UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 30 maja 2016 r., sygn. akt I Ns 39/15

We wniosku z dnia 9 lipca 2012 r. (k. 3-5, t. I), sprecyzowanym na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r. (k. 355, t. II) wnioskodawczyni K. B. wniosła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie z dniem 20 listopada 2011 r. własność działek ew. nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), położonych w Ż., stanowiące gospodarstwo rolne o łącznej pow. 4,2715 ha, obj. Poz. rej. (...), obręb Ż. oraz o zasądzenie kosztów postępowania solidarnie od uczestników E. B. i M. W. (1).

W uzasadnieniu żądania (k. 4-5, k. 33, t. I) wnioskodawczyni podała, iż działki objęte wnioskiem wpisane są w rejestrze ewidencji gruntów na rzecz P. W., s. W. i A.. Nie były one objęte postępowaniem uwłaszczeniowym. Władający przedmiotem postępowania- P. W. zmarł w dniu 19 listopada 1981 r. Przed śmiercią mieszkał w budynku pod nr (...) w Ż.. Po jego śmierci gospodarstwo to objęła w samoistne posiadanie wnioskodawczyni wraz z mężem- A. B., który był bratankiem P. W.. Wnioskodawczyni wraz z mężem przyjechali do Ż. w 1979 r., z tym że na stałe – z początkiem 1982 r. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód na podstawie wyroku z dnia 10 września 2007 r., albowiem A. B. porzucił rodzinę. Przedmiotowe gospodarstwo rolne było przez wnioskodawczynię i jej męża użytkowane rolniczo, wnioskodawczyni opłacała także podatki. Po 1990 r. wnioskodawczyni użytkowała wskazane gospodarstwo samodzielnie.

Uczestnicy M. W. (1) oraz E. B. wnieśli o oddalenie wniosku oraz zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego (k. 22- 24, t. I, k. 355, t. II). Uczestnicy Ci wskazali, iż wnioskodawczyni w żaden sposób nie wykazała obligatoryjnych przesłanek uprawniających do żądania zasiedzenia własności przedmiotowych nieruchomości. Nadto wskazano, iż uczestnik E. B. po śmierci P. W. został poinformowany przez H. A., iż gospodarstwem nikt się nie zajmuje, więc przyjechał w 1982 r. i zajmował się tym gospodarstwem, mieszkał również w Ż. pod nr (...), a stan taki trwał do jego wyjazdu za granicę w 1991 r. Tymczasem wnioskodawczyni wraz z mężem sprowadziła się do Ż. dopiero w 1984 r. Uczestnik E. B. tylko czasem mógł skorzystać z pomocy brata – A. B. w pracach na gospodarstwie, a wnioskodawczyni wielokrotnie twierdziła, że „nie po to uciekła z gospodarstwa swoich rodziców by pracować na kolejnym”.

Postanowieniem z dnia 25 października 2012 r., sygn. I Ns 301/12 (k. 41, t. I), Sąd dopuścił do udziały w sprawie w charakterze uczestnika A. B., który poparł wniosek wnioskodawczyni (k. 41/2, t. I).

Uczestnicy: M. K., A. S. i S. S., w ostatecznie sprecyzowanym stanowisku (k. 41/2, t. I, k. 212, t. II) zgodzili się z wnioskiem w niniejszej sprawie.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 25 października 2012 r., sygn. akt I Ns 301/12 (k. 41/2, t. I) Sąd postanowił wezwać zainteresowanych w sprawie przez ogłoszenie w Gazecie (...) oraz na tablicy Urzędu Miasta i Gminy M. oraz tut. Sądu. W efekcie wskazanego ogłoszenia, żaden z zainteresowanych nie zgłosił swojego udziału w niniejszej sprawie.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r., sygn. akt I Ns 39/15 Sąd oddalił wniosek o wezwanie do udziału w sprawie Skarbu Państwa, wobec treści postanowienia Sądu Rejonowego w Wadowicach o stwierdzenia nabycia spadku po P. W. z dnia 16.04.2014 r., sygn. akt VI Ns 289/13 oraz postanowienia Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27.11.2014. sygn. II Ca 1812/14.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem niniejszego postępowania jest gospodarstwo rolne położone w Ż., składające się z działek ewidencyjnych o numerach: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), o łącznej pow. 4,2715 ha, przy czym powierzchnię 0,5636 ha zajmuje las, a pozostałe działki to przede wszystkim grunty orne, pastwiska i sady. W operacie ewidencji gruntów nr (...) wsi Ż. jako władający wskazanymi działkami figuruje P. W., syn W. i A.. Brak jest adnotacji o uwłaszczeniu aktem własności ziemi wymienionych działek. Działki o nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...), część działki nr (...) (która stanowiła wcześniej parcelę gruntową l.kat. (...)), (...), część działki nr (...) (która stanowiła parcelę gruntową l.kat. (...)), część działki nr (...) (która stanowiła parcelę gruntową l.kat. (...)), (...), część działki nr (...) (która stanowiła p.gr.l.kat. (...)), (...), (...) oraz (...), objęte są księgą wieczystą nr (...), w której jako współwłaściciele figurują: W. P. w 1/24 części, A. W. w 8/24 części, F. W. w 4/24 części, W. W. (2) w 8/24 części, J. W. (1) w 2/24 części oraz M. W. (2) w 1/24 części. Z kolei, działki o numerach: (...), (...), część działki nr (...) (stanowiąca parcelę gruntową l.kat. (...).), (...), część działki nr: (...) (stanowiąca parcelę gr. l.kat. (...).), (...), część działki nr (...) (stanowiąca p.gr.l.kat. (...). ), (...), (...), (...) objęte są księgą wieczystą nr (...), w której jako właściciele figurują W. P. w 40/1920 części, S. W. w 36/1920 części, J. W. (2) w 36/1920 części, M. W. (2) w 36/1920 części, T. W. (1) w 36/1920 części, Z. W. w 36/1920 części, S. W. w 75/1920 części, J. W. (3) w 75/1920 części, A. W. w 240/1920 części, M. G. w 30/1920 części, A. G. (1) w 30/1920 części, W. G. w 30/1920 części, F. W. w 80/1920 części, H. L. w 120/1920 części, S. P. w 80/1920 części, A. P. w 75/1920 części, A. L. (1) w 60/1920 części, W. W. (2) w 240/1920 części, J. W. (1) w 80/1920 części, M. W. (2) w 40/1920 części, J. S. w 120/1920 części, H. S. w 120/1920 części, J. L. w 60/1920 części i A. G. (2) w 150/1920 części. Obecna działka ewidencyjna nr (...) stanowiła parcelę gruntową l.kat. (...)., która z kolei objęta była Lwh. (...), a która to nieruchomość wpisana była na rzecz: M. G. w 1/16 części, A. G. (1) w 1/16 części, W. G. w 1/16 części, H. L. w ¼ części, S. P. w 5/32 częściach, A. z G. vel G. P. w 5/32 częściach, A. L. (2) w 1/8 części oraz J. L. w 1/8 części. W. W. (2) i A. W. byli rodzicami P. W.. P. W. zmarł w dniu 19 listopada 1981 r. w Ż..

Dowód: zaświadczenie Starostwa Powiatowego w S. z dnia 12.03.2012 r. (k. 10), odpis KW nr (...) (k. 10), odpis KW nr (...) (k. 10), mapa do celów prawnych i wykaz zmian gruntowych (k. 10), poświadczenie LWH. (...) (k. 10), odpis skrócony aktu zgonu P. W. nr (...) (k. 7).

P. W. mieszkał do swojej śmierci w 1981 r. samotnie w budynku nr (...), położonym w przedmiotowym gospodarstwie rolnym w Ż.. Po śmierci P. W. w Ż. zamieszkał jego bratanek- E. B., jednak początkowo mieszkał on u swojej ciotki- H. A.. Z początkiem 1982 roku do budynku nr (...) pozostałym po P. W. wprowadziła się wnioskodawczyni K. B. wraz z jej ówczesnym mężem- A. B. oraz córką- A. Ł. (1). Synowie wnioskodawczyni D. i M. B. urodzili się już po wprowadzeniu wnioskodawczyni i jej męża do wskazanego budynku pod nr (...) w Ż.. Również około 1982 r. do wskazanego budynku mieszkalnego, w którym zamieszkiwała już wnioskodawczyni z rodziną, przeprowadził się również E. B.- brat A. B.. We wskazanym budynku A. B. zameldowany był w okresach: od dnia 25 stycznia 1983 r. do 1 czerwca 1984 r. oraz od 17 września 1984 r. do co najmniej 12 grudnia 2012 r., z kolei wnioskodawczyni: od dnia 11 maja 1983 r. do 1 czerwca 1984 r. oraz od 17 września 1984 r. co najmniej do 12 grudnia 2012 r. A. B. posiadał zameldowanie we wskazanym budynku od dnia 7 września 1982 r. Niektóre działki wchodzące w skład przedmiotowego gospodarstwa rolnego były wykorzystywane przez wnioskodawczynię, jej męża oraz E. B. pod uprawę marchwi, która następnie była oddawana do przetwórni, uprawiali również czosnek, pomidory i ziemniaki oraz hodowali króliki i kury. Koszono również trawę, siano zboże, z lasu zbierano drzewo na opał. Wnioskodawczyni nie pracowała zawodowo, zajmowała się domem. Z kolei, A. B. po 1984 r. zaczął wyjeżdżać w celach zarobkowych do W., a na początku lat 90-tych ubiegłego wieku wyjechał do Belgii, gdzie już pozostał na stałe. W czasie, gdy E. B. zamieszkiwał w Ż. pod nr (...), pracował również w M., w 1984 r. uzyskał tytuł rolnika, a następnie – w 1991 r. – wyjechał również do Belgii, gdzie założył rodzinę i tamże pozostał na stałe. Po wyjeździe A. B. i E. B. za granicę, w niektórych pracach rolnych pomagali czasem wnioskodawczyni sąsiedzi, a J. P. wnioskodawczyni dzierżawi od ok. 10 lat grunt o pow. ok. 15 arów. Od wskazanego czasu wnioskodawczyni sukcesywnie zaprzestawała wykonywania prac w tej części gospodarstwa, która była wykorzystywana rolniczo. Gdy wnioskodawczyni zaczęła wyjeżdżać do Belgii od ok. 2000 r. zaprzestała całkowicie wskazanych prac.

Dowód: poświadczenie zamieszkania z dnia 22.01.1992 r. (k. 25, t. I), poświadczenie zameldowania A. B. z dnia 12.12.2012 r.(k. 73- 76, t. I), poświadczenie zameldowania K. B. z dnia 12.12.2012 r. (k. 77- 79, t. I), kserokopia świadectwa (k. 310-311, t. II), fotografie (k. 35-36, 38, t. I), zeznania świadków: A. Ł. (1) (k. 175/2- 176, t. I), S. Ż. (k. 178/2, t. I), K. W. (k. 178/2, t. I), E. W. (k. 179, t. I), Z. K. (k. 179/2, t. I), C. K. (k. 179/2, t. I), S. N. (k. 180, t. I), częściowo zeznania świadków: A. L. (3) (k. 176/2, t. I), C. L. (k. 178, t. I), zeznania uczestników: M. K. (k. 212, t. II), A. S. (k. 212/2, t. II), częściowo zeznania wnioskodawczyni K. B. (k. 211.2, t. II), M. W. (1) (k. 354/3, t. II).

Bezpośrednio po wprowadzeniu się do budynku nr (...) w Ż., wnioskodawczyni z mężem dokonała niezbędnych remontów: doprowadzili energię elektryczną do budynku, wymienili więźbę, a dach pokryto eternitem, przyległy do domu budynek gospodarczy przerobiono na pokój mieszkalny, wymienili podłogi w kuchni i łazience, w łazience zamontowano również płyty gipsowe. W przeciągu ostatnich lat wnioskodawczyni również remontowała wskazany budynek, m.in. wymieniła okna, drzwi wejściowe i łazienkowe, postawiono częściowo nowy komin, wyremontowała łazienkę.

Dowód: zeznania świadków: A. Ł. (1) (k. 175/2- 176, t. I), D. N. (k. 176/2, t. I), W. Ł. (k. 177, t. I), S. Ż. (k. 178/2, t. I), K. W. (k. 178/2, t. I), S. N. (k. 180, t. I), częściowo zeznania świadków: A. L. (3) (k. 177/2, t. I), C. L. (k. 178, t. I), częściowo zeznania wnioskodawczyni K. B. (k. 211/2, t. II).

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 września 2007 r., sygn. akt XI C 1993/06 Sąd Okręgowy w Krakowie rozwiązał przez rozwód związek małżeński wnioskodawczyni z A. B..

Dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa K. B. nr (...) (k. 8, t. I).

Podatek od nieruchomości objętych wnioskiem za 2001 r. oraz w okresie od 2008 r. do 2013 r. opłacała wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni podlegała również ubezpieczeniu społecznemu rolników od 1 stycznia 1993 r. co najmniej do 9 września 2013 r. Otrzymała również zasiłek rodzinny z KRUS w grudniu 2003 r. Wnioskodawczyni płaciła także składki na ubezpieczenie budynków należących do wskazanego gospodarstwa w latach: 1991 r., 1999 r., 2001 r. oraz 2010 r.

Dowód: decyzja z dnia 30.01.2012 r. (k. 9, t. I), przekaz pocztowy nr 120303 (k. 174, t. I), pokwitowanie opłacenia składki z dnia 28.01.1999 r. (k. 174, t. I), dowód obowiązkowego ubezpieczenia (k. 174, t. I), pokwitowanie nr 4243397 (k. 174, t. I), decyzje z dnia 14.02.2001 r. (k. 174, t. I), dokument obowiązkowego ubezpieczenia budynków i/lub odpowiedzialności cywilnej (...) (k. 174, t. I), potwierdzenie dla wpłacającego (k. 174, t. I), zaświadczenie KRUS z dnia 09.09.2013 r. (k. 189, t. I), decyzje z dnia 30.01.2013 r. (k. 190-191, t. I), zeznania świadka: A. Ł. (2) (k. 175/2- 176, t. I), częściowo zeznania wnioskodawczyni K. B. (k. 211/2, t. II).

Spadek po zmarłym P. W. nabyli bratanek T. W. (2)– w 3/6 częściach oraz bratankowie: S. S., M. K. i A. S. - po 1/6 części.

Dowód: postanowienie SR w Wadowicach z dnia 16.04.2014 r., sygn. VI Ns 289/13 oraz postanowienie SO w Krakowie z dnia 27.11.2014 r., sygn. akt II Ca 1812/14 (akta sprawy VI Ns 289/13).

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na powołanych dowodach, przy czym Sąd jedynie częściowo dał wiarę zeznaniom świadków: A. L. (3) (k. 177/2, t. I) i C. L. (k. 178, t. I). Sąd nie dał więc wiary zeznaniom świadka A. L. (3) jedynie w zakresie, w jakim świadek zeznał, iż według niego całe gospodarstwo było zagospodarowane przez wnioskodawczynię, gdyż świadek wyrażał w ten sposób jedynie własne przypuszczenia, skoro – jak zeznał – nie wie jakiej wielkości jest wskazane gospodarstwo. Nadto, biorąc pod uwagę rodzaj wykonywanych w tym gospodarstwie prac oraz okoliczność, iż hodowane były jedynie kury i króliki, brak zaś było inwentarza żywego w postaci koni, bydła domowego i trzody chlewnej, przy uwzględnieniu rozmiaru gospodarstwa rolnego – tj. ponad 4 hektary, w tym ponad 3 hektary pastwisk i gruntów ornych.- Sąd uznał, iż zasady doświadczenia życiowego przeczą uznaniu, iż wnioskodawczyni w ten sposób zagospodarowała całe przedmiotowe gospodarstwo rolne. Z kolei, w odniesieniu do zeznań świadka C. L., Sąd nie dał im wiary w zakresie, w jakim świadek zeznała, iż E. B. najpierw zamieszkiwał w domu po P. W. w Ż., a następnie przeniósł się do swojej ciotki H. A., bowiem zeznania te są sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków, którzy również na podstawie własnych spostrzeżeń zeznali, iż E. B. sprowadzając się do Ż. najpierw zamieszkał u swojej ciotki H. A., a następnie przeprowadził się do budynku pod nr (...), w którym zamieszkiwała już wnioskodawczyni wraz z mężem.

Z kolei, w odniesieniu do zeznań świadka A. N. (k. 176/2, t. I), Sąd nie miał możliwości ich wykorzystania dokonując ustaleń faktycznych, gdyż świadek wskazał, iż nie ma wiadomości na temat użytkowania przedmiotowego gospodarstwa.

Ustalając stan faktyczny Sąd nie mógł również wykorzystać zeznań uczestnika S. S. (k. 212/2, t. II), gdyż wskazany nie posiadał istotnych informacji w sprawie.

W odniesieniu do zeznań wnioskodawczyni K. B. (k. 211/2, t. II), Sąd odmówił im wiarygodności w zakresie, w jakim wnioskodawczyni przedstawiała okoliczności mające świadczyć o tym, iż wykorzystywała rolniczo całą powierzchnię przedmiotowego gospodarstwa przez okres ok. 25 lat, w tym również po wyjeździe A. B. i E. B., oraz w zakresie, w jakim zeznała, iż w budynku pod nr (...) mieszkała od 18 listopada 1981 r., na gospodarstwie rolnym mieli jedną świnię, jak również, iż E. B. nie pracował w przedmiotowym gospodarstwie i nigdy nie mieszkał w budynku po P. W.. Zeznania te w tym zakresie były bowiem sprzeczne z materiałem dowodowym, uznanym przez Sąd za wiarygodny, w tym z zeznaniami świadka A. Ł. (1), która jest córką wnioskodawczyni, a która zeznała, iż E. B. mieszkał z nimi w budynku nr (...) do ok. 1990 r., a na jednej z działek uprawiał „dla siebie” pomidory. Świadek A. Ł. (1) nie miała więc interesu, aby zeznawać na niekorzyść wnioskodawczyni, stąd jej zeznania w tym zakresie Sąd uznał za wiarygodne. Z kolei, zeznania wnioskodawczyni odnośnie zamieszkiwania przez nią w budynku po P. W. od 18.11.1981 r. są niespójne z jej twierdzeniami, iż na stałe przyjechała do Ż. z początkiem 1982 r. i wówczas dopiero objęła w posiadanie samoistne przedmiotowe gospodarstwo (k. 33). Nadto, w odniesieniu do zeznań wnioskodawczyni w zakresie, w jakim podała, iż wszystkie działki objęte wnioskiem były przez nią i jej rodzinę uprawiane przez okres ok. 25 lat, Sąd uznał, iż wykazany charakter prac rolniczych, jakie wnioskodawczyni podejmowała wraz z mężem i E. B., świadczy o prowadzeniu przez nią niewielkiego gospodarstwa rolnego, trudno zaś przyjąć uwzględniając reguły doświadczenia życiowego, aby we wskazany sposób zagospodarowane było całe gospodarstwo rolne, którego powierzchnia wynosi ponad 4 hektary.

Sąd również częściowo uwzględnił zeznania uczestniczki M. W. (1) (k. 354/2, t. II, 00:14:23- 00:40:58). Sąd nie dał wiary zeznaniom uczestniczki jedynie w zakresie, w jakim podała, iż E. B. jako pierwszy wprowadził się do domu po P. W. oraz jako jedyny zajmował się przedmiotowym gospodarstwem rolnym, jak również że wnioskodawczyni od 1993 r. przebywa na stałe w Belgii. Wskazane zeznania w tym zakresie sprzeczne były z pozostałym zgormadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami naocznych świadków- sąsiadów: A. L. (3), S. Ż., Z. K., S. N., którzy zeznali, iż E. B. wprowadził się do budynku pod nr (...) w czasie gdy był już on zamieszkany przez wnioskodawczynię i jej męża. Jednocześnie, zarówno wskazani świadkowie, jak i świadkowie A. Ł. (1), W. Ł. i C. L. zeznali, iż prace rolnicze w gospodarstwie rolnym wykonywała również wnioskodawczyni. Nadto, przedłożone do sprawy dokumenty w postaci decyzji w przedmiocie wymiaru podatku, jak również polis ubezpieczeniowych i pokwitowań wpłat składek na ubezpieczenie budynków przeczą okoliczności, aby w tym gospodarstwie rolnym pracował jedynie E. B.. Powyższe przeczy również podanej przez uczestniczkę okoliczności, iż wnioskodawczyni od 1993 r. przebywa na stałe w Belgii. Ponadto, świadkowie – sąsiedzi wnioskodawczyni podali również, iż wnioskodawczyni przyjeżdża z Belgii, a fakt, iż wnioskodawczyni w okresie kilku ostatnich lat remontowała budynek na przedmiocie postępowania nie świadczy o tym, aby wnioskodawczyni przeniosła się na stałe za granicę.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika uczestników M. W. (1) oraz E. B. o dopuszczenie dowodu z oględzin przedmiotowego gospodarstwa uznając, iż stan, w jakim się ono znajduje w dniu dzisiejszym nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a okoliczności te wynikają również z zeznań świadków. Dowód ten był zatem nieprzydatny dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wnioskodawczyni K. B. wniosła o stwierdzenie na jej rzecz zasiedzenia gospodarstwa rolnego o pow. 4,2715 ha, składającego się z działek ew. nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), położonego w Ż.. Zasiedzenie miało – zdaniem wnioskodawczyni - nastąpić z dniem 20 listopada 2011 r.

Wobec tak sformułowanego żądania w sprawie, wnioskodawczyni zobowiązana była do wykazania wszystkich przesłanek zmierzających do zasiedzenia odnośnie całego gospodarstwa rolnego, czyli wszystkich działek objętych wnioskiem. Uwzględniając również treść żądania, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdą art. 172 k.c. i następne oraz art. 336 k.c. i następne w brzmieniu obecnie obowiązującym.

Stosownie zatem do treści art. 172 k.c., posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 1); w tym ostatnim przypadku posiadacz nieruchomości nabywa jej własność dopiero po upływie lat trzydziestu (§ 2). Kluczowe dla stwierdzenia zasiedzenia jest więc spełnienie dwóch przesłanek: nieprzerwanego posiadania samoistnego oraz upływu czasu wskazanego w ustawie. Przesłankami zasiedzenia są zatem: posiadanie samoistne (z kwalifikacją według kryterium dobrej lub złej wiary) i upływ czasu. Posiadanie musi przy tym być posiadaniem dla siebie (a zatem np. nie jako dzierżyciel, tj. w cudzym imieniu), samoistnym („jak właściciel”) oraz nieprzerwanym, jak również musi obejmować całą nieruchomość, o której zasiedzenie wnioskodawca wnosi, a nie jedynie jej część. Przesłanka upływu czasu natomiast winna być oceniania z uwzględnieniem dobrej lub złej wiary posiadacza, przy czym miarodajnym dla oceny tego kryterium jest moment objęcia w posiadanie samoistne nieruchomości.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła Sąd do przekonania, iż wnioskodawczyni nie wykazała, aby wszystkie działki objęte wnioskiem pozostawały w jej samoistnym posiadaniu. Zważyć również należy, iż wnioskodawczyni wskazała, iż objęła przedmiotowe gospodarstwo w posiadanie zaraz po śmierci P. W. w dniu 19 listopada 1981 r., przy czym w piśmie z dnia 17 października 2012 r. (k. 33) podnosiła, że do Ż. na stałe przeprowadziła się dopiero z początkiem 1982 r. i wówczas dopiero objęła w posiadanie samoistne przedmiotowe gospodarstwo. Wskazana niekonsekwencja oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy- przede wszystkim zeznania świadków – doprowadziły Sąd do przekonania, iż wnioskodawczyni nie wprowadziła się do budynku pod nr (...) w Ż. zaraz po śmierci P. W., która to okoliczność miała uzasadniać objęcie przedmiotu postępowania przez wnioskodawczynię w posiadanie samoistne już w dniu 19 listopada 1981 r. Sąd przyjął, iż wnioskodawczyni najprawdopodobniej wprowadziła się do wskazanego budynku z początkiem 1982 r., a uczyniła to przed wprowadzeniem się E. B. do tegoż budynku oraz przed urodzeniem dwóch swoich synów. Jednocześnie, okoliczność ta nie świadczy równocześnie o tym, aby wnioskodawczyni z tym momentem objęła w posiadanie cały przedmiot postępowania. Należy przy tym wskazać, iż okoliczność wprowadzenia się wnioskodawczyni wraz z rodziną do budynku po P. W. nie była poprzedzone żadnymi formalnymi czynnościami prawnymi, zmierzającymi do nabycia własności wskazanej nieruchomości, wnioskodawczyni wręcz wiedziała, iż nie przysługuje jej żaden tytuł prawny do nieruchomości, który uzasadniałby przyjęcie po jej stronie dobrej wiary. Sąd uznał więc, iż nie było podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni objęła wówczas w posiadanie całe przedmiotowe gospodarstwo rolne. Należy bowiem mieć na względzie, iż wskazane przesłanki do uwzględnienia żądania zasiedzenia winny być wykazane w stosunku do wszystkich działek objętych wnioskiem oraz w ich granicach ewidencyjnych. Tymczasem, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż wnioskodawczyni hodowała jedynie króliki i kury oraz uprawiała marchew, czosnek, buraki, zboże, pomidory i ziemniaki. Brak było wśród wskazanego inwentarza żywego trzody chlewnej, bydła domowego czy też koni, baranów, podczas gdy co najmniej w latach 80-tych ubiegłego wieku na gospodarstwach rolnych o powierzchni przekraczającej trzy hektary regułą było posiadanie trzody chlewnej, krowy, czy też choćby konia. Biorąc pod uwagę okoliczność, iż powierzchnia całego gospodarstwa rolnego wynosi 4,2715 ha, przy czym lasy zajmują jedynie 0,5636 ha, a pozostałe działki stanowią grunty orne, pastwiska i sady, nie jest w ocenie Sądu możliwe, by wnioskodawczyni w wykazany sposób zagospodarowała wszystkie działki objęte wnioskiem. Nie zostało również wskazane, na których konkretnie działkach wskazana uprawa marchwi, czosnku, buraków, ziemniaków i zboża miała miejsce. Brak również podstaw do przyjęcia, aby poza niewielkim użytkiem o powierzchni ok. 15 arów, wnioskodawczyni wydzierżawiała pozostałą część gospodarstwa albo aby było ono uprawiane przez sąsiadów za zgodą wnioskodawczyni.

Nie można również tracić z pola widzenia okoliczności, iż po wyjeździe męża -A. B., a następnie jego brata- E. B. w 1991 r. wnioskodawczyni pozostała sama z trójką małoletnich dzieci. Wprawdzie świadkowie zeznali, iż sąsiedzi czasem pomagali wnioskodawczyni jak potrzebowała pomocy, ale należało uznać, iż wskazana pomoc mogła mieć charakter jedynie doraźny, bowiem nie sposób przyjąć, iż pomoc ta była stała, a biorąc pod uwagę sytuację życiową wnioskodawczyni pod której opieką pozostawała trójka dzieci, Sąd uznał, iż zajmowanie się gospodarstwem rolnym nawet w zakresie, w jakim było rzeczywiście prowadzone wcześniej przez wnioskodawczynię, jej męża oraz E. B. ( a więc w ocenie Sądu- nie obejmowało wszystkich działek objętych wnioskiem), przekraczało jej możliwości.

Wprawdzie należało przyjąć, iż wnioskodawczyni wprowadziła się do budynku na przedmiocie postępowania z początkiem 1982 r. i zamieszkuje we wskazanym budynku do chwili obecnej, jak również czyni na niego nakłady w postaci remontów, opłacania podatków, składek na ubezpieczenie, aczkolwiek okoliczności te świadczą jedynie o posiadaniu budynku mieszkalnego i gruntu, na którym jest posadowiony, a tymczasem przedmiotem zasiedzenia jest całe gospodarstwo rolne, a nie jedynie grunt pod wskazanym budynkiem.

W ocenie Sądu, również okoliczność opłacania przez wnioskodawczynię podatków od nieruchomości objętych wnioskiem, nie pozwala samodzielnie na przyjęcie po jej stronie posiadania samoistnego całego gospodarstwa objętego wnioskiem. Należy bowiem wskazać, iż w doktrynie zwraca się uwagę na to, że posiadanie ma dwa prawnie doniosłe elementy: element obiektywny, tj. faktyczne władztwo nad rzeczą ( corpus) i element subiektywny, tj. wolę wykonywania władztwa nad rzeczą ( animus). Praktycznie zaś wypada kierować się - przy ustalaniu charakteru posiadania - manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza ( vide E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze 2001, źródło: Lex). Aby móc zatem przyjąć, że osoba posiada rzecz „jak właściciel”, konieczne jest, aby tak corpus, jak i animus były zbieżne z tymi cechami u właściciela. Innymi słowy, posiadacz samoistny nie tylko zachowuje się wobec rzeczy w sposób identyczny jak właściciel – używa jej, pobiera pożytki, oddaje w posiadanie zależne, decyduje o jej przeznaczeniu gospodarczym, manifestuje swoje władztwo nad nią wobec osób trzecich i wobec państwa, lecz równocześnie ma wolę traktowania rzeczy jako swojej własności – nawet jeśli ma świadomość, że rzecz jego własnością nie jest. O ile opłacanie podatków od nieruchomości objętych wnioskiem świadczyć może o występowaniu po stronie wnioskodawczyni elementu animus, o tyle nie pozwala samodzielnie na przyjęcie elementu corpus. W celu wykazania drugiego ze wskazanych elementów wnioskodawczyni powinna była wykazać w sposób niebudzący wątpliwości, iż rzeczywiście korzystała przez okres trzydziestu lat ze wszystkich działek objętych wnioskiem w ich granicach ewidencyjnych albo przynajmniej oddawała je w posiadanie zależne, w każdym razie, że władała nimi z wyłączeniem innych osób. Tymczasem wnioskodawczyni temu obowiązkowi nie podołała.

Trzeba również wskazać, iż wnioskodawczyni w okresie od ok. 1982 r. do ok. 1991 r. nie władała wskazanymi działkami z wyłączeniem innych osób, bowiem zeznający w sprawie świadkowie w przeważającej większości zeznali, iż prace w przedmiotowym gospodarstwie rolnym wykonywał również uczestnik E. B. do czasu swojego wyjazdu za granicę. Należało więc przyjąć, iż we wskazanym okresie wnioskodawczyni wspólnie z mężem oraz E. B. uprawiali wspólnie niektóre z przedmiotowych działek. W konsekwencji, powyższa okoliczność nie pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawczyni wskazanymi działkami władała samodzielnie, z wyłączeniem innych osób.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania wskazać należy, iż nie jest wystarczające wykonywanie aktów posiadania samoistnego jedynie w odniesieniu do niektórych działek wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, o którego zasiedzenie w całości wnioskodawczyni wnosi we wniosku. Co więcej, nie zostało również sprecyzowane, które konkretnie działki wnioskodawczyni uprawiała. Wobec powyższego, a więc nie wykazania przez wnioskodawczynię jednej z przesłanek koniecznych do stwierdzenia zasiedzenia- posiadania samoistnego całego obszaru gruntu gospodarstwa rolnego objętego wnioskiem wnioskodawczyni nie może skutecznie ubiegać się o tytuł własności w trybie zasiedzenia.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie powołanych przepisów, orzekł jak w pkt. 1 sentencji postanowienia.

Ponieważ interesy wnioskodawczyni i uczestników były sprzeczne, a jednocześnie wniosek podlegał oddaleniu, należy się uczestnikom E. B. i M. W. (1)- wobec złożonych przez nich stosownych wniosków w tym zakresie- zwrot kosztów poniesionych w związku z postępowaniem. Z uwagi na to, w pkt. 2 sentencji postanowienia Sąd zasądził więc od wnioskodawczyni na rzecz wskazanych uczestników solidarnie kwotę 1.817,00 zł z tytułu zastępstwa prawnego na zasadzie art. 520 § 2 k.p.c. w zw. z § 7 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę oprawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.). Sąd nakazał pobrać od wnioskodawczyni na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej) kwoty 60,14 zł tytułu wydatków wyłożonych ze Skarbu Państwa – kosztów wynagrodzenia biegłego tłumacza przysięgłego (postanowienie z dnia 27.01.2015 r., sygn. akt I Ns 39/15, k. 270, t. II).

O pozostałych kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt. 4 sentencji postanowienia na zasadzie art. 520 § 1 k.p.c.

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE