UZASADNIENIE

Strona powodowa Bank (...) S.A. w W. wniosła przeciwko pozwanemu G. N. pozew o zapłatę kwoty 22.096,51 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 12% rocznie od kwoty 20.761,03 zł od dnia 10 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz odsetek umownych 12% rocznie od kwoty 20.761,03 zł od dnia 11 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, powołując się na umowę o kartę kredytową z dnia 6 kwietnia 2000 r. oraz jej wypowiedzenie przez stronę powodową z uwagi na brak spłaty zadłużenia.

Pozwany nie wdał się w spór i nie stawił się na rozprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 kwietnia 2000 r. pozwany G. N. wypełnił wniosek o wydanie przez poprzednika prawnego strony powodowej karty kredytowej (...).

Dowód:

- wniosek, k. 4 – 5;

Pismem z dnia 21 lipca 2015 r. strona powodowa wezwała pozwanego do spłaty zadłużenia w kwocie 21.953,18 zł z tytułu umowy o kartę kredytową z dnia 6 kwietnia 2000 r., zakreślając termin 3 dni do zapłaty.

Dowód:

- wezwanie, k. 13

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Pozwany nie wdał się w spór co do istoty sprawy i nie stawił się na rozprawie, zaistniały zatem warunki do wydania wyroku zaocznego (art. 339 § 1 k.p.c.). Co do zasady, w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.).

Uznanie za prawdziwe twierdzeń powoda odnosi się tylko do okoliczności faktycznych. Nie zwalnia Sądu od oceny zasadności żądania opartego na tych twierdzeniach i jego oparcia w przepisach prawa materialnego. Domniemanie przyznania przez pozwanego okoliczności faktycznych i zgodności z prawdziwym stanem rzeczy nie zwalnia Sądu z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Wobec tego, że działanie art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dni: 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNCP 1968/8 – 9/142; 21 maja 1971 r., III CRN 99/71, Biul. SN 1971/7-8/123; 15 maja 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996/7 – 8/108; 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999/9/30, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150M. Jędrzejewska, K. Weitz w: T. Ereciński (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom 2.”, Warszawa 2009, s. 59).

Stan faktyczny, w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia, Sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy.

Strona powodowa sformułowała swoje roszczenie, powołując się na umowę kredytu, której rodzajem jest kredyt odnawialny (w karcie kredytowej). W dacie wskazywanej przez stronę powodową jako data zawarcia umowy (6 kwietnia 2000 r.), przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe stanowił, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie z przepisem art. 69 ust. 2 w brzmieniu obowiązującym we wskazanej dacie, umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1)strony umowy,

2)kwotę i walutę kredytu,

3)cel, na który kredyt został udzielony,

4)zasady i termin spłaty kredytu,

5)wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany,

6)sposób zabezpieczenia spłaty kredytu,

7)zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu,

8)terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych,

9)wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje,

10)warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

Strona powodowa, powołując się na zawarcie umowy o kartę kredytową, nie wykazała tej okoliczności; zaoferowała jedynie Sądowi dowód ze złożonego przez pozwanego wniosku o wydanie takiej karty, z którego treści wynikało, że wniosek zostanie poddany weryfikacji przez stronę powodową (jej poprzednika prawnego). Brak było jakichkolwiek dowodów na to, by strona powodowa (jej poprzednik prawny) złożyła pozwanemu oświadczenie o akceptacji jego wniosku i by zawarła z nim umowę w tym przedmiocie o treści przez siebie wskazywanej. Dowodu takiego nie stanowił, w opisanych okolicznościach, ani sam wniosek, ani też regulamin kart kredytowych poprzednika strony powodowej. Dodatkowo, strona powodowa nie wykazała nawet, że karta (zwłaszcza o numerze wskazanym w wezwaniu do zapłaty), została pozwanemu wydana i to w wykonaniu właśnie tej umowy, na którą powołała się strona powodowa. Prócz tego, należało też zauważyć, że strona powodowa powołała się w pozwie na wypowiedzenie umowy z dnia 6 kwietnia 2000 r. i stanowiące jej następstwo wezwanie do zapłaty, jednakże nie wykazała faktu skutecznego wypowiedzenia pozwanemu umowy.

W świetle powyższych okoliczności, złożony przez stronę powodową wyciąg z jej ksiąg, stanowiący jedynie dokument prywatny, nie mógł stanowić dowodu na poparcie jej twierdzeń, zwłaszcza co do faktu zawarcia umowy, z której wywodziła swoje roszczenia, ani też co do treści umowy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd powództwo oddalił.

Z.:

1. (...)

2. (...);

3. (...).

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE