WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Katarzyna Antoniak
Protokolant	st. sekr. sądowy Małgorzata Wierzbicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2015r. w S.

odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 4 maja 2015 r. (Nr (...)/ (...) )

w sprawie A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo A. S. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2017 r.

Sygn. akt IV U 710/15

UZASADNIENIE

Decyzją z 4 maja 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił A. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u wymienionej nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożyła A. S.. Wskazała, iż stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy (odwołanie k.1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 27 kwietnia 2015r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 2-3 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona A. S. do 31 marca 2015r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja z 22 marca 2012r. k.184-185 akt rentowych). W dniu 27 lutego 2015r. ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k.192 akt rentowych). Rozpoznając powyższy wniosek, organ rentowy skierował ubezpieczoną na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 23 marca 2015r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie k.194 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonej od powyższego orzeczenia ubezpieczona skierowana została na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 27 kwietnia 2015r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (orzeczenie k.202 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 4 maja 2015r. organ rentowy odmówił A. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja k.205 akt rentowych).

Ubezpieczona cierpi na schizofrenię paranoidalną, obecnie występują u niej słabo zaznaczone objawy ubytkowe te choroby. Intelektualnie ubezpieczona funkcjonuje poniżej przeciętnej. Cechuje ją niska odporność na sytuacje stresowe, może ulegać dekompensacji psychotycznej, reaguje obniżonym nastrojem, zwiększonym napięciem psychicznym i niepokojem. Ubezpieczona ma niską motywację do podejmowania aktywności. Opisany stan powoduje, że ubezpieczona jest nadal ,tj. od 1 kwietnia 2015r. częściowo niezdolna do pracy, przy czym przewidywany okres trwania tej niezdolności to marzec 2017r.

Ubezpieczona z wykształcenia jest technologiem przetwórstwa mięsnego. W latach 1980-1986r. pracowała jako rozbieracz-wykrawacz. Następnie, po przerwie w pracy zawodowej związanej z opieką nad dzieckiem, od lat 90-tych do 2001r. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie handlu (kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k.5 akt rentowych).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej A. S. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia czy u ubezpieczonej istnieje w dalszym ciągu niezdolność do pracy, a jeżeli tak to jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu medycyny, w tym biegłego psychiatry, a także biegłego psychologa. Sporządzona na tę okoliczność opinia dała podstawy do ustalenia, że ubezpieczona jest nadal, tj. w okresie od 1 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2017 r. osobą częściowo niezdolną do pracy. W ocenie biegłych, powyższy wniosek należy wyprowadzić z faktu, że występujące u ubezpieczone objawy ubytkowe trwającej od wielu lat choroby psychicznej (wyraźnie obniżona motywacja oraz aktywność własna), a także zwiększone napięcie psychiczne, niepokój wewnętrzny, niska odporność na sytuacje stresowe, tendencje do reagowania obniżonym nastrojem w sytuacjach dla niej trudnych (możliwość wystąpienia dekompensacji psychotycznych i prób suicydialnych) utrudniają istotnie codzienne funkcjonowanie ubezpieczonej, w tym wykonywanie pracy zawodowej.

Analizując powyższą opinię Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistów z zakresu schorzeń, na które cierpi ubezpieczona, a ponadto poprzedzona była analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej i jej badaniem. Opinia jest spójna i należycie uzasadniona.

Należy zauważyć, że ubezpieczona dwukrotnie cofnęła odwołanie od zaskarżonej decyzji (vide: pisma ubezpieczonej k.16 i 22 akt sprawy), przy czym pierwsze oświadczenie o cofnięciu odwołaniu zostało przez nią cofnięte (pismo ubezpieczonej k.20 akt sprawy). Odnosząc się do dokonanego przez ubezpieczoną ponownego cofnięcia odwołania Sądu uznał, że cofnięcie to jest niedopuszczalne, gdyż narusza słuszny interes ubezpieczonej. Zgodnie z art.469 kpc sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego. W ocenie Sądu schorzenia, na które cierpi ubezpieczona, jej zmienna postawa co do kontynuowania postępowania oraz ocena stanu zdrowia ubezpieczonej dokonana przez biegłych nakazują uznać, że cofnięcie odwołania narusza słuszny interes ubezpieczonej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ §2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.