w pobliżu skrzyżowania ul. (...) i ul. (...), w miejscu obowiązywania usytuowanego wcześniej na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) znaku B-36, omyłkowo w opisie czynu w tym zakresie Sąd nie skorygował numeru posesji – winna być ul. (...) (...), a nie (...). Przy czym zaznaczyć należy, że usytuowanie zaparkowanego pojazdu obwinionego (na ul. (...) na wysokości posesji (...)) jest w sprawie bezsporne – wynika ze zdjęcia pojazdu na k. 2, jak również wyjaśnień obwinionego i szkicu obwinionego k. 83.

Zgodnie z § 32 ust. 2 w/w Rozporządzenia wskazać należy, że jeżeli zakaz wyrażony przez znaki B-25, B-26, B-29, B-33, B-35, B-36, B-37 i B-38 nie jest uprzednio odwołany znakiem oznaczającym koniec zakazu, to obowiązuje on do najbliższego skrzyżowania; nie dotyczy to skrzyżowania na drodze dwujezdniowej, na którym wlot drogi poprzecznej znajduje się tylko z lewej strony i nie ma połączenia z prawą jezdnią.

W przedmiotowej sprawie skrzyżowanie ul. (...) i ul. (...) odwoływało zakaz ustanowiony znakiem ukazanym w dokumentacji fotograficznej na k. 2 akt sprawy (znakiem umieszczonym na wysokości posesji (...) ul. (...) (...)widocznym na planie oznakowania na k. 87), na który to znak – pierwotnie powoływał się oskarżyciel. Jednakże jak ustalono w toku postępowania - w miejscu w którym swój pojazd pozostawił obwiniony, obowiązywał zakaz ustanowiony znakiem B- 36 ukazanym na fotografii z k. 71 akt sprawy. Znak ten był umieszczony za skrzyżowaniem ulic (...) i (...)– na wysokości posesji nr (...) na ul. (...) (plan oznakowania k. 86) i znak ten obowiązywał do następnego skrzyżowania lub do momentu w którym zostałby odwołany za pomocą odpowiedniego znaku. Tym samym ten znak B- 36 obowiązywał na ul. (...), w miejscu, w którym zaparkował pojazd obwiniony (miejsce przed skrzyżowaniem ul. (...)z ul. (...) widoczne na planie na k. 86 i na zdjęciu k. 2). Samochód został zaparkowany bezpośrednio przed skrzyżowaniem ul. (...) z ul. (...), tj. w miejscu obowiązywania znaku B-36 usytuowanego na wysokości posesji nr (...) przy ul. (...).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że na odcinku od znaku B-36 ujętego na zdjęciu na karcie 71 (i na szkicu k. 86 przy posesji nr (...) ul. 17 - Stycznia) do miejsca parkowania samochodu obwinionego na ul. (...) na wysokości posesji nr (...), nie znajdował się ani znak odwołujący ustanowiony zakaz, ani żadne skrzyżowanie odwołujące znak B-36.

Obwiniony zatem swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przedmiotowe wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przecież przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał obowiązek upewnić się, czy nie parkuje w miejscu obowiązywania znaku zakazu B- 36 i respektować zasady ruchu drogowego określające w jaki sposób kończy się obowiązywanie danego znaku. Mając na uwadze trasę, jaką poruszał się obwiniony przedstawioną przez obwinionego na szkicu k. 83 i w wyjaśnieniach, w momencie zmiany kierunku jazdy ul. (...) poprzez zmianę pasa ruchu na przeciwny na skrzyżowaniu z ul. (...) obwiniony miał możliwość prawidłowo obserwując drogę, dostrzec znak B-36 na wysokości posesji (...) ul. (...), tj. za tym skrzyżowaniem oraz miał obowiązek zastosować się do tego znaku, w takiej sytuacji zaniechanie, wskazuje na winę umyślną obwinionego. Także w przypadku zawracania tj. zmiany pasa ruchu bliżej skrzyżowania z ul. (...) obwiniony także miałby obowiązek upewnić się, przed zaparkowaniem, czy w określonym miejscu, nie obowiązuje zakaz ustanowiony położonym wcześniej na ul. (...) znakiem B-36, zgodnie z § 32 rozporządzenia Ministrów I. oraz Spraw Wewnętrznych i administracji z dnia 31.07.2002 r.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 92 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny lub karą nagany. Sąd stwierdził, że kara grzywny w wysokości 300 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz że będzie ona dostatecznie dolegliwa, biorąc pod uwagę dobrą sytuację majątkową obwinionego, uzyskującego dochody ok. 20 000 miesięcznie brutto. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył obwinionemu opłatę w wysokości 30 złotych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE